Pełny tekst orzeczenia

42/1/B/2007

POSTANOWIENIE
z dnia 23 stycznia 2007 r.
Sygn. akt Ts 50/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Zbigniew Cieślak – przewodniczący
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Jerzy Ciemniewski,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 31 sierpnia 2006 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Unity Line Sp. z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej Unity Line Sp. z o.o., wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 3 marca 2006 r., zakwestionowano zgodność § 62 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245, ze zm.) z art. 64 ust. 1 w związku z art. 84, art. 217 oraz art. 2 Konstytucji.
Zdaniem pełnomocnika skarżącej, kwestionowany przepis, stanowiący oparcie rozstrzygnięć zapadłych w sprawie, prowadzi do dowolności w ocenie spełnienia przez jego adresatów, wyrażonych w nim warunków zastosowania obniżonej stawki podatku od towarów i usług. Wobec braku precyzji w normatywnym określeniu czynności skutkujących prawem do obniżenia podatku, doznają uszczerbku zasady określone w art. 2, art. 84 oraz art. 217 Konstytucji, zobowiązujące do wyraźnej regulacji elementów składających się na konstrukcję podatku wyłącznie w akcie normatywnym rangi ustawowej. Wskutek wskazanych braków naruszone zostaje prawo własności skarżącej poprzez zobowiązanie do uiszczenia podatku w wysokości, która nie wynika wprost z ustawy, ale w wysokości wynikającej z dowolnej decyzji organu podatkowego.
Postanowieniem z 31 sierpnia 2006 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Unity Line Sp. z o. o.. W uzasadnieniu Trybunał stwierdził, że część zarzutów skargi konstytucyjnej koncentruje się na wykazaniu nieprawidłowej – zdaniem skarżącej – wykładni kwestionowanego przepisu, ustalonej przez organy i sądy orzekające w sprawie. Zarzuty powyższe z oczywistych względów wykraczały poza zakres uprawnień Trybunału Konstytucyjnego, określonych w art. 188 Konstytucji. Trybunał podważył także trafność zarzutu niedookreśloności zaskarżonego przepisu, który – w ocenie skarżącej – miał polegać na braku sprecyzowania rodzaju dokumentacji, z której wynikałoby, że czynności podlegające obniżonej stawce podatku zostały wykonane przy zachowaniu warunków określonych w tym przepisie. Trybunał ustalił przy tym, że przedstawienie argumentów uzasadniających sposób naruszenia konstytucyjnych wolności i praw skarżącej, sprowadziło się do wykazania błędnej praktyki organów orzekających na podstawie zaskarżonej normy prawnej. Z tych względów Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
W zażaleniu z 12 września 2006 r. pełnomocnik skarżącej wniósł o skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie. Stwierdził, że skarga konstytucyjna czyniła zadość wszelkim wymogom formalnym i materialnoprawnym określonym przepisami Konstytucji (art. 79) oraz ustawy o TK (art. 47). Natomiast argumentacja zażalenia została przez pełnomocnika odniesiona i ograniczona wyłącznie do kwestii wyjaśnienia sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym postanowieniu i dlatego, w ocenie Trybunału Konstytucyjnego, nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenie przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, że zarzut niekonstytucyjności dotyczy płaszczyzny stosowania prawa, a więc rozpoznanie skargi konstytucyjnej, opartej na takiej podstawie, wykracza poza kompetencje Trybunału określone w Konstytucji i ustawie o TK.
Trybunał Konstytucyjny uznał ponadto, że w zażaleniu nie ustosunkowano się do rozstrzygnięcia Trybunału, zgodnie z którym zarzut niedookreśloności kwestionowanego § 62 ust. 2 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22 grudnia 1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245, ze zm.) cechuje oczywista bezzasadność.
Należy zatem przypomnieć, że to nie treść powołanego przepisu budziła wątpliwości sądów orzekających w sprawie skarżącej. Zgodnie z § 62 ust. 2 rozporządzenia, warunkiem opodatkowania usług 0% stawką podatku jest prowadzenie przez podatnika takiej dokumentacji (bez precyzowania rodzaju dokumentów), z której jednoznacznie wynika, że jego czynności zostały wykonane przy zachowaniu wymogów określonych w tym przepisie. Tymczasem, to właśnie ogólnikowość czynności określonych w umowie, której stroną była skarżąca, oraz ich przykładowe wymienienie, a także brak w fakturze określenia, jakie konkretne czynności zostały faktycznie przez wystawcę faktury (skarżącą) wykonane, pozwoliły stwierdzić, że ani umowy, ani też faktury nie można było uznać za dokumentację świadczącą o zachowaniu warunków do zastosowania stawki 0% do kompleksowej usługi zarządzania statkami, określonych w powołanym wyżej przepisie.
Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że uprawnienie do korzystania z preferencji podatkowych (obniżonej 0% stawki podatkowej) nie może być interpretowane rozszerzająco. Dlatego dokonanie czynności, z którymi ustawa podatkowa wiąże powstanie obowiązku podatkowego w podatku od towarów i usług, wymaga od podatnika ich dokumentowania poprzez wystawienie faktury zawierającej określone przepisami prawa informacje, w tym także informację co do nazwy towaru i usługi, która w sposób jednoznaczny identyfikuje rodzaj dokonanej czynności, a w konsekwencji uprawnia do zastosowania preferencyjnej 0% stawki podatkowej. Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podtrzymuje stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu, uznające, iż zarzut „niedookreśloności” § 62 ust. 2 kwestionowanego rozporządzenia, cechuje oczywista bezzasadność. Nie ulega przy tym wątpliwości, że to działania skarżącej polegające na niewypełnieniu ustawowej powinności udokumentowania operacji gospodarczych, zgodnie z wymogami określonymi w zaskarżonym przepisie, stanowiły podstawę odmowy zastosowania 0% stawki podatkowej.
Skoro w zażaleniu nie podważono podstawowych przesłanek odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, to odniesienie się przez pełnomocnika jedynie do sposobu naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącej pozostało indyferentne prawnie z punktu widzenia istoty rozstrzyganej sprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.