Pełny tekst orzeczenia

70/2/B/2009


POSTANOWIENIE
z dnia 25 marca 2009 r.
Sygn. akt Tw 32/08

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Marian Grzybowski – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Zbigniew Cieślak,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 stycznia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Ogólnopolskiego Związku Pracodawców Przemysłu Drzewnego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W dniu 8 września 2008 r. do Trybunału Konstytucyjnego wpłynął wniosek Ogólnopolskiego Związku Pracodawców Przemysłu Drzewnego (dalej: OZPPD) o zbadanie zgodności: art. 59 ustawy z dnia 28 września 1991 r. o lasach (Dz. U. z 2005 r. Nr 45, poz. 435, ze zm.; dalej: ustawa o lasach) z art. 92 ust. 1 Konstytucji; § 4 ust. 1 i 2 rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 6 grudnia 1994 r. w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej w Państwowym Gospodarstwie Leśnym Lasy Państwowe (Dz. U. Nr 134, poz. 692; dalej: rozporządzenie w sprawie gospodarki finansowej) z art. 92 ust. 1 i art. 218 Konstytucji, art. 4 ust. 3, art. 7 ust. 1 i art. 59 ustawy o lasach oraz art. 2 ustawy z dnia 2 lipca 2004 r. o swobodzie działalności gospodarczej (Dz. U. z 2007 r. Nr 155, poz. 1095, ze zm., dalej: ustawa o swobodzie); § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia w sprawie gospodarki finansowej z art. 92 ust. 1 Konstytucji, art. 4 ust. 3, art. 7 ust. 1 i art. 59 ustawy o lasach oraz art. 2 ustawy o swobodzie; § 19 ust. 1 rozporządzenia w sprawie gospodarki finansowej z art. 59 ustawy o lasach oraz art. 5 ust. 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 czerwca 2005 r. o finansach publicznych; (Dz. U. Nr 249, poz. 2104, ze zm.; dalej: ustawa o finansach publicznych).

2. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 27 października 2008 r. pełnomocnik wnioskodawcy został wezwany do usunięcia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku, przez: doręczenie oryginału i 4 (czterech) kopii uchwały ogólnokrajowej władzy OZPPD w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego; doręczenie oryginału oraz 4 (czterech) kopii wyciągu z protokołu pozwalającego stwierdzić, że powołana uchwała została podjęta zgodnie ze statutem OZPPD; wyjaśnienie, czy OZPPD posiada jednostki terenowe lub oddziały (jest związkiem ogólnokrajowym w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji) oraz – na dowód powyższego – doręczenie odpowiednich uchwał Rady Związku, o których mowa w § 20 pkt 5 statutu OZPPD; wyjaśnienie, którzy członkowie Rady Związku pochodzą z wyboru dokonanego – w myśl § 18 ust. 2 w zw. z ust. 1 statutu OZPPD – przez członków poszczególnych oddziałów terenowych (są pełnomocnikami oddziałów terenowych); doręczenie podjętych w sprawie rzeczonego wyboru uchwał tych oddziałów terenowych OZPPD, których pełnomocnicy weszli w skład Rady Związku; doręczenie oryginału i 4 (czterech) kopii uchwały Walnego Zgromadzenia Członków OZPPD w sprawie wyboru części składu Rady Związku (§ 18 ust. 1 zdanie pierwsze statutu OZPPD); doręczenie 4 (czterech) kopii statutu OZPPD; doręczenie 4 (czterech) kopii odpisu aktualnego z Krajowego Rejestru Sądowego.

3. W piśmie z 12 listopada 2008 r. wnioskodawca odniósł się do stwierdzonych braków formalnych wniosku.

4. Postanowieniem z 15 stycznia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi.

4.1. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że w podjętej 24 września 2007 r. przez Radę OZPPD uchwale nr 3/09/2007 nie skonkretyzowano ani przedmiotu kontroli, tzn. nie wskazano przepisów rozporządzenia w sprawie gospodarki finansowej oraz ustawy o lasach, którym wnioskodawca zarzuca niezgodność, ani wzorców kontroli, tzn. nie określono, które przepisy Konstytucji lub ustaw zostały – zdaniem wnioskodawcy – naruszone. W konsekwencji uchwała powyższa nie zawierała niezbędnych elementów, które umożliwiłyby uznanie jej za podstawę prawną wniosku złożonego do Trybunału 8 września 2008 r.

4.2. Trybunał Konstytucyjny zwrócił przy tym uwagę, że dokładne wyznaczenie zakresu zaskarżenia nastąpiło dopiero w złożonym wniosku, sporządzonym i podpisanym przez pełnomocnika OZPPD. Ustalenie przez Trybunał, że rozpatrywany wniosek nie pochodzi od podmiotu legitymowanego na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji, uzasadniło odmowę nadania wnioskowi dalszego biegu.

4.3. Trybunał Konstytucyjny uznał ponadto, że OZPPD nie jest związkiem pracodawców o charakterze ogólnokrajowym w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji (nie posiada jednostek terenowych lub oddziałów). Okoliczność powyższa uzasadniła odmowę nadania dalszego biegu wnioskowi, złożonemu przez Radę OZPPD, a więc podmiot, który nie jest uprawniony do inicjowania postępowania w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm.

4.4. Trybunał Konstytucyjny stwierdził również, że zakres zaskarżenia określony we wniosku wykroczył poza granice legitymacji, które podmiotom o ograniczonej rzeczowo zdolności wnioskowej (w tym ogólnokrajowym władzom organizacji pracodawców) wyznacza art. 191 ust. 2 Konstytucji. Argumentacja uzasadnienia wskazywała bowiem jednoznacznie, że OZPPD zmierza do realizacji celów ogólnospołecznych: ochrony interesu każdego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (przedsiębiorców) z sektora „gospodarki leśnej” oraz ochrony systemu prawa „w celu doprowadzenia (…) regulacji do stanu zgodnego z polskim porządkiem prawnym”.

5. W zażaleniu z 27 stycznia 2009 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 15 stycznia 2009 r. pełnomocnik wnioskodawcy wniósł „o skierowanie sprawy wywołanej wnioskiem (…) do rozpoznania na rozprawie, zgodnie z art. 36 ust. 7 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:


1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał w składzie trzech sędziów rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6 i 7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada przede wszystkim, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał na etapie rozpoznania zażalenia analizuje zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.


2. W zażaleniu pełnomocnik wnioskodawcy kwestionuje utrwalony w orzecznictwie Trybunału pogląd, zgodnie z którym warunkiem sine qua non złożenia wniosku do Trybunału Konstytucyjnego jest podjęcie przez ogólnokrajową władzę organizacji pracodawców uchwały precyzyjnie wyznaczającej zakres zaskarżenia (konkretyzującej przedmiot oraz wzorce kontroli).
W ocenie pełnomocnika wnioskodawcy, „treść uchwały powinna umożliwiać wyinterpretowanie woli danego podmiotu do wystąpienia z wnioskiem (…), jak również określenie granic wniosku, o których mowa w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym. Wyrażenia woli nie sposób jednak identyfikować ze szczegółową treścią wniosku (…), umieszczenie w treści uchwały wszystkich wskazanych przez Trybunał elementów musiałoby się sprowadzać do zawarcia w niej całego petitum wniosku konstytucyjnego, który wskazuje konkretne przepisy, wzorce kontroli oraz formułuje zarzuty niezgodności. Zdaniem wnioskodawcy tak daleko idące wymagania co do szczegółowości treści uchwały nie znajdują żadnego uzasadnienia celowościowego ani podstawy prawnej. Wyrażenie woli organu organizacji stało się następnie podstawą do podjęcia uchwały w przedmiocie powierzenia sporządzenia wniosku profesjonalnemu pełnomocnikowi, z uwagi na to, iż w organach Związku nie zasiadają prawnicy. Z tego samego względu podjęcie uchwały o takim stopniu szczegółowości, jak wskazuje Trybunał Konstytucyjny, byłoby wręcz niewykonalne, w praktyce oznaczałoby bowiem konieczność opracowania treści petitum wniosku konstytucyjnego przed podjęciem uchwały, tak, aby jego treść mogła zostać dokładnie recypowana do treści uchwały”.

2.1. Odnosząc się do powyższych zarzutów, Trybunał Konstytucyjny przypomina, że prawo inicjowania postępowania o dokonanie abstrakcyjnej kontroli norm zostało przyznane przez ustrojodawcę podmiotom wskazanym w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji. Legitymacja ta jest jednak ograniczona warunkiem (art. 191 ust. 2 Konstytucji), by akt normatywny kwestionowany przez dany podmiot (w niniejszej sprawie – ogólnokrajową władzę organizacji pracodawców) dotyczył spraw objętych jego zakresem działania (tzw. ograniczona rzeczowo zdolność wnioskowa).
Dlatego tylko konstytucyjnie uprawniony podmiot może wyznaczyć materialny zakres zaskarżenia, wyrażając wolę zbadania zgodności danego aktu normatywnego (jego konkretnie wskazanych norm) z aktem normatywnym o wyższej mocy prawnej (z jego konkretnie wskazanymi normami). Z reguły podmioty uprawnione na gruncie art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji mają strukturę kolegialną, co obliguje je do wyrażania woli w formie uchwały. Uchwała stanowi podstawę prawną sporządzenia pisma procesowego, nazwanego wnioskiem, którego złożenie wszczyna postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (art. 31 ust. 1 ustawy o TK). Praktyka orzecznicza zna zarówno rozwiązanie, w którym wniosek stanowi załącznik do podjętej uchwały, jak i opcję upoważnienia w uchwale konkretnej osoby (adwokata, radcy prawnego) do sporządzenia i złożenia wniosku, a także reprezentowania uczestnika w postępowaniu przed Trybunałem.
Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie podkreślał, że pełnomocnik wnioskodawcy jest zobowiązany do działania w granicach i zakresie udzielonego pełnomocnictwa (upoważnienia właściwego organu czy władzy). Nie posiada zatem kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie TK z 22 lutego 2006 r., Tw 25/05, OTK ZU nr 1/B/2006, poz. 5).

2.2. Trybunał Konstytucyjny uznał za celowe przytoczenie w tym miejscu uchwały Rady OZPPD nr 3/09/2007, która stanowi: „z uwagi na (…) utrudnienia przedsiębiorców za sprawą samowoli PGL LP (…) oraz nadużywanie pozycji dominującej przez tę państwową jednostkę organizacyjną zarządzającą lasami Skarbu Państwa, która swoje uprawnienia co do narzucania warunków sprzedaży drewna wywodzi i uzasadnia m.in. zapisami w § 4 ust. 1 pkt 2 i w § 14 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów (...) w sprawie szczegółowych zasad gospodarki finansowej w Państwowym Gospodarstwie Leśnym Lasy Państwowe (...) w zw. z art. 59 ustawy (...) o lasach (...), Rada Związku (…) uznaje za (…) konieczne skierować do Trybunału Konstytucyjnego wniosek o stwierdzenie zgodności zarówno wym. aktu normatywnego z cyt. ustawą, jak i zgodność w stosownym zakresie także innych powszechnie obowiązujących przepisów, m.in. ustawy (...) o finansach publicznych (...) i ustawy (...) o swobodzie działalności gospodarczej (...), w tym zgodności z Konstytucją RP”.
Mając na względzie treść uchwały, trudno podzielić pogląd pełnomocnika wnioskodawcy, który dowodzi, że w jej świetle „wzorcami kontroli ma być Konstytucja, ustawa o lasach oraz inne ustawy, w tym ustawa o finansach publicznych oraz ustawa o swobodzie działalności gospodarczej”. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, treść uchwały nie rozstrzyga bowiem jednoznacznie, które z wymienionych w niej aktów normatywnych wnioskodawca zamierza poddać kontroli, a które wskazuje jako jej podstawę.
W zażaleniu pełnomocnik wnioskodawcy stwierdza wprost, że zgodnie z uchwałą „przedmiotem kontroli mają być przepisy rozporządzenia Rady Ministrów (…)”. Jednocześnie pomija okoliczność, że w sporządzonym i podpisanym przez siebie wniosku rozszerza przedmiot kontroli, po pierwsze, o art. 59 ustawy o lasach, który uchwała uznaje za wzorzec kontroli, po drugie, o § 19 ust. 1 powołanego rozporządzenia, do którego uchwała się nie odnosi.

2.3. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podtrzymuje stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym rozpatrywany wniosek nie pochodzi od podmiotu uprawnionego w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji. Należy zatem stwierdzić, że zaskarżone postanowienie prawidłowo wskazuje podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi OZPPD, a tym samym zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

3. Pełnomocnik wnioskodawcy twierdzi w zażaleniu, że zaskarżone postanowienie narusza „art. 8 ust. 1 pkt 1 i ust. 2 ustawy o organizacjach pracodawców poprzez uznanie, że wnioskodawca nie jest organizacją ogólnokrajową z tego powodu, że nie posiada jednostek terenowych”. Dowodzi przy tym, że „na podstawie przesłanki w postaci posiadania przez organizację oddziałów terenowych nie da się ustalić, czy jest ona ogólnokrajowa w sensie skali działania”. Dodaje ponadto, że „art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji nie mówi o organizacji ogólnokrajowej, lecz »o ogólnokrajowej władzy organizacji«. Co jest ogólnokrajową władzą danej organizacji, wynika z jej statutu – i w przypadku wnioskodawcy, wymóg określony w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji należy uznać za spełniony, gdyż z wnioskiem wystąpił ogólnokrajowy organ OZPPD, jakim jest Rada Związku, działając w granicach swoich kompetencji określonych w § 20 statutu Związku”. Zdaniem pełnomocnika OZPPD, można wskazać wiele kryteriów pomocnych w dokonaniu oceny, „czy Związek można uznać za organizację »ogólnokrajową«, (…) na przykład liczebność członków, regiony działania członków Związku, choć należy (…) podkreślić, iż z formalnoprawnego punktu widzenia jedynym miarodajnym kryterium jest terytorialny zasięg działania, określony w statucie danej organizacji (…)”.

3.1. Poprzedzając analizę postawionych zarzutów, Trybunał Konstytucyjny wyjaśnia ponownie, że użyty w art. 191 ust. 1 pkt 4 przymiotnik „ogólnokrajowy” odnosi się do władz organizacji, co uzasadnia przyjęcie, iż ogólnokrajowe władze może mieć tylko taka organizacja pracodawców, w strukturze której funkcjonują również władze terenowe (regionalne, oddziałowe). Utworzenie jednostek o statusie lokalnym wskazuje, że organizacja obejmuje swoim zakresem działania obszar całego kraju, zaś władze ogólnokrajowe pochodzą z wyborów, w których uczestniczą przedstawiciele (delegaci) władz terenowych. Badanie, czy organizacja ma rzeczywiście charakter związku ogólnokrajowego, nie może ograniczyć się jedynie do odczytania nazwy organizacji np. „ogólnopolska, krajowa, polska”, ani też deklaracji zawartej w statucie np. „obszar działania organizacji obejmuje terytorium Rzeczypospolitej Polskiej” (por. postanowienie TK z 12 lutego 2003 r., Tw 72/02, OTK ZU nr 2/B/2003, poz. 78).

3.2. Pełnomocnik wnioskodawcy, odnosząc się do „kryterium (…) oddziałów terenowych”, przyznaje w zażaleniu, że „wnioskodawca takowych nie posiada”, co potwierdza również brak wpisów w dziale 1, rubryce 3 odpisu aktualnego z rejestru stowarzyszeń, innych organizacji społecznych i zawodowych, fundacji i publicznych zakładów opieki zdrowotnej (numer Krajowego Rejestru Sądowego: 0000285430). W konsekwencji „regionów działania członków Związku”, o istnieniu których informuje pełnomocnik wnioskodawcy, nie można utożsamić z funkcjonowaniem w strukturze organizacji „jednostek lub oddziałów terenowych”.

3.3. Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podziela stanowisko przedstawione w zaskarżonym postanowieniu, zgodnie z którym skoro OZPPD nie można uznać za organizację ogólnokrajową, a jego Rady – za ogólnokrajową władzę tej organizacji, to w świetle art. 191 ust. 1 pkt 4 ustawy zasadniczej rozpatrywany wniosek pochodzi od podmiotu nieuprawnionego. Należy zatem stwierdzić, że zaskarżone postanowienie prawidłowo wskazuje podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi OZPPD, a tym samym zarzuty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.


4. W zażaleniu pełnomocnik wnioskodawcy zarzuca zaskarżonemu postanowieniu „naruszenie art. 191 ust. 1 w związku z art. 191 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej poprzez uznanie, że wniosek pochodzi od podmiotu nieuprawnionego” oraz „(…) art. 5 ustawy o organizacjach pracodawców w związku z art. 191 ust. 2 Konstytucji RP poprzez uznanie, iż akty normatywne, objęte wnioskiem, nie dotyczą spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy”.
Zdaniem pełnomocnika OZPPD, „zakres działania organizacji pracodawców wynika ze statutu tej organizacji, który z kolei może określać przedmiot działalności wyłącznie w granicach zakreślonych przez ustawę. (…) Gdyby ustawodawca zamierzał ograniczyć (…) zakres działania organizacji pracodawców stricte do kwestii dotyczących stosunków pomiędzy pracodawcami (lub ich organizacjami) a pracownikami (lub ich organizacjami), (…) nie dopuściłby w ustawie reprezentacji interesów gospodarczych”.

4.1. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, z faktu, iż OZPPD działa na podstawie ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o organizacjach pracodawców (Dz. U. Nr 55, poz. 235; dalej: ustawa o organizacjach pracodawców), nie wynika automatycznie, że jest organizacją pracodawców legitymowaną, o której mowa w art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji. O istnieniu tego uprawnienia po stronie konkretnego podmiotu nie mogą samodzielnie przesądzać rozwiązania przyjęte w ustawach zwykłych, a tym bardziej zawarte w statutach organizacji. Przy odmiennej interpretacji to nie Konstytucja, ale ustawa lub statut decydowałyby w istocie o przyznaniu takiego uprawnienia, mimo że jest to materia regulowana przepisami Konstytucji i już choćby z tej racji – bez wyraźnego przepisu konstytucyjnego – nie może być rozszerzana w drodze ustawodawstwa zwykłego (por. postanowienie pełnego składu TK z 28 stycznia 2004 r., Tw 74/02, OTK ZU nr 1/B/2004, poz. 2).

4.2. Trybunał Konstytucyjny przypomina również, że art. 3 ustawy z dnia 9 listopada 2000 r. o zmianie ustawy – Kodeks pracy oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 107, poz. 1127, ze zm.) wprowadził do ustawy o organizacjach pracodawców nową definicję terminu „pracodawca”. Za „pracodawcę” został uznany podmiot, o którym mowa w art. 3 kodeksu pracy, czyli „jednostka organizacyjna, choćby nie posiadała osobowości prawnej, a także osoba fizyczna, jeżeli zatrudniają one pracowników”. Atrybutem „pracodawcy” przestało być natomiast „prowadzenie działalności gospodarczej” (tak w brzmieniu sprzed nowelizacji). Zdaniem Trybunału, wskazanie przesłanki „zatrudniania pracowników” jako jedynej cechy konstytuującej pojęcie „pracodawcy” (w aspekcie formalnym) musi być zatem uwzględniane przy badaniu legitymacji procesowej ogólnokrajowych władz organizacji pracodawców (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Trybunał uznaje ją za podstawowe kryterium w procesie oceny, czy kwestionowany akt normatywny dotyczy spraw objętych zakresem działania takiego wnioskodawcy, w szczególności zaś interesu prawnego, o ochronę którego występuje jako pracodawca (art. 191 ust. 2 Konstytucji). Uprawnienie do wszczęcia postępowania w sprawie badania hierarchicznej zgodności norm nie stanowi zatem szczególnego środka ochrony interesów gospodarczych organizacji pracodawców, choć interesy te są w naturalny sposób związane z funkcjonowaniem przedsiębiorców zrzeszonych w takiej organizacji.

4.3. Przy wyznaczeniu zakresu działania organizacji pracodawców, w rozumieniu art. 191 ust. 2 Konstytucji, trzeba wziąć pod uwagę również i to, że legitymacja procesowa w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym została jej przyznana w tym samym przepisie, w którym przewidziano możliwość podejmowania inicjatywy abstrakcyjnej kontroli norm przez związki zawodowe i organizacje zawodowe (art. 191 ust. 1 pkt 4 Konstytucji). Rozwiązanie przyjęte przez ustrojodawcę zakłada, że ustalenie zakresu działania tych podmiotów, rozstrzygające, które przepisy mogą być kwestionowane w złożonych przez nie wnioskach, powinno być dokonywane jednolicie. Dlatego Trybunał Konstytucyjny uznaje, że zdolność wnioskowa organizacji pracodawców obejmuje ochroną prawną tylko te interesy pracodawców, które związane są z zatrudnianiem pracowników. Analogicznie, zdolność wnioskowa związków zawodowych obejmuje ochronę prawną tylko interesów pracowniczych, zaś organizacji zawodowych – ochronę prawną tylko interesów związanych z wykonywaniem określonego zawodu.

4.4. Przedstawiona przez pełnomocnika argumentacja świadczy jednoznacznie o tym, że wnioskodawca zmierza do realizacji celów ogólnospołecznych: ochrony interesu każdego podmiotu prowadzącego działalność gospodarczą (przedsiębiorców) z sektora „gospodarki leśnej” oraz ochrony systemu prawa „w celu doprowadzenia (…) regulacji do stanu zgodnego z polskim porządkiem prawnym”. Aktywność o takim charakterze nie mieści się w konstytucyjnym uprawnieniu do inicjowania postępowania w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm, przyznanym organizacjom pracodawców (w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 4 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji). Zakres zaskarżenia (przedmiot i wzorce kontroli) sformułowany w rozpatrywanej sprawie wykracza poza granice ograniczonej rzeczowo zdolności wnioskowej OZPPD, „konsumując” cechy wniosku, który mogą złożyć jedynie podmioty legitymowane generalnie (art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji).
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że okoliczność powyższa została prawidłowo wskazana w zaskarżonym postanowieniu jako przesłanka odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi OZPPD, a w konsekwencji argumenty zażalenia nie zasługują na uwzględnienie.

W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny orzekł jak w sentencji.