Pełny tekst orzeczenia

115

POSTANOWIENIE
z dnia 12 kwietnia 2001 r.
Sygn. Ts 18/01


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zdzisław Czeszejko-Sochacki


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Mieczysława A. w sprawie zgodności:
art. 4 ust. 1, art. 5 oraz art. 41 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (tekst jednolity z 1998 r. Dz.U. Nr 64, poz. 414 ze zm.) z art. 67 ust. 1 i 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej


p o s t a n a w i a:

1) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej;
2) pozostawić bez rozpoznania wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.




Uzasadnienie:


W skardze konstytucyjnej Mieczysława A. z 13 lutego 2001 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o “udzielenie wykładni w przedmiocie stosowania przyznawania bezzwrotnego zasiłku celowego” lub o “wprowadzenie odpowiednich zmian w przepisach prawnych”, które umożliwiłyby skarżącemu uzyskiwanie bezzwrotnego zasiłku celowego.
W uzasadnieniu skargi wskazano, iż decyzją z 8 sierpnia 1997 r. (nr 2545/6513/1565/97) Dyrektor Centrum Pomocy Społecznej Gminy Warszawa-Wawer odmówił Mieczysławowi A. przyznania bezzwrotnej pomocy finansowej. Skarżący złożył odwołanie od tej decyzji do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie, które decyzją z 28 sierpnia 1997 r. (Nr KOB/772/Op/97) utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję. Następnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 17 lutego 1998 r. (sygn. I SA 1678/97) oddalił skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego. Pełnomocnik skarżącego podniósł, iż skarżący postanowił zaskarżyć te orzeczenia do Trybunału Konstytucyjnego, uważając, że jego prawa konstytucyjne zostały naruszone. Wskazał przy tym na treść art. 4 ust. 1, art. 5 oraz art. 41 ustawy z dnia 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej (Dz.U. Nr 87, poz. 906 ze zm.).
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 5 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia w terminie 7 dni od doręczenia tego zarządzenia braków formalnych skargi konstytucyjnej pod rygorem odmowy nadania dalszego biegu skardze. Uzupełnienie skargi wymagało w szczególności wskazania: na czym polega niezgodność z konstytucją powołanych w skardze przepisów, jakie konstytucyjne wolności lub prawa skarżącego zostały naruszone ostatecznym rozstrzygnięciem sądu wydanym na podstawie tych przepisów, daty doręczenia skarżącemu wyroku NSA z 17 lutego 1998 r. oraz podanie daty wystąpienia przez skarżącego do sądu rejonowego z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej. Ponadto zarządzeniem tym wezwano do przedstawienia pełnomocnictwa do sporządzenia skargi konstytucyjnej lub postanowienia sądu rejonowego o ustanowieniu dla Mieczysława A. pełnomocnika z urzędu wraz z uchwałą ORA wyznaczającą adwokata Edwarda Ś. pełnomocnikiem skarżącego.
W piśmie procesowym z 16 marca 2001 r. pełnomocnik skarżącego podniósł, iż niezgodność zakwestionowanych w skardze przepisów polega na tym, że ustalona w art. 4 ust. 1 ustawy z 29 listopada 1990 r. o pomocy społecznej kwota nie wystarcza na pokrycie wydatków skarżącego. Wskazał przy tym na naruszenie wyrokiem NSA z 17 lutego 1998 r. praw konstytucyjnych skarżącego określonych w art. 67 Konstytucji RP.
Pełnomocnik skarżącego stwierdził ponadto, iż nie może wskazać daty doręczenia skarżącemu wyroku NSA oraz daty wystąpienia skarżącego do sądu rejonowego z wnioskiem o ustanowienie pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia skargi konstytucyjnej, ze względu na brak kontaktu ze skarżącym.
Pełnomocnik przedstawił natomiast odpis pisma ORA w Warszawie powiadamiającego go o wyznaczeniu, w nawiązaniu do uchwały ORA z 17 września 1999 r., na podstawie postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy I Wydział Cywilny z 21 sierpnia 2000 r. (sygn. I CO 1008/2000), pełnomocnikiem z urzędu Mieczysława A. Pismo to doręczono pełnomocnikowi skarżącego 6 września 2000 roku.
W piśmie procesowym uzupełniającym braki pełnomocnik skarżącego zawarł jednocześnie wniosek o przywrócenie terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W świetle art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) nieusunięcie w określonym terminie braków formalnych skargi konstytucyjnej skutkuje wydaniem postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze. Zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 5 marca 2001 r. wzywające do usunięcia w terminie 7 dni od daty jego doręczenia braków formalnych skargi konstytucyjnej Ts 18/01 zostało wydane pod rygorem odmowy nadania dalszego biegu skardze, w oparciu o wyżej wskazane przepisy.
W niniejszej sprawie jest oczywiste, iż braki skargi nie zostały usunięte w wyznaczonym terminie, ponieważ pełnomocnik skarżącego nie wykonał pkt. 1, 5 i 6 zarządzenia wzywającego do usunięcia braków, co sam stwierdza w piśmie procesowym z 16 marca 2001 r. Dlatego też należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym bez dokonywania merytorycznej oceny skargi.
Ponadto, z uwagi na nie wskazanie przez pełnomocnika skarżącego daty doręczenia skarżącemu wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z 17 lutego 1998 r. nie jest możliwe ustalenie, od kiedy zaczął bieg termin do wniesienia niniejszej skargi konstytucyjnej. Analiza akt skargi wskazuje na duże prawdopodobieństwo upływu tego terminu jeszcze przed złożeniem przez skarżącego wniosku o ustanowienie pełnomocnika z urzędu do sporządzenia skargi konstytucyjnej – wyrok NSA zapadł bowiem 17 lutego 1998 r., zaś sygnatura postanowienia Sądu Rejonowego dla m.st. Warszawy: I Co 1008/00, na które powołuje się pismo ORA w Warszawie, wskazuje, iż wniosek do sądu rejonowego o ustanowienie pełnomocnika z urzędu został złożony w 2000 r. data wydania postanowienia. Niezależnie jednak od powyższych terminów, termin do wniesienia skargi konstytucyjnej upłynął, bowiem pełnomocnik skarżącego dowiedział się o wyznaczeniu go do sporządzenia skargi konstytucyjnej 6 września 2000 r., zaś skarga została wniesiona 15 lutego 2001 r., a więc z przekroczeniem 3-miesięcznego terminu do jej wniesienia (art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym).

Wniosek pełnomocnika skarżącego o przywrócenie terminu do złożenia skargi konstytucyjnej nie mógł być rozpoznany przez Trybunał, gdyż skarga konstytucyjna nie ma charakteru zwykłej czynności procesowej w toku instancji, zaś termin do jej wniesienia jest terminem materialnoprawnym i nie podlega przywróceniu.