Pełny tekst orzeczenia

259


POSTANOWIENIE
z dnia 19 marca 2002 r.

Sygn. akt Ts 131/01


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marek Mazurkiewicz – przewodniczący
Marek Safjan – sprawozdawca
Jadwiga Skórzewska-Łosiak,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 stycznia 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janusza Kaleckiego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Janusza Kaleckiego złożonej dnia 22 sierpnia 2001 r. zarzucono, iż art. 753  1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz.U. Nr 43, poz. 296 ze zm.) jest niezgodny z art. 33 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
W piśmie procesowym z 17 grudnia 2001 r. uzupełniającym skargę konstytucyjną pełnomocnik skarżącego twierdził, iż zdaniem jego mocodawcy “skoro zgodnie z art. 33 ust. 1 Konstytucji kobieta i mężczyzna mają równe prawa w życiu rodzinnym, to przepis art. 753 Kodeksu postępowania cywilnego, na podstawie którego Sąd może wydać postanowienie o zabezpieczeniu roszczeń alimentacyjnych na wniosek kobiety lub mężczyzny w jaskrawy sposób ogranicza drugiego ze współmałżonków w zakresie wypowiedzenia się na temat utrzymania dzieci”. Ponadto podniósł zarzut niezgodności art. 753  1 Kodeksu postępowania cywilnego z art. 32 ust. 1 Konstytucji wskazując, iż “równość rodziców wobec dzieci nie zostaje zachowana”.
W skardze wskazano, iż Sąd Rejonowy w Poznaniu postanowieniem z 12 stycznia 2000 r. (sygn. akt VIII RC 1530/99) zabezpieczył powództwo i zobowiązał Janusza Kaleckiego do płacenia tytułem tymczasowej renty alimentacyjnej po 220 zł miesięcznie na rzecz Izabeli Kaleckiej i Wojciecha Kaleckiego. Na powyższe postanowienie skarżący złożył zażalenie. Postanowieniem z 31 marca 2000 r. (sygn. akt II Cz 385/2000) Sąd Okręgowy w Poznaniu oddalił zażalenie skarżącego. Postanowienie to zostało doręczone skarżącemu 7 kwietnia 2000 r. i nie przysługuje od niego żaden środek zaskarżenia.

Postanowieniem z 22 stycznia 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej ze względu na złożenie jej po terminie oraz brak wskazania konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych zaskarżonym przepisem ustawy.
W zażaleniu z 7 lutego 2002 r. skarżący wniósł o uchylenie postanowienia o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Skarżący oświadczył, iż postanowienie Sądu Rejonowego z 12 stycznia 2000 r. wraz z uzasadnieniem otrzymał dopiero 26 lutego 2001 r. i wtedy dopiero zorientował się na podstawie jakiego przepisu wydano zarządzenie tymczasowe zabezpieczające alimenty na czas procesu. Zdaniem skarżącego od tego zdarzenia powinien liczyć się bieg terminu do złożenia skargi konstytucyjnej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz.U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) skarga konstytucyjna może być wniesiona po wyczerpaniu drogi prawnej, o ile droga ta jest przewidziana, w ciągu trzech miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego ugruntowany jest pogląd, iż początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (por. np. postanowienie z 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU Nr 3(25), poz. 44; postanowienie z 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU Nr 6(36), poz. 250).
W przedmiotowej sprawie nie ma znaczenia moment doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Rejonowego w Poznaniu z 12 stycznia 2000 r. (sygn. akt VIII RC 1530/99). Orzeczenie to nie było bowiem ostatecznym rozstrzygnięciem w rozumieniu art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, stąd od doręczenia tego orzeczenia nie mogło nastąpić rozpoczęcie biegu terminu do złożenia skargi konstytucyjnej. Termin ten rozpoczął bieg w momencie doręczenia skarżącemu postanowienia Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 marca 2000 r. (sygn. akt II Cz 385/2000). Według oświadczenia skarżącego postanowienie Sądu Okręgowego zostało mu doręczone 7 kwietnia 2000 r. Trafnie więc ustalił Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu, że już w momencie wystąpienia przez skarżącego 6 kwietnia 2001 r. do Sądu Rejonowego w Poznaniu o ustanowienie pełnomocnika do sporządzenia skargi konstytucyjnej upłynął termin do jej złożenia.

Wobec powyższego należało orzec jak na wstępie.