Ts 140/01
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
108
POSTANOWIENIE
z dnia 12 listopada 2001 r.
Sygn. Ts 140/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego “Przemysław” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Białymstoku w sprawie zgodności:
art. 203 kodeksu handlowego (Dz.U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502 ze zm.) oraz art. 22 1 i art. 100 1 kodeksu pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 67 ust. 1 oraz art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a :
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego “Przemysław” Spółki z o.o. w Białymstoku wniesionej 5 września 2001 r. zarzucono, iż art. 203 kodeksu handlowego oraz art. 22 1 i art. 100 2 kodeksu pracy są niezgodne z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 67 ust. 1 oraz art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W skardze wskazano, iż decyzjami z 30 stycznia 1998 r. (UKS.WP-431-521/1/97, UKS.WP-431-522/1/97 i UKS.WP-431-523/1/97) Inspektor Kontroli Skarbowej określił zaległość podatkową skarżącej w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 1994, 1995 i 1996.
Następnie decyzjami z 17 grudnia 1998 r. (Nr IS.I/1-732pdp/31/98, Nr IS.I/1-732pdp/33/98 i Nr IS.I/i-732pdp/35/98) Izba Skarbowa w Białymstoku utrzymała w mocy decyzje Inspektora Kontroli Skarbowej z 30 stycznia 1998 r.
Od decyzji Izby Skarbowej skarżąca PPHU “Przemysław” Spółka z o.o. wniosła skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, które zostały oddalone wyrokami z 12 grudnia 2000 r. (sygn. akt SA/BK 75/99, sygn. akt SA/BK 76/99, sygn. akt SA/BK 77/99).
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 2001 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez podanie daty doręczenia skarżącej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2000 r.
W wykonaniu tego zarządzenia pełnomocnik skarżącej złożył 16 października 2001 r. pismo procesowe, w którym wskazał, iż wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego zostały doręczone skarżącej 18 stycznia 2001 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (por. np. postanowienia z: 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 44; 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 250).
W skardze konstytucyjnej, będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, pełnomocnik skarżącej wskazał, iż do naruszenia praw i wolności przysługujących skarżącym doszło w związku z wydaniem decyzji organów podatkowych i wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2000 r. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) orzeczenia tego sądu są prawomocne, co oznacza, iż skarżącej nie przysługiwał już żaden środek zaskarżenia ww. wyroków. Wyroki te miały charakter ostatecznych orzeczeń w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i wraz z ich doręczeniem skarżącej rozpoczął się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Dla biegu tego terminu bez znaczenia pozostawał fakt, iż skarżąca wystąpiła do Rzecznika Praw Obywatelskich o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od wskazanych w skardze wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wystąpienie to nie mogło bowiem wpłynąć na ostateczny charakter tych wyroków. Wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2000 r. zostały doręczone skarżącej, jak wskazał jej pełnomocnik, 18 stycznia 2001 r., zaś niniejsza skarga konstytucyjna została złożona 5 września 2001 r., tak więc doszło do znacznego przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Należało zatem odmówić nadania jej dalszego biegu i pozostawić bez rozpoznania bezprzedmiotowy w tym stanie rzeczy wniosek o wstrzymanie wykonania wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z 12 grudnia 2000 r. (sygn. akt SA/BK 75/99, SA/BK 76/99 i SA/BK 77/99).
POSTANOWIENIE
z dnia 12 listopada 2001 r.
Sygn. Ts 140/01
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Safjan
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego “Przemysław” Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w Białymstoku w sprawie zgodności:
art. 203 kodeksu handlowego (Dz.U. z 1934 r. Nr 57, poz. 502 ze zm.) oraz art. 22 1 i art. 100 1 kodeksu pracy (Dz.U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94 ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 67 ust. 1 oraz art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej
p o s t a n a w i a :
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Handlowo-Usługowego “Przemysław” Spółki z o.o. w Białymstoku wniesionej 5 września 2001 r. zarzucono, iż art. 203 kodeksu handlowego oraz art. 22 1 i art. 100 2 kodeksu pracy są niezgodne z art. 2, art. 32 ust. 1, art. 67 ust. 1 oraz art. 68 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W skardze wskazano, iż decyzjami z 30 stycznia 1998 r. (UKS.WP-431-521/1/97, UKS.WP-431-522/1/97 i UKS.WP-431-523/1/97) Inspektor Kontroli Skarbowej określił zaległość podatkową skarżącej w podatku dochodowym od osób prawnych za rok 1994, 1995 i 1996.
Następnie decyzjami z 17 grudnia 1998 r. (Nr IS.I/1-732pdp/31/98, Nr IS.I/1-732pdp/33/98 i Nr IS.I/i-732pdp/35/98) Izba Skarbowa w Białymstoku utrzymała w mocy decyzje Inspektora Kontroli Skarbowej z 30 stycznia 1998 r.
Od decyzji Izby Skarbowej skarżąca PPHU “Przemysław” Spółka z o.o. wniosła skargi do Naczelnego Sądu Administracyjnego, które zostały oddalone wyrokami z 12 grudnia 2000 r. (sygn. akt SA/BK 75/99, sygn. akt SA/BK 76/99, sygn. akt SA/BK 77/99).
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 11 października 2001 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności przez podanie daty doręczenia skarżącej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2000 r.
W wykonaniu tego zarządzenia pełnomocnik skarżącej złożył 16 października 2001 r. pismo procesowe, w którym wskazał, iż wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego zostały doręczone skarżącej 18 stycznia 2001 r.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (por. np. postanowienia z: 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU Nr 3/1999, poz. 44; 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU Nr 6/2000, poz. 250).
W skardze konstytucyjnej, będącej przedmiotem rozpoznania wstępnego, pełnomocnik skarżącej wskazał, iż do naruszenia praw i wolności przysługujących skarżącym doszło w związku z wydaniem decyzji organów podatkowych i wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2000 r. Zgodnie z art. 57 ust. 1 ustawy z dnia 11 maja 1995 r. o Naczelnym Sądzie Administracyjnym (Dz.U. Nr 74, poz. 368 ze zm.) orzeczenia tego sądu są prawomocne, co oznacza, iż skarżącej nie przysługiwał już żaden środek zaskarżenia ww. wyroków. Wyroki te miały charakter ostatecznych orzeczeń w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji RP i wraz z ich doręczeniem skarżącej rozpoczął się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Dla biegu tego terminu bez znaczenia pozostawał fakt, iż skarżąca wystąpiła do Rzecznika Praw Obywatelskich o wniesienie rewizji nadzwyczajnej od wskazanych w skardze wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego. Wystąpienie to nie mogło bowiem wpłynąć na ostateczny charakter tych wyroków. Wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 12 grudnia 2000 r. zostały doręczone skarżącej, jak wskazał jej pełnomocnik, 18 stycznia 2001 r., zaś niniejsza skarga konstytucyjna została złożona 5 września 2001 r., tak więc doszło do znacznego przekroczenia terminu określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Z powyższych względów Trybunał Konstytucyjny stwierdza, iż skarga konstytucyjna nie spełnia warunku jej merytorycznego rozpoznania określonego w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Należało zatem odmówić nadania jej dalszego biegu i pozostawić bez rozpoznania bezprzedmiotowy w tym stanie rzeczy wniosek o wstrzymanie wykonania wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodek Zamiejscowy w Białymstoku z 12 grudnia 2000 r. (sygn. akt SA/BK 75/99, SA/BK 76/99 i SA/BK 77/99).