Pełny tekst orzeczenia

392/5/B/2009



POSTANOWIENIE

z dnia 27 października 2009 r.

Sygn. akt Ts 20/08



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Mirosław Granat – przewodniczący

Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca

Adam Jamróz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 sierpnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Romana P.,



p o s t a n a w i a:



pozostawić zażalenie bez rozpoznania.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 15 stycznia 2008 r. pełnomocnik skarżącego wniósł o stwierdzenie niezgodności: po pierwsze, art. 55 § 1, art. 330 § 2, art. 426 § 1 oraz art. 540 § 1 i 2 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 w zw. z art. 2, art. 10 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 1, 2, 4 i 5, art. 176 ust. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji; po drugie, art. 49 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, ze zm.; dalej: u.o.d.o.) w zw. z art. 55 § 1, art. 330 § 2, art. 426 § 1 i art. 540 § 1 i 2 k.p.k. z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 w zw. z art. 2, art. 10 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 1, 2, 4 i 5, art. 176 ust. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji; po trzecie, art. 266 § 1, art. 267 § 1 oraz art. 276 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.) w zw. z art. 55 § 1, art. 330 § 2, art. 426 § 1 i art. 540 § 1 i 2 k.p.k. z art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 i art. 78 w zw. z art. 2, art. 10 ust. 1, art. 47, art. 51 ust. 1, 2, 4 i 5, art. 176 ust. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżone przepisy art. 55 § 1, art. 330 § 2, art. 426 § 1 oraz art. 540 § 1 i 2 k.p.k. naruszają prawo do sprawiedliwego, rzetelnego, dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Skarżący wskazał także, że w razie „nieuznania niezgodności” zaskarżonych przepisów z wskazanymi wzorcami kontroli wnosi o stwierdzenie naruszenia przez art. 49 u.o.d.o. oraz art. 266 § 1, art. 276 § 1 i art. 276 k.k. w związku z zaskarżonymi przepisami kodeksu postępowania karnego prawa do sprawiedliwego, rzetelnego, dwuinstancyjnego postępowania sądowego. Skarżący podniósł, że wszystkie zaskarżone przepisy naruszają podmiotowe prawo do sądu przez dopuszczenie w sprawie skarżącego ostatecznej odmowy prawa do sądu w trybie sądowej czynności kontrolnej działań prokuratora, która nie jest realizacją prawa do sądu. Wskazał także, że art. 540 § 1 i 2 k.p.k. narusza prawo wyrażone w art. 190 ust. 4 Konstytucji, wyklucza bowiem wznowienie czynności w razie uznania przez Trybunał Konstytucyjny niekonstytucyjności przepisu, który był podstawą orzeczenia.

Postanowieniem z 21 sierpnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu tego postanowienia Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że podstawowym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej jest stwierdzenie, że zaskarżone przepisy nie były podstawą ostatecznego orzeczenia, a także stwierdzenie zbędności orzekania w sprawie, braku ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie zaskarżonego przepisu, w części zaś niesamodzielność wzorców konstytucyjnych oraz niedopuszczalność orzekania.

Jak wynika z adnotacji na zwrotnym potwierdzeniu odbioru, odpis postanowienia Trybunału Konstytucyjnego został doręczony pełnomocnikowi skarżącego 28 sierpnia 2009 r.

Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu zostało nadane 11 września 2009 r. W uzasadnieniu skarżący zarzucił nadużycie instytucji wstępnego rozpoznania skargi konstytucyjnej. W szczególności wskazał na naruszenie art. 45 ust. 1, art. 79 ust. 1 i art. 190 ust. 4 Konstytucji, a także art. 36 ust. 3 i art. 39 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). W uzasadnieniu skarżący podniósł między innymi przyjęcie wadliwej wykładni przepisów konstytucyjnych i ustawowych, a także błędne zastosowanie instytucji odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej, co jego zdaniem godzi w konstytucyjne prawo do skargi konstytucyjnej. W zażaleniu skarżący poddał także w wątpliwość uznanie za zbędne orzekania w zakresie art. 55 § 1 zdanie pierwsze i art. 330 § 2 zdanie trzecie k.p.k.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy o TK na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej skarżącemu przysługuje zażalenie w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Z treści wniesionego zażalenia wynika, że pełnomocnik skarżącego otrzymał postanowienie Trybunału Konstytucyjnego 28 sierpnia 2009 r., zaś z zażaleniem wystąpił dopiero 11 września 2009 r., czyli po upływie przewidzianego w art. 36 ust. 4 ustawy o TK siedmiodniowego terminu do wniesienia tego środka odwoławczego. Powyższe ustalenie uzasadnia pozostawienie wniesionego zażalenia bez rozpoznania.



Do Trybunału Konstytucyjnego wpłynęło również pismo sporządzone przez samego skarżącego, będące zażaleniem na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej. Nadane zostało przed upływem siedmiodniowego terminu do wniesienia tego środka odwoławczego. Zgodnie jednak z art. 48 ust. 1 ustawy o TK skargę i zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu sporządzają adwokat lub radca prawny, chyba że skarżącym jest sędzia, prokurator, notariusz, profesor lub doktor habilitowany nauk prawnych. Przepis ten ustanawia instytucję przymusu adwokacko-radcowskiego. Z uwagi na to, że skarżący nie jest podmiotem legitymowanym, w świetle cytowanego przepisu ustawy o TK, do samodzielnego występowania z zażaleniem na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, należy wniesione przez niego zażalenie pozostawić bez rozpoznania.



Mając powyższe na uwadze orzeczono jak na wstępie.