Pełny tekst orzeczenia

171/3/B/2009



POSTANOWIENIE


z dnia 23 czerwca 2009 r.

Sygn. akt Ts 147/07

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Biernat – przewodniczący
Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca
Mirosław Granat,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 marca 2008 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Przedsiębiorstwa Komunikacyjno Spedycyjnego TYCHY Spółka z o.o.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej zarzucono, że art. 14 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843) jest niezgodny z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 3 marca 2008 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego zarzuty skargi konstytucyjnej mają charakter oczywiście bezzasadny, gdyż między wydaniem postanowienia o nieuwzględnieniu skargi na przewlekłość, a złożeniem drugiej skargi upłynęło niecałe sześć miesięcy.
W zażaleniu skarżąca wniosła o merytoryczne rozpoznanie skargi konstytucyjnej, zarzucając, że postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze zostało wydane z naruszeniem prawa. Zdaniem skarżącej Trybunał Konstytucyjny – wbrew dyspozycji art. 19 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) – nie dokonał wszechstronnego zbadania sprawy. Skarżąca zarzuciła również, że zaskarżony przepis, uniemożliwiając ponowne wniesienie skargi na przewlekłość postępowania w terminie dwunastu miesięcy, nie gwarantuje prawa do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki. Ponadto, skarżąca podniosła szereg zarzutów dotyczących innych wnoszonych przez nią skarg konstytucyjnych. Podkreśliła, że pomimo wniesienia kilkudziesięciu skarg, nie zostały one merytorycznie rozpoznane.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Sformułowany w zażaleniu zarzut braku wszechstronnego rozpoznania skargi konstytucyjnej świadczy o niedokładnym rozumieniu przez pełnomocnika skarżącej istoty postępowania wstępnego. Skarga konstytucyjna może być wszechstronnie rozpoznana pod warunkiem, że spełnia wymogi wskazane w art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz w ustawie o Trybunale Konstytucyjnym. Do podstawowych wymogów skargi konstytucyjnej należy uprawdopodobnienie naruszenia konstytucyjnych praw skarżącego, którego źródłem jest zaskarżony akt normatywny oraz sformułowanie zarzutu niekonstytucyjności. Skarga konstytucyjna, jako konkretna forma kontroli konstytucyjności prawa, może być rozpoznania jedynie w przypadku, gdy skarżący uprawdopodobni wskazane wyżej naruszenie, którego źródłem jest zaskarżony przepis aktu normatywnego oraz sformułuje zarzuty podważające domniemanie konstytucyjności zaskarżonego przepisu.
Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie przyjął, że w niniejszej sprawie wymogi te nie zostały spełnione. Podstawą skargi jest zarzut, w myśl którego ustawa wprowadza zbyt długi – dwunastomiesięczny – okres do złożenia ponownej skargi na przewlekłość sądowego postępowania. Naruszenie praw skarżącej miałoby polegać na tym, że po rozpatrzeniu pierwszej skargi na przewlekłość postępowania sąd nie podejmuje żadnych czynności, a skarżąca nie może przed upływem dwunastu miesięcy złożyć kolejnej skargi. W przypadku skarżącej sytuacja taka nie miała jednak miejsca. Jak trafnie zauważył Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu skarżąca złożyła kolejną skargę w niecałe sześć miesięcy od rozpoznania pierwszej skargi na przewlekłość. Ponadto pierwsza skarga na przewlekłość postępowania została odrzucona, a druga oddalona, gdyż Sąd Okręgowy nie stwierdził przewlekłości postępowania. Na podstawie powyższych ustaleń nie można zatem przyjąć, że źródłem naruszenia prawa skarżącej do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki był zaskarżony przepis ustawy. Należy też podkreślić, że przedstawiane w skardze konstytucyjnej i zażaleniu zarzuty, których przedmiotem jest działanie sądu, nie mogą stanowić podstawy skargi konstytucyjnej. Przedmiotem skargi konstytucyjnej mogą być wyłącznie akty normatywne.

Mając powyższe na względzie należało orzec jak w sentencji.