Pełny tekst orzeczenia

253/6/B/2006



POSTANOWIENIE

z dnia 3 listopada 2006 r.

Sygn. akt Tw 5/05



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Biruta Lewaszkiewicz-Petrykowska – przewodnicząca

Janusz Niemcewicz – sprawozdawca

Marian Zdyb,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie z dnia 4 października 2005 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE:



W dniu 28 stycznia 2005 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów o zbadanie zgodności art. 1 pkt 5 lit. b ustawy z dnia 29 października 2003 r. o zmianie ustawy o Policji (Dz. U. Nr 192, poz. 1873, dalej: ustawa o zmianie ustawy o Policji) w zakresie, w jakim dotyczy art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2002 r. Nr 7, poz. 58 ze zm., dalej: ustawa o Policji) z art. 2, art. 5, art. 31 ust. 3, art. 42 ust. 3 Konstytucji w zw. z art. 6 ust. 2 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284 ze zm.) oraz art. 5 i art. 14 ust. 2 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 167); art. 1 pkt 13 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 132 ust. 2 ustawy o Policji z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 42 ust. 1 Konstytucji; art. 1 pkt 13 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 132 ust. 4 ustawy o Policji z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 32 Konstytucji; art. 1 pkt 15 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 133 ustawy o Policji z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji; art. 1 pkt 18 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 135 ust. 4 zd. 2 ustawy o Policji z art. 2 i art. 42 ust. 1 Konstytucji; art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 135f ust. 1 pkt 4 ustawy o Policji z art. 2 i art. 42 ust. 2 Konstytucji; art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 135m ust. 2 ustawy o Policji z art. 2 i art. 32 Konstytucji; art. 2 ust. 1, 4, 5 i 6 ustawy o zmianie ustawy o Policji z art. 2, art. 5, art. 42 ust. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji; art. 3 ust. 1 ustawy o zmianie ustawy o Policji z art. 2 i art. 42 ust. 1 Konstytucji; art. 35 ust. 2 ustawy o Policji i § 11 ust. 7 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 czerwca 2002 r. w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji oraz wzoru formularza opinii służbowej (Dz. U. Nr 98, poz. 890 ze zm., dalej: rozporządzenie w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji) z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji; § 11 ust. 2-6 rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 17 grudnia 2003 r. w sprawie wymagań w zakresie wykształcenia, kwalifikacji zawodowych i stażu służby, jakim powinni odpowiadać policjanci na stanowiskach komendantów Policji i innych stanowiskach służbowych (Dz. U. z 2004 r. Nr 2, poz. 14, dalej: rozporządzenie w sprawie kwalifikacji zawodowych funkcjonariuszy Policji) z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji oraz z art. 34 ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji i art. 7 pkt c Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 169).

Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 7 marca 2005 r. wezwano wnioskodawcę do usunięcia braków formalnych wniosku, poprzez doręczenie oryginału uchwały z 28 września 2004 r. Zarządu Głównego NSZZ Policjantów (Nr 18/IV/2004) w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego; doręczenie 5 egzemplarzy wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że uchwała została podjęta zgodnie ze statutem organizacji; doręczenie 5 egzemplarzy pełnego, aktualnego wyciągu z rejestru sądowego; powołanie przepisu prawa lub statutu wskazującego, że kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy; wyjaśnienie, czy od 29-30 czerwca 2003 r. nie zaszły żadne zmiany w statucie NSZZ Policjantów; wskazanie, w jakim zakresie art. 1 pkt 5 ppkt b dot. art. 41 ust. 2 pkt 8 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 5 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 1 pkt 13 dot. art. 132 ust. 2 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 1 pkt 13 dot. art. 132 ust. 4 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 31 ust. 3 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 1 pkt 15 dot. art. 133 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 77 ust. 2 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 1 pkt 18 dot. art. 135 ust. 4 (zdanie drugie) ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 2 ust. 4, 5, 6 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 2 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 2 ust. 4, 5, 6 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 5 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 2 ust. 4, 5, 6 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 42 ust. 1 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 2 ust. 4, 5, 6 ustawy o zmianie ustawy o Policji jest niezgodny z art. 190 ust. 4 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie art. 35 ust. 2 ustawy o Policji i § 11 ust. 7 rozporządzenia w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji są niezgodne z art. 2 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji; wskazanie, w jakim zakresie § 11 ust. 2-6 rozporządzenia w sprawie kwalifikacji zawodowych funkcjonariuszy Policji jest niezgodny z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji oraz art. 7 pkt c Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych.

W piśmie z 24 marca 2005 r. wnioskodawca odniósł się do stwierdzonych przez Trybunał braków formalnych.

Postanowieniem z 4 października 2005 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie, w jakim wnioskodawca wnosił o zbadanie zgodności art. 1 pkt 13 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 132 ust. 4 ustawy o Policji z art. 32 Konstytucji; art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim dotyczy art. 135m ust. 2 ustawy o Policji z art. 2 i art. 32 Konstytucji; art. 2 ust. 1, 4-6 ustawy o zmianie ustawy o Policji z art. 2, art. 5, art. 42 ust. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; art. 35 ust. 2 ustawy o Policji i § 11 ust. 7 rozporządzenia w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz § 11 ust. 2-6 rozporządzenia w sprawie kwalifikacji zawodowych funkcjonariuszy Policji z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej oraz z art. 34 ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji i art. 7 pkt c Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych otwartego do podpisu w Nowym Jorku dnia 19 grudnia 1966 r. (Dz. U. z 1977 r. Nr 38, poz. 169).

Zażaleniem z 16 października 2005 r. wnioskodawca zakwestionował rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego zawarte w postanowieniu z 4 października 2005 r. i wniósł o nadanie dalszego biegu całemu wnioskowi Zarządu Głównego Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów oraz skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



1. W kwestionowanym postanowieniu z 4 października 2005 r. Trybunał Konstytucyjny stwierdził brak możliwości merytorycznej oceny pięciu zarzutów postawionych we wniosku Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów. W pierwszej kolejności Trybunał odniósł się do wywodzonej przez wnioskodawcę niezgodności art. 1 pkt 13 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim przepis ten dotyczy art. 132 ust. 4 ustawy o Policji z art. 32 Konstytucji. Jak podkreślono w kwestionowanym postanowieniu, wnioskodawca nie wykazał w jaki sposób skarżony przepis miałby prowadzić do zróżnicowania sytuacji policjantów oraz nie wskazał w stosunku do jakich innych podmiotów policjanci mieliby być traktowani nierówno. W zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego podniesiono, iż policjanci są nierówno traktowani w stosunku do żołnierzy zawodowych. Zdaniem wnioskodawcy nierówność ta polegać ma na odmiennym ukształtowaniu zasad odpowiedzialności dyscyplinarnej za czyny wypełniające jednocześnie znamiona przestępstwa lub wykroczenia albo przestępstwa skarbowego lub wykroczenia skarbowego. Jedynie w przypadku policjantów odpowiedzialność dyscyplinarna za tego rodzaju czyny realizowana jest niezależnie od odpowiedzialności karnej.

Odnosząc się do tej argumentacji Trybunał Konstytucyjny ponownie stwierdza, że zasada równości określona w art. 32 ust. 1 Konstytucji wyraża się w tym, iż osoby znajdujące się w analogicznej sytuacji są traktowane jednakowo, zaś w różnych sytuacjach odpowiednio inaczej, przy czym kryterium zróżnicowania musi znajdować swoje uzasadnienie w innych wartościach i zasadach konstytucyjnie chronionych. Zarzut nierówności może być zatem uprawniony jedynie wówczas, kiedy mamy do czynienia z dwoma grupami podmiotów, posiadającymi określoną cechę relewantną. Trybunał Konstytucyjny w swoim orzecznictwie ocenił możliwość porównywania statusu członków Sił Zbrojnych z funkcjonariuszami Policji. Odnosząc się do treści art. 26 Konstytucji Trybunał podkreślił, iż ustrojodawca już w I rozdziale ustawy zasadniczej wyeksponował funkcję ochronną żołnierzy w zakresie niepodległości państwa i niepodzielności jego terytorium oraz zapewnienia nienaruszalności jego granic. Zdaniem Trybunału wyklucza to istnienie cechy relewantnej pomiędzy członkami Sił Zbrojnych a funkcjonariuszami Policji, których zadania nie zostały unormowane w sposób szczególny w Konstytucji (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 7 marca 2000 r., K. 26/98, OTK ZU nr 2/2000, poz. 57). Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podtrzymuje zaprezentowane stanowisko. Skutkuje to brakiem możliwości merytorycznej oceny niezgodności art. 1 pkt 13 ustawy o zmianie ustawy o Policji w zakresie, w jakim przepis ten dotyczy art. 132 ust. 4 ustawy o Policji z art. 32 Konstytucji, w oparciu o zarzut nierównego traktowania funkcjonariuszy Policji w stosunku do członków Sił Zbrojnych.

Należy jednocześnie podkreślić, iż ocena celowości i słuszności decyzji ustawodawcy, dotyczących kształtowania zasad odpowiedzialności dyscyplinarnej funkcjonariuszy Policji, leży poza zakresem kompetencji Trybunału Konstytucyjnego wyznaczonym przepisami Konstytucji oraz ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr. 102, poz. 643 ze zm., dalej: ustawa o TK).



2. Podstawą odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów, w zakresie niezgodności art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji dotyczącego art. 135m ust. 2 ustawy o Policji z wyrażoną w art. 2 Konstytucji zasadą pewności prawa, była stwierdzona przez Trybunał Konstytucyjny oczywista bezzasadność tak postawionego zarzutu. Jak podkreślił Trybunał, kwestionowany we wniosku przepis, określający skład komisji powołanej do zbadania zaskarżonego orzeczenia dyscyplinarnego jest jasny i nie pozostawia żadnych wątpliwości co do sposobu jego interpretacji. Wnioskodawca nie wskazał natomiast innych powodów naruszenia przez skarżony przepis zasady pewności prawa.

W zażaleniu na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego wnioskodawca słusznie zauważa, iż zasada pewności prawa pozostaje w ścisłym związku z zasadą zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa, a obie te zasady wyraża art. 2 Konstytucji. Nie przytacza jednak żadnych dodatkowych argumentów, które podważałyby stanowisko Trybunału wyrażone w kwestionowanym postanowieniu i uzasadniały dopuszczalność kontroli wymienionych przepisów ustawy o Policji z konstytucyjnym wzorcem w postaci art. 2 Konstytucji. Trybunał Konstytucyjny podtrzymuje zatem swoje wcześniejsze stanowisko, zgodnie z którym art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji dotyczący art. 135m ust. 2 ustawy o Policji w oczywisty sposób nie narusza zasady pewności prawa. Trybunał zwraca jednocześnie uwagę, iż zasada pewności prawa oznacza zespół takich cech przysługujących prawu, które zapewniają jednostce bezpieczeństwo prawne i umożliwiają jej decydowanie o swoim postępowaniu w oparciu o pełną znajomość przesłanek działania organów państwowych oraz konsekwencji prawnych, jakie jej działania mogą pociągnąć za sobą. Naruszenie zasady pewności prawa może mieć miejsce wówczas, kiedy decyzja ustawodawcy jest dla jednostki zaskoczeniem i stwarza takie okoliczności, których nie można było przewidzieć. Wiąże się to z dodatkowym przekonaniem, iż adresaci norm postąpiliby w inny sposób, mogąc przewidzieć mającą nastąpić zmianę prawa (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 14 czerwca 2000 r., P 3/00, OTK ZU nr 5/2000, poz. 138).

Trybunał Konstytucyjny stwierdza jednocześnie, iż wnioskodawca zmodyfikował w zażaleniu postawiony uprzednio zarzut niezgodności art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji dotyczący art. 135m ust. 2 ustawy o Policji z zasadą równości wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Sformułowany we wniosku zarzut niezgodności przywołanego przepisu z konstytucyjnym wzorcem kontroli opierał się na stwierdzeniu, iż w skład komisji powołanej do zbadania zaskarżonego orzeczenia dyscyplinarnego powinni wchodzić obok oficerów w służbie stałej także aspiranci, podoficerowie oraz posterunkowi Policji. Odnosząc się do takiej argumentacji Trybunał Konstytucyjny stwierdził, iż funkcjonariusze Policji posiadający różne stopnie i piastujący różne stanowiska służbowe nie mogą być traktowani jako podmioty posiadające tę samą cechę relewantną, uzasadniającą obowiązek ich równego traktowania przez ustawodawcę. W zażaleniu na postanowienie Trybunału wnioskodawca argumentuje, iż kwestionowany przepis ustawy o Policji, nie gwarantuje w pełni realizacji prawa do odwołania się od orzeczenia dyscyplinarnego. Istnieje bowiem obawa o bezstronność i rzetelność postępowania odwoławczego, prowadzonego przez komisję złożoną wyłącznie z oficerów w służbie stałej. Mając powyższe na względzie należy stwierdzić, iż wnioskodawca nie podważył w zażaleniu argumentów Trybunału, wykluczających możliwość merytorycznej kontroli art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji dotyczącego art. 135m ust. 2 ustawy o Policji z zasadą równości wyrażoną w art. 32 ust. 1 Konstytucji. Jednocześnie formułowanie nowych zarzutów na tym etapie postępowania należy uznać za niedopuszczalne.



3. Odmowa nadania dalszego biegu wnioskowi Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów ze względu na oczywistą bezzasadność dotyczyła także zarzutu niezgodności art. 2 ust. 1, 4-6 ustawy o zmianie ustawy o Policji z art. 2, art. 5, art. 42 ust. 1 oraz art. 190 ust. 4 Konstytucji. Należy stwierdzić, iż wnioskodawca nie przedstawia w zażaleniu żadnych nowych argumentów mogących podważyć rozstrzygnięcie Trybunału Konstytucyjnego w zakresie, w jakim Trybunał odmówił przeprowadzenia merytorycznej kontroli wskazanych przepisów ustawy o zmianie ustawy o Policji z art. 2 Konstytucji.

Odnosząc się do wzorca w postaci art. 190 ust. 4 Konstytucji wnioskodawca zauważa natomiast, iż wznowienie postępowania powinno odbywać się na zasadach oraz w trybie właściwym dla poszczególnych rodzajów procedur, regulowanych przepisami szczególnymi. Podnosi jednocześnie, iż nowelizacja ustawy o Policji dokonana kwestionowaną ustawą o zmianie ustawy o Policji, nie zawierała postanowień umożliwiających funkcjonariuszom Policji zrealizowanie prawa do wznowienia postępowań dyscyplinarnych zakończonych prawomocnymi orzeczeniami. Wywodzi z tego naruszenie przez ustawodawcę w art. 2 ustawy o zmianie ustawy o Policji konstytucyjnego wzorca kontroli w postaci art. 190 ust. 4 Konstytucji.

Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy należy jednak zauważyć, iż twórcy ustawy o zmianie ustawy o Policji wprowadzili odpowiednie regulacje, umożliwiające funkcjonariuszom Policji wznawianie prawomocnie zakończonych postępowań dyscyplinarnych. Zgodnie z art. 135r ust. 2 ustawy o Policji, dodanym w art. 1 pkt 19 ustawy o zmianie ustawy o Policji, postępowanie dyscyplinarne wznawia się na wniosek ukaranego lub obwinionego, jeżeli w wyniku orzeczenia Trybunału stracił moc lub uległ zmianie przepis prawny będący podstawą wydania orzeczenia dyscyplinarnego. W tym stanie rzeczy należy stwierdzić, iż zarzut niezgodności art. 2 ust. 1, 4-6 ustawy o zmianie ustawy o Policji z art. 190 ust. 4 Konstytucji w oparciu o argumenty przedstawione przez wnioskodawcę w zażaleniu jest oczywiście bezzasadny.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza także, iż wbrew twierdzeniom wnioskodawcy z art. 5 Konstytucji nie wynika nakaz złagodzenia odpowiedzialności w przypadku uchylenia określonych kar dyscyplinarnych. Jak podkreślił Trybunał w kwestionowanym postanowieniu, art. 5 Konstytucji wyraża szereg ogólnych założeń konstytucyjnych, na których opierać się ma działalność państwa. Zasada poszanowania praw człowieka wymieniona w tym przepisie, stanowi jedno z kilku kryteriów działania organów władzy publicznej. Należy ponownie stwierdzić, iż art. 5 Konstytucji jest nieadekwatnym wzorcem kontroli w stosunku do art. 2 ustawy o zmianie ustawy o Policji. Skarżony przepis określa zasady prowadzenia postępowań dyscyplinarnych, które nie zostały zakończone prawomocnymi orzeczeniami przed dniem wejścia w życie ustawy o zmianie ustawy o Policji i nie pozostaje w żadnym merytorycznym związku z powołanym we wniosku art. 5 Konstytucji. Brak tego rodzaju związku zachodzi także pomiędzy kwestionowanym art. 2 ustawy o zmianie ustawy o Policji a przywołanym przez wnioskodawcę art. 42 ust. 1 Konstytucji. Dopuszczalność oceny przepisów regulujących postępowania dyscyplinarne z punktu widzenia zasad odpowiedzialności karnej nie oznacza, iż art. 42 ust. 1 Konstytucji może być automatycznie uznany za adekwatny wzorzec kontroli w każdej sprawie dotyczącej tego rodzaju postępowań. Uzasadnia to stwierdzenie, iż sformułowany przez wnioskodawcę zarzut niezgodności art. 2 ust. 1 oraz ust. 4-6 ustawy o zmianie ustawy o Policji z art. 5 oraz art. 42 ust. 1 Konstytucji jest oczywiście bezzasadny.



4. Trybunał Konstytucyjny stwierdził istnienie przesłanki oczywistej bezzasadności także w odniesieniu do sformułowanego przez wnioskodawcę zarzutu niezgodności art. 35 ust. 2 ustawy o Policji i § 11 ust. 7 rozporządzenia w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji z art. 2, art. 31 ust. 3, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji. W zażaleniu wnioskodawca nie wskazał, jakie wcześniej nabyte prawa policjantów zostały naruszone przez obowiązujący obecnie w ustawie mechanizm opiniowania służbowego. Nie wyjaśniono także, w jaki sposób kwestionowane przez wnioskodawcę przepisy wprowadzają element niepewności prawa powodując narażenie funkcjonariuszy Policji na skutki, których nie mogli przewidzieć w momencie podejmowania określonych działań bądź decyzji. Brak jest zatem odniesienia się do tych argumentów, które przesądziły o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego Policjantów w zakresie, w jakim wnioskodawca domagał się przeprowadzenia kontroli art. 35 ust. 2 ustawy o Policji i § 11 ust. 7 rozporządzenia w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji z art. 2 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Należy jednocześnie zauważyć, iż wnioskodawca sformułował w zażaleniu nowy zarzut polegający na zakwestionowaniu konstytucyjności § 11 ust. 7 rozporządzenia w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji z art. 35 ust. 2 ustawy o Policji. Trybunał Konstytucyjny ponownie stwierdza, iż na tym etapie postępowania niedopuszczalne jest przedstawianie nowych zarzutów, które nie były uprzednio objęte przedmiotem wniosku złożonego w Trybunale.

Wnioskodawca podnosi w zażaleniu, iż zarówno ustawa o Policji, jak również rozporządzenie w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji nie zawiera odpowiedniej regulacji upoważniającej funkcjonariuszy Policji do zaskarżania opinii służbowej do sądu administracyjnego. Uzasadniać to ma, zdaniem wnioskodawcy, dopuszczalność merytorycznej kontroli art. 35 ust. 2 ustawy o Policji i § 11 ust. 7 rozporządzenia w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji z art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji. Odnosząc się do tych stwierdzeń należy podkreślić, iż żaden z kwestionowanych we wniosku przepisów nie wyklucza drogi sądowej do kwestionowania treści opinii służbowej, a zatem nie mogą one podlegać ocenie z punktu widzenia powołanych przez wnioskodawcę wzorców kontroli z uwagi na oczywistą bezzasadność tak sformułowanego zarzutu. Należy jednocześnie zauważyć, iż wbrew twierdzeniom wnioskodawcy, funkcjonariusze Policji mogą w obecnym stanie prawnym kwestionować przed sądem administracyjnym ostateczne rozstrzygnięcia zapadłe w formie opinii służbowych. Jak wynika z treści § 11 ust. 6 rozporządzenia w sprawie opiniowania służbowego funkcjonariuszy Policji, przełożony właściwy do rozpatrzenia odwołania od opinii służbowej wydaje w tym zakresie ostateczną decyzję. Może ona zostać zaskarżona i podlegać kontroli w postępowaniu przed sądem administracyjnym zgodnie z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).



5. Trybunał Konstytucyjny wskazał także brak możliwości merytorycznej kontroli zarzutu niezgodności § 11 ust. 2-6 rozporządzenia w sprawie kwalifikacji zawodowych funkcjonariuszy Policji z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 32 Konstytucji z art. 34 ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji i art. 7 pkt c Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Wnioskodawca nie przytacza jednak w zażaleniu żadnych nowych argumentów odnoszących się do zarzutu niezgodności kwestionowanych przepisów rozporządzenia z art. 31 ust. 3 Konstytucji. Nie podważa także stanowiska Trybunału Konstytucyjnego, stwierdzającego oczywistą bezzasadność zarzutu niezgodności wymienionych przepisów rozporządzenia z zasadą zaufania obywateli do państwa i stanowionego przez nie prawa (art. 2 Konstytucji). Wnioskodawca stwierdza jedynie, iż § 11 ust. 2-6 rozporządzenia w sprawie kwalifikacji zawodowych funkcjonariuszy Policji narusza zasadę państwa prawnego rozumianą jako zasadę zgodności przepisów wykonawczych z ustawą oraz zasadę równości wobec prawa.

Odnosząc się do zagadnienia niezgodności § 11 ust. 2-6 rozporządzenia w sprawie kwalifikacji zawodowych funkcjonariuszy Policji z art. 34 ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji wnioskodawca ponownie stwierdza, iż kwestionowany przepis wprowadza dodatkową kategorię stażu – staż kierowniczy, o którym nie wspomina delegacja ustawowa. Podtrzymując stanowisko wyrażone w uzasadnieniu kwestionowanego postanowienia Trybunał podkreśla natomiast, iż skarżone przepisy określają jedynie szczegółowe wymagania dotyczące stażu pracy, jakim powinni odpowiadać policjanci na stanowiskach komendantów Policji i innych stanowiskach służbowych. Wbrew twierdzeniom wnioskodawcy nie dochodzi zatem do wykroczenia poza zakres delegacji ustawowej z art. 34 ust. 4 pkt 1 ustawy o Policji.

Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie nie podziela także opinii wnioskodawcy, zgodnie z którą przepisy § 11 ust. 2-6 rozporządzenia w sprawie kwalifikacji zawodowych funkcjonariuszy Policji powodują nadmierne uprzywilejowanie osób zajmujących stanowiska kierownicze i naruszają zasadę równości wobec prawa (art. 32 Konstytucji) oraz prawo do równego awansu wynikające z art. 7 pkt c Międzynarodowego Paktu Praw Gospodarczych, Społecznych i Kulturalnych. Jak wskazano w uzasadnieniu kwestionowanego postanowienia, nierówność wśród policjantów w związku z możliwością awansu uzasadniona jest na gruncie § 11 omawianego rozporządzenia istnieniem cechy relewantnej w postaci stażu służby. Nie stoi zarazem w sprzeczności z wymogami wynikającymi z wiążących norm prawa międzynarodowego oraz gwarancji konstytucyjnych określonych w art. 32 Konstytucji.



Biorąc pod uwagę wszystkie przytoczone argumenty oraz uznając, że zażalenie nie podważyło zasadności stanowiska zajętego w zaskarżonym postanowieniu, Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.