Pełny tekst orzeczenia

275/4/B/2010





POSTANOWIENIE

z dnia 5 lipca 2010 r.

Sygn. akt Ts 384/08



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Wojciech Hermeliński – przewodniczący

Zbigniew Cieślak – sprawozdawca

Marek Kotlinowski,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 30 września 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Magdaleny P.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 28 listopada 2008 r. skarżąca wniosła o stwierdzenie niezgodności art. 114 § 1 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.; dalej: u.s.p.) z art. 42 ust. 2 oraz art. 31 ust. 3 Konstytucji.

Artykuł 114 § 1 u.s.p. stanowi: „Rzecznik dyscyplinarny podejmuje czynności dyscyplinarne na żądanie Ministra Sprawiedliwości, prezesa sądu apelacyjnego lub okręgowego oraz kolegium sądu apelacyjnego lub okręgowego, Krajowej Rady Sądownictwa, a także z własnej inicjatywy, po wstępnym wyjaśnieniu okoliczności koniecznych do ustalenia znamion przewinienia, a także złożeniu wyjaśnień przez sędziego, chyba że złożenie tych wyjaśnień nie jest możliwe”.

Skarżąca zarzuciła w skardze konstytucyjnej, że zaskarżony art. 114 § 1 u.s.p. jest niezgodny z konstytucyjnym prawem do obrony zakresie, w jakim umożliwia wykorzystywanie wyjaśnień złożonych przed rzecznikiem dyscyplinarnym przed wszczęciem postępowania dyscyplinarnego i przedstawieniem zarzutów na piśmie jako dowodu w postępowaniu toczącym się następnie w przedmiocie orzekania o odpowiedzialności dyscyplinarnej.

Postanowieniem z dnia 30 września 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu – częściowo z uwagi na oczywistą bezzasadność zarzutów, a także ze względu na niedopuszczalność orzekania. Trybunał uznał, że zaskarżony przepis nie był podstawą naruszenia konstytucyjnego prawa do obrony we wskazanym w skardze konstytucyjnej zakresie. Z treści art. 114 § 1 u.s.p. wynika bowiem jedynie zakres czynności podejmowanych przez rzecznika dyscyplinarnego, obejmujący m.in. złożenie wyjaśnień przez sędziego, wobec którego złożono żądanie wszczęcia czynności dyscyplinarnych. Nie wynika zaś z niego w szczególności możliwość wykorzystania tych wyjaśnień w toku późniejszego postępowania dyscyplinarnego. Taka możliwość istnieje w oparciu o art. 389 § 1 k.p.k. w zw. z art. 128 u.s.p. w zw. z art. 114 § 1 u.s.p., zgodnie z którym jeśli obwiniony odmawia złożenia wyjaśnień lub wyjaśnia odmiennie niż poprzednio albo oświadcza, że pewnych okoliczności nie pamięta, dopuszcza odczytywanie w odpowiednim zakresie protokołów jego wyjaśnień złożonych poprzednio w charakterze oskarżonego w tej lub innej sprawie w postępowaniu przygotowawczym lub przed sądem albo w innym postępowaniu przewidzianym przez ustawę.

W zażaleniu na powyższe postanowienie skarżąca wskazała, że kwestionuje konstytucyjność normy prawnej, która umożliwia podejmowanie jakichkolwiek czynności w postępowaniu dyscyplinarnym w oparciu o wyjaśnienia sędziego złożone przed przedstawieniem temu sędziemu zarzutów na piśmie. W ocenie skarżącej, dla dopuszczalności kontroli konstytucyjnej normy prawnej nie jest niezbędne przywołanie w skardze konstytucyjnej pełnej podstawy prawnej postanowienia, skoro tylko element tej podstawy pozostaje w sprzeczności z Konstytucją.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny ustalił, że w zażaleniu nie sformułowano stanowiska, które podważyłoby zasadność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Zgodnie z art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), należy określić normę prawną, która została zastosowana przez sąd lub organ administracji publicznej w ostatecznym orzeczeniu w sprawie skarżącego i która narusza jego konstytucyjne wolności i prawa. Ponadto, skarżący obowiązany jest wskazać, jakie wolności i prawa oraz w jaki sposób zostały naruszone.

Objęty niniejszą skargą konstytucyjną art. 114 § 1 u.s.p. mógłby być, co trafnie wskazał Trybunał Konstytucyjny w postanowieniu z 30 września 2009 r., jednym z przepisów służących wyprowadzeniu kwestionowanej przez skarżącą normy prawnej: umożliwienia podejmowania jakichkolwiek czynności w postępowaniu dyscyplinarnym w oparciu o wyjaśnienia sędziego złożone przed przedstawieniem temu sędziemu zarzutów na piśmie. Na podstawie zaskarżonego przepisu nie można jednak zrekonstruować takiej normy prawnej. Trybunał Konstytucyjny, związany – w myśl zasady skargowości – zakresem przedmiotowym skargi, stwierdza, że art. 114 § 1 u.s.p. nie zawiera kwestionowanej przez skarżącą normy prawnej.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnić zażalenia wniesionego na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 30 września 2009 r. o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.