Pełny tekst orzeczenia

337

POSTANOWIENIE
z dnia 8 grudnia 2004 r.
Sygn. akt Ts 120/04

Trybunał Konstytucyjny w składzie:




Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – przewodnicząca


Janusz Niemcewicz – sprawozdawca


Marian Grzybowski,




po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 września 2004 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Międzywojewódzkiej Rady Koordynacyjnej Środowisk b. Więźniów Hitlerowskiego Obozu Potulice przy Zarządzie Okręgowym Związku Kombatantów RP i b. Więźniów Politycznych w Bydgoszczy,

p o s t a n a w i a:


nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Międzywojewódzkiej Rady Koordynacyjnej Środowisk b. Więźniów Hitlerowskiego Obozu Potulice przy Zarządzie Okręgowym Związku Kombatantów RP i b. Więźniów Politycznych w Bydgoszczy zakwestionowano zgodność z Konstytucją przepisów § 2, § 5 i § 6 rozporządzenia Prezesa Rady Ministrów z dnia 20 września 2001 r. w sprawie określenia miejsc odosobnienia, w których były osadzone osoby narodowości polskiej lub obywatele polscy innych narodowości (Dz. U. Nr 106, poz. 1154; dalej – rozporządzenie). Zaskarżonym przepisom skarżąca zarzuciła niezgodność z art. 19, 30 oraz art. 32 Konstytucji.
Postanowieniem z 15 września 2004 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu stwierdził, że skarżąca nie dopełniła obowiązku wskazania ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zakwestionowanych przepisów rozporządzenia. Wymogu tego nie spełnia bowiem odwołanie się do treści decyzji wydanej w sprawie innego – aniżeli skarżąca – podmiotu. Ponadto Trybunał Konstytucyjny podkreślił, że przedmiotem skargi konstytucyjnej w prawie polskim nie mogą być unormowania, które nie stanowiły podstawy prawnej ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej.
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł pełnomocnik skarżącej. Stwierdził w nim, iż w zaskarżonym postanowieniu nie uwzględniono okoliczności naruszenia przez zakwestionowane przepisy rozporządzenia praw niematerialnych osób osadzonych w obozach hitlerowskich. Ponadto w zażaleniu podkreślono, że wobec braku drogi prawnej, skarżąca nie mogła uzyskać orzeczenia, o którym mowa w postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Przede wszystkim stwierdzić należy, iż argumentacja zażalenia nie podważa żadnej z przesłanek leżących u podstaw odmowy nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Powtórzyć należy, iż dla konstrukcji skargi konstytucyjnej w prawie polskim charakterystyczne jest to, iż jej przedmiotem uczynić można wyłącznie takie przepisy ustawy lub innego aktu normatywnego, które były podstawą prawną ostatecznego orzeczenia wydanego w sprawie podmiotu występującego ze skargą. Wskazanie takiego orzeczenia stanowi jeden z warunków dopuszczalności weryfikacji konstytucyjności aktów prawnych w tym trybie postępowania. Skarga konstytucyjna nie jest bowiem środkiem inicjowania, tzw. kontroli abstrakcyjnej, a więc realizowanej w oderwaniu od sfery stosowania zaskarżanych unormowań. Ponadto, skarżąca wskazać winna ostateczne orzeczenie wydane w jej sprawie, nie zaś jakiekolwiek indywidualne rozstrzygnięcie, wydane na podstawie kwestionowanych przepisów, nawet – co już podkreślano – jeżeli jego adresatem jest osoba zrzeszona w organizacji występującej ze skargą konstytucyjną. Na marginesie, zauważyć należy, iż powoływanie się przez skarżącą na okoliczność braku drogi prawnej przysługującej w sprawie pozbawione jest podstaw, skoro w samej skardze konstytucyjnej odwołano się (choć wadliwie) do treści orzeczenia, wydanego na podstawie zaskarżonych unormowań.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 15 września 2004 r.