Ts 106/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
221/3/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 19 kwietnia 2010 r.
Sygn. akt Ts 106/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wioletty K. w sprawie zgodności:
art. 45 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 1 maja 2009 r. zarzucono niezgodność art. 45 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, ze zm.; dalej: k.r.o.) z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna sformułowana została w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 października 2003 r. (sygn. akt IC 1222/03) rozwiązane zostało małżeństwo skarżącej bez orzekania o winie. Postanowieniem z 3 kwietnia 2008 r. Sąd Rejonowy w Poznaniu Grunwald i Jeżyce – I Wydział Cywilny (sygn. akt I Ns 85/08) dokonał podziału majątku wspólnego skarżącej i jej byłego małżonka. Postanowieniem z 16 stycznia 2009 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu – Wydział XV Cywilny Odwoławczy. rozpoznając apelację skarżącej. zmienił częściowo postanowienie w przedmiocie podziału majątku.
Skarżąca wskazała, że zaskarżony przepis art. 45 § 1 k.r.o. jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji w zakresie, w jakim w toku postępowania o podział majątku wspólnego uzależnia zwrot wydatków i nakładów jednego z małżonków, poczynionych z jego majątku odrębnego na majątek wspólny, od zgłoszenia stosownego wniosku w tym zakresie. Zdaniem skarżącej prowadzi to do zachwiania równowagi stron, a zatem zaskarżony przepis narusza zasadę równości, zgodnie z którą wszyscy są równi wobec prawa. W ocenie skarżącej obowiązek równego traktowania uczestników postępowania o podział majątku wspólnego powinien prowadzić do obowiązku rozliczenia nakładów i wydatków stron bez konieczności zgłaszania wniosku w tym zakresie.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną może wnieść „każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone”. Oznacza to, że przesłanką dopuszczalności złożenia skargi konstytucyjnej nie jest każde naruszenie Konstytucji, ale tylko naruszenie wyrażonych w niej norm regulujących wolności lub prawa człowieka i obywatela. Zatem skarga konstytucyjna musi zawierać zarówno wskazanie konkretnej osoby, której wolności lub prawa naruszono, jak też wskazanie, które z określonych (poręczonych, zapewnionych, gwarantowanych, chronionych) w Konstytucji wolności lub praw zostały naruszone oraz określenie sposobu naruszenia.
Stwierdzić należy, że niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia tak określonych warunków. Skarżąca wskazuje w niej na niezgodność art. 45 § 1 k.r.o. z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji. Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu w trybie skargi konstytucyjnej (por. postanowienie TK z 14 stycznia 2008 r., Ts 247/06, OTK ZU nr 1/B/2008, poz. 28). Przepisy te gwarantują określony standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw oraz ogólny standard korzystania z nich przez podmioty, jednak ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie statuują żadnej konkretnej wolności czy prawa. W konsekwencji, mogą one stanowić wzorzec kontroli tylko w razie wskazania przez skarżącego, jaka jego wolność lub prawo, wynikające z innych przepisów Konstytucji, są uregulowane wbrew zasadom demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), ewentualnie – z naruszeniem zasady równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji). Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w skardze inicjującej niniejsze postępowanie zabrakło takiego wskazania (por. wyrok TK z 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2). Ani w petitum skargi, ani w treści uzasadnienia skarżąca nie wskazała żadnego wzorca kontroli umożliwiającego dokonanie przez Trybunał Konstytucyjny merytorycznej oceny stawianych zarzutów.
W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
POSTANOWIENIE
z dnia 19 kwietnia 2010 r.
Sygn. akt Ts 106/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Wioletty K. w sprawie zgodności:
art. 45 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, ze zm.) z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 1 maja 2009 r. zarzucono niezgodność art. 45 § 1 ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. – Kodeks rodzinny i opiekuńczy (Dz. U. Nr 9, poz. 59, ze zm.; dalej: k.r.o.) z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna sformułowana została w związku z następującym stanem faktycznym. Wyrokiem Sądu Okręgowego w Poznaniu z 31 października 2003 r. (sygn. akt IC 1222/03) rozwiązane zostało małżeństwo skarżącej bez orzekania o winie. Postanowieniem z 3 kwietnia 2008 r. Sąd Rejonowy w Poznaniu Grunwald i Jeżyce – I Wydział Cywilny (sygn. akt I Ns 85/08) dokonał podziału majątku wspólnego skarżącej i jej byłego małżonka. Postanowieniem z 16 stycznia 2009 r. Sąd Okręgowy w Poznaniu – Wydział XV Cywilny Odwoławczy. rozpoznając apelację skarżącej. zmienił częściowo postanowienie w przedmiocie podziału majątku.
Skarżąca wskazała, że zaskarżony przepis art. 45 § 1 k.r.o. jest niezgodny z art. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji w zakresie, w jakim w toku postępowania o podział majątku wspólnego uzależnia zwrot wydatków i nakładów jednego z małżonków, poczynionych z jego majątku odrębnego na majątek wspólny, od zgłoszenia stosownego wniosku w tym zakresie. Zdaniem skarżącej prowadzi to do zachwiania równowagi stron, a zatem zaskarżony przepis narusza zasadę równości, zgodnie z którą wszyscy są równi wobec prawa. W ocenie skarżącej obowiązek równego traktowania uczestników postępowania o podział majątku wspólnego powinien prowadzić do obowiązku rozliczenia nakładów i wydatków stron bez konieczności zgłaszania wniosku w tym zakresie.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skargę konstytucyjną może wnieść „każdy, czyje konstytucyjne wolności lub prawa zostały naruszone”. Oznacza to, że przesłanką dopuszczalności złożenia skargi konstytucyjnej nie jest każde naruszenie Konstytucji, ale tylko naruszenie wyrażonych w niej norm regulujących wolności lub prawa człowieka i obywatela. Zatem skarga konstytucyjna musi zawierać zarówno wskazanie konkretnej osoby, której wolności lub prawa naruszono, jak też wskazanie, które z określonych (poręczonych, zapewnionych, gwarantowanych, chronionych) w Konstytucji wolności lub praw zostały naruszone oraz określenie sposobu naruszenia.
Stwierdzić należy, że niniejsza skarga konstytucyjna nie spełnia tak określonych warunków. Skarżąca wskazuje w niej na niezgodność art. 45 § 1 k.r.o. z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji. Należy jednak przypomnieć, że zgodnie z utrwalonym stanowiskiem Trybunału Konstytucyjnego ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie mogą stanowić samodzielnych wzorców kontroli w postępowaniu w trybie skargi konstytucyjnej (por. postanowienie TK z 14 stycznia 2008 r., Ts 247/06, OTK ZU nr 1/B/2008, poz. 28). Przepisy te gwarantują określony standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw oraz ogólny standard korzystania z nich przez podmioty, jednak ani art. 2, ani art. 32 Konstytucji nie statuują żadnej konkretnej wolności czy prawa. W konsekwencji, mogą one stanowić wzorzec kontroli tylko w razie wskazania przez skarżącego, jaka jego wolność lub prawo, wynikające z innych przepisów Konstytucji, są uregulowane wbrew zasadom demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), ewentualnie – z naruszeniem zasady równości wobec prawa (art. 32 ust. 1 Konstytucji). Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że w skardze inicjującej niniejsze postępowanie zabrakło takiego wskazania (por. wyrok TK z 13 stycznia 2004 r., SK 10/03, OTK ZU nr 1/A/2004, poz. 2). Ani w petitum skargi, ani w treści uzasadnienia skarżąca nie wskazała żadnego wzorca kontroli umożliwiającego dokonanie przez Trybunał Konstytucyjny merytorycznej oceny stawianych zarzutów.
W tym stanie rzeczy należało odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.