Pełny tekst orzeczenia

141/3/B/2010

POSTANOWIENIE
z dnia 26 maja 2010 r.
Sygn. akt Tw 23/09

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Stanisław Biernat – przewodniczący
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 15 grudnia 2009 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Gminy Zawoja,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

1. W dniu 25 sierpnia 2009 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Rady Gminy Zawoja o zbadanie zgodności: po pierwsze, art. 28 ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. Nr 92, poz. 880, ze zm.; dalej: ustawa zmieniona) w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie ustawy z dnia 3 października 2008 r. o zmianie ustawy o ochronie przyrody oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. Nr 201, poz. 1237; dalej: ustawa zmieniająca) oraz art. 27a ust. 1 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o ochronie przyrody (Dz. U. z 2009 r. Nr 151, poz. 1220; dalej: ustawa o ochronie przyrody) z zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, art. 2, art. 7, art. 16 ust. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1, art. 165 ust. 1 i 2, art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 2, 3 i 6 i art. 9 ust. 1, 2 i 5 Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego, sporządzonej w Strasburgu dnia 15 października 1985 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 124, poz. 607, ze zm.; dalej: EKSL); po drugie, § 2 pkt 45 rozporządzenia Ministra Środowiska z dnia 21 lipca 2004 r. w sprawie obszarów specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 (Dz. U. Nr 229, poz. 2313, ze zm.; dalej: rozporządzenie z 2004 r.) wraz z częścią załącznika nr 1 do rozporządzenia stanowiącego mapę obszaru specjalnej ochrony ptaków Pasmo Policy (kod obszaru PLB120006) z art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej, art. 27 ust. 1 i 2 oraz art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody oraz zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, art. 2, art. 7, art. 16 ust. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1, art. 165 ust. 1 i 2, art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji, a także art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 2, 3 i 6 oraz art. 9 ust. 1, 2 i 5 EKSL; po trzecie, art. 14 ustawy zmieniającej z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 i art. 165 ust. 1 i 2 Konstytucji.

2. Postanowieniem z 15 grudnia 2009 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Gminy Zawoja.

2.1. Trybunał Konstytucyjny ustalił, że zaskarżony art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej utracił moc obowiązującą z dniem 15 listopada 2008 r. Okoliczność ta stanowiła, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK), podstawę odmowy nadania wnioskowi Rady Gminy Zawoja dalszego biegu w zakresie badania zgodności art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej z zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, art. 2, art. 7, art. 16 ust. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1, art. 165 ust. 1 i 2, art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 2, 3 i 6 oraz art. 9 ust. 1, 2 i 5 EKSL.

2.2. Trybunał Konstytucyjny stwierdził ponadto, że kwestionowany przez wnioskodawcę art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody nie dotyczy spraw objętych zakresem działania Rady Gminy Zawoja. Tym samym Trybunał Konstytucyjny, mając na względzie przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie badania zgodności art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody z zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, art. 2, art. 7, art. 16 ust. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1, art. 165 ust. 1 i 2, art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 2, 3 i 6 oraz art. 9 ust. 1, 2 i 5 EKSL.

2.3. Trybunał Konstytucyjny uznał, że wnioskowanie o kontrolę przepisu przejściowego ustawy zmieniającej (art. 14), bez merytorycznego powiązania go z przepisem, który należałby do zakresu działania Rady Gminy Zawoja, wykracza poza ramy ograniczonej rzeczowo legitymacji wnioskowej, przyznanej organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego (art. 191 ust. 2 Konstytucji). Ponadto, z uwagi na powołanie nieadekwatnych wzorców kontroli, Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania wnioskowi Rady Gminy Zawoja dalszego biegu w zakresie badania zgodności art. 14 ustawy zmieniającej z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 i art. 165 ust. 1 i 2 Konstytucji.

2.4. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu w zakresie badania zgodności § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r. wraz z częścią załącznika nr 1 do rozporządzenia stanowiącego mapę obszaru specjalnej ochrony ptaków Pasmo Policy (kod obszaru PLB120006), po pierwsze, z art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej z powodu utraty mocy obowiązującej tego przepisu, po drugie, z art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody, zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 4 ust. 3 i 6 EKSL z powodu oczywistej bezzasadności, po trzecie, z art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia, dokonującego oceny celowości regulacji, po czwarte, z art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 165 ust. 1 i 2, art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 9 ust. 1, 2 i 5 EKSL ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia w zakresie, w jakim „wniosek” pochodzi od podmiotu nieuprawnionego oraz oczywistą bezzasadność zarzutów postawionych wyłącznie § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r., który kreuje jedynie określony stan faktyczny.

3. W zażaleniu z 28 grudnia 2009 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 15 grudnia 2009 r. Rada Gminy Zawoja wniosła „o jego zmianę przez uchylenie oraz przekazanie niniejszej sprawy do rozpoznania przez Trybunał Konstytucyjny na rozprawie”.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:


1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK, wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.



2. W pierwszej kolejności Trybunał Konstytucyjny odniósł się do zarzutu naruszenia art. 39 ust. 3 ustawy o TK „przez jego niezastosowanie” w odniesieniu do kontroli uchylonego art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej z zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, a także art. 2, art. 7, art. 16 ust. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1, art. 165 ust. 1 i 2, art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 2, 3 i 6 i art. 9 ust. 1, 2 i 5 EKSL.
Trybunał przypomina, że zaskarżony art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej był przepisem upoważniającym, w myśl którego wyznaczenie obszaru Natura 2000, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi i z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw środowiska, które określa nazwę, położenie administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i przedmiot ochrony oraz sprawującego nadzór nad obszarem. Minister właściwy do spraw środowiska, wydając rozporządzenie, kieruje się rzeczywistym stanem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt.


2.1. Z treści zażalenia wynika, że „wnioskodawcy znany jest pojawiający się w orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego pogląd, iż gmina jako osoba prawna prawa publicznego nie korzysta z zagwarantowanych osobie fizycznej (osobie prawnej) konstytucyjnych wolności i praw”, wyrażony w postanowieniu pełnego składu Trybunału Konstytucyjnego z 22 maja 2007 r., SK 70/05 (OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 60).

Wbrew twierdzeniu wnioskodawcy, ustalenie, że gmina nie korzysta na równi z podmiotami prawa prywatnego z konstytucyjnych wolności i praw, nie jest li tylko „pojawiającym się poglądem”, ale stanowiskiem utrwalonym w dotychczasowym orzecznictwie Trybunału Konstytucyjnego (por. postanowienie TK z 19 lutego 2008 r., Tw 44/07, OTK ZU nr 3/B/2008, poz. 87 i powołane tam orzeczenia). Tym samym obszernie cytowane w zażaleniu motywy zdania odrębnego, złożonego w sprawie SK 70/05, nie podważają trafności rozstrzygnięcia, zgodnie z którym Rada Gminy Zawoja nie może występować o wydanie orzeczenia na podstawie art. 39 ust. 3 ustawy o TK.



2.2. Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie może zatem jedynie potwierdzić, że kwestionowany art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej utracił moc obowiązującą z dniem 15 listopada 2008 r., zaś Rada Gminy Zawoja nie jest adresatem konstytucyjnych wolności i praw powołanych jako wzorce jego kontroli (art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3).

Oznacza to, że w zaskarżonym postanowieniu okoliczności powyższe zostały prawidłowo uznane za podstawę odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi Rady Gminy Zawoja (art. 39 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 39 ust. 3 ustawy o TK).



3. Trybunał Konstytucyjny zbadał również zarzuty odnoszące się do odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie kontroli art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody z zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, art. 2, art. 7, art. 16 ust. 2, art. 21 ust. 1 i 2, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 64 ust. 2 i 3, art. 92 ust. 1, art. 165 ust. 1 i 2, art. 167 ust. 1 i 4 Konstytucji oraz art. 3 ust. 1 i 2, art. 4 ust. 2, 3 i 6 i art. 9 ust. 1, 2 i 5 EKSL.
Trybunał przypomina, że zaskarżony art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody jest przepisem upoważniającym, w myśl którego wyznaczenie obszaru specjalnej ochrony ptaków lub specjalnego obszaru ochrony siedlisk, zmiana jego granic lub likwidacja następuje w porozumieniu z ministrem właściwym do spraw rolnictwa, ministrem właściwym do spraw rozwoju wsi, ministrem właściwym do spraw rybołówstwa i z ministrem właściwym do spraw gospodarki wodnej, w drodze rozporządzenia ministra właściwego do spraw środowiska, które określa nazwę, położenie administracyjne, obszar i mapę obszaru, cel i przedmiot ochrony. Minister właściwy do spraw środowiska, wydając rozporządzenie, kieruje się stanem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt oraz koniecznością zachowania szczególnie cennych lub zagrożonych składników różnorodności biologicznej.

3.1. Trybunał Konstytucyjny po zbadaniu zarzutów zażalenia, stwierdza, że – w istocie – nie odnoszą się one do podstaw odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie wyżej określonym. Rada Gminy Zawoja, nie kwestionując konstytucyjności przepisu upoważniającego, koncentruje się na wykazaniu, że wydane na jego podstawie rozporządzenie (którego notabene nie ma jeszcze w systemie prawa) „wpływa na realizację przez gminę jej zadań własnych (...)”. Przyznaje również, że „treść nowego przepisu upoważniającego [art. 27a ust. 1] nie ma co do zasady znaczenia dla obowiązywania dotychczasowego aktu wykonawczego (...)”.

3.2. Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny uznaje, że argumentacja zażalenia nie podważyła trafności podstawy odmowy wskazanej w zaskarżonym postanowieniu.


4. Wnioskodawca podtrzymuje w zażaleniu żądanie zbadania zgodności art. 14 ustawy zmieniającej z art. 2, art. 7, art. 92 ust. 1 i art. 165 ust. 1 i 2 Konstytucji.

Trybunał przypomina, że zgodnie z brzmieniem zaskarżonego przepisu „dotychczasowe przepisy wykonawcze wydane na podstawie art. 22 ust. 2, art. 26 oraz art. 28 ust. 1 ustawy zmienianej (...) zachowują moc do czasu wejścia w życie przepisów wykonawczych wydanych na podstawie art. 22 ust. 2, art. 26 oraz art. 27a ust. 1 ustawy zmienianej (...), w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą”.

4.1. Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że Rada Gminy Zawoja, powtarzając zarzuty sformułowane we wniosku, abstrahuje od uzasadnienia przedstawionego w zaskarżonym postanowieniu. Twierdzi, że „podanie częściowo niewłaściwych (zdaniem Trybunału Konstytucyjnego) wzorców kontroli nie powoduje braku możliwości kontroli tego przepisu w pozostałym zakresie”.
Trybunał uznaje zatem za konieczne przypomnienie, że skoro żaden wskazany przez wnioskodawcę przepis Konstytucji nie stanowił adekwatnego wzorca kontroli art. 14 ustawy zmieniającej, to tym samym nie istnieje możliwość „kontroli tego przepisu w pozostałym zakresie”.

4.2. Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że argumentacja zażalenia nie podważyła trafności podstawy odmowy wskazanej w zaskarżonym postanowieniu.

5. Wnioskodawca, kwestionując § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r., w brzmieniu „wyznacza się następujące obszary specjalnej ochrony ptaków Natura 2000 pod nazwą Pasmo Policy (kod obszaru PLB120006), obejmujące obszar 1.190,1 ha położony w województwie małopolskim na terenie gmin: Jabłonka (373,0 ha), Bystra Sidzina (398,9 ha) i Zawoja (418,2 ha)”, dowodzi, że „nie stanowi przeszkody w rozpoznaniu wniosku brak udziału organów pozostałych dwóch gmin (...) adresatów przepisu (...)”.

Trybunał wyjaśnia ponownie, że jeżeli adresatem normy prawnej są trzy gminy (w niniejszej sprawie: Jabłonka, Bystra-Sidzina i Zawoja), to Rada Gminy Zawoja, działając bez umocowania pozostałych rad, może wnioskować o zbadanie zgodności kwestionowanego przepisu tylko w takim zakresie, który dotyczy wyłącznie Gminy Zawoja.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że powyższy zarzut zażalenia wynika z niezrozumienia istoty ograniczonej rzeczowo zdolności wnioskowej, przyznanej organom stanowiącym jednostek samorządu terytorialnego (art. 191 ust. 1 pkt 3 w zw. z art. 191 ust. 2 Konstytucji).



6. Wnioskodawca podtrzymuje również tezę, zgodnie z którą „zasięgnięcie opinii właściwych miejscowo rad gmin odnośnie projektu listy obszarów Natura 2000 stanowi immanentny element procedury wydawania rozporządzenia wykonawczego, którego jeden z przepisów Rada Gminy Zawoja zaskarżyła, bowiem (...) treść zakresu upoważnienia do wydania przepisu wykonawczego (procedura wydania) nie zawsze musi wynikać tylko i wyłącznie z przepisu upoważniającego, ale może zostać zrekonstruowana także w oparciu o inne przepisy ustawy. Stanowisko wnioskodawcy w tym zakresie zdaje się także potwierdzać Trybunał Konstytucyjny w uzasadnieniu postanowienia z 5 września 2005 r. (sygn. akt Tw 17/05), wydanego w podobnej rodzajowo sprawie”.



6.1. Rada Gminy Zawoja, doszukując się analogii pomiędzy obiema sprawami, nie dostrzegła jednak, że obecny stan prawny różni się od istniejącego podczas rozpoznawania przywołanego wniosku Rady Miasta Świnoujścia (Tw 17/05).

Zgodnie z obowiązującym art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody, podmiotem zobligowanym do opracowania projektu listy obszarów Natura 2000, którego dotyczy obowiązek zasięgnięcia opinii właściwych miejscowo rad gmin, jest Generalny Dyrektor Ochrony Środowiska, natomiast podmiotem upoważnionym do wydania rozporządzenia pozostaje minister właściwy do spraw środowiska (art. 27a ust. 1 tejże ustawy). W poprzednim stanie prawnym (wniosek Tw 17/05) opracowanie projektu listy obszarów Natura 2000 oraz wydanie rozporządzenia, po zasięgnięciu opinii właściwych miejscowo rad gmin, było kompetencją ministra właściwego do spraw środowiska. Dlatego brak tożsamości obu spraw przesądza o bezzasadności powyższego zarzutu zażalenia.



6.2. Trybunał Konstytucyjny w zaskarżonym postanowieniu trafnie ustalił, że art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody nie stanowił podstawy wydania rozporządzenia z 2004 r. Nie ulega bowiem wątpliwości, że przepis upoważniający, tzn. art. 28 ust. 1 ustawy zmienionej, nie mógł odsyłać do art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody.

Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza, że wnioskodawca nie podważył przesłanki oczywistej bezzasadności jako podstawy odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie badania zgodności § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r. z art. 27 ust. 1 i 2 ustawy o ochronie przyrody, zasadą pomocniczości wynikającą z preambuły Konstytucji, a także art. 3 ust. 1 i 2 oraz art. 4 ust. 3 i 6 EKSL.



7. W zażaleniu „wnioskodawca podtrzymuje także wniosek o zbadanie zgodności paragrafu 2 pkt 45 rozporządzenia (…) z (…) 2004 r. (…) z art. 27a ust. 1 ustawy (…) o ochronie przyrody, wobec faktu, iż przepisy zaskarżonego rozporządzenia wykraczają poza granice upoważnienia wynikającego z przepisu ustawy o ochronie przyrody, nie mają charakteru wykonawczego i nie znajdują oparcia w treści przepisów zawartych w ustawie w związku z wyznaczeniem granic obszaru specjalnej ochrony ptaków, niezgodnie z rzeczywistym stanem siedlisk przyrodniczych oraz gatunków roślin i zwierząt, w sposób dowolny, bez oparcia w rzetelnych i aktualnych danych naukowych wynikających z monitoringu przyrodniczego”.



7.1. Odnosząc się do żądania wnioskodawcy, Trybunał Konstytucyjny podkreśla, że zmiana ustawowego upoważnienia do wydania rozporządzenia (w aspekcie przedmiotu regulacji czy wytycznych dotyczących treści aktu), związana z równoczesnym, ograniczonym w czasie, utrzymaniem w mocy dotychczasowych przepisów wykonawczych, oznacza swoistą legitymizację ich obowiązywania w systemie prawa. W konsekwencji, choć przepisom takim (rozporządzeniu) nie można postawić zarzutu niezgodności z przepisem upoważniającym w brzmieniu po zmianie, to jednak pozostałe materialne unormowania ustawy stanowią adekwatne wzorce kontroli legalności utrzymanego w mocy rozporządzenia.


7.2. Trybunał Konstytucyjny, analizując w zaskarżonym postanowieniu żądanie wnioskodawcy, by kontrola zgodności § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r. uwzględniała realizację wytycznych dotyczących treści tego aktu (zawartych w art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody), stwierdził niedopuszczalność orzekania w zakresie wyżej wskazanym. Trybunał uznał, że jako „sąd nad prawem” nie ma kompetencji do badania stanu faktycznego, w jakim znajduje się Gmina Zawoja, pod kątem oceny celowości regulacji przyjętych w § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r.


7.3. Rada Gminy Zawoja podnosi w zażaleniu, że „nie chodzi tutaj wcale o kontrolę celowości przyjętych rozwiązań, ale o kontrolę zgodności treści przepisów rozporządzenia z przepisami rangi ustawowej stanowiącymi podstawę do jego wydania, niezależnie od tego, czy w pewnym zakresie wymaga to badania ustaleń faktycznych, będących podstawą do podjęcia decyzji przez organ, który wydał zaskarżony przedmiotowym wnioskiem przepis”.



7.4. Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza, że wnioskodawca nie podważył przesłanki niedopuszczalności wydania orzeczenia jako podstawy odmowy nadania dalszego biegu wnioskowi w zakresie badania zgodności § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r. z art. 27a ust. 1 ustawy o ochronie przyrody.



8. Kolejny zarzut wnioskodawcy ma swoje źródło w swoiście dokonanej interpretacji stanowiska wyrażonego w zaskarżonym postanowieniu.



8.1. Trybunał Konstytucyjny wyjaśnił, że argumentacja Rady Gminy Zawoja sprowadza się nie tyle do wykazania niezgodności § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r. z powołanymi wzorcami kontroli, ile do dowodzenia, że to przepisy ustawy o ochronie przyrody (np. art. 33 ust. 1, art. 36 ust. 1 i art. 37 ust. 2), które znajdują zastosowanie po utworzeniu obszaru Natura 2000 na terenie Gminy Zawoja, cechuje niekonstytucyjność.

Biorąc zaś pod uwagę, że w uchwale z 25 czerwca 2009 r. Rada Gminy Zawoja nie wyraziła woli objęcia kontrolą powołanych wyżej przepisów ustawy, Trybunał odstąpił od badania ich zgodności.



8.2. W zażaleniu podniesiono, że wyrażone w zaskarżonym postanowieniu „stanowisko stanowi nadinterpretację wniosku (...)”, ponieważ wnioskodawca „nie zarzucił »naruszenia powołanych wzorców (…) przez przepisy ustawy o ochronie przyrody (…)«, ani nie domagał się zbadania konstytucyjności art. 33 ust. 1, art. 36 ust. 1 i art. 37 ust. 2 ustawy o ochronie przyrody”. Co istotne, Rada Gminy Zawoja przyznaje natomiast dalej, że „z chwilą utworzenia obszaru Natura 2000 na tym konkretnym terytorium zaczynają obowiązywać przepisy ustawy o ochronie przyrody (dotyczące tej formy ochrony przyrody – aktualizują się nakazy, zakazy, odpowiednie obowiązki wynikające z ustawy itd.)”, które – de facto – prowadzą do naruszenia powołanych we wniosku wzorców kontroli.

Zdaniem Trybunału, nie ulega zatem wątpliwości, że Rada Gminy Zawoja wystąpiła implicite o kontrolę przepisów tworzących normatywną podstawę programu Natura 2000 (wymogi, obowiązki, zakazy).



8.3. Skoro przepisy powyższe nie mieszczą się w zakresie zaskarżenia określonym w uchwale Rady Gminy Zawoja z 25 czerwca 2009 r. w sprawie wystąpienia z wnioskiem do Trybunału Konstytucyjnego, to w zaskarżonym postanowieniu trafnie stwierdzono, że w tych granicach „wniosek” pochodzi od podmiotu nieuprawnionego, w rozumieniu art. 191 ust. 1 pkt 3 Konstytucji, zaś okoliczność ta stanowi podstawę odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu.



9. Zdaniem Rady Gminy Zawoja, w uzasadnieniu zaskarżonego postanowienia Trybunał Konstytucyjny nie odniósł się w ogóle do zarzutu niezgodności § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r. z zasadą pomocniczości, art. 2, art. 7, art. 16 ust. 2, art. 92 ust. 1 Konstytucji i art. 4 ust. 2 EKSL. Należy zatem przypomnieć, że Trybunał stwierdził oczywistą bezzasadność zarzutów naruszenia przez § 2 pkt 45 rozporządzenia z 2004 r., zasady pomocniczości wynikającej z preambuły Konstytucji (pkt 5.4 uzasadnienia), art. 16 ust. 2 Konstytucji i art. 4 ust. 2 EKSL (pkt 3.3 uzasadnienia), art. 92 ust. 1 w zw. z art. 2 i art. 7 Konstytucji (pkt 5.5 uzasadnienia).



W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.