Pełny tekst orzeczenia

21

POSTANOWIENIE
z dnia 26 marca 2003 r.
Sygn. akt Ts 10/02



Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Janusz Niemcewicz – przewodniczący


Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca


Marian Grzybowski,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 5 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zażalenia z 4 listopada 2002 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 października 2002 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej De Molen Trade Sp. z o.o.,


p o s t a n a w i a:





nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej De Molen Trade Sp. z o.o. zakwestionowano zgodność z Konstytucją RP:
1) art. 26 ustawy z dnia 3 kwietnia 1993 r. o badaniach i certyfikacji (Dz. U. Nr 55, poz. 250 ze zm.);
2) przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 9 listopada 1999 r. w sprawie wykazu wyrobów wyprodukowanych w Polsce, a także wyrobów importowanych do Polski po raz pierwszy, mogących stwarzać zagrożenie albo służących ochronie lub ratowaniu życia, zdrowia lub środowiska, podlegających obowiązkowi certyfikacji na znak bezpieczeństwa i oznaczania tym znakiem, oraz wyrobów podlegających obowiązkowi wystawiania przez producenta deklaracji zgodności (Dz. U. z 2000 r. Nr 5, poz. 53) (dalej: rozporządzenie);
3) przepisów postanowienia nr 10 z 31 marca 1995 r. i postanowienia nr 16 Rady do Spraw Badań i Certyfikacji w sprawie szczegółowego trybu certyfikacji wyrobów (dalej: postanowienia Rd/sBiC) oraz przepisów zarządzenia Dyrektora Polskiego Centrum Badań i Certyfikacji z 20 maja 1994 r. w sprawie ustalenia wyrobów podlegających obowiązkowi zgłaszania do certyfikacji na znak bezpieczeństwa i oznaczania tym znakiem (M. P. Nr 39, poz. 335 ze zm.) (dalej: zarządzenie Dyrektora PCBiC).
Przepisom opisanym w pkt 1) i 2) zarzucono niezgodność z art. 2 i art. 22 Konstytucji, natomiast przepisom opisanym w pkt 3) niezgodność z art. 22 Konstytucji.
Postanowieniem z 17 października 2002 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze dalszego biegu w zakresie dotyczącym zgodności przepisów rozporządzenia, postanowień Rd/sBiC oraz zarządzenia Dyrektora PCBiC. W uzasadnieniu tego postanowienia wskazano, że w tym zakresie skargi zakwestionowane w niej przepisy nie stanowiły normatywnej podstawy orzeczenia, z wydaniem którego wiąże skarżąca zarzut naruszenia jej konstytucyjnych wolności i praw. Odnośnie zakwestionowanych przepisów rozporządzenia podniesiono dodatkowo, że weszły one w życie już po wydaniu przez organy administracji decyzji wobec skarżącej. W pozostałym zakresie przedmiotu skargi konstytucyjnej, została ona skierowana do merytorycznego rozpoznania.
Zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wniósł pełnomocnik skarżącej. Zakwestionował w nim odmowę nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w odniesieniu do przepisów rozporządzenia, postanowień Rd/sBiC oraz zarządzenia Dyrektora PCBiS. Odwołując się do argumentacji zawartej w skardze konstytucyjnej, jak i w piśmie uzupełniającym jej braki formalne, ponownie wskazał na naruszenie zasad prawidłowej legislacji wywodzonych w art. 2 Konstytucji. Skarżąca zakwestionowała także stanowisko Trybunału Konstytucyjnego odnośnie przyjętej kwalifikacji zaskarżonych przepisów, jako normatywnej podstawy wydanych w jej sprawie orzeczeń.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.
Jak to już podkreślano w zaskarżonym postanowieniu, skarga konstytucyjna stanowi środek eliminacji z porządku prawnego przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego wykazujących dwojaką kwalifikację. Stanowiąc normatywną podstawę ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej wydanego w sprawie skarżącego winny one jednocześnie prowadzić do niedozwolonej ingerencji w sferę konstytucyjnie chronionych wolności lub praw skarżącego. Tylko więc unormowania, które wykazują tego rodzaju kwalifikację mogą stanowić przedmiot skargi konstytucyjnej. Trzeba przy tym podkreślić, że nie wszystkie przepisy determinujące całokształt sytuacji faktycznej skarżącego muszą tym samym spełniać wskazane wyżej wymogi. Konsekwencją takiego określenia przedmiotu skargi konstytucyjnej jest treść obowiązków spoczywających na skarżącym. Zgodnie z art. 47 ust. 2 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, do skargi należy dołączyć wyrok, decyzję lub inne rozstrzygnięcie wydane na podstawie zakwestionowanego aktu normatywnego. Wymóg zaskarżenia przepisów, które w istocie doprowadziły do naruszenia statusu prawnego skarżącego rodzi z kolei ustawowy obowiązek wskazania, jakie konstytucyjne wolności lub prawa, i w jaki sposób zostały naruszone przez zakwestionowane unormowania (art. 47 ust. 1 pkt 2 tej ustawy).
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego w zaskarżonym postanowieniu prawidłowo przyjęto, że wskazanych wyżej wymogów nie spełnia żaden z zaskarżonych przepisów. Biorąc bowiem pod uwagę treść wydanych w sprawie skarżącej rozstrzygnięć, jak również rodzaj konstytucyjnych praw, których naruszenie podnosi skarżąca, nie można przyjąć, że przepisy rozporządzenia, postanowień Rd/sBiC oraz zarządzenia Dyrektora PCBiC stanowić mogą w niniejszej sprawie dopuszczalny przedmiot skargi konstytucyjnej. Podnoszony przez skarżącą zarzut niedozwolonej ingerencji w sferę wolności działalności gospodarczej, spowodowanej nadmierną represyjnością stosowanej sankcji ekonomicznej, może być adekwatnie oceniony jedynie w odniesieniu do zaskarżonego przepisu ustawy. Pozostałe zaskarżone w skardze konstytucyjnej przepisy nie stanowiły natomiast normatywnej podstawy wydanych w tej mierze rozstrzygnięć. Regulują one bowiem – odrębne od procedury wymierzania sankcji – postępowanie związane z realizacją ustawowego obowiązku certyfikacji danego towaru. W odniesieniu do zaskarżonych przepisów rozporządzenia podkreślić należy przy tym ponownie okoliczność, iż weszły one w życie już po wydaniu orzeczeń, z którymi wiąże skarżąca zarzut naruszenia konstytucyjnych praw.
Trybunał Konstytucyjny podziela również stanowisko wyrażone w zaskarżonym postanowieniu odnośnie ograniczonej dopuszczalności czynienia z zasad wyrażonych w art. 2 Konstytucji wzorca kontroli przepisów kwestionowanych w drodze skargi konstytucyjnej. Wykonując obowiązek określony w art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym, skarżąca koncentruje się na problemie nieprzestrzegania przez prawodawcę reguł tzw. prawidłowej legislacji. W orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego podkreślano w związku z tym, że odwoływanie się do tego rodzaju reguł wymaga każdorazowo sprecyzowania, jakie konstytucyjne prawa lub wolności doznały uszczerbku wskutek ich niedochowania. W zaskarżonym postanowieniu słusznie przyjęto, że uzasadnienie skargi konstytucyjnej – poza ogólnym odwołaniem się do treści art. 22 Konstytucji – nie dostarcza argumentów precyzujących sposób zarzucanego naruszenia. Argumentów takich nie dostarczyło także zażalenie na to postanowienie.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.


3