Ts 149/00
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
97
POSTANOWIENIE
z dnia 18 kwietnia 2001 r.
Sygn. Ts 149/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca
Krzysztof Kolasiński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tomasza W.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Tomasza W. z 30 października 2000 r. zarzucono, iż art. 31 pkt 3 lit.a i b ustawy budżetowej z dnia 19 lutego 1998 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 156) jest niezgodny z art. 67 oraz art. 2 Konstytucji RP. Ten sam zarzut odniesiono do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636), nie precyzując wszakże, które przepisy wspomnianej ustawy czyni się przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Postanowieniem z 28 lutego 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) stwierdzając, iż pomimo wezwania skarżący nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności nie określił, które przepisy wspomnianej ustawy czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, nie odnosząc się w nim wszakże w żadnym stopniu do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu zażalenia podniósł natomiast, iż skarżący kwestionuje zgodność opisanego w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej mechanizmu waloryzacji uregulowanego przepisami art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Bezspornym jest, iż w zakresie objętym odmową nadania dalszego biegu pełnomocnik skarżącego, mimo wyraźnego wezwania, nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 Trybunał Konstytucyjny wydaje w takim przypadku postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze. Nie jest natomiast dopuszczalne późniejsze uzupełnienie braków formalnych, w szczególności w treści zażalenia składanego na to postanowienie.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636).
POSTANOWIENIE
z dnia 18 kwietnia 2001 r.
Sygn. Ts 149/00
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Zdyb – przewodniczący
Jadwiga Skórzewska-Łosiak – sprawozdawca
Krzysztof Kolasiński
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Tomasza W.
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
Uzasadnienie:
W skardze konstytucyjnej Tomasza W. z 30 października 2000 r. zarzucono, iż art. 31 pkt 3 lit.a i b ustawy budżetowej z dnia 19 lutego 1998 r. (Dz.U. Nr 28, poz. 156) jest niezgodny z art. 67 oraz art. 2 Konstytucji RP. Ten sam zarzut odniesiono do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636), nie precyzując wszakże, które przepisy wspomnianej ustawy czyni się przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Postanowieniem z 28 lutego 2001 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636) stwierdzając, iż pomimo wezwania skarżący nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej, w szczególności nie określił, które przepisy wspomnianej ustawy czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej.
Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego pełnomocnik skarżącego wniósł zażalenie, nie odnosząc się w nim wszakże w żadnym stopniu do podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu zażalenia podniósł natomiast, iż skarżący kwestionuje zgodność opisanego w uzasadnieniu skargi konstytucyjnej mechanizmu waloryzacji uregulowanego przepisami art. 7 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Bezspornym jest, iż w zakresie objętym odmową nadania dalszego biegu pełnomocnik skarżącego, mimo wyraźnego wezwania, nie uzupełnił braków formalnych skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 3 Trybunał Konstytucyjny wydaje w takim przypadku postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze. Nie jest natomiast dopuszczalne późniejsze uzupełnienie braków formalnych, w szczególności w treści zażalenia składanego na to postanowienie.
Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności należało nie uwzględniać zażalenia złożonego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 lutego 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie odnoszącym się do ustawy z dnia 25 października 1996 r. o waloryzacji emerytur i rent oraz o zmianie niektórych ustaw (Dz.U. Nr 136, poz. 636).