Pełny tekst orzeczenia

296



POSTANOWIENIE
z dnia 7 sierpnia 2001 r.
Sygn. Ts 68/01


Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Jerzy Ciemniewski


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Anny i Krzysztofa W. w sprawie zgodności:
§ 1 pkt 2 postanowienia nr 16 Rady ds. Badań i Certyfikacji z dnia 20 grudnia 1995 r. z art. 84 i art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej


p o s t a n a w i a:





odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.





Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej z 11 czerwca 2001 r. zarzucono, że § 1 pkt 2 postanowienia nr 16 Rady ds. Badań i Certyfikacji z dnia 20 grudnia 1995 r. jest niezgodny z art. 84 i art. 87 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 21 ust. 3 i art. 26 ust. 1 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji (Dz.U. Nr 55, poz. 250 ze zm.). Zdaniem skarżących przedmiotowe postanowienie nakłada na obywateli obowiązek ponoszenia ciężarów nie przewidzianych w ustawie, stając się tym samym źródłem prawa powszechnie obowiązującego. Stanowi to rażące naruszenie art. 84 i art. 87 ust. 1 Konstytucji.
Pismem z 4 lutego 1998 r. Państwowa Inspekcja Pracy – Wojewódzki Inspektorat w Warszawie poinformowała skarżących, że w związku z wprowadzeniem do obrotu wyrobów nie posiadających certyfikatu na tzw. znak bezpieczeństwa mają oni obowiązek odprowadzenia do budżetu państwa kwoty uzyskanej ze sprzedaży tych wyrobów. Skarżący złożyli na powyższe pismo skargę do Naczelnego Sądu Administracyjnego, który postanowieniem z 24 marca 1998 r. odrzucił skargę z uwagi na niewyczerpanie środków odwoławczych, uznając, że pismo to jest decyzją administracyjną. Skarżący złożyli więc odwołanie od przedmiotowej decyzji, która została jednak utrzymana w mocy decyzją Prezesa Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów z 20 czerwca 1998 r. Skarga na powyższą decyzję została oddalona wyrokiem Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 września 2000 r., który został skarżącym doręczony 3 listopada 2000 r.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wydanie na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego orzeczenia rozstrzygającego o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego. Nadto zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym niezbędne jest dochowanie trzymiesięcznego terminu do złożenia skargi konstytucyjnej liczonego od dnia, w którym skarżącemu doręczono wyrok, decyzję lub inne rozstrzygnięcie przesądzające o ostatecznym charakterze orzeczenia o tych prawach lub wolnościach.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej rozstrzygnięciem takim jest wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 7 września 2000 r., doręczony skarżącym 3 listopada 2000 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona 11 czerwca 2001 r. przekroczony został trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego za rozstrzygnięcie takie nie może natomiast zostać uznane pismo Biura Orzecznictwa Sądu Najwyższego z 16 maja 2001 r. informujące o braku podstaw do złożenia z urzędu rewizji nadzwyczajnej. Pismo to nie spełnia kryteriów “ostatecznego orzeczenia” w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP. Nie zawiera ono bowiem żadnego rozstrzygnięcia o prawach lub wolnościach konstytucyjnych skarżącego, to znaczy nie określa jego sytuacji prawnej. W piśmie tym poinformowano natomiast skarżących, iż Pierwszy Prezes Sądu Najwyższego nie znalazł podstaw do złożenia w ich sprawie rewizji nadzwyczajnej. Należy też podkreślić, że podstawy wydania przedmiotowego pisma nie stanowił zakwestionowany przez skarżącego w skardze konstytucyjnej przepis postanowienia nr 16 Rady ds. Badań i Certyfikacji z 20 grudnia 1995 r.
Wbrew twierdzeniu, zawartemu w piśmie procesowym pełnomocnika skarżących, ani wniosek o wniesienie rewizji nadzwyczajnej ani odmowa wniesienia rewizji nie może być równoznaczna z wyczerpaniem drogi prawnej. Wniosek taki nie miał charakteru środka zaskarżenia przysługującego w ramach drogi prawnej, a tym samym nie miał znaczenia dla wyczerpania biegu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej. Początkiem biegu tego terminu był moment doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego (por. postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 11 września 2000 r., sygn. Ts 82/00).

W tym stanie rzeczy, z uwagi na niespełnienie przesłanek określonych w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, skarga konstytucyjna nie mogła zostać merytorycznie rozpoznana i należało odmówić nadania jej dalszego biegu.