Ts 160/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
260/4/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 30 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 160/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Marek Kotlinowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 stycznia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 14 maja 2008 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 415 § 5 zdanie drugie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 64 ust. 2 i 3, art. 45 ust. 1 i art. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 14 stycznia 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na brak naruszenia prawa podmiotowego oraz oczywistą bezzasadność zarzutów. Przesłanką podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięcia o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że skoro skarżącej nie przysługiwało prawo podmiotowe w postaci roszczenia o naprawienie szkody w postępowaniu karnym (gdyż uprzednio uzyskała tytuł egzekucyjny w postępowaniu cywilnym), to nie mogło dojść do naruszenia jej własności lub innych praw majątkowych, a tym bardziej nie można uznać, że zaskarżony przepis wpłynął na zakres (a w konsekwencji – istotę) jej prawa własności. Natomiast wzorzec art. 2 Konstytucji nie został powiązany w petitum skargi z żadnym prawem lub wolnością skarżącej.
W zażaleniu z 27 stycznia 2010 r. skarżąca zarzuciła, że „wymierzona sprawcy kara jest sprzeczna z zasadami demokratycznego państwa prawa i zasadami ochrony praw majątkowych przed działaniem sprzecznym z prawem”, a istotą poniesionej przez skarżącą szkody jest nieuregulowanie zobowiązania wskutek ukrycia mienia zagrożonego zajęciem.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenie przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, że skarżącej nie przysługiwało prawo podmiotowe – uprawnienie do żądania naprawienia szkody w trybie postępowania karnego. Sama skarżąca wskazuje zresztą w zażaleniu, że „nie neguje ustaleń sądów”. Zarzut niekonstytucyjności dotyczy płaszczyzny stosowania prawa, a więc rozpoznanie skargi konstytucyjnej, opartej na takiej podstawie, wykracza poza kompetencje Trybunału określone w Konstytucji i ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 30 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 160/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Adam Jamróz – przewodniczący
Zbigniew Cieślak – sprawozdawca
Marek Kotlinowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 14 stycznia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 14 maja 2008 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 415 § 5 zdanie drugie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 64 ust. 2 i 3, art. 45 ust. 1 i art. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 14 stycznia 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi na brak naruszenia prawa podmiotowego oraz oczywistą bezzasadność zarzutów. Przesłanką podjęcia przez Trybunał Konstytucyjny rozstrzygnięcia o odmowie nadania dalszego biegu niniejszej skardze konstytucyjnej było stwierdzenie, że skoro skarżącej nie przysługiwało prawo podmiotowe w postaci roszczenia o naprawienie szkody w postępowaniu karnym (gdyż uprzednio uzyskała tytuł egzekucyjny w postępowaniu cywilnym), to nie mogło dojść do naruszenia jej własności lub innych praw majątkowych, a tym bardziej nie można uznać, że zaskarżony przepis wpłynął na zakres (a w konsekwencji – istotę) jej prawa własności. Natomiast wzorzec art. 2 Konstytucji nie został powiązany w petitum skargi z żadnym prawem lub wolnością skarżącej.
W zażaleniu z 27 stycznia 2010 r. skarżąca zarzuciła, że „wymierzona sprawcy kara jest sprzeczna z zasadami demokratycznego państwa prawa i zasadami ochrony praw majątkowych przed działaniem sprzecznym z prawem”, a istotą poniesionej przez skarżącą szkody jest nieuregulowanie zobowiązania wskutek ukrycia mienia zagrożonego zajęciem.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenie przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, że skarżącej nie przysługiwało prawo podmiotowe – uprawnienie do żądania naprawienia szkody w trybie postępowania karnego. Sama skarżąca wskazuje zresztą w zażaleniu, że „nie neguje ustaleń sądów”. Zarzut niekonstytucyjności dotyczy płaszczyzny stosowania prawa, a więc rozpoznanie skargi konstytucyjnej, opartej na takiej podstawie, wykracza poza kompetencje Trybunału określone w Konstytucji i ustawie z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.