SK 70/06
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
120/9/A/2007
POSTANOWIENIE
z dnia 22 października 2007 r.
Sygn. akt SK 70/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Jerzy Ciemniewski
Maria Gintowt-Jankowicz
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Janusz Niemcewicz,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 października 2007 r., wniosku pełnomocnika skarżącego Kazimierza Molgi, adwokata Mirosława Celeja, o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
1. Po rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Kazimierza Molgi w wyroku z 9 października 2007 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „Art. 190 § 1 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. – Kodeks celny (Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 pkt 57 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks celny i ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 12, poz. 92), jest zgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz z art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji”.
2. Pełnomocnik skarżącego wraz ze skargą konstytucyjną wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego „według spisu kosztów, a w razie jego nieprzedłożenia – według norm przepisanych”. Spis kosztów nie został przedstawiony ani przez pełnomocnika, ani przez skarżącego.
3. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach” (art. 24 ust. 2 zdanie drugie ustawy o TK). Orzeczenie takie ma jednak charakter wyjątkowy jako odstępstwo od zasady ogólnej wyrażonej w art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o TK. Trybunał, rozpoznając wniosek złożony w niniejszej sprawie, nie znalazł podstaw do uznania, że zachodzi „uzasadniony przypadek”, a ponadto ani sam skarżący, ani jego pełnomocnik nie wykazali zaistnienia takich szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za przyznaniem kosztów postępowania.
Trybunał Konstytucyjny jeszcze raz podkreśla to, co zostało wyraźnie zaznaczone w uzasadnieniu wyroku z 9 października 2007 r., że skarżący 16 lipca 1998 r. zawarł przed notariuszem umowę nieodpłatnego użyczenia przywiezionego z zagranicy samochodu teściowi syna i pracownikowi przez niego zatrudnionemu na okres sierpień-wrzesień 1998 r., wyrażając zarazem zgodę na wyjazd przez te osoby stanowiącym jego własność samochodem za granicę. W tej sytuacji doszło do dobrowolnego, sformalizowanego prawnie odstąpienia władztwa nad przywiezioną rzeczą, co pozbawiło skarżącego możliwości osobistego lub domowego korzystania z tej rzeczy (o czym mowa w art. 190 § 1 pkt 6 lit. a kodeksu celnego). W tej sytuacji w sprawie nie pojawiły się w ogóle zarzucane w skardze konstytucyjnej niejasności interpretacyjne dotyczące pojęcia „nieodstępowania” rzeczy.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 22 października 2007 r.
Sygn. akt SK 70/06
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Jerzy Ciemniewski
Maria Gintowt-Jankowicz
Ewa Łętowska – sprawozdawca
Janusz Niemcewicz,
po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 22 października 2007 r., wniosku pełnomocnika skarżącego Kazimierza Molgi, adwokata Mirosława Celeja, o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić wniosku.
UZASADNIENIE
1. Po rozpoznaniu skargi konstytucyjnej Kazimierza Molgi w wyroku z 9 października 2007 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: „Art. 190 § 1 pkt 6 lit. a ustawy z dnia 9 stycznia 1997 r. – Kodeks celny (Dz. U. z 2001 r. Nr 75, poz. 802, ze zm.), w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie art. 1 pkt 57 ustawy z dnia 22 grudnia 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks celny i ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. z 2001 r. Nr 12, poz. 92), jest zgodny z art. 2 w związku z art. 84 i art. 217 oraz z art. 31 ust. 3, art. 64 ust. 1 i 3 Konstytucji”.
2. Pełnomocnik skarżącego wraz ze skargą konstytucyjną wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego „według spisu kosztów, a w razie jego nieprzedłożenia – według norm przepisanych”. Spis kosztów nie został przedstawiony ani przez pełnomocnika, ani przez skarżącego.
3. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach” (art. 24 ust. 2 zdanie drugie ustawy o TK). Orzeczenie takie ma jednak charakter wyjątkowy jako odstępstwo od zasady ogólnej wyrażonej w art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o TK. Trybunał, rozpoznając wniosek złożony w niniejszej sprawie, nie znalazł podstaw do uznania, że zachodzi „uzasadniony przypadek”, a ponadto ani sam skarżący, ani jego pełnomocnik nie wykazali zaistnienia takich szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za przyznaniem kosztów postępowania.
Trybunał Konstytucyjny jeszcze raz podkreśla to, co zostało wyraźnie zaznaczone w uzasadnieniu wyroku z 9 października 2007 r., że skarżący 16 lipca 1998 r. zawarł przed notariuszem umowę nieodpłatnego użyczenia przywiezionego z zagranicy samochodu teściowi syna i pracownikowi przez niego zatrudnionemu na okres sierpień-wrzesień 1998 r., wyrażając zarazem zgodę na wyjazd przez te osoby stanowiącym jego własność samochodem za granicę. W tej sytuacji doszło do dobrowolnego, sformalizowanego prawnie odstąpienia władztwa nad przywiezioną rzeczą, co pozbawiło skarżącego możliwości osobistego lub domowego korzystania z tej rzeczy (o czym mowa w art. 190 § 1 pkt 6 lit. a kodeksu celnego). W tej sytuacji w sprawie nie pojawiły się w ogóle zarzucane w skardze konstytucyjnej niejasności interpretacyjne dotyczące pojęcia „nieodstępowania” rzeczy.
Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.