Pełny tekst orzeczenia

135


POSTANOWIENIE


z dnia 29 listopada 2001 r.

Sygn. akt Ts 103/01


Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Stefan J. Jaworski


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Władysława Alaszkiewicza w sprawie zgodności:
art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118) z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,


p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej z 18 lipca 2001 r. zarzucono art. 111 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. Nr 162, poz. 1118) niezgodność z art. 67 ust. 1 w zw. z art. 2 Konstytucji RP. W oparciu o wskazany przepis Zakład Ubezpieczeń Społecznych decyzją z 15 marca 2000 r. odmówił skarżącemu ponownego ustalenia podstawy wymiaru emerytury, uzasadniając to nieprzedłożeniem dokumentacji wynagrodzeń za okres 20 lat. Odwołanie złożone od tej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Białymstoku z 8 listopada 2000 r. (sygn. akt VU 2646/00). Wniesioną apelację Sąd Apelacyjny w Białymstoku oddalił wyrokiem z 18 stycznia 2001 r. (sygn. akt III AUa 926/00), który został doręczony 30 stycznia 2001 r. Od tego wyroku skarżący przesłał sporządzoną przez siebie kasację do Sądu Najwyższego. Kasacja ta została odrzucona postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 23 lutego 2001 r. (sygn. akt III AUa 926/00 W. K. 51/01), w uzasadnieniu którego wskazano na niedopuszczalność wnoszenia kasacji w sytuacji w której przedmiot sporu nie przekracza 10.000 zł, a ponadto na obowiązujący na tym etapie przymus adwokacki. Na powyższe postanowienie wniesiono zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do wniesienia kasacji, które zostało odrzucone postanowieniem Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 30 kwietnia 2001 r. (sygn. akt III AUa 926/00), doręczonym 4 maja 2001 r.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 20 sierpnia 2001 r. wezwano skarżącego do dokładnego określenia, w jaki sposób zaskarżony przepis narusza wskazane w skardze prawa konstytucyjne. W nadesłanym w odpowiedzi piśmie procesowym pełnomocnik skarżącego podnosił m.in., iż zaskarżony przepis nie zezwala na wzięcie, dla ustalenia podstawy emerytury, podstawy renty inwalidzkiej obliczonej z najkorzystniejszego okresu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Jedną z przesłanek warunkujących merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej jest, zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm. ), wniesienie jej po wyczerpaniu drogi prawnej w terminie trzech miesięcy od dnia doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego w sprawach cywilnych dla realizacji przesłanki wyczerpania drogi prawnej konieczne jest wniesienie kasacji, chyba że na mocy właściwych przepisów środek ten nie przysługuje. W takiej sytuacji wydanie rozstrzygnięcia przez organ II instancji stanowi już spełnienie wskazanego powyżej warunku. Od daty doręczenia tego rozstrzygnięcia biegnie też termin do wniesienia skargi konstytucyjnej.
We wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 18 lipca 2001 r. skardze konstytucyjnej pełnomocnik skarżącego podkreśla, iż termin do wniesienia skargi został dotrzymany. Bieg tego terminu liczyć należy, jego zdaniem, od 4 maja 2001 r., czyli od daty doręczenia postanowienia Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 30 kwietnia 2001 r. (sygn. akt III AUa 926/00). W opinii Trybunału Konstytucyjnego zarysowany powyżej pogląd jest nieuzasadniony. Postanowienie Sądu Apelacyjnego z 30 kwietnia 2001 r. zostało wydane na skutek złożenia zażalenia na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 23 lutego 2001 r. (sygn. akt III AUa 926/00 W. K. 51/01) odrzucające kasację skarżącego. Tymczasem z akt sprawy wynika, iż za ostatnie rozstrzygnięcie wydane w analizowanej sprawie na skutek wyczerpania przysługujących skarżącemu środków prawnych należy uznać wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 stycznia 2001 r. (sygn. akt III AUa 926/00). Ponieważ wartość przedmiotu zaskarżenia nie przekroczyła 10.000 zł, na co wskazuje wyraźnie Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu postanowienia z 23 lutego 2001 r., przeto skarżącemu zgodnie z art. 3921 k.p.c. kasacja nie przysługiwała. Wystąpienie więc z tym środkiem odwoławczym nie może zostać potraktowane jako skorzystanie z przysługującej skarżącemu drogi prawnej, w konsekwencji czego nie może wywierać jakiegokolwiek wpływu na bieg terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
W efekcie powyższych rozważań przyjąć więc należy, iż rozstrzygnięciem, od doręczenia którego należy liczyć termin do wniesienia skargi konstytucyjnej jest wyrok Sądu Apelacyjnego w Białymstoku z 18 stycznia 2001 r. (sygn. akt III AUa 926/00). Ponieważ wyrok ten został doręczony skarżącemu 30 stycznia 2001 r., a skarga konstytucyjna została wniesiona do Trybunału Konstytucyjnego dopiero 18 lipca 2001 r., przeto przekroczenie ustawowego 3 miesięcznego terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, nie budzi wątpliwości.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.