Pełny tekst orzeczenia

111

POSTANOWIENIE
z dnia 7 kwietnia 2004 r.
Sygn. akt Ts 174/02

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Jerzy Stępień

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jerzego Kawalca w sprawie zgodności:
art. 332 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

1) podjąć zawieszone postępowanie;
2) odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE:

W skardze konstytucyjnej Jerzego Kawalca z 2 grudnia 2002 r. zakwestionowano zgodność art. 332 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa (Dz. U. Nr 137, poz. 926 ze zm.) z art. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.
Skarżący wskazał, iż na podstawie zakwestionowanych przepisów Urząd Skarbowy w Lublińcu decyzją z 29 maja 2002 r. (Nr US-II-PP-4406/1/2002/VAT/JP) orzekł o odpowiedzialności podatkowej skarżącego. Decyzja organu pierwszej instancji została utrzymana w mocy przez Izbę Skarbową w Katowicach decyzją z 4 września 2002 r. (Nr PPC 3/4408-89/02).
W dniu 4 lutego 2003 r. Trybunał Konstytucyjny wydał postanowienie o zawieszeniu postępowania z uwagi na to, iż skarżący 7 października 2002 r. złożył w Naczelnym Sądzie Administracyjnym skargę od decyzji Izby Skarbowej w Katowicach, stanowiącej podstawę wystąpienia ze skargą konstytucyjną.
W dniu 15 stycznia 2004 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wydał wyrok (sygn. akt I SA/Ka 2424/02), którym oddalił skargę na decyzję Izby Skarbowej w Katowicach z 4 września 2002 r. (Nr PPC 3/4408-89/02). Jak wynika z akt sprawy skarżący nie złożył od tego wyroku skargi kasacyjnej do Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) warunkiem merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej jest wcześniejsze wyczerpanie przez skarżącego przysługującej mu drogi prawnej. Zgodnie z art. 173 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) od wydanego przez wojewódzki sąd administracyjny wyroku lub postanowienia kończącego postępowanie w sprawie przysługuje skarga kasacyjna do Naczelnego Sądu Administracyjnego. Przepis ten, na mocy art. 97 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Przepisy wprowadzające ustawę – Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1271), ma także zastosowanie do spraw, w których skargi na decyzje administracyjne zostały wniesione do Naczelnego Sądu Administracyjnego przed dniem 1 stycznia 2004 r. i postępowanie nie zostało jeszcze do tego dnia zakończone.

Skarga kasacyjna od wyroku wojewódzkiego sądu administracyjnego stanowi środek zaskarżenia w ramach przysługującej skarżącemu drogi prawnej. Brak wniesienia tej skargi oznacza więc, iż nie został spełniony warunek wyczerpania drogi prawnej, a w związku z tym należało orzec jak w sentencji.


2