Pełny tekst orzeczenia

223/6/B/2008


POSTANOWIENIE
z dnia 7 października 2008 r.
Sygn. akt Ts 289/06

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Zbigniew Cieślak,


po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Górnośląskiej Oficyny Wydawniczej w sprawie zgodności:
art. 3989 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 2 w zw. z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 15 grudnia 2007 r. wskazana w niej jako skarżąca – Górnośląska Oficyna Wydawnicza w Katowicach - zakwestionowała zgodność art. 3989 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43 poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 2 w zw. z art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Powołany wyżej przepis art. 3989 § 2 k.p.c. stanowił podstawę wydania przez Sąd Najwyższy postanowienia z 15 września 2006 r., (sygn. akt V CSK 249/06). Postanowieniem tym Sąd odmówił przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Zdaniem skarżącej, odrzucenie skargi kasacyjnej wniesionej przez adwokata bez pisemnego uzasadnienia oznacza naruszenie konstytucyjnej zasady zaufania wskutek pozbawienia gwarancji, że środki odwoławcze będą rozpatrywane z konieczną wnikliwością, z poszanowaniem prawa i stron procesowych. Ponadto skarżąca zarzuca naruszenie konstytucyjnego podmiotowego prawa do sądu.
Skarga została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny.
Wyrokiem z 8 grudnia 2004 r. Sąd Okręgowy w Katowicach (sygn. akt XIII GC 1310/03/D) zakazał pozwanej wydawania i rozpowszechniania śpiewników pod tytułem „Świętochłowice w pieśni ludowej” i „Rozśpiewany Śląsk” oraz zasądził od pozwanej na rzecz powódki kwotę 49.400 zł z ustawowymi odsetkami od 8 grudnia 2003 r. i koszty procesu w kwocie 7.173 zł. Od wyroku tego pozwana wniosła apelację. Sąd Apelacyjny wyrokiem z 11 sierpnia 2005 r. (sygn. akt I ACa 322/05) zmienił zaskarżony wyrok, oddalił powództwo i zasądził od powódki na rzecz pozwanej kwotę 5.628 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania apelacyjnego.
Powódka wniosła skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego. Sąd Najwyższy 15 września 2006 r. (sygn. akt V CSK 249/06) odmówił przyjęcia przedmiotowej skargi kasacyjnej do rozpoznania.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

W kwestii zaskarżonego przepisu Trybunał Konstytucyjny wypowiedział się w wyroku z 30 maja 2007 r. (SK 68/06, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 53). W wyroku tym Trybunał stwierdził, że art. 3989 § 2 zd. 2 k.p.c. jest niezgodny z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 31 ust. 3 i art. 2 Konstytucji. W uzasadnieniu do wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził między innymi, że „zasadnicze zastrzeżenia budzi nałożenie się na siebie trzech elementów wykluczających informacyjny obowiązek Sądu Najwyższego: niejawność dla stron postępowania, w ramach którego zapada decyzja o nieprzyjęciu skargi kasacyjnej do rozpoznania, zwolnienie Sądu Najwyższego z obowiązku sporządzenia uzasadnienia takiej decyzji oraz posłużenie się ocennymi przesłankami, od spełnienia których zależy przyjęcie skargi kasacyjnej do rozpoznania. [...] wskazane argumenty uzasadniają pogląd, że ustawodawca przekroczył granice proporcjonalności przy stanowieniu zredukowanego trybu postępowania służącego rozpoznawaniu skarg kasacyjnych w ramach instytucji przedsądu. […] Powodem stwierdzenia przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności art. 3989 § 2 k.p.c. była kumulacja w instytucji przedsądu kilku nieproporcjonalnych ograniczeń [...]”. W zakresie badania konstytucyjności art. 3989 § 2 k.p.c. mamy więc do czynienia z powagą rzeczy osądzonej.
Uznanie przez Trybunał Konstytucyjny art. 398 9 § 2 zd. 2 k.p.c. za niezgodny z Konstytucją czyni zbędnym rozpatrywanie wskazanych wyżej zarzutów.
W myśl art. 39 ust. 1 pkt. 1 w zw. z art. 49 i art. 36 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym res iudicata oraz zbędność orzekania powodują, że na etapie wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej należy odmówić nadania jej dalszego biegu.

Mając powyższe na względzie, orzeczono jak w sentencji.