Pełny tekst orzeczenia

165/10/A/2006



POSTANOWIENIE


z dnia 30 listopada 2006 r.

Sygn. akt SK 9/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Andrzej Mączyński – przewodniczący


Adam Jamróz – sprawozdawca


Marek Kotlinowski


Jerzy Stępień


Bohdan Zdziennicki,


po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 30 listopada 2006 r., pisma procesowego pełnomocnika skarżącego Andrzeja Marka określonego jako zażalenie na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 listopada 2006 r. o umorzeniu postępowania w sprawie skargi konstytucyjnej o sygn. SK 9/06,


p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić wniosków zawartych w piśmie procesowym skarżącego, określonym jako zażalenie.

UZASADNIENIE:

1. Postanowieniem z 17 stycznia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny nadał bieg skardze Andrzeja Marka (sygn. akt SK 9/06), który wniósł o stwierdzenie, że art. 212 § 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553 ze zm.; dalej: kodeks karny) w zakresie, w jakim przewiduje karę pozbawienia wolności za nadużycie swobody wypowiedzi w mediach, jest niezgodny z art. 14 oraz art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, a także z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.; dalej: Konwencja).

Wyrokiem z 30 października 2006 r. (sygn. P 10/06), Trybunał Konstytucyjny orzekł o zgodności art. 212 § 1 i 2 kodeksu karnego z art. 14 oraz art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji (OTK ZU nr 9/A/2006, poz. 128). Mając na względzie powyższy wyrok Trybunał Konstytucyjny, postanowieniem z 3 listopada 2006 r. umorzył postępowanie w sprawie skargi konstytucyjnej Andrzeja Marka. W zakresie dotyczącym badania zgodności art. 212 § 2 kodeksu karnego z art. 14 oraz art. 54 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji postępowanie zostało umorzone ze względu na zbędność orzekania; Trybunał orzekł już bowiem merytorycznie w sprawie zgodności zaskarżonego w skardze przepisu (art. 212 § 2 kodeksu karnego) ze wskazanymi wzorcami konstytucyjnymi w wyroku z 30 października 2006 r. W zakresie kontroli zgodności zaskarżonego art. 212 § 2 kodeksu karnego z art. 10 Konwencji postępowanie umorzono ze względu na niedopuszczalność orzekania; przepisy umów międzynarodowych nie mogą bowiem stanowić wzorców kontroli w postępowaniu inicjowanym skargą konstytucyjną.

Pełnomocnik skarżącego Andrzeja Marka zaskarżył postanowienie z 3 listopada 2006 r. w całości i wniósł o jego uchylenie oraz rozpoznanie merytoryczne sformułowanych w skardze konstytucyjnej zarzutów oraz „zarzutu niezgodności art. 212 § 2 z art. 2 Konstytucji w związku z art. 2 § 1 pkt 2 kodeksu postępowania karnego w związku z art. 53 kodeksu karnego”.

Zdaniem skarżącego wyrok z 30 października 2006 r. o sygn. P 10/06 nie mógł stanowić podstawy uznania, że wydanie orzeczenia w jego sprawie jest zbędne. Jako podstawę prawną „zażalenia” skarżący wskazał art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643 ze zm.) w związku z art. 394 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296 ze zm.).



2. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że zgodnie z art. 190 ust. 1 Konstytucji orzeczenia Trybunału są ostateczne. Określone przez ustawę o Trybunale Konstytucyjnym wyjątki wynikają z art. 36 ust. 4 oraz z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy i dotyczą wniesienia zażalenia w terminie 7 dni na postanowienia Trybunału odmawiające nadania dalszego biegu wnioskowi lub skardze.

Wymienione wyżej wyjątki dotyczą stadium wstępnego rozpoznania, którego przedmiotem jest zbadanie czy wniosek lub skarga spełniają formalne wymogi określone przez przepisy Konstytucji i ustawy o TK. Nie podważają one zasady ostateczności orzeczeń Trybunału wyrażonej w art. 190 ust. 1 Konstytucji dotyczącej rozstrzygnięcia sprawy zawisłej przed Trybunałem, zainicjowanej wnioskiem lub skargą konstytucyjną (także pytaniem prawnym).

Przedmiot sprawy zawisłej przed Trybunałem, zainicjowanej wnioskiem lub skargą konstytucyjną (a także pytaniem prawnym), określony jest przez wskazanie zaskarżonego przepisu lub zakresu normatywnego przepisu oraz wskazanie wzorców kontroli. W przypadku skargi konstytucyjnej wzorce kontroli mogą wynikać tylko z przepisów Konstytucji.

Z powyższego wynika, że w wyroku o sygn. P 10/06 Trybunał orzekł o zgodności art. 212 § 2 kodeksu karnego z art. 14 oraz art. 54 ust. 1 w związku z art. 31 ust. 3 Konstytucji, co było przedmiotem kontroli konstytucyjnej w sprawie skargi Andrzeja Marka. Trybunał uznał więc za zbędne ponowne merytoryczne rozpoznanie tego samego przedmiotu kontroli. W szczególności Trybunał podkreśla, że przedmiotem kontroli konstytucyjnej w sprawie o sygn. SK 9/06 był przepis art. 212 § 2 kodeksu karnego, a nie centralne zagadnienie skargi, o którym wspomina skarżący. Z powyższych względów Trybunał umorzył postępowanie, nie rozpoznając sprawy merytorycznie, gdyż została ona już rozpoznana w sprawie o sygn. P 10/06.

Trybunał podkreśla również, że wyrażona w art. 20 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasada, w myśl której w sprawach nie uregulowanych w ustawie stosuje się odpowiednio przepisy kodeksu postępowania cywilnego oznacza w szczególności, że odpowiednie stosowanie przepisów kodeksu postępowania cywilnego nie może być sprzeczne z regulacją szczególną dotyczącą postępowania przed Trybunałem. Zastosowanie art. 394 § 1 k.p.c., co postuluje skarżący, nie jest możliwe, gdyż stałoby w sprzeczności z zasadą ostateczności orzeczeń Trybunału Konstytucyjnego wyrażoną w art. 190 ust. 1 Konstytucji.

Trybunał Konstytucyjny nadmienia również, że zamieszczony w piśmie z 20 listopada 2006 r. postulat wprowadzenia nowych wzorców kontroli do zbadania art. 212 § 2 kodeksu karnego (art. 2 Konstytucji) z oczywistych względów nie został uwzględniony.



Z powyższych względów, Trybunał Konstytucyjny postanowił nie uwzględnić wniosków skarżącego zawartych w piśmie z 20 listopada 2006 r.
Kontakt: saos_malpka_saos_kropka_org_kropka_pl | Wersja SAOS: 0.9.13