Pełny tekst orzeczenia

90

POSTANOWIENIE
z dnia 27 lutego 2001 r.
Sygn. Ts 177/99


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Safjan – przewodniczący
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca
Janusz Trzciński


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 2000 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława S.


p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.


Uzasadnienie:

W skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego – Jarosława S. – zakwestionował zgodność art. 73 ustawy z 13 października 1998 r. – Przepisy wprowadzające ustawy reformujące administrację publiczną (dalej: przepisy wprowadzające) z art. 21 i art. 64 Konstytucji RP. Pełnomocnik wskazał przy tym na postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 listopada 1999 r. (sygn. II SAB/Po 108-109/99), jako na ostateczne orzeczenie o konstytucyjnych prawach skarżącego, wydane na podstawie zakwestionowanego w skardze przepisu. Orzeczeniem tym Naczelny Sąd Administracyjny odrzucił jako niedopuszczalną skargę skarżącego na bezczynność Wojewody Wielkopolskiego.
Postanowieniem z 11 października 2000 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu. W uzasadnieniu postanowienia wskazano na niedopełnienie przez skarżącego wymogu wyczerpania drogi prawnej przysługującej w sprawie. Dołączone do skargi konstytucyjnej postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 listopada 1999 r., odrzucające skargę na bezczynność Wojewody Wielkopolskiego nie może być – zdaniem Trybunału Konstytucyjnego – potraktowane jako ostateczne orzeczenie, wydane na podstawie zakwestionowanych w skardze przepisów ustawy. Ponadto wskazano na oczywistą bezzasadność sformułowanych w skardze zarzutów, koncentrujących się na problemie relacji zaskarżonych unormowań do przepisów innych ustaw (przede wszystkim kodeksu cywilnego i ustawy o gospodarce nieruchomościami). Podniesiono również brak jakiegokolwiek uzasadnienia postawionego w skardze zarzutu niezgodności art. 73 przepisów wprowadzających z art. 21 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny wskazał też na związek zachodzący między przedmiotem niniejszej skargi konstytucyjnej i rozstrzygnięciem podjętym przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie o sygn. P. 5/99, w której nie stwierdzono niezgodności art. 73 ust. 1 i 5 przepisów wprowadzających z art. 21 i art. 64 ust. 3 Konstytucji.
Zażalenie na powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego złożył 30 października 2000 r. (data nadania zażalenia w urzędzie pocztowym). Sformułowano w nim cały szereg zarzutów pod adresem organów administracji publicznej, przede wszystkim Zarządu Dróg Miejskich w Poznaniu, związanych z nieprzestrzeganiem przepisów kodeksu postępowania administracyjnego, przewidujących załatwianie spraw w drodze decyzji administracyjnych. Ponownie podniesiono argument o niekonstytucyjności art. 73 przepisów wprowadzających, nie popierając go jednak konkretnym wskazaniem i uzasadnieniem sposobu, w jaki przepis ten naruszać miałby konstytucyjne prawa skarżącego, określone w art. 21 i art. 64 Konstytucji. W zażaleniu pełnomocnik skarżącego nie odniósł się natomiast do problemu kwalifikacji postanowienia Naczelnego Sądu Administracyjnego z 5 listopada 1999 r., dokonywanej w świetle prawnych przesłanek występowania w niniejszej sprawie ze skargą konstytucyjną.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zażalenie pełnomocnika skarżącego nie może być uwzględnione.
Stwierdzić należy na wstępie, iż jego treść koncentruje się przede wszystkim na zarzucie nieprawidłowego – w świetle przepisów kodeksu postępowania administracyjnego – postępowania organów administracji publicznej, właściwych w sprawie przejęcia na własność Skarbu Państwa lub jednostek samorządu terytorialnego nieruchomości, o których mowa w art. 73 przepisów wprowadzających. Zarzut ten nie mieści się w zakresie postępowania prowadzonego przed Trybunałem Konstytucyjnym, tym samym nie wpływa on w żadnym stopniu na ocenę prawidłowości zaskarżonego postanowienia o odmowie nadania skardze dalszego biegu.
Pełnomocnik skarżącego nie podniósł w treści zażalenia żadnych argumentów, które by kwestionowały zasadność głównej przesłanki odmowy nadania niniejszej skardze dalszego biegu, tj. problemu niewskazania ostatecznego orzeczenia sądu bądź organu administracji, wyczerpującego drogę prawną, a wydanego w sprawie skarżącego na podstawie zaskarżonego art. 73 przepisów wprowadzających. W związku z powyższym, Trybunał Konstytucyjny ogranicza się w tym zakresie do stwierdzenia prawidłowości stanowiska przyjętego w zaskarżonym postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 2000 r., uznając za niecelowe powtarzanie szczegółowej argumentacji wyrażonej w uzasadnieniu tego postanowienia.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, w sprawie skarżącego nadal nie spełniona została również inna przesłanka dopuszczalności merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej, związana z koniecznością wskazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw bądź wolności skarżącego przez zaskarżony przepis ustawy. Pełnomocnik skarżącego ograniczył się w tym zakresie do sformułowania bardzo ogólnikowych zastrzeżeń dotyczących art. 73 przepisów wprowadzających. Tymczasem zakwestionowany w skardze art. 73 wyraża bardzo zróżnicowane w swojej treści normy prawne (merytoryczne, kompetencyjne, proceduralne), co determinuje konieczność bliższego wskazania, wobec której z nich stawiane są zarzuty niezgodności z konstytucją. Należy podkreślić w tej mierze aktualność wypowiadanego już w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego stanowiska, zgodnie z którym konsekwencją dyspozycji art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym jest m.in. niedopuszczalność doprecyzowania przedmiotu skargi konstytucyjnej przez samodzielnie (z własnej inicjatywy) działający Trybunał Konstytucyjny.
Uwagę zwraca w tej mierze zwłaszcza zasygnalizowana przez skarżącego kwestia odszkodowania należnego byłym właścicielom nieruchomości zajętych pod drogi publiczne. Brak sprecyzowania postawionego zarzutu, także w kontekście dokonanej przez ustawodawcę nowelizacji art. 73 ust. 4 przepisów wprowadzających (na mocy art. 7 ustawy z dnia 7 stycznia 2000 r. o zmianie ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz innych ustaw, Dz.U. Nr 6, poz. 70), uniemożliwia ocenę zasadności stanowiska pełnomocnika skarżącego.
Trybunał Konstytucyjny nie podziela również zastrzeżeń wyrażonych w zażaleniu pełnomocnika skarżącego dotyczących zasadności uwzględnienia w niniejszym postępowaniu treści rozstrzygnięcia podjętego przez Trybunał Konstytucyjny w sprawie o sygn. P. 5/99. Przede wszystkim podkreślić należy, iż o zasadności nienadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu samoistnie przesądzały omówione już wyżej braki formalne tej skargi. Odwołanie się do treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 14 marca 2000 r. może być natomiast pomocne dla samego skarżącego w zrozumieniu przyjętego w orzecznictwie sposobu interpretacji art. 73 przepisów wprowadzających, przede wszystkim w świetle przepisów konstytucyjnych wskazanych także w niniejszej skardze jako wzorzec dla jego kontroli.

W tym stanie rzeczy, podtrzymując stanowisko zawarte w postanowieniu Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 2000 r. należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na to postanowienie.