Ts 258/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
-
Sprawy przywołane w treści orzeczenia:
Pełny tekst orzeczenia
178/3/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 22 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 258/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Grzybowski – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 stycznia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Milmex Systemy Komputerowe Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 sierpnia 2008 r. Milmex Systemy Komputerowe Sp. z o.o. wniosła o zbadanie zgodności art. 1205 i art. 1206 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 22 stycznia 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi niedopuszczalność wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny, spowodowaną tym, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżącej. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że postępowanie wznowieniowe toczyło się w trybie art. 399 i następnych k.p.c. Skoro ostatecznym orzeczeniem w niniejszej sprawie, wskazanym przez skarżącą, jest postanowienie Sądu Najwyższego z 9 lipca 2008 r. (sygn. akt V CZ 42/08), oddalające zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach – V Wydział Cywilny z 27 marca 2008 r. (sygn. akt V ACa 67/08) o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania, to jego podstawą nie był art. 1205 ani art. 1206 k.p.c. Objęte zaskarżeniem przepisy były zaś podstawą ostatecznego orzeczenia w innej sprawie – o uchylenie wyroku sądu polubownego, zakończonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach – I Wydział Cywilny z 29 grudnia 2006 r. (sygn. akt I ACa 1589/06), oddalającym apelację skarżącej od wyroku z 6 lipca 2006 r.
W zażaleniu z 2 lutego 2010 r. skarżąca zarzuciła, że „nie ma przywołania tych artykułów w orzeczeniach sądów powszechnych (…), gdyż nie ma zapisów, które zdaniem skarżącej powinny być”. Nadto skarżąca podniosła, że „nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem TK, że brak przywołania danego artykułu oznacza brak możliwości jego skarżenia, jeżeli z treści orzeczenia wynika jednoznacznie, iż artykuł ten stanowił podstawę wydania orzeczenia”. W ocenie skarżącej, „Trybunał Konstytucyjny rozpatrując zgodność danego zapisu ustawy z Konstytucją nie może uchylać się od analizy takiego braku w przepisie, który skutkuje jego niekonstytucyjnością. Sam fakt nieprzywołania braku takiego przepisu w orzeczeniach stanowiących podstawę skargi konstytucyjnej wynika z istoty rzeczy, gdyż nieistniejący w katalogu przesłanek zapis nie może być przywoływany w orzeczeniach sądów”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenie przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, iż w oparciu o zaskarżone przepisy nie zostało wydane ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącej. Sąd Najwyższy postanowieniem z 9 lipca 2008 r. (sygn. akt V CZ 42/08) oddalił bowiem zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach – V Wydział Cywilny z 27 marca 2008 r. (sygn. akt V ACa 67/08), odrzucające skargę o wznowienie postępowania. Postępowanie wznowieniowe toczyło się w trybie art. 399 i następnych k.p.c. Sąd Najwyższy wydał orzeczenie na podstawie art. 3941 § 2 k.p.c. w zw. z art. 39814 k.p.c. w zw. z art. 3941 § 3 k.p.c.
Skoro ostateczne orzeczenie w niniejszej sprawie, wskazane przez skarżącą, nie zostało wydane w oparciu o zaskarżone art. 1205 ani art. 1206 k.p.c., należy na podstawie art. 79 Konstytucji w zw. z art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) uznać, że przedmiotowa skarga nie spełnia wymagań określonych w powyższych przepisach.
Sformułowane w zażaleniu zarzuty dotyczą zaniechania ustawodawczego, które pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego. Zarzuty skarżącej „nie mogą polegać na wykazaniu, że kwestionowany przepis nie zawiera konkretnej regulacji, której istnienie zadowalałoby wnioskodawcę. Gdyby istniała możliwość zaskarżenia przepisu pod zarzutem, iż nie zawiera regulacji, która w przekonaniu wnioskodawcy winna się w nim znaleźć, każdą ustawę lub dowolny jej przepis można byłoby zaskarżyć w oparciu o tego rodzaju przesłankę negatywną” (wyrok TK z 19 listopada 2001 r., K 3/00, OTK ZU nr 8/2001, poz. 251), co byłoby sprzeczne z istotą i funkcją ustrojową skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie podziela pogląd zawarty w postanowieniu z 6 października 2004 r., Ts 200/03 (OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 277), że „odrębnego traktowania wymagają przypadki braku regulacji prawnej (»luk w prawie«), w stosunku do sytuacji tzw. unormowania niepełnego (pominięcia prawodawczego). W tej ostatniej sytuacji bowiem Trybunał Konstytucyjny nie wykluczył dopuszczalności prowadzenia postępowania i wydania merytorycznego orzeczenia o (nie-)zgodności przepisów kwestionowanych w skardze konstytucyjnej”.
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że ewentualne twierdzenia odnoszące się do pominięcia ustawodawczego oraz ich uzasadnienie skarżąca winna była podnieść w skardze konstytucyjnej. Jednak „ze względu na wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadę skargowości ewentualna niekonstytucyjność pominięcia prawodawczego może być rozpatrywana przez Trybunał Konstytucyjny, o ile zarzut jej dotyczący zostanie sformułowany w skardze konstytucyjnej. Z art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK wynika, że skarżący formułując zarzut niekonstytucyjności aktu normatywnego musi wskazać na związek normatywnej treści zaskarżanych przepisów z normami Konstytucji. W niniejszej skardze związek taki nie został wskazany, gdyż skarżący zarzuca występowanie luki w prawie, a nie niekonstytucyjnego pominięcia prawodawczego” (por. m.in. postanowienie TK z 19 maja 2005 r., Ts 153/04, OTK ZU nr 3/B/2005, poz. 131).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 22 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 258/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marian Grzybowski – przewodniczący
Stanisław Biernat – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 22 stycznia 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Milmex Systemy Komputerowe Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 25 sierpnia 2008 r. Milmex Systemy Komputerowe Sp. z o.o. wniosła o zbadanie zgodności art. 1205 i art. 1206 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 45 ust. 1 i art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Postanowieniem z 22 stycznia 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi niedopuszczalność wydania orzeczenia przez Trybunał Konstytucyjny, spowodowaną tym, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy ostatecznego orzeczenia w sprawie skarżącej. Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że postępowanie wznowieniowe toczyło się w trybie art. 399 i następnych k.p.c. Skoro ostatecznym orzeczeniem w niniejszej sprawie, wskazanym przez skarżącą, jest postanowienie Sądu Najwyższego z 9 lipca 2008 r. (sygn. akt V CZ 42/08), oddalające zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach – V Wydział Cywilny z 27 marca 2008 r. (sygn. akt V ACa 67/08) o odrzuceniu skargi o wznowienie postępowania, to jego podstawą nie był art. 1205 ani art. 1206 k.p.c. Objęte zaskarżeniem przepisy były zaś podstawą ostatecznego orzeczenia w innej sprawie – o uchylenie wyroku sądu polubownego, zakończonej wyrokiem Sądu Apelacyjnego w Katowicach – I Wydział Cywilny z 29 grudnia 2006 r. (sygn. akt I ACa 1589/06), oddalającym apelację skarżącej od wyroku z 6 lipca 2006 r.
W zażaleniu z 2 lutego 2010 r. skarżąca zarzuciła, że „nie ma przywołania tych artykułów w orzeczeniach sądów powszechnych (…), gdyż nie ma zapisów, które zdaniem skarżącej powinny być”. Nadto skarżąca podniosła, że „nie można jednak zgodzić się ze stanowiskiem TK, że brak przywołania danego artykułu oznacza brak możliwości jego skarżenia, jeżeli z treści orzeczenia wynika jednoznacznie, iż artykuł ten stanowił podstawę wydania orzeczenia”. W ocenie skarżącej, „Trybunał Konstytucyjny rozpatrując zgodność danego zapisu ustawy z Konstytucją nie może uchylać się od analizy takiego braku w przepisie, który skutkuje jego niekonstytucyjnością. Sam fakt nieprzywołania braku takiego przepisu w orzeczeniach stanowiących podstawę skargi konstytucyjnej wynika z istoty rzeczy, gdyż nieistniejący w katalogu przesłanek zapis nie może być przywoływany w orzeczeniach sądów”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenie przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, iż w oparciu o zaskarżone przepisy nie zostało wydane ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącej. Sąd Najwyższy postanowieniem z 9 lipca 2008 r. (sygn. akt V CZ 42/08) oddalił bowiem zażalenie na postanowienie Sądu Apelacyjnego w Katowicach – V Wydział Cywilny z 27 marca 2008 r. (sygn. akt V ACa 67/08), odrzucające skargę o wznowienie postępowania. Postępowanie wznowieniowe toczyło się w trybie art. 399 i następnych k.p.c. Sąd Najwyższy wydał orzeczenie na podstawie art. 3941 § 2 k.p.c. w zw. z art. 39814 k.p.c. w zw. z art. 3941 § 3 k.p.c.
Skoro ostateczne orzeczenie w niniejszej sprawie, wskazane przez skarżącą, nie zostało wydane w oparciu o zaskarżone art. 1205 ani art. 1206 k.p.c., należy na podstawie art. 79 Konstytucji w zw. z art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) uznać, że przedmiotowa skarga nie spełnia wymagań określonych w powyższych przepisach.
Sformułowane w zażaleniu zarzuty dotyczą zaniechania ustawodawczego, które pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego. Zarzuty skarżącej „nie mogą polegać na wykazaniu, że kwestionowany przepis nie zawiera konkretnej regulacji, której istnienie zadowalałoby wnioskodawcę. Gdyby istniała możliwość zaskarżenia przepisu pod zarzutem, iż nie zawiera regulacji, która w przekonaniu wnioskodawcy winna się w nim znaleźć, każdą ustawę lub dowolny jej przepis można byłoby zaskarżyć w oparciu o tego rodzaju przesłankę negatywną” (wyrok TK z 19 listopada 2001 r., K 3/00, OTK ZU nr 8/2001, poz. 251), co byłoby sprzeczne z istotą i funkcją ustrojową skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny w niniejszym składzie podziela pogląd zawarty w postanowieniu z 6 października 2004 r., Ts 200/03 (OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 277), że „odrębnego traktowania wymagają przypadki braku regulacji prawnej (»luk w prawie«), w stosunku do sytuacji tzw. unormowania niepełnego (pominięcia prawodawczego). W tej ostatniej sytuacji bowiem Trybunał Konstytucyjny nie wykluczył dopuszczalności prowadzenia postępowania i wydania merytorycznego orzeczenia o (nie-)zgodności przepisów kwestionowanych w skardze konstytucyjnej”.
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że ewentualne twierdzenia odnoszące się do pominięcia ustawodawczego oraz ich uzasadnienie skarżąca winna była podnieść w skardze konstytucyjnej. Jednak „ze względu na wyrażoną w art. 66 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym zasadę skargowości ewentualna niekonstytucyjność pominięcia prawodawczego może być rozpatrywana przez Trybunał Konstytucyjny, o ile zarzut jej dotyczący zostanie sformułowany w skardze konstytucyjnej. Z art. 32 ust. 1 pkt 3 ustawy o TK wynika, że skarżący formułując zarzut niekonstytucyjności aktu normatywnego musi wskazać na związek normatywnej treści zaskarżanych przepisów z normami Konstytucji. W niniejszej skardze związek taki nie został wskazany, gdyż skarżący zarzuca występowanie luki w prawie, a nie niekonstytucyjnego pominięcia prawodawczego” (por. m.in. postanowienie TK z 19 maja 2005 r., Ts 153/04, OTK ZU nr 3/B/2005, poz. 131).
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.