Ts 6/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 13 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 6/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Zubik – przewodniczący
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Marek Kotlinowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 lipca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janusza S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 6 stycznia 2010 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843, ze zm.; dalej: u.s.n.) z art. 176 ust. 1 Konstytucji. Skarżący zarzucił, że przepis ten narusza zasadę dwuinstancyjnego postępowania sądowego (art. 176 ust. 1 Konstytucji), gdyż zamyka mu drogę do wniesienia zażalenia na postanowienie o pozostawieniu bez rozpoznania skargi na przewlekłość.
Postanowieniem z 1 lipca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, gdyż przedmiotem skargi nie uczyniono normy prawnej będącej podstawą ostatecznego orzeczenia, ale tylko jej fragment, a zatem nie może on być – w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji – poddany kontroli w postępowaniu sądowokonstytucyjnym zainicjowanym przez skarżącego. Nadto Trybunał wskazał, że luka prawna (zaniechanie prawodawcze) pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego. Niezależną podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze było uczynienie wzorcem kontroli jedynie art. 176 ust. 1 Konstytucji, który ma charakter ustrojowy, nie statuuje natomiast praw lub wolności jednostki.
Zażaleniem z 17 lipca 2010 r. zaskarżono w całości postanowienie Trybunału z 1 lipca 2010 r. Sformułowane zarzuty dotyczą, po pierwsze, przedmiotu zaskarżenia – w ocenie skarżącego kwestionuje on nie lukę prawną, lecz „brak precyzyjnej treści określającej uprawnienia skarżącego do odwołania do sądu II instancji, które jest zagwarantowane zarówno w art. 176 ust. 1 Konstytucji, jak również w art. 459 k.p.k.”. Po wtóre, skarżący podnosi, że art. 176 ust. 1 Konstytucji może stanowić wzorzec kontroli w postępowaniu zainicjowanym skargą konstytucyjną, „bowiem ustawodawca nie wyeliminował żadnego przepisu Konstytucji jako wzorca kontroli”. Po trzecie, skarżący wskazał, że „w sprawie tej będzie też kierowany wniosek o kasację w trybie art. 521 k.p.k.”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny podziela wyrażony w zakwestionowanym postanowieniu pogląd, że przedmiotem zaskarżenia uczyniono niepełną normę. Skarżący kwestionuje bowiem zamknięcie drogi do wniesienia zażalenia na postanowienie o pozostawieniu bez rozpoznania skargi na przewlekłość w postępowaniu karnym w przedmiocie wznowienia. Tymczasem, jak trafnie wskazał Trybunał w orzeczeniu zaskarżonym niniejszym zażaleniem, taka norma nie mieści się w obszarze treści normatywnych art. 8 ust. 2 u.s.n. Norma ta miałaby postać normy rozczłonkowanej (por. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2002, s. 103-115), skonstruowanej nie tylko na gruncie zakwestionowanego przepisu, ale także z uwzględnieniem treści normatywnych innych przepisów (postanowienia TK z 22 maja 2007 r., SK 38/05, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 59 oraz 2 czerwca 2009 r., Ts 288/07, niepubl.).
Wzorcem kontroli w trybie skargi konstytucyjnej nie może być dowolny przepis, ale – w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji – tylko przepis, który statuuje prawa lub wolności człowieka i obywatela. Jednak „zasada dwuinstancyjności postępowania sądowego z art. 176 ust. 1 Konstytucji nie stanowi wolności lub prawa, którego ochrony można domagać się w trybie skargi konstytucyjnej” (postanowienie z 21 stycznia 2010 r., Ts 172/09, niepubl.).
Podnoszenie przez skarżącego na etapie zażalenia nowych zarzutów jest bezskuteczne, ponieważ trzymiesięczny termin na wniesienie skargi konstytucyjnej wyznacza okres, w którym możliwe jest zaskarżenie oraz modyfikacja przedmiotu zaskarżenia lub wzorców kontroli. Twierdzenie dotyczące braku precyzyjnej treści kwestionowanej normy uznać należy za spóźnione, a wobec tego niepodlegające ocenie formalnej przez Trybunał w niniejszym postępowaniu.
Sam zamiar złożenia przez skarżącego kasacji nie jest podstawą do zawieszenia postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym. Tylko bowiem tocząca się przed Sądem Najwyższym sprawa uzasadniać może wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania sądowokonstytucyjnego.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia z 17 lipca 2010 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
z dnia 13 stycznia 2011 r.
Sygn. akt Ts 6/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Zubik – przewodniczący
Maria Gintowt-Jankowicz – sprawozdawca
Marek Kotlinowski,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 1 lipca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Janusza S.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 6 stycznia 2010 r. wniesiono o zbadanie zgodności art. 8 ust. 2 ustawy z dnia 17 czerwca 2004 r. o skardze na naruszenie prawa strony do rozpoznania sprawy w postępowaniu przygotowawczym prowadzonym lub nadzorowanym przez prokuratora i postępowaniu sądowym bez nieuzasadnionej zwłoki (Dz. U. Nr 179, poz. 1843, ze zm.; dalej: u.s.n.) z art. 176 ust. 1 Konstytucji. Skarżący zarzucił, że przepis ten narusza zasadę dwuinstancyjnego postępowania sądowego (art. 176 ust. 1 Konstytucji), gdyż zamyka mu drogę do wniesienia zażalenia na postanowienie o pozostawieniu bez rozpoznania skargi na przewlekłość.
Postanowieniem z 1 lipca 2010 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, gdyż przedmiotem skargi nie uczyniono normy prawnej będącej podstawą ostatecznego orzeczenia, ale tylko jej fragment, a zatem nie może on być – w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji – poddany kontroli w postępowaniu sądowokonstytucyjnym zainicjowanym przez skarżącego. Nadto Trybunał wskazał, że luka prawna (zaniechanie prawodawcze) pozostaje poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego. Niezależną podstawą odmowy nadania dalszego biegu skardze było uczynienie wzorcem kontroli jedynie art. 176 ust. 1 Konstytucji, który ma charakter ustrojowy, nie statuuje natomiast praw lub wolności jednostki.
Zażaleniem z 17 lipca 2010 r. zaskarżono w całości postanowienie Trybunału z 1 lipca 2010 r. Sformułowane zarzuty dotyczą, po pierwsze, przedmiotu zaskarżenia – w ocenie skarżącego kwestionuje on nie lukę prawną, lecz „brak precyzyjnej treści określającej uprawnienia skarżącego do odwołania do sądu II instancji, które jest zagwarantowane zarówno w art. 176 ust. 1 Konstytucji, jak również w art. 459 k.p.k.”. Po wtóre, skarżący podnosi, że art. 176 ust. 1 Konstytucji może stanowić wzorzec kontroli w postępowaniu zainicjowanym skargą konstytucyjną, „bowiem ustawodawca nie wyeliminował żadnego przepisu Konstytucji jako wzorca kontroli”. Po trzecie, skarżący wskazał, że „w sprawie tej będzie też kierowany wniosek o kasację w trybie art. 521 k.p.k.”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń dokonanych w przedmiotowym postanowieniu i w ocenie Trybunału nie zasługują na uwzględnienie.
Trybunał Konstytucyjny podziela wyrażony w zakwestionowanym postanowieniu pogląd, że przedmiotem zaskarżenia uczyniono niepełną normę. Skarżący kwestionuje bowiem zamknięcie drogi do wniesienia zażalenia na postanowienie o pozostawieniu bez rozpoznania skargi na przewlekłość w postępowaniu karnym w przedmiocie wznowienia. Tymczasem, jak trafnie wskazał Trybunał w orzeczeniu zaskarżonym niniejszym zażaleniem, taka norma nie mieści się w obszarze treści normatywnych art. 8 ust. 2 u.s.n. Norma ta miałaby postać normy rozczłonkowanej (por. M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2002, s. 103-115), skonstruowanej nie tylko na gruncie zakwestionowanego przepisu, ale także z uwzględnieniem treści normatywnych innych przepisów (postanowienia TK z 22 maja 2007 r., SK 38/05, OTK ZU nr 6/A/2007, poz. 59 oraz 2 czerwca 2009 r., Ts 288/07, niepubl.).
Wzorcem kontroli w trybie skargi konstytucyjnej nie może być dowolny przepis, ale – w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji – tylko przepis, który statuuje prawa lub wolności człowieka i obywatela. Jednak „zasada dwuinstancyjności postępowania sądowego z art. 176 ust. 1 Konstytucji nie stanowi wolności lub prawa, którego ochrony można domagać się w trybie skargi konstytucyjnej” (postanowienie z 21 stycznia 2010 r., Ts 172/09, niepubl.).
Podnoszenie przez skarżącego na etapie zażalenia nowych zarzutów jest bezskuteczne, ponieważ trzymiesięczny termin na wniesienie skargi konstytucyjnej wyznacza okres, w którym możliwe jest zaskarżenie oraz modyfikacja przedmiotu zaskarżenia lub wzorców kontroli. Twierdzenie dotyczące braku precyzyjnej treści kwestionowanej normy uznać należy za spóźnione, a wobec tego niepodlegające ocenie formalnej przez Trybunał w niniejszym postępowaniu.
Sam zamiar złożenia przez skarżącego kasacji nie jest podstawą do zawieszenia postępowania toczącego się przed Trybunałem Konstytucyjnym. Tylko bowiem tocząca się przed Sądem Najwyższym sprawa uzasadniać może wydanie postanowienia o zawieszeniu postępowania sądowokonstytucyjnego.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, należało nie uwzględnić zażalenia z 17 lipca 2010 r. na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 1 lipca 2010 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.