Pełny tekst orzeczenia

437/6/B/2010


POSTANOWIENIE
z dnia 1 grudnia 2010 r.
Sygn. akt Ts 73/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Marian Grzybowski – przewodniczący


Adam Jamróz – sprawozdawca


Andrzej Rzepliński,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 27 maja 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Andrzeja S.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 20 stycznia 2009 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności § 105 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 27 sierpnia 2007 r. – Regulamin wewnętrznego urzędowania powszechnych jednostek organizacyjnych prokuratury (Dz. U. Nr 169, poz. 1189, ze zm.; dalej: rozporządzenie) z art. 2, art. 31, art. 42 ust. 2 oraz art. 176 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej. Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony § 105 rozporządzenia może ograniczać prawo obywatela i wytwarzać dodatkowe szykany poprzez przekazanie sprawy do odległej prokuratury, a w razie utrudnień komunikacyjnych nakazać zatrzymanie. W piśmie uzupełniającym braki skargi konstytucyjnej skarżący wskazał, że nie otrzymał żadnych orzeczeń, gdyż takie nie zapadły w jego sprawie. Podkreślił też, że zaskarżony przepis jest niezgodny z art. 2 Konstytucji przez brak uzasadnienia i brak kontroli sądowej, z art. 31 Konstytucji przez brak możliwości wyłączenia prokuratora oraz kontroli sądowej. Zdaniem skarżącego § 105 rozporządzenia jest niezgodny z art. 42 ust. 2 Konstytucji poprzez wprowadzenie możliwości „kapturowego orzeczenia bez uzasadnienia” i brak kontroli sądowej, a także z art. 176 Konstytucji przez brak kontroli sądowej.
Postanowieniem z 27 maja 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Zasadniczym powodem odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej skarżącego było nieuzupełnienie braków skargi, brak wykazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności, a także oczywista bezzasadność zarzutów i nieadekwatność podniesionych wzorców kontroli. W szczególności Trybunał zważył, że pomimo wezwania zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego skarżący nie doręczył żadnych orzeczeń ani innych ostatecznych rozstrzygnięć zapadłych w jego sprawie, ani nie wykazał niemożności wykonania tego obowiązku. Skarżący nie uzupełnił także braków w zakresie dokładnego określenia sposobu naruszenia swych konstytucyjnych praw i wolności. Trybunał uznał, że skarżący, poza ogólnym i hasłowym wskazaniem zarzutów związanych z manipulacją, nie wykazał, na czym polega dowolność działania prokuratury. W zakresie zarzutów związanych z brakiem sądowej kontroli rozstrzygnięcia Trybunał wskazał, że w sprawie skarżącego nie zapadło żadne rozstrzygnięcie, którego przedmiotem byłoby zamknięcie możliwości kontroli sądowej zapadłego rozstrzygnięcia. Skarżący nie wnosił żadnych środków odwoławczych od rozstrzygnięcia, które wskazał jako ostateczne w rozumieniu art. 79 ust. 1 Konstytucji. Ponadto Trybunał stwierdził, że przepisy § 105 rozporządzenia pozostają bez związku z zarzutem braku możliwości wyłączenia prokuratora, gdyż zasady i zakres stosowania tej instytucji określają przepisy art. 47 i art. 48 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.), które nie były jednak przedmiotem zaskarżenia w niniejszej sprawie. Za oczywiście bezzasadne uznał Trybunał Konstytucyjny stwierdzenie, że z konstytucyjnego prawa do obrony wynika zakaz zmiany miejsca prowadzenia postępowania przygotowawczego z powodu utrudnienia podejrzanemu dojazdu czy „kłopotów” w dostępie do akt sprawy.
Zażalenie na postanowienie o odmowie nadania skardze dalszego biegu wniósł skarżący. Wskazał w nim ponownie, że zaskarżonego orzeczenia nigdy mu nie doręczono, zaś sprawa została przekazana do prowadzenia przez inną jednostkę organizacyjną prokuratury. Wskazał, że w konsekwencji wniesienia skargi konstytucyjnej został skierowany na badania psychiatryczne. W związku z badaniami skarżący znajduje się w złym stanie zdrowia i w razie uchybienia terminowi do wniesienia zażalenia wnosi o jego przywrócenie. Skarżący, odnosząc się do stanu faktycznego sprawy, wskazał raz jeszcze, że kwestionuje zasadę przekazywania spraw w prokuraturze bez kontroli sądowej.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.), na postanowienie w przedmiocie odmowy nadania biegu skardze konstytucyjnej przysługuje zażalenie do Trybunału w terminie 7 dni od daty doręczenia postanowienia. Jak wynika z pocztowej prezentaty na formularzu potwierdzenia odbioru, postanowienie z 27 maja 2010 r. o odmowie nadania biegu skardze Andrzeja S. zostało skarżącemu doręczone w sposób prawidłowy 8 czerwca 2010 r. Do postanowienia załączone zostało pouczenie o prawie do złożenia zażalenia. Termin do wniesienia zażalenia upłynął 15 czerwca 2010 r. Zażalenie zostało złożone w Trybunale Konstytucyjnym 18 czerwca 2010 r. W świetle powyższego stwierdzić należy, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej wniesione zostało po terminie, a jednocześnie nie zachodzą przesłanki przywrócenia uchybionego terminu, co przesądza o niedopuszczalności jego rozpoznania. Zgodnie z art. 168 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w zw. z art. 20 ustawy o TK, jeżeli strona nie dokonała w terminie czynności procesowej bez swojej winy, Trybunał na jej wniosek postanowi przywrócenie terminu. Ponadto, jak wynika z art. 169 § 1-3 k.p.c., pismo z wnioskiem o przywrócenie terminu wnosi się w ciągu tygodnia od czasu ustania przyczyny uchybienia terminowi, uprawdopodobniając okoliczności uzasadniające wniosek, ponadto równocześnie z wnioskiem strona powinna dokonać czynności procesowej. Należy stwierdzić, że w niniejszej sprawie warunki te nie zostały spełnione. W zażaleniu skarżący wskazał co prawda, że w związku z badaniami psychiatrycznymi znajduje się w tak złym stanie zdrowia, że w razie uchybienia terminowi do wniesienia zażalenia wnosi o jego przywrócenie. Zważyć należy jednak, że postanowienie o wydaniu opinii co do stanu zdrowia psychicznego skarżącego wydane zostało 22 lipca 2009 r., a zatem na niemal rok przed terminem do wniesienia zażalenia. Ponadto skarżący nie wykazał, w jakim okresie istniała przyczyna uniemożliwiająca skarżącemu złożenie zażalenia, a także nie przedstawił żadnych dowodów potwierdzających tę okoliczność. Należy zaś uznać, że ciężar dowodu w zakresie uchybienia terminowi do wniesienia środka odwoławczego spoczywa na stronie. Zauważyć należy wreszcie, że skarżący, działając w tej sprawie osobiście, miał możliwość wyznaczenia pełnomocnika albo żądania wyznaczenia mu pełnomocnika z urzędu celem sporządzenia zażalenia. Skarżący nie wykazał zatem niemożności dotrzymania terminu do wniesienia środka odwoławczego, wynikającej z przyczyn od niego niezależnych.
Niezależnie od powyższego należy wskazać, że treść zażalenia nie zawiera żadnych zarzutów odnoszących się do ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny. Skarżący nie kwestionuje w szczególności prawidłowości stanowiska Trybunału w zakresie braku uzupełnienia skargi konstytucyjnej, braku wykazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności, jak również oczywistej bezzasadności zarzutów. Okoliczności te przesądzają o braku podstaw do uwzględnienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania biegu skardze konstytucyjnej.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu bez rozpoznania.