Ts 243/09
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:II AKo 148/09 VII Waz 127/05
Pełny tekst orzeczenia
454/6/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 21 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 243/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza S. w sprawie zgodności:
art. 547 § 1 zdanie drugie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 32 ust. 1 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 14 października 2009 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 547 § 1 zdanie drugie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 32 ust. 1 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna sformułowana została w związku z następującym stanem faktycznym. Postanowieniem z 16 września 2009 r. (sygn. akt II AKo 148/09) Sąd Apelacyjny w Katowicach – II Wydział Karny oddalił wniosek obrońcy skarżącego o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z 30 września 2005 r. (sygn. akt VII Waz 127/05).
Zgodnie z art. 547 § 1 k.p.k., na postanowienie oddalające wniosek lub pozostawiające go bez rozpoznania przysługuje zażalenie, chyba że orzekł o tym sąd apelacyjny lub Sąd Najwyższy”.
Skarżący zarzucił, że przepis ten narusza zasadę równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji) i zasadę dwuinstancyjnego postępowania sądowego (art. 176 ust. 1 Konstytucji).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga konstytucyjna inicjuje procedurę, której celem jest zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne do stwierdzenia jej dopuszczalności.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wskutek oczywistej omyłki przedmiot zaskarżenia określono jako art. 547 § 1 zdanie drugie k.p.k., podczas gdy skargą konstytucyjną objęto w istocie art. 547 § 1 k.p.k.
Postanowieniem z 16 września 2009 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach – II Wydział Karny oddalił wniosek obrońcy skarżącego o wznowienie postępowania. To rozstrzygnięcie skarżący wskazał jako ostateczne w jego sprawie. Jednak przedmiotowe orzeczenie nie zostało wydane na podstawie zaskarżonego przepisu. Sąd rozpoznający wniosek o wznowienie postępowania oparł się bowiem w niniejszej sprawie a contrario na art. 540 § 1 pkt 1 i 2a k.p.k. (przesłanki wznowienia postępowania), a także na art. 544 § 1 i 3 k.p.k. (określającym właściwość sądu i dotyczącym orzekania na posiedzeniu) oraz art. 545 § 1 k.p.k. (odesłanie w postępowaniu o wznowienie do niektórych przepisów k.p.k. regulujących postępowanie odwoławcze).
W przypadku gdy przedmiotem skargi konstytucyjnej jest przepis przewidujący, że w danym przypadku środek odwoławczy nie przysługuje, należy mimo to wnieść środek zaskarżenia, aby uzyskać rozstrzygnięcie wydane w oparciu o normę prawną, która wyłącza możliwość zaskarżenia orzeczenia (postanowienie o odrzuceniu środka odwoławczego).
Skoro art. 547 § 1 k.p.k. nie stanowił podstawy ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżącego, nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej (art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), zatem w niniejszej sprawie orzekanie przez Trybunał jest niedopuszczalne (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 21 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 243/09
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz,
po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Janusza S. w sprawie zgodności:
art. 547 § 1 zdanie drugie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) z art. 32 ust. 1 i art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,
p o s t a n a w i a:
odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 14 października 2009 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 547 § 1 zdanie drugie ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) z art. 32 ust. 1 i art. 176 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna sformułowana została w związku z następującym stanem faktycznym. Postanowieniem z 16 września 2009 r. (sygn. akt II AKo 148/09) Sąd Apelacyjny w Katowicach – II Wydział Karny oddalił wniosek obrońcy skarżącego o wznowienie postępowania w sprawie zakończonej prawomocnym wyrokiem Sądu Okręgowego w Częstochowie z 30 września 2005 r. (sygn. akt VII Waz 127/05).
Zgodnie z art. 547 § 1 k.p.k., na postanowienie oddalające wniosek lub pozostawiające go bez rozpoznania przysługuje zażalenie, chyba że orzekł o tym sąd apelacyjny lub Sąd Najwyższy”.
Skarżący zarzucił, że przepis ten narusza zasadę równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji) i zasadę dwuinstancyjnego postępowania sądowego (art. 176 ust. 1 Konstytucji).
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Skarga konstytucyjna jest szczególnym środkiem ochrony konstytucyjnych wolności i praw. Ma ona gwarantować, że obowiązujące w systemie prawa akty normatywne nie będą stanowiły źródła ich naruszeń. W myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji, skarga konstytucyjna inicjuje procedurę, której celem jest zbadanie zgodności z Konstytucją przepisów stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia o prawach skarżącego. Przedmiot skargi konstytucyjnej determinuje wymogi formalne, których spełnienie jest konieczne do stwierdzenia jej dopuszczalności.
Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że wskutek oczywistej omyłki przedmiot zaskarżenia określono jako art. 547 § 1 zdanie drugie k.p.k., podczas gdy skargą konstytucyjną objęto w istocie art. 547 § 1 k.p.k.
Postanowieniem z 16 września 2009 r. Sąd Apelacyjny w Katowicach – II Wydział Karny oddalił wniosek obrońcy skarżącego o wznowienie postępowania. To rozstrzygnięcie skarżący wskazał jako ostateczne w jego sprawie. Jednak przedmiotowe orzeczenie nie zostało wydane na podstawie zaskarżonego przepisu. Sąd rozpoznający wniosek o wznowienie postępowania oparł się bowiem w niniejszej sprawie a contrario na art. 540 § 1 pkt 1 i 2a k.p.k. (przesłanki wznowienia postępowania), a także na art. 544 § 1 i 3 k.p.k. (określającym właściwość sądu i dotyczącym orzekania na posiedzeniu) oraz art. 545 § 1 k.p.k. (odesłanie w postępowaniu o wznowienie do niektórych przepisów k.p.k. regulujących postępowanie odwoławcze).
W przypadku gdy przedmiotem skargi konstytucyjnej jest przepis przewidujący, że w danym przypadku środek odwoławczy nie przysługuje, należy mimo to wnieść środek zaskarżenia, aby uzyskać rozstrzygnięcie wydane w oparciu o normę prawną, która wyłącza możliwość zaskarżenia orzeczenia (postanowienie o odrzuceniu środka odwoławczego).
Skoro art. 547 § 1 k.p.k. nie stanowił podstawy ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżącego, nie może być przedmiotem skargi konstytucyjnej (art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), zatem w niniejszej sprawie orzekanie przez Trybunał jest niedopuszczalne (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.