Pełny tekst orzeczenia

48

POSTANOWIENIE
z dnia 10 października 2003 r.
Sygn. akt Ts 80/03


Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Zdyb

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Cukrowni „Strzyżów” S.A. o stwierdzenie zgodności:
– art. 19 ust. 1 i ust. 2 art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 ze zm.) oraz
– § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.)
z art. 2 i art. 22, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 84, art. 92 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,


p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.


UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Cukrowni Strzyżów wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 19 ust. 1 i ust. 2 art. 23 pkt 1 ustawy z dnia 8 stycznia 1993 r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 1993 r. Nr 11, poz. 50 ze zm.) oraz § 54 ust. 4 pkt 5 lit. a rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 15 grudnia 1997 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 156, poz. 1024 ze zm.) z art. 2 i art. 22, art. 84, art. 92 i art. 217 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. W oparciu o zaskarżone przepisy Naczelny Sąd Administracyjny – Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie, wyrokami z 15 maja 2002 r. (sygn. akt: I SA/Lu 1157/01 oraz I SA/Lu 1158/01) oddalił skargi na decyzje Izby Skarbowej w Lublinie – Ośrodek Zamiejscowy w Zamościu z 17 września 2001 (ZP2-732/1/156/2001 i ZP2-732/1/157/2001) utrzymujące w mocy decyzje II Inspektora Kontroli Skarbowej w Zamościu z 20 kwietnia 2001 r. (K62-022-06003042/02/ZW i K62-022-06003042/03/ZW) określające zobowiązanie podatkowe w podatku od towarów i usług oraz zaległość podatkową i odsetki za zwłokę od powyższej zaległości, jak również ustalające wymiar dodatkowego zobowiązania podatkowego w tymże podatku.
Skarżąca wniosła do Ministra Sprawiedliwości podania o złożenie rewizji nadzwyczajnej od powyższych wyroków, jednak – w piśmie z 6 lutego 2003 r. – uznał on, że analiza akt sądowo-administracyjnych nie uzasadnia wniesienia rewizji nadzwyczajnej. Pismo to pełnomocnik skarżącej uznaje za ostateczną decyzję, o której mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji. Zdaniem skarżącej złożenie podania o wniesienie rewizji nadzwyczajnej stanowi wyczerpanie drogi prawnej w rozumieniu art. 46 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.), zaś podstawy powołanych powyżej rozstrzygnięć – wyłączając prawo podatnika do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony – naruszają wskazane w petitum przepisy Konstytucji.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 czerwca 2003 r., pełnomocnik skarżącej został wezwany do usunięcia braków skargi konstytucyjnej przez podanie daty doręczenia skarżącej wyroków Naczelnego Sądu Administracyjnego oraz wskazanie konstytucyjnych praw lub wolności skarżącej naruszonych ostatecznym rozstrzygnięciem opartym na zaskarżonym przepisie wraz z dokładnym określeniem sposobu ich naruszenia przez zaskarżone przepisy.
W piśmie procesowym z 11 lipca 2003 r. pełnomocnik skarżącej wyjaśnił, iż wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego zostały doręczone skarżącej 19 września 2002 r. Odnośnie wskazania naruszonych praw lub wolności konstytucyjnych, pełnomocnik skarżącej powołuje szereg zasad konstytucyjnych, wyrażonych w art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 84 oraz art. 217 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji RP, prawo złożenia skargi konstytucyjnej przysługuje każdemu, czyje konstytucyjne prawa lub wolności zostały naruszone w wyniku wydania w jego sprawie ostatecznego rozstrzygnięcia, opartego na niezgodnym z Konstytucją przepisie ustawy lub innego aktu normatywnego. Z kolei w myśl art. 46 ust. 1 ustawy z 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym skarga konstytucyjna jest dopuszczalna po wyczerpaniu przez skarżącego przysługujących mu w ramach drogi prawnej środków ochrony jego praw lub wolności konstytucyjnych w terminie 3 miesięcy od doręczenia skarżącemu prawomocnego wyroku, ostatecznej decyzji lub innego ostatecznego rozstrzygnięcia.
Biorąc pod uwagę treść wskazanych wyżej przepisów nie ulega wątpliwości, że warunkiem koniecznym do merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest uprzednie wykorzystanie przysługujących skarżącemu środków prawnych oraz wydanie w danej sprawie ostatecznego orzeczenia, którego podstawą byłby kwestionowany akt prawny. Zgodnie zaś z utrwalonym orzecznictwem Trybunału początek biegu terminu do wystąpienia ze skargą konstytucyjną rozpoczyna się od doręczenia skarżącemu tego orzeczenia, od którego nie przysługuje już skarżącemu żaden środek odwoławczy, a które przesądziło o ostatecznym charakterze rozstrzygnięcia o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji (por. np. postanowienia z: 17 marca 1999 r., sygn. Ts 117/98, OTK ZU nr 3/1999, poz. 44; 28 czerwca 2000 r., sygn. Ts 82/00, OTK ZU nr 6/2000, poz. 250).
W niniejszej sprawie, zdaniem pełnomocnika skarżącej, taki charakter ma pismo Ministra Sprawiedliwości z 6 lutego 2003 r. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, zarówno treść tego dokumentu, jak i jego podstawa prawna wskazują, że nie nosi znamion ostatecznego rozstrzygnięcia, a co za tym idzie nie spełnia on żadnego z wymogów sformułowanych w przepisach Konstytucji i ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Pismo informujące o braku podstaw do złożenia z urzędu rewizji nadzwyczajnej w żaden sposób nie może być potraktowane jako władcze rozstrzygnięcie organu administracji publicznej kształtujące bezpośrednio lub choćby pośrednio konstytucyjne prawa bądź wolności skarżącego. Tylko zaś taki charakter treści pisma mógłby doprowadzić do uznania go za „decyzję bądź inne rozstrzygnięcie o wolnościach lub prawach skarżącego”. Wniosek o wniesienie rewizji nadzwyczajnej, ani odmowa wniesienia rewizji nie mogą być równoznaczne z wyczerpaniem drogi prawnej. Wniosek taki nie miał bowiem charakteru środka zaskarżenia przysługującego w ramach drogi prawnej, określonej w art. 77 ust. 2 Konstytucji, a tym samym nie miał znaczenia dla upływu terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej.
Jak wynika z treści skargi konstytucyjnej oraz pisma procesowego wykonującego zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego, ostatecznym rozstrzygnięciem są wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z 15 maja 2002 r., doręczone skarżącej 19 września 2002 r. Ponieważ skarga konstytucyjna została złożona 12 maja 2003 r. przekroczony został trzymiesięczny termin, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym.
Ponieważ w sprawie rozpoznawanej przez Trybunał Konstytucyjny skarga konstytucyjna została złożona po upływie wyznaczonego w art. 46 ust. 1 trzymiesięcznego terminu, należało odmówić nadania jej dalszego biegu.

Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.


3