Ts 291/08
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
192/3/B/2010
POSTANOWIENIE
z dnia 11 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 291/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Adam Jamróz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 października 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Władysława W.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 19 września 2008 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 133 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji.
Postanowieniem z 6 października 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi oczywistą bezzasadność stawianych zarzutów oraz brak wykazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności. Ponadto, żądanie dokonania przez Trybunał Konstytucyjny usunięcia rozbieżności praktyki sądowej pozostaje poza zakresem jego kognicji i nie mieści się w granicach skargi konstytucyjnej.
W zażaleniu z 19 października 2009 r. skarżący zarzucił, że skarga konstytucyjna zawierała wszelkie wymagane prawem elementy, zaś zaskarżony przepis pomija w katalogu osób, którym sąd dokonuje doręczeń, samą stronę postępowania, jeżeli tylko ma ona pełnomocnika. W ocenie skarżącego, niekonstytucyjność art. 133 § 3 k.p.c. potwierdza występująca rozbieżność orzecznictwa.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenie przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, iż: skarga dotyczy stosowania prawa, jej zarzuty są bezzasadne, zaś skarżący nie wykazał sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności.
Sformułowane w zażaleniu zarzuty dotyczą zaniechania ustawodawczego, które pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie TK z 4 czerwca 2004 r., Ts 200/03, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 276). Ewentualne twierdzenia odnoszące się do pominięcia ustawodawczego (które, pod pewnymi warunkami, może być przedmiotem kontroli konstytucyjnej) oraz ich uzasadnienie skarżący winien był podnieść w skardze konstytucyjnej.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 11 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Ts 291/08
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Marek Mazurkiewicz – sprawozdawca
Adam Jamróz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 6 października 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Władysława W.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 19 września 2008 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności art. 133 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 77 ust. 2, art. 78 oraz art. 176 Konstytucji.
Postanowieniem z 6 października 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z uwagi oczywistą bezzasadność stawianych zarzutów oraz brak wykazania sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności. Ponadto, żądanie dokonania przez Trybunał Konstytucyjny usunięcia rozbieżności praktyki sądowej pozostaje poza zakresem jego kognicji i nie mieści się w granicach skargi konstytucyjnej.
W zażaleniu z 19 października 2009 r. skarżący zarzucił, że skarga konstytucyjna zawierała wszelkie wymagane prawem elementy, zaś zaskarżony przepis pomija w katalogu osób, którym sąd dokonuje doręczeń, samą stronę postępowania, jeżeli tylko ma ona pełnomocnika. W ocenie skarżącego, niekonstytucyjność art. 133 § 3 k.p.c. potwierdza występująca rozbieżność orzecznictwa.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby stwierdzenie przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, iż: skarga dotyczy stosowania prawa, jej zarzuty są bezzasadne, zaś skarżący nie wykazał sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności.
Sformułowane w zażaleniu zarzuty dotyczą zaniechania ustawodawczego, które pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie TK z 4 czerwca 2004 r., Ts 200/03, OTK ZU nr 5/B/2004, poz. 276). Ewentualne twierdzenia odnoszące się do pominięcia ustawodawczego (które, pod pewnymi warunkami, może być przedmiotem kontroli konstytucyjnej) oraz ich uzasadnienie skarżący winien był podnieść w skardze konstytucyjnej.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.