Pełny tekst orzeczenia

315/5/B/2010


POSTANOWIENIE
z dnia 22 czerwca 2010 r.
Sygn. akt Tw 12/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym wniosku Rady Gminy Magnuszew o zbadanie zgodności:
§ 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2010 (Dz. U. Nr 222, poz. 1756) wraz z załącznikiem, z art. 2 w zw. z art. 32 w zw. z art. 68 w zw. z art. 70 oraz art. 92 ust. 1 oraz art. 16 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;
– art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607);
– art. 28 ust. 6 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, ze zm.);
– art. 5 w zw. z art. 5a w zw. z art. 6 oraz art. 4a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, ze zm.);
– art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.);
– art. 1 pkt 5 i 5a w zw. z art. 71b ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.),

p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu wnioskowi.

UZASADNIENIE

W dniu 23 kwietnia 2010 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Gminy Magnuszew o zbadanie zgodności: § 3 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 22 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2010 (Dz. U. Nr 222, poz. 1756; dalej: rozporządzenie z 2009 r.) wraz z załącznikiem: z art. 2 w zw. z art. 32 w zw. z art. 68 w zw. z art. 70 oraz art. 92 ust. 1 oraz art. 16 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 Konstytucji; art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607; dalej: EKSL); art. 28 ust. 6 ustawy z dnia 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego (Dz. U. z 2008 r. Nr 88, poz. 539, ze zm.; dalej: ustawa o dochodach); art. 5 w zw. z art. 5a w zw. z art. 6 oraz art. 4a ustawy z dnia 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych (Dz. U. z 2008 r. Nr 14, poz. 92, ze zm.; dalej: ustawa o rehabilitacji); art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591, ze zm.; dalej: ustawa o samorządzie); art. 1 pkt 5 i 5a w zw. z art. 71b ust. 1 ustawy z dnia 7 września 1991 r. o systemie oświaty (Dz. U. 2004 r. Nr 256, poz. 2572, ze zm.; dalej: ustawa o systemie oświaty).

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 36 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), wniosek przedstawiony przez organ stanowiący jednostki samorządu terytorialnego podlega wstępnemu rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym. W postępowaniu tym Trybunał Konstytucyjny w składzie jednego sędziego bada, czy wniosek odpowiada wymogom formalnym (art. 32 ust. 1 i 2 ustawy o TK), czy nie jest oczywiście bezzasadny (art. 36 ust. 3 ustawy o TK), a w szczególności, czy pochodzi od uprawnionego podmiotu (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).

2. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego przysługuje kompetencja do inicjowania kontroli konstytucyjności norm.
Wola rady (sejmiku) jako organu kolegialnego znajduje wyraz w podejmowanych przez nią uchwałach. Tryb podjęcia uchwały regulują właściwe przepisy, zaś treść podjętej uchwały zostaje zapisana w protokole z sesji rady (sejmiku). Zgodnie z utrwaloną linią orzecznictwa Trybunału Konstytucyjnego uchwała organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego stanowi conditio sine qua non wszczęcia postępowania z wniosku tego organu. Dla ustalenia, czy wniosek pochodzi od organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego, a nie od osoby fizycznej, która go sporządziła lub podpisała, potrzebny jest dowód, że został on wniesiony na podstawie uchwały uprawnionej władzy. Stąd wymagane jest dołączenie do wniosku uchwały tej władzy. Treść uchwały i wniosku powinny być zbieżne. Minimalna zbieżność cechująca wniosek i uchwałę obejmuje dokładne wskazanie kwestionowanego przepisu (przepisów) danego aktu normatywnego, wyrażenie woli wyeliminowania tego przepisu z porządku prawnego oraz sformułowanie zarzutu niezgodności z przepisem aktu normatywnego o wyższej mocy prawnej, którym w przypadku ustawy może być Konstytucja lub ratyfikowana umowa międzynarodowa (por. postanowienie TK z 21 lutego 2006 r., Tw 59/05, OTK ZU nr 2/B/2006, poz. 84 i powołane tam orzeczenia).

2.1. W uchwale nr V/208/10 podjętej 12 kwietnia 2010 r. Rada Gminy Magnuszew postanowiła „wystąpić do Trybunału Konstytucyjnego z wnioskiem o zbadanie zgodności przepisów Rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z 22 grudnia 2009 r. w sprawie sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego w roku 2010 (…) z Konstytucją Rzeczypospolitej Polskiej, Europejską Kartą Samorządu Terytorialnego oraz ustawą z 27 sierpnia 1997 r. o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, ustawą z 13 listopada 2003 r. o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, ustawą z 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym a także ustawą z 7 września 1991 r. o systemie oświaty, tj. o zbadanie, czy: treść ww. Rozporządzenia w zakresie w jakim uzależnia przyznanie dotacji przypadającej: dla uczniów (…) wychowanków ośrodków (…), dzieci (…), w wysokości określonej w załączniku do przedmiotowego rozporządzenia, od uzyskania opinii lub orzeczenia wydawanego przez zespoły orzekające działające w publicznych poradniach psychologiczno-pedagogicznych, w tym poradniach specjalistycznych, jest zgodna z art. 2 w zw. z art. 32 w zw. z art. 68 w zw. z art. 70 oraz art. 92 ust. 1 oraz art. 16 ust. 2 w zw. z art. 166 ust. 1 Konstytucji RP, art. 4 ust. 2 Europejskiej Karty Samorządu Terytorialnego oraz z ustawą (…) o rehabilitacji zawodowej i społecznej oraz zatrudnianiu osób niepełnosprawnych, ustawą (…) o dochodach jednostek samorządu terytorialnego, ustawą (…) o samorządzie gminnym a także ustawą (…) o systemie oświaty” (§ 1).
Uchwały tej nie można jednak uznać za podstawę prawną wniosku złożonego do Trybunału Konstytucyjnego 23 kwietnia 2010 r.

2.2. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że uchwała nie wskazuje konkretnego przepisu (przepisów) rozporządzenia z 2009 r., który jest kwestionowany. W uchwale tej nie skonkretyzowano ponadto ustawowych wzorców kontroli, tzn. nie określono (nie sprecyzowano), z którymi przepisami wymienionych w uchwale ustaw, zdaniem wnioskodawcy, zaskarżone rozporządzenie jest niezgodne.
W konsekwencji należy stwierdzić, że podjęcie przez Radę Gminy Magnuszew uchwały, w której nie przedstawiono zarzutu niezgodności konkretnych przepisów rozporządzenia z wyraźnie wskazanymi przepisami ustawowymi jako wzorcami kontroli, musi być uznane za nieskutecznie złożone oświadczenie woli w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego. Jeżeli bowiem uchwała podmiotu konstytucyjnie legitymowanego do złożenia wniosku (art. 191 ust. 1 pkt 3) nie wyznacza dokładnie zakresu zaskarżenia, to okoliczność ta uniemożliwia Trybunałowi przeprowadzenie abstrakcyjnej kontroli norm.
Jednocześnie trzeba podkreślić, że tak rozumiana wadliwość uchwały stanowiącej podstawę wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego nie może zostać uznana za brak formalny, który podlegałby usunięciu w trybie art. 36 ust. 2 ustawy o TK (por. postanowienie z 24 listopada 2003 r., Tw 30/03, OTK ZU nr 4/B/2003, poz. 209).

2.3. Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że zarówno skonkretyzowanie przedmiotu kontroli (wskazanie § 3 rozporządzenia z 2009 r.), jak i sprecyzowanie ustawowych wzorców kontroli, tzn. powołanie art. 28 ust. 6 ustawy o dochodach, art. 5 w zw. z art. 5a w zw. z art. 6 oraz art. 4a ustawy o rehabilitacji, art. 2 ust. 1, art. 6 ust. 1 oraz art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie, art. 1 pkt 5 i 5a w zw. z art. 71b ust. 1 ustawy o systemie oświaty, nastąpiło dopiero w samym wniosku złożonym do Trybunału.
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że pełnomocnik wnioskodawcy, również podmiot sporządzający lub podpisujący wniosek, jest zobowiązany do działania w granicach i zakresie udzielonego pełnomocnictwa. Nie posiada zatem kompetencji do samodzielnego kształtowania ani przedmiotu, ani wzorców kontroli, gdyż wiąże go treść uchwały podmiotu legitymowanego do wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego.
W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że rozpatrywany „wniosek” w zakresie, w jakim samoistnie określa wzorce kontroli oraz konkretyzuje przedmiot kontroli, pochodzi od podmiotu nieuprawnionego. Okoliczność powyższa, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK, stanowi podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Gminy Magnuszew.

3. Rada Gminy Magnuszew zaskarżyła § 3 rozporządzenia z 2009 r. w brzmieniu: „Podział części oświatowej, po odliczeniu 0,6% rezerwy będącej w dyspozycji ministra właściwego do spraw finansów publicznych, następuje według algorytmu określonego w załączniku do rozporządzenia”.

3.1. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, rozstrzygające znaczenie w rozpatrywanej sprawie ma ustalenie, czy wnioskodawca, kwestionując § 3 rozporządzenia z 2009 r., spełnia wymóg, o którym mowa w art. 191 ust. 2 Konstytucji.
Trybunał Konstytucyjny zauważa na wstępie, że zaskarżony przepis (wraz z załącznikiem) określa sposób podziału części oświatowej subwencji ogólnej dla jednostek samorządu terytorialnego – tym samym reguluje zagadnienie, które z samej natury (rozdzielanie środków z budżetu państwa pomiędzy jednostki samorządu terytorialnego), stanowi domenę władzy centralnej (polityka państwa), nie zaś samorządowej. Gmina może, co najwyżej, ustalać zasady dalszej dystrybucji środków finansowych, które otrzymała z budżetu państwa pomiędzy inne właściwe podmioty (rada gminy może ustalać zasady zarządu mieniem gminy /art. 40 ust. 1 pkt 3 ustawy o samorządzie/).

3.2. Trybunał przypomina, że wyznacznikiem przynależności zaskarżonego przepisu do kategorii spraw objętych zakresem działania wnioskodawcy, to jest Rady Gminy Magnuszew, są przepisy Konstytucji i ustaw, wskazujące kompetencje organów stanowiących jednostek samorządu terytorialnego, w tym w szczególności ustawa o samorządzie.

3.3. Trybunał Konstytucyjny wielokrotnie dokonywał wykładni pojęcia „sprawy objęte zakresem działania”, użytego w treści art. 191 ust. 2 Konstytucji (por. postanowienie TK z 8 lipca 2008 r., K 40/06, OTK ZU nr 6/A/2008, poz. 113 i powołane tam orzecznictwo). Trybunał ustalił, że pojęcie „sprawy objęte zakresem działania” należy rozumieć w sposób zbliżony do pojęcia „kompetencje wnioskodawcy” niż ogólne „zadania wnioskodawcy”. Co istotne, mają to być sprawy objęte bezpośrednio zakresem działania wnioskodawcy – a więc organu stanowiącego jednostki samorządu terytorialnego.

3.4. Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny odniósł się do wskazanych przez wnioskodawcę przepisów, które Rada Gminy Magnuszew uznała za podstawę swojej legitymacji (art. 32 ust. 2 ustawy o TK).
Zgodnie z pierwszym z powołanych przepisów, tzn. art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie, zadania własne gminy obejmują sprawy edukacji publicznej. Wskazane w drugiej kolejności przepisy ustawy o systemie oświaty, tzn. art. 5 (ogólne zasady zakładania i prowadzenia szkół, placówek, przedszkoli i podmioty kompetentne w tym zakresie), art. 5a (zadania oświatowe jednostek samorządu terytorialnego), art. 14 (wychowanie przedszkolne), art. 17 (sposób zorganizowania sieci publicznych szkół) i art. 80 (dotowanie przedszkoli, szkół i placówek publicznych), dotyczą ogólnych zagadnień odnoszących się do prowadzenia szkół, placówek i przedszkoli przez różne podmioty. Ostatni podany przepis, tzn. art. 28 ustawy o dochodach, reguluje kwestie związane z częścią oświatową subwencji ogólnej.
Kwestionowany § 3 rozporządzenia z 2009 r. precyzuje ustalone na podstawie upoważnienia ustawowego (zawartego w art. 28 ust. 6 ustawy o dochodach) przez ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania zasady podziału („według algorytmu określonego w załączniku do rozporządzenia”) części oświatowej subwencji między poszczególne jednostki samorządu terytorialnego, który to podział jest dokonywany przez tego ministra (art. 28 ust. 5 ustawy o dochodach). Zaskarżony § 3 rozporządzenia z 2009 r. odnosi się do kompetencji ministra. Tym samym przepis ten nie dotyczy bezpośrednio kompetencji Rady Gminy Magnuszew, w tym w szczególności – w zakresie edukacji publicznej.
Brak jest zatem pomiędzy art. 7 ust. 1 pkt 8 ustawy o samorządzie oraz art. 5, art. 5a, art. 14, art. 17 i art. 80 ustawy o systemie oświaty i art. 28 ustawy o dochodach a § 3 rozporządzenia z 2009 r. takiego związku, który uzasadniałby zdolność wnioskową Rady Gminy Magnuszew w niniejszej sprawie.
W konsekwencji, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że powołane przez wnioskodawcę przepisy ustawy o samorządzie, ustawy o systemie oświaty i ustawy o dochodach nie są przepisami, na podstawie których Radzie Gminy Magnuszew przysługuje w niniejszej sprawie legitymacja do wystąpienia o kontrolę przepisów, będących przedmiotem rozpatrywanego wniosku.

4. Niezależnie od wadliwości uchwały Rady Gminy Magnuszew i niespełnienia przez wnioskodawcę przesłanki, o której mowa w art. 32 ust. 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny odniósł się do zarzutów naruszenia art. 2, art. 32, art. 68, art. 70 Konstytucji oraz art. 4 ust. 2 EKSL.

5. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że samorząd terytorialny wykonuje istotną część zadań publicznych, przysługującą mu w ramach ustaw (art. 16 ust. 2 Konstytucji). Społeczności lokalne mają – w zakresie określonym prawem – pełną swobodę działania w każdej sprawie, która nie jest wyłączona z ich kompetencji lub nie wchodzi w zakres kompetencji innych organów władzy (art. 4 ust. 2 EKSL).
Do właściwości rady gminy należą wszystkie sprawy pozostające w zakresie działania gminy, o ile ustawy nie stanowią inaczej (art. 18 ust. 1 ustawy o samorządzie). Do zakresu działania gminy należą wszystkie sprawy publiczne o znaczeniu lokalnym, niezastrzeżone ustawami na rzecz innych podmiotów (art. 6 ust. 1 ustawy o samorządzie).
Ustawodawca, czyniąc ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania adresatem art. 28 ust. 6 ustawy o dochodach, przyznał mu kompetencje prawotwórcze do wydania podustawowego aktu prawa powszechnie obowiązującego, w tym określenia sposobu podziału części oświatowej subwencji ogólnej między poszczególne jednostki samorządu terytorialnego, wykluczając tym samym kompetencje gminy (rady gminy) w tym zakresie.
Skoro w ramach ustaw gminie (radzie gminy) nie przysługują kompetencje do: po pierwsze, ustalania zasad podziału, po drugie, dokonywania tego podziału (art. 28 ust. 5 i 6 ustawy o dochodach), tym samym nie można mówić o naruszeniu art. 16 ust. 2 Konstytucji i art. 4 ust. 2 EKSL przez § 3 rozporządzenia z 2009 r. wydanego na podstawie upoważnienia ustawowego.

6. Wnioskodawca, argumentując niezgodność z art. 16 ust. 2, art. 166 ust. 1 Konstytucji oraz art. 4 ust. 2 EKSL, twierdzi, że „treść zaskarżonego Rozporządzenia narusza ww. przepisy i ustanowione w nich zasady, zbyt daleko ingerując w działalność jednostek samorządu terytorialnego”, w szczególności „w sposób (…) określania, który z uczniów wymaga »kształcenia specjalnego« i w jaki sposób to dokumentować”. To, że kształcenie specjalne „ma (…) zapewnić i zorganizować gmina”, oznacza jedynie, że gmina ma wykonywać to zadanie na podstawie przepisów prawa, nie zaś to, że gmina ma ustalać samodzielnie ramy prawne realizacji tego zadania („mieć możliwość uznania danego orzeczenia lub opinii lekarskiej za wystarczające do uznania, iż dany uczeń (…) wymaga kształcenia specjalnego”), ponieważ wchodziłaby – wykraczając tym samym poza zakres spraw publicznych o znaczeniu lokalnym („oświata w Rzeczypospolitej Polskiej stanowi wspólne dobro całego społeczeństwa” /preambuła do ustawy o systemie oświaty/) – w zakres kompetencji: po pierwsze, ustawodawcy (Sejmu i Senatu /art. 95 ust. 1 Konstytucji/), który zagadnienie orzeczeń o potrzebie kształcenia specjalnego uregulował w art. 71b ust. 3 ustawy o systemie oświaty, po drugie, ministra właściwego do spraw oświaty i wychowania jako organu kompetentnego do wydania rozporządzenia z 2009 r., obowiązującego (jednolicie), co oczywiste, na terenie całego kraju, nie zaś na obszarze jednej gminy.

7. Wnioskodawca twierdzi, że zaskarżony przepis wraz z załącznikiem do rozporządzenia rzutuje na sytuację prawną jednostek samorządu terytorialnego, naruszając art. 2 i 32 Konstytucji.

7.1 Zdaniem wnioskodawcy, „zaskarżone rozporządzenie narusza (…) art. 2 Konstytucji (…) w zakresie w jakim uniemożliwia jednostkom samorządu terytorialnego podejmowanie skutecznych i wiążących działań zmierzających do wyegzekwowania uzyskania orzeczeń i opinii, o których mowa w art. 71b ust. 3 ustawy o systemie oświaty”.
Takie ujęcie prowadzi do wniosku, że Rada Gminy Magnuszew domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zaniechania ustawodawczego, polegającego na braku „uprawnień odpowiadających obowiązkom – w tym przypadku obowiązkom wykazania się stosownymi orzeczeniami i opiniami”.
Zakreślony przez wnioskodawcę zakres badania § 3 rozporządzenia z 2009 r. powoduje niedopuszczalność nadania wnioskowi dalszego biegu w zaskarżonym zakresie (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK). Należy bowiem pamiętać, że Trybunał Konstytucyjny pełni rolę jedynie „ustawodawcy negatywnego”, eliminującego z systemu prawnego normy naruszające Konstytucję. Nie ma natomiast kompetencji do stanowienia norm, a taki charakter miałoby orzekanie w sprawie zaniechań ustawodawczych (por. wyrok TK z 2 lipca 2002 r., U 7/01, OTK ZU nr 4/A/2002, poz. 48).

7.2. Skoro zasada równości zakłada różne traktowanie podmiotów i sytuacji, które nie mają identycznego charakteru, przedstawiony pogląd, zgodnie z którym „algorytm przewiduje preferencje dla jednostek samorządu terytorialnego, które mają zwiększone wydatki związane z posiadaniem uczniów wymagających (…) kształcenia specjalnego”, nie dowodzi naruszenia art. 32 Konstytucji, może natomiast, jak się wydaje, stanowić przykład uprzywilejowania wyrównawczego (por. orzeczenie Trybunału Konstytucyjnego z 29 września 1997 r., K 15/97, OTK ZU nr 3-4/1997, poz. 37).

8. Trybunał Konstytucyjny ustosunkował się do zarzutów naruszenia (w stosunku do podmiotów innych niż gmina) konstytucyjnych wzorców kontroli, tzn. art. 2 i art. 32 ust. 1 i 2, art. 68 ust. 1-3, art. 70 ust. 1 i 4.
Trybunał Konstytucyjny przypomina, że organy stanowiące jednostek samorządu terytorialnego mogą wystąpić z wnioskiem o hierarchiczną kontrolę zgodności norm, jeżeli akt normatywny (jego przepis lub przepisy) dotyczy spraw objętych ich zakresem działania (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że Rada Gminy Magnuszew zmierza do realizacji celów ogólnospołecznych – ochrony interesu „osób wymagających kształcenia specjalnego”, ich rodziców oraz lekarzy wydających „orzeczenia o niepełnosprawności”. Wnioskodawca twierdzi, że „zaskarżone Rozporządzenie narusza:(…) zasadę demokratycznego państwa prawnego, w tym zasadę zaufania obywateli do państwa i jego organów oraz do stanowionego przez nie prawa, w zakresie w jakim nie honoruje się innych orzeczeń i opinii lekarskich niż te wydane na podstawie art. 71b ust. 3 ustawy o systemie oświaty, (…) zasadę równości wobec prawa, równego traktowania przez władze publiczne oraz zakaz dyskryminacji, w odniesieniu do sposobu w jaki zaskarżone Rozporządzenie kształtuje sytuację osób wymagających kształcenia specjalnego, moc orzeczeń lekarskich innych niż określone w art. 71b ust. 3 ustawy o systemie oświaty, a także powszechność dostępu do świadczeń opieki zdrowotnej, (…) zasadę prawa do ochrony zdrowia oraz szczególnej opieki przynależnej osobom niepełnosprawnym i dzieciom, w zakresie w jakim »nie honoruje« orzeczeń i opinii lekarskich innych niż określone w art. 71b ust. 3 ustawy o systemie oświaty, oraz wymaga orzeczeń i opinii specjalistycznych wydawanych przez jednostki, których liczba i lokalizacja jest zupełnie nieadekwatna do potrzeb, (…) zasadę powszechnego i równego prawa do nauki, zapewnianej przez władze publiczne, w zakresie w jakim prowadzi do ograniczenia i utrudnienia dostępu do kształcenia specjalnego osobom takiego kształcenia wymagającym”.
Biorąc powyższe pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że występowanie przez Radę Gminy Magnuszew w interesie ogólnospołecznym wskazuje na generalny charakter legitymacji (art. 191 ust. 1 Konstytucji), która – co oczywiste – nie przysługuje wnioskodawcy w niniejszej sprawie (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).

Biorąc pod uwagę powyższe okoliczności Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.