Pełny tekst orzeczenia

113



POSTANOWIENIE


z dnia 23 stycznia 2002 r.

Sygn. Ts 147/01







Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – przewodniczący

Krzysztof Kolasiński – sprawozdawca


Marian Zdyb



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 listopada 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Hanny Dąbkowskiej-Skriabin





p o s t a n a w i a :



nie uwzględnić zażalenia.






Uzasadnienie:



W skardze konstytucyjnej Hanny Dąbkowskiej-Skriabin z 10 września 2001 zarzucono, iż dekret z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279 ze zm.) jest niezgodny z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 17 marca 1921 r. (Dz.U. Nr 44 z 1921 r., poz. 267).

Skarżąca wskazała, iż wyrokiem z 11 czerwca 2001 r. (sygn. akt OSA 3/01) Naczelny Sąd Administracyjny oddalił jej skargę na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Warszawie z 25 marca 1999 r. (Nr KOC/296/40/99), odmawiającą jej stwierdzenia nieważności orzeczenia administracyjnego Prezydium Rady Narodowej m.st. Warszawy z 10 lutego 1953 r. Orzeczeniem tym stwierdzono przejście na własność państwa nieruchomości położonej na terenie m.st. Warszawy z uwagi na niezgłoszenie przez właściciela nieruchomości wniosku o ustanowienie własności czasowej. Skarżąca stwierdziła, iż w ten sposób doszło do naruszenia przysługującego jej prawa do dziedziczenia, którego ochronę wyprowadza z treści art. 64 Konstytucji RP.

Trybunał Konstytucyjny postanowieniem z 12 listopada 2001 r. odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej stwierdzając, iż skarżąca nie uzupełniła braków formalnych skargi, w szczególności nie wskazała, które konkretnie przepisy dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279 ze zm.) czyni przedmiotem skargi konstytucyjnej.

Na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżąca wniosła zażalenie, w którym stwierdziła, iż skarga ta odnosi się do całego dekretu z dnia 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy (Dz.U. Nr 50, poz. 279 ze zm.), z uwagi na to, iż wszystkie jego przepisy zostały wydane przez organ nie posiadający do tego kompetencji w dacie wydawania dekretu. Zdaniem skarżącej, wskazanie konkretnych przepisów dekretu musiałoby prowadzić do przyjęcia, iż część tego dekretu pozostaje w zgodzie z Konstytucją a inna część nie.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Z istoty skargi konstytucyjnej określonej w art. 79 ust. 1 Konstytucji RP wynika, iż jest ona indywidualnym środkiem ochrony praw lub wolności o charakterze konstytucyjnym. Nie jest więc ona sposobem zainicjowania abstrakcyjnej kontroli zgodności określonych aktów normatywnych z Konstytucją RP. Stąd przedmiotem skargi konstytucyjnej może być wyłącznie ten zakres aktu normatywnego, który miał znaczenie dla podjętego przez organ władzy publicznej rozstrzygnięcia, naruszającego zdaniem skarżącego jego prawa lub wolności określone w Konstytucji RP. Zakres ten określony w skardze konstytucyjnej przez wskazanie konkretnych przepisów danego aktu normatywnego, wyznacza równocześnie granice skargi konstytucyjnej, którymi Trybunał Konstytucyjny jest związany. Granic tych, w szczególności zaś przedmiotu skargi konstytucyjnej, Trybunał nie jest władny samodzielnie ustalać, zaś ich niewyznaczenie przez samego skarżącego, stanowi brak formalny uniemożliwiający merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej. Nie usunięcie tego braku w wyznaczonym terminie prowadzi w związku z tym do odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej na mocy art. 36 ust. 3 w związku z art. 49 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym.

W tym stanie rzeczy należało stwierdzić, iż przyjęcie za przedmiot skargi całego dekretu z 26 października 1945 r. o własności i użytkowaniu gruntów na obszarze m.st. Warszawy bez wskazywania konkretnych jego przepisów stanowiących podstawę wydania wskazanych w skardze orzeczeń, miało charakter braku formalnego, który wszakże nie został usunięty w wyznaczonym do tego terminie.



Biorąc powyższe pod uwagę, należało uznać za zasadne postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 12 listopada 2001 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i orzec jak w sentencji.