Ts 138/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
-
Ustawa z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (Dz. U. z 1982 r. Nr 16 poz. 124 - art. 81 ust. 4)
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
22/1/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 7 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Ts 138/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Krzysztofa K. o wyłączenie wszystkich sędziów Trybunału Konstytucyjnego oraz zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 sierpnia 2009 r.,
p o s t a n a w i a:
1) pozostawić wniosek bez rozpoznania,
2) pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 kwietnia 2008 r. Krzysztof K. (dalej: skarżący) wniósł o stwierdzenie niezgodności: (1) uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 23 kwietnia 2008 r. z art. 77 i art. 78 Konstytucji; (2) art. 81 ust. 4 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124, ze zm.; dalej: prawo o adwokaturze) z art. 77 i art. 78 Konstytucji.
Skarżący zarzucił, że art. 81 ust. 4 prawa o adwokaturze ogranicza wolność słowa oraz prawo do krytyki kolegów i koleżanek adwokatów.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 września 2008 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi. Pismem z 8 października 2008 r. skarżący odniósł się do zarządzenia.
Postanowieniem z 25 sierpnia 2009 r. (doręczonym skarżącemu 31 sierpnia 2009 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał na nieuzupełnienie braków formalnych skargi. Pismem z 1 września 2009 r. skarżący, nie wnosząc zażalenia, złożył wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów Trybunału Konstytucyjnego. Dopiero pismem z 30 października 2009 r. skarżący wniósł zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że złożony 1 września 2009 r. wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów Trybunału Konstytucyjnego nie może zostać rozpoznany.
Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że w dacie złożenia wniosku przed Trybunałem nie toczyło się żadne postępowanie w sprawie wszczętej przez skarżącego, w ramach którego mógłby żądać wyłączenia. Skarżący złożył wprawdzie skargę konstytucyjną, jednak jej wstępna kontrola zakończyła się wydanym w dniu 25 sierpnia 2009 r. postanowieniem o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Należy bowiem zauważyć, że skarżący nie wniósł zażalenia w ustawowym terminie, uczynił to dopiero pismem z 30 października 2009 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia.
Jednocześnie należy podkreślić, że złożony wniosek jest niedopuszczalny, nie zawiera bowiem żadnego uzasadnienia przemawiającego za uprawdopodobnieniem okoliczności stanowiących podstawę wyłączenia, a dotyczy całego składu Trybunału. W świetle art. 50 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wniosek o wyłączenie sędziego strona zgłasza na piśmie lub ustnie do protokołu w sądzie, w którym sprawa się toczy, uprawdopodabniając przyczyny wyłączenia, określone przez ustawodawcę w art. 26 ust. 1 ustawy o TK. Niezależnie zatem od formy złożenia wniosku należy wskazać sędziego, którego wniosek dotyczy i uprawdopodobnić przyczyny wyłączenia. Jeżeli wniosek dotyczy większej liczby sędziów, wszyscy oni muszą być oznaczeni przez wskazanie imion i nazwisk, a przyczyny wyłączenia powinny być odniesione do każdego z nich (zob. postanowienie SN z 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt III CO 2/04, OSNC z 2004 r., nr 12, poz. 207).
Należy również zwrócić uwagę, że w świetle art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK na postanowienie Trybunału z 25 sierpnia 2009 r. skarżącemu przysługiwało zażalenie złożone w terminie 7 dni od daty jego doręczenia. Jak wynika z załączonego do akt sprawy dowodu potwierdzenia odbioru przesyłki, powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu 31 sierpnia 2009 r., a zażalenie zostało złożone 30 października 2009 r. – czyli, ze znacznym przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o TK, dlatego należy pozostawić je bez rozpoznania.
Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności uzasadniających wniosek o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 7 stycznia 2010 r.
Sygn. akt Ts 138/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Wojciech Hermeliński – przewodniczący
Mirosław Wyrzykowski – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Krzysztofa K. o wyłączenie wszystkich sędziów Trybunału Konstytucyjnego oraz zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 sierpnia 2009 r.,
p o s t a n a w i a:
1) pozostawić wniosek bez rozpoznania,
2) pozostawić zażalenie bez rozpoznania.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 kwietnia 2008 r. Krzysztof K. (dalej: skarżący) wniósł o stwierdzenie niezgodności: (1) uchwały Naczelnej Rady Adwokackiej z dnia 23 kwietnia 2008 r. z art. 77 i art. 78 Konstytucji; (2) art. 81 ust. 4 ustawy z dnia 26 maja 1982 r. – Prawo o adwokaturze (Dz. U. Nr 16, poz. 124, ze zm.; dalej: prawo o adwokaturze) z art. 77 i art. 78 Konstytucji.
Skarżący zarzucił, że art. 81 ust. 4 prawa o adwokaturze ogranicza wolność słowa oraz prawo do krytyki kolegów i koleżanek adwokatów.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 września 2008 r. wezwano skarżącego do uzupełnienia braków formalnych skargi. Pismem z 8 października 2008 r. skarżący odniósł się do zarządzenia.
Postanowieniem z 25 sierpnia 2009 r. (doręczonym skarżącemu 31 sierpnia 2009 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W uzasadnieniu wskazał na nieuzupełnienie braków formalnych skargi. Pismem z 1 września 2009 r. skarżący, nie wnosząc zażalenia, złożył wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów Trybunału Konstytucyjnego. Dopiero pismem z 30 października 2009 r. skarżący wniósł zażalenie wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
W pierwszej kolejności należy zauważyć, że złożony 1 września 2009 r. wniosek o wyłączenie wszystkich sędziów Trybunału Konstytucyjnego nie może zostać rozpoznany.
Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że w dacie złożenia wniosku przed Trybunałem nie toczyło się żadne postępowanie w sprawie wszczętej przez skarżącego, w ramach którego mógłby żądać wyłączenia. Skarżący złożył wprawdzie skargę konstytucyjną, jednak jej wstępna kontrola zakończyła się wydanym w dniu 25 sierpnia 2009 r. postanowieniem o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Należy bowiem zauważyć, że skarżący nie wniósł zażalenia w ustawowym terminie, uczynił to dopiero pismem z 30 października 2009 r. wraz z wnioskiem o przywrócenie terminu do jego wniesienia.
Jednocześnie należy podkreślić, że złożony wniosek jest niedopuszczalny, nie zawiera bowiem żadnego uzasadnienia przemawiającego za uprawdopodobnieniem okoliczności stanowiących podstawę wyłączenia, a dotyczy całego składu Trybunału. W świetle art. 50 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) w związku z art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wniosek o wyłączenie sędziego strona zgłasza na piśmie lub ustnie do protokołu w sądzie, w którym sprawa się toczy, uprawdopodabniając przyczyny wyłączenia, określone przez ustawodawcę w art. 26 ust. 1 ustawy o TK. Niezależnie zatem od formy złożenia wniosku należy wskazać sędziego, którego wniosek dotyczy i uprawdopodobnić przyczyny wyłączenia. Jeżeli wniosek dotyczy większej liczby sędziów, wszyscy oni muszą być oznaczeni przez wskazanie imion i nazwisk, a przyczyny wyłączenia powinny być odniesione do każdego z nich (zob. postanowienie SN z 21 kwietnia 2004 r., sygn. akt III CO 2/04, OSNC z 2004 r., nr 12, poz. 207).
Należy również zwrócić uwagę, że w świetle art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK na postanowienie Trybunału z 25 sierpnia 2009 r. skarżącemu przysługiwało zażalenie złożone w terminie 7 dni od daty jego doręczenia. Jak wynika z załączonego do akt sprawy dowodu potwierdzenia odbioru przesyłki, powyższe postanowienie zostało doręczone skarżącemu 31 sierpnia 2009 r., a zażalenie zostało złożone 30 października 2009 r. – czyli, ze znacznym przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 36 ust. 4 ustawy o TK, dlatego należy pozostawić je bez rozpoznania.
Jednocześnie Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że skarżący nie uprawdopodobnił okoliczności uzasadniających wniosek o przywrócenie terminu do złożenia zażalenia.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę należało orzec jak w sentencji.