Pełny tekst orzeczenia

263/3/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 15 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 14/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Mirosław Granat,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Pawła P. o zbadanie zgodności:
art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 105, poz. 509, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału Konstytucyjnego 21 stycznia 2010 r. skarżący zarzucił, że art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 2 lipca 1994 r. o najmie lokali mieszkalnych i dodatkach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 105, poz. 509, ze zm.; dalej: ustawa o najmie) w brzmieniu obowiązującym 1 października 1997 r. jest niezgodny z art. 2, art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Zaskarżony przepis przewidywał, że przepisów ustawy o najmie nie stosowało się, z wyjątkiem rozdziału 6 (dotyczącego dodatków mieszkaniowych), do lokali mieszkalnych będących w dyspozycji jednostek organizacyjnych podległych lub nadzorowanych przez Ministrów Obrony Narodowej i Spraw Wewnętrznych oraz Ministra Sprawiedliwości w zakresie Służby Więziennej. Ustawa o najmie – z wyjątkiem jej rozdziału 6 – utraciła moc na podstawie art. 39 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2005 r. Nr 31, poz. 266, ze zm.). Skarżący podnosi wątpliwości w stosunku do tego przepisu w zakresie, w jakim wyłącza on stosowanie art. 8 ustawy o najmie w stosunku do osób, którym przysługiwało prawo wstąpienia w stosunek najmu na podstawie art. 691 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.), nie regulując jednocześnie sytuacji tych osób po wejściu w życie nowej ustawy, w szczególności nie zapewniając im wstąpienia w stosunek najmu po śmierci wstępnego.
Skarżący zarzuca, że zaskarżona norma narusza jego prawa i wolności określone w art. 2 Konstytucji, polegające na ochronie zaufania do państwa stanowionego przez nie prawa oraz ochronie praw nabytych. Wskazuje przy tym, że – ze względu na zamieszkiwanie z ojcem w lokalu mieszkalnym – oczekiwał, że na podstawie art. 691 k.c. wstąpi w stosunek najmu. Skarżący podnosi dalej, że zostało naruszone jego prawo określone w art. 64 ust. 2 Konstytucji, gdyż w nieumotywowany sposób różnicuje sytuację prawną osób, które zamieszkiwały z najemcą ze względu na datę jego śmierci; uprawnienie do wstąpienia w stosunek najmu przysługiwało bowiem albo jeżeli śmierć najemcy nastąpiła przed wejściem w życie ustawy o najmie, tj. przed 11 listopada 1994 r., albo po jej nowelizacji ustawą z dnia 21 sierpnia 1997 r. o zmianie ustawy o najmie lokali i dodatkach mieszkaniowych oraz o zmianie ustawy – Prawo spółdzielcze (Dz. U. Nr 111, poz. 723; dalej: ustawa zmieniająca z 1997 r.). Dlatego też – w ocenie skarżącego – ze względu na treść zaskarżonego przepisu w okresie jego obowiązywania, nie była zapewniona równa ochrona najmu, będącego prawem majątkowym. Przywołuje przy tym orzeczenie Trybunału z 3 grudnia 1996 r. (K 25/95, OTK ZU nr 6/1996, poz. 52), w którym za niezgodne z Konstytucją zostały uznane niektóre przepisy ustawy o najmie. Skarżący podkreśla, że stwierdzenie niezgodności art. 2 ust. 2 ustawy o najmie byłoby podstawą do wznowienia postępowania, potwierdzenia wstąpienia w stosunek najmu i prawa do zajmowanego lokalu oraz ewentualnie wniesienia skargi, o której mowa w art. 4241 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.).
Powyższe zarzuty skarżący sformułował na podstawie wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 czerwca 2009 r. (sygn. akt I ACa 380/09) o oddaleniu skargi skarżącego o wznowienie postępowania zakończonego prawomocnym wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 listopada 2005 r. (sygn. akt I Ca 411/09) o ustalenie prawa do zamieszkiwania w lokalu. Skarżący argumentuje, że Sąd rozważył w tym wyroku merytorycznie jego roszczenie i wskazał m.in., że dla ustalenia, czy osoba bliska najemcy wstąpiła w stosunek najmu, niezbędne jest odwołanie się do przepisów obwiązujących w chwili śmierci; skoro ojciec skarżącego zmarł 1 października 1997 r., należało uwzględnić stan prawny obowiązujący w tej dacie. Podnosi także, że Sąd uznał, że podstawą wstąpienia w stosunek najmu byłby dla skarżącego art. 8 ustawy o najmie, który został jednak wyłączony przez zaskarżony przepis co do lokali będących w dyspozycji Ministra Obrony Narodowej.
Do skargi konstytucyjnej skarżący dołączył wniosek o wydanie postanowienia tymczasowego o zawieszeniu wykonania wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 25 czerwca 2009 r. (sygn. akt VI C 123/07) orzekającego eksmisję skarżącego z zajmowanego lokalu, wstrzymaniu ewentualnego postępowania egzekucyjnego zmierzającego do wykonania tego wyroku oraz zawieszeniu działań Wojskowej Agencji Mieszkaniowej m.in. w zakresie żądania płacenia przez skarżącego miesięcznego odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego (dodatkowo 200% opłaty).
Zarządzeniem sędziego Trybunału z 11 marca 2010 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braku formalnego skargi konstytucyjnej, polegającego na określeniu sposobu naruszenia prawa do równej ochrony praw majątkowych (art. 64 ust. 2 Konstytucji) – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – przez wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 18 czerwca 2009 r. (sygn. akt I ACa 380/09). W piśmie nadesłanym w wykonaniu tego zarządzenia skarżący wskazał, że w treści skargi konstytucyjnej zarzut naruszenia art. 64 ust. 2 Konstytucji został wyjaśniony przy okazji analizy art. 32 ust. 1 Konstytucji, ponieważ naruszenie zasady równości skarżący upatruje w zróżnicowaniu ochrony prawa wstąpienia w stosunek najmu, będącego prawem majątkowym. Skarżący przedstawił nadto analizę zmian stanu prawnego w odniesieniu do lokali oddanych w najem żołnierzom, emerytom i rencistom wojskowym. Na tej podstawie sformułował wniosek, że zaskarżony art. 2 ust. 2 ustawy o najmie stworzył pewnego rodzaju „lukę prawną”, polegającą na braku ochrony najmu, wynikającym z wyłączenia przez zaskarżony przepis regulacji określających kryteria wstąpienia w stosunek najmu i w konsekwencji uszczuplił prawa majątkowe skarżącego, gdyż umożliwił orzeczenie jego eksmisji z zajmowanego lokalu po oddaleniu skargi o wznowienie postępowania oraz pozbawił go możliwości wykupu zajmowanego lokalu z bonifikatą przysługującą członkom rodzin zmarłych emerytów. Skarżący przedstawił nadto stanowisko, zgodnie z którym orzeczenia sądów pierwszej i drugiej instancji zostały wydane z naruszeniem prawa materialnego i procesowego, co było skutkiem błędnego zastosowania określonych norm, dotyczących lokali będących w dyspozycji Wojskowej Agencji Mieszkaniowej. W myśl dalszej argumentacji, oddalenie przez Sąd Apelacyjny skargi o wznowienie postępowania nie było już tylko skutkiem błędnego stosowania prawa, ale także niekonstytucyjności art. 2 ust. 2 ustawy o najmie. Gdyby więc – jak wskazuje skarżący – normie tej od początku nadano treść jak w ustawie zmieniającej z 1997 r. lub jednocześnie z wprowadzeniem ustawy o najmie dodano w ustawie z dnia 22 czerwca 1995 r. o zakwaterowaniu Sił Zbrojnych Rzeczypospolitej Polskiej (Dz. U. z 2005 r. Nr 41, poz. 398, ze zm.) przepis odpowiadający jej art. 23, to sądy orzekające we wcześniejszej sprawie o zobowiązanie do zawarcia umowy najmu nie miałyby podstaw, aby uprzednio oddalić powództwo, a następnie skargę o wznowienie postępowania. Skarżący wskazał ponadto na zawarte w wyroku Trybunału z 2 czerwca 1999 r. (K 34/98, OTK ZU nr 5/1999, poz. 94) stwierdzenie, że „powstające po stronie najemcy prawo majątkowe należy do tej samej kategorii praw majątkowych, do której są zaliczane prawa najmu objęte regulacją prawa powszechnego – kodeksu cywilnego oraz ustawy o najmie (…)”. Podkreślił również, że w świetle orzecznictwa Sądu Najwyższego nie znajdują natomiast uzasadnienia wątpliwości odnośnie do zakwalifikowania roszczenia o ustalenie istnienia stosunku najmu jako prawa majątkowego. Dlatego też – zgodnie z tezą skarżącego – nie może budzić wątpliwości fakt, że prawo skarżącego do uzyskania prawa majątkowego najmu zostało naruszone wobec uzależnienia go od różnych reguł wstąpienia w stosunek najmu, a zależnych wyłącznie od daty śmierci ojca skarżącego i będących wynikiem nieprawidłowej legislacji. Na problematykę tę, czy też jej określone stosowanie przez Wojskową Agencję Mieszkaniową – jak podkreśla skarżący – Trybunał zwrócił sygnalizacyjnie uwagę w uzasadnieniu wyroku z 29 czerwca 2006 r. (U 3/06, OTK ZU nr 6/A/2006, poz. 71).
Skarżący przywołał dodatkowo orzecznictwo Trybunału odnoszące się do dopuszczalności stwierdzenia niezgodności przepisu z Konstytucją ze względu na uchybienia rudymentarnym kanonom techniki prawodawczej (art. 2 Konstytucji).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Konstytucja w art. 79 ust. 1 stwierdza, że skarga konstytucyjna może zostać wniesiona w sprawie zgodności z Konstytucją ustawy, na podstawie której sąd ostatecznie orzekł o konstytucyjnych prawach lub wolnościach skarżącego. W odniesieniu do postępowania przed Trybunałem, zainicjowanego wniesieniem tego środka, art. 47 ust. 1 ustawy o TK nakłada na skarżącego obowiązek wskazania, że przesłanki te zostały w jego sprawie spełnione. Pierwszą z nich, określoną w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, stanowi uzyskanie przez skarżącego prawomocnego wyroku (tu: w postępowaniu cywilnym) wydanego na podstawie zaskarżonej normy. Należy przy tym zwrócić uwagę, że od doręczenia orzeczenia spełniającego powyższe kryterium biegnie trzymiesięczny termin do wniesienia skargi konstytucyjnej, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK. W niniejszej sprawie skarżący kwestionuje art. 2 ust. 2 ustawy o najmie w zakresie, w jakim wyłączył on możliwość zastosowania art. 8 tej ustawy do osób uprawnionych uprzednio do wstąpienia w stosunek najmu na podstawie art. 691 k.c., a jako naruszenie praw podmiotowych traktuje odmowę przyznania mu statusu najemcy ze względu na wstąpienie w stosunek najmu po zmarłym ojcu. Jako ostateczne orzeczenie w swojej sprawie wskazuje jednak wyrok oddalający jego skargę o wznowienie postępowania w sprawie o ustalenie prawa do zamieszkiwania w lokalu na podstawie stosunku najmu. W ocenie Trybunału wyrok ten nie może zostać uznany za wydane na podstawie zaskarżonego przepisu orzeczenie prowadzące do podnoszonego przez skarżącego naruszenia jego praw podmiotowych – w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK. Sytuacja, w której skarżący upatruje naruszenie swoich praw, została już bowiem ostatecznie ukształtowana z chwilą uprawomocnienia się wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie z 24 listopada 2005 r. (sygn. akt I Ca 411/09) oddalającego jego powództwo o ustalenie. Skarga o wznowienie postępowania stanowi nadzwyczajny środek umożliwiający – przy spełnieniu przesłanek określonych w k.p.c. – wzruszenie prawomocnego orzeczenia. Jej oddalenie oznacza natomiast tylko, że rozstrzygnięcie zapadłe w postępowaniu, którego wznowienia skarżący się domagał, odpowiada stanowi prawnemu. Stanowiska tego nie zmienia okoliczność, że Sąd Apelacyjny w uzasadnieniu wyroku w sprawie o wznowienie postępowania rozważał ewentualne skutki zastosowania do sytuacji skarżącego innych przepisów niż te, które zostały przyjęte za podstawę rozstrzygnięć zapadłych we wcześniejszym postępowaniu, w szczególności – zaskarżonego art. 2 ust. 2 ustawy o najmie. Niedopuszczalność uznania tego orzeczenia za źródło naruszenia praw podmiotowych wiąże się z tym, że nie kształtuje ono sytuacji skarżącego w nowy sposób, odmienny niż ustalony już innymi wyrokami sądowymi. Oddalenie (lub odrzucenie) skargi o wznowienie postępowania nie prowadzi natomiast do „odżycia” terminu do wniesienia skargi konstytucyjnej, biegnącego od daty doręczenia wyroku lub postanowienia, w którym sąd prawomocnie orzekł już o uprawnieniach skarżącego, z których wywodzi on potrzebę ochrony o charakterze konstytucyjnym (por. postanowienia TK z: 6 listopada 2002 r., SK 4/01, OTK ZU nr 6/A/2002, poz. 85; 14 marca 2000 r., Ts 65/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 74; 29 marca 2000 r., Ts 100/99, OTK ZU nr 2/2000, poz. 77 i 8 lutego 2006 r., Ts 106/05, OTK ZU nr 1/B/2006, poz. 51). Pośrednio tezę tę wspiera stanowisko samego skarżącego, który – wskazując na możliwość wznowienia postępowania po wyroku Trybunału – zwraca uwagę, że to sądy orzekające we wcześniejszej sprawie o zobowiązanie do zawarcia umowy najmu nie miałyby podstaw, aby oddalić powództwo. Skoro wskazane przez skarżącego orzeczenie nie spełnia przesłanki określonej w art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, to nie jest dopuszczalne rozpoznanie postawionych przez niego zarzutów. To zaś skutkuje koniecznością wydania postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu (art. 36 ust. 3 ustawy o TK stosowany odpowiednio na podstawie art. 49 ustawy o TK).
Niezależnie od powyższej podstawy odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, w ocenie Trybunału niniejsza skarga konstytucyjna jest dotknięta także wadą polegającą na braku określenia konstytucyjnych praw lub wolności, które zostały naruszone w sprawie skarżącego. Zarzuty skarżącego koncentrują się wokół uprawnienia do wstąpienia w stosunek najmu, które – jego zdaniem – stanowi prawo majątkowe chronione m.in. przez art. 64 ust. 2 Konstytucji. Dla uzasadnienia tej tezy powołuje po pierwsze orzeczenie Trybunału z 3 grudnia 1996 r. w sprawie K 25/95. Należy jednak zauważyć, że okoliczności, w jakich zapadło to rozstrzygnięcie, różniły się w istotny sposób od stanu faktycznego sprawy, w związku z którą skarżący wniósł skargę konstytucyjną. Przede wszystkim, jego przedmiotem były przepisy uchylające art. 691 k.c. oraz art. 9 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 10 kwietnia 1974 r. – Prawo lokalowe (Dz. U. z 1987 r. Nr 30, poz. 165, ze zm.; dalej: prawo lokalowe), a zatem prowadzące do zmiany stanu prawnego, podczas gdy skarżący kwestionuje przepis określający zakres zastosowania (korzystnych) regulacji zawartych w ustawie o najmie lokali. Ponadto, o niekonstytucyjności zaskarżonej wówczas regulacji przesądził specyficzny charakter umowy o opiekę, zawieranej i wykonywanej pod pewną kontrolą państwa i nakładającej na opiekuna określone zobowiązania względem najemcy, z którą – pod rządami uchylonych art. 691 k.c. i art. 9 ust. 2 i 3 prawa lokalowego – związane było uprawnienie do wstąpienia w stosunek najmu. Elementu o takim charakterze brak natomiast w sytuacji skarżącego w niniejszej sprawie. Dla sytuacji skarżącego bez znaczenia są również uwagi poczynione przez Trybunał w uzasadnieniu wyroku w sprawie K 34/98, powołanym w piśmie nadesłanym w wykonaniu zarządzenia sędziego Trybunału wzywającego do uzupełnienia braku formalnego skargi konstytucyjnej. Trybunał wprawdzie zwrócił wówczas uwagę, że najem kwater przydzielonych żołnierzom może zostać porównany do najmu nawiązywanego na podstawie umów cywilnoprawnych; zagadnienie, które stanowiło przedmiot orzekania, odnosiło się jednakże do zasad ustalania wygaśnięcia stosunku najmu oraz przymusowego usunięcia z lokalu. Trybunał – w końcowej części uzasadnienia – podkreślił, że „egzekucja administracyjna obowiązku opróżnienia lokalu mieszkalnego wszczęta na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego, mimo zagwarantowania byłemu najemcy – dłużnikowi obrony jego praw na drodze sądowej, stawia go jednak niewątpliwie w sytuacji trudniejszej niż ta, w której znajdowałby się w roli pozwanego w procesie z powództwa wierzyciela. Nie pozbawia byłego najemcy ochrony prawnej, ale pociąga za sobą niezgodne z Konstytucją (art. 64 ust. 2) zróżnicowanie tej ochrony”. Odmienność sytuacji skarżącego w niniejszej sprawie wiąże się z faktem, że jego wątpliwości nie odnoszą się do zagadnienia ochrony prawa, które danemu podmiotowi przysługiwało, ale – regulacji dotyczącej braku możliwości uzyskania nowego prawa najmu. Z orzeczeń zapadłych w sprawie skarżącego wynika bowiem niewątpliwie, że nie stał się on podmiotem stosunku najmu lokalu w miejsce swojego zmarłego ojca, bezprzedmiotowe są zatem rozważania, mające za przedmiot ochronę samego prawa najmu. Poza materią niniejszej sprawy pozostają wątpliwości przedstawione w uzasadnieniu kolejnego przywołanego przez skarżącego wyroku Trybunału – w sprawie U 3/06; odnosiły się one do ustalania opłat za korzystanie z lokali znajdujących się w zasobach Wojskowej Agencji Mieszkaniowej, nie zaś do zagadnienia uprawnienia prawa do lokalu. Dla ustalenia, czy uprawnienie, którego ochrony domaga się skarżący w niniejszej sprawie należy do kategorii konstytucyjnych praw lub wolności, o których mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK kluczowe znaczenie mają natomiast – pominięte przez skarżącego w uzasadnieniu zarówno skargi konstytucyjnej, jak i późniejszego pisma – wyroki Trybunału z 1 lipca 2003 r. (P 31/02, OTK ZU nr 6/A/2003, poz. 58) i 9 września 2003 r. (SK 28/03, OTK ZU nr 7/A/2003, poz. 74). Trybunał analizował w nich instytucję wstąpienia w stosunek najmu, zauważając, że „wstąpienie w stosunek najmu wzmacnia ich (tj. osób wstępujących) sytuację prawną. Wstępujący uzyskuje nie tylko utrzymanie faktu korzystania z lokalu, ale zmienia się na lepszy jego tytuł tego korzystania. »Wstąpienie« nie oznacza bowiem »przedłużenia w czasie« ich dotychczasowego tytułu uprawniającego do korzystania z lokalu. Artykuł 691 k.c. nie dotyczy więc ochrony dotychczasowego prawa lokatora, ale przekształcenia tego prawa w prawo silniejsze. (…) Zmienia się tu bowiem podstawa prawna zajmowania lokalu. Dotychczas lokatora nie wiązał żaden stosunek prawny z wynajmującym, a korzystanie z lokalu czerpało swoją legitymację z prawa najemcy. Po śmierci najemcy »wstąpienie« w najem oznacza, że dotychczasowy lokator staje się stroną stosunku prawnego (najmu) wiążącego go z wynajmującym”. (wyrok TK z 1 lipca 2003 r., P 31/02, OTK ZU nr 6/A/2003, poz. 58). Z punktu widzenia wzorca kontroli określonego w art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji Trybunał stwierdził, że „art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji mogą być podstawą ochrony pewnych praw osób stale zamieszkujących wraz z najemcą, ale nie mogą być traktowane jako podstawa do domagania się zastąpienia przysługującego im pochodnego tytułu prawnego nieporównanie silniejszym i trwalszym prawem najmu. Wskazane przepisy Konstytucji nie gwarantują nikomu polepszenia jego sytuacji majątkowej, mogą zapewniać co najwyżej jej niepogorszenie, o ile nie ogranicza to konstytucyjnie chronionych praw innych osób” (wyrok TK z 9 września 2003 r., SK 28/03, OTK ZU nr 7/A/203, poz. 74). W konsekwencji Trybunał przyjął, że uprawnienie do wstąpienia w stosunek najmu nie kreuje konstytucyjnie chronionego prawa podmiotowego ani nawet chronionej ekspektatywy jego uzyskania. Skoro skarżący w niniejszej sprawie jako naruszenie swojego prawa wskazuje wyłącznie możliwości wstąpienia w stosunek najmu, to – w świetle przytoczonych powyżej uwag – należy stwierdzić, że nie została spełniona przesłanka wskazania konstytucyjnych praw lub wolności naruszonych w sprawie skarżącego, określona w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Prowadzi to do niedopuszczalności rozpoznania zarzutu i rodzi konieczność wydania postanowienia o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu (art. 36 ust. 3 ustawy o TK stosowany odpowiednio na podstawie art. 49 ustawy o TK).
Odnosząc się do zarzutów skarżącego wskazujących na naruszenie przez art. 2 ust. 2 ustawy o najmie zasad prawidłowej legislacji wywiedzionych z art. 2 Konstytucji, Trybunał przypomina, że w trybie skargi konstytucyjnej może badać zgodność zaskarżonych przepisów tylko z tymi normami Konstytucji, które zawierają określenie praw podmiotowych lub wolności. W orzecznictwie Trybunału nie budzi wątpliwości, że zawarte w art. 2 Konstytucji zasady demokratycznego państwa prawnego i sprawiedliwości społecznej mogą stanowić źródło praw podmiotowych, jeżeli nie zostały one wprost wyrażone w innych przepisach Konstytucji, a skarżący wskaże wynikające z nich nowe prawo podmiotowe lub wolność, określając zarówno jego treść, jak i beneficjenta (por. postanowienie TK z 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60; wydane w pełnym składzie). Tej przesłanki niniejsza skarga konstytucyjna – akcentująca w odniesieniu do tego wzorca wyłącznie zasadę prawidłowej legislacji – nie spełnia.
Ze względu na odmowę nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej nie zasługuje na uwzględnienie wniosek o wstrzymanie wykonania wyroku Sądu Rejonowego dla Warszawy-Śródmieścia w Warszawie z 25 czerwca 2009 r. (sygn. akt VI C 123/07) orzekającego eksmisję skarżącego z zajmowanego lokalu oraz o wstrzymanie ewentualnego postępowania egzekucyjnego zmierzającego do wykonania tego wyroku. Trybunał zwraca również uwagę, że na podstawie art. 50 ustawy o TK można wydać postanowienie o zawieszeniu lub wstrzymaniu wykonania orzeczenia w sprawie, której skarga dotyczy. Tymczasem skarżący domaga się wydania postanowienia tymczasowego w stosunku do innych orzeczeń, niż te, które wskazał jako źródło naruszenia swoich praw (por. postanowienie TK z 14 grudnia 2004 r., SK 26/02, OTK ZU nr 11/A/2004, poz. 121). Wniosek o zawieszeniu działań Wojskowej Agencji Mieszkaniowej m.in. w zakresie żądania płacenia przez skarżącego miesięcznego odszkodowania za zajmowanie lokalu bez tytułu prawnego należy uznać za bezprzedmiotowy. Z art. 50 ustawy o TK wynika jednoznacznie, że treścią postanowienia tymczasowego może być tylko zawieszenie lub wstrzymanie wykonania orzeczenia, nie zaś – zawieszenie czy też wstrzymanie działań polegających na realizacji uprawnień lub działań mających charakter tylko faktyczny.

Z powyższych względów należało orzec jak w sentencji.