Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE
z dnia 4 października 2011 r.
Sygn. akt Ts 74/11


Trybunał Konstytucyjny w składzie:


Piotr Tuleja – przewodniczący


Mirosław Granat – sprawozdawca


Maria Gintowt-Jankowicz,


po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 7 czerwca 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Zygmunta Ł.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

Skarżący wniósł do Trybunału Konstytucyjnego skargę konstytucyjną, w której sformułował szereg zarzutów odnoszących się do wydanego w jego sprawie postanowienia Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania. Wskazał w niej na nieprawidłowości związane z delegowaniem sędziego orzekającego w składzie sądu okręgowego, co jego zdaniem nastąpiło z naruszeniem przepisów ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.; dalej: p.u.s.p.), oraz z uznaniem przez Sąd Najwyższy, że wynikający z art. 386 § 5 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) nakaz rozpoznania sprawy w innym składzie nie dotyczy sądu drugiej instancji orzekającego ponownie w sprawie po uprzednim uchyleniu wyroku sądu pierwszej instancji. W jego ocenie postanowienie Sądu Najwyższego było sprzeczne z obowiązującym prawem i art. 87 Konstytucji, a także ograniczało jego prawo do sądu wynikające z art. 2, art. 45, art. 77 i art. 87 Konstytucji. Ponadto w piśmie nadesłanym w celu usunięcia braków formalnych skargi konstytucyjnej skarżący podniósł, że naruszone zostały jego prawa i wolności wynikające z art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 78 Konstytucji.
Postanowieniem z 7 czerwca 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Wskazał w nim trzy powody takiego rozstrzygnięcia. Po pierwsze, skarżący nie usunął w sposób prawidłowy braków formalnych skargi konstytucyjnej. W odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 marca 2011 r. wzywające do usunięcia takich braków, skarżący przysłał pismo, które, mimo treści zarządzenia, nie wskazywało przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, którym skarżący zarzuca niekonstytucyjność, ani nie określił sposobu naruszenia swoich konstytucyjnych praw lub wolności przez jakiekolwiek przepisy prawa. Po drugie, Trybunał wskazał na fakt, że w skardze konstytucyjnej sformułowano zarzuty nieprawidłowego stosowania prawa przez sądy orzekające w sprawie skarżącego nie zaś niekonstytucyjności norm prawnych. Skarżący wyraźnie powołuje się w skardze konstytucyjnej na naruszenie prawa przez sądy orzekające, zaś jako „niekonstytucyjne” określa jedynie orzeczenia sądów, nie akty normatywne lub ich części. Po trzecie, powodem odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu było również ustalenie, że skarżący nie wskazał ani konstytucyjnych praw i wolności, które zostały w jego sprawie naruszone, ani sposobu ich naruszenia.
Na powyższe postanowienie Trybunału Konstytucyjnego skarżący wniósł zażalenie. Stwierdził w nim, że Sąd Najwyższy, odmawiając przyjęcia jego skargi kasacyjnej do rozpoznania, dopuścił się naruszenia prawa. Wskazał w szczególności na art. 3989 § 1 pkt 3 k.p.c. oraz powtórzył zarzuty przyjęcia przez Sąd Najwyższy nieprawidłowej wykładni art. 386 § 5 k.p.c. oraz naruszenia zasad delegowania sędziów wynikających z p.u.s.p.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza żadnych argumentów poddających w wątpliwość przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w zaskarżonym postanowieniu. Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
W zażaleniu wniesionym w niniejszej sprawie skarżący nie formułuje żadnych zarzutów podważających prawidłowość ustaleń poczynionych w zaskarżonym postanowieniu. Nie odnosi się do istnienia w sprawie przesłanek, które zadecydowały o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W odniesieniu do postanowienia Trybunału z 7 czerwca 2011 r. wskazuje jedynie, że pozostawia „bez komentarza” „stwierdzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego (…), że powołane przez skarżącego przepisy są zagadkowe, tajemnicze i niejasne”. Uwaga ta odnosi się przy tym do fragmentu postanowienia, w którym Trybunał stwierdził, że skarżący nie wskazał konstytucyjnych praw i wolności, które zostały jego zdaniem naruszone, a jedynie enigmatycznie powołał się na art. 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 78 Konstytucji. Trybunał przypisał zatem cechę niejasności argumentacji przedstawionej w skardze, nie zaś – jak sugeruje skarżący – przepisom Konstytucji.
Pozostałe argumenty podniesione w zażaleniu dotyczą natomiast treści postanowienia Sądu Najwyższego o odmowie przyjęcia skargi kasacyjnej do rozpoznania wydanego w sprawie skarżącego, nie zaś ustaleń poczynionych przez Trybunał Konstytucyjny w zakresie przesłanek dopuszczalności wniesionej skargi konstytucyjnej. Nie odnoszą się do kwestii usunięcia braków skargi konstytucyjnej pismem skarżącego wniesionym w odpowiedzi na zarządzenie sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 30 marca 2011 r., ani nie zmierzają do wykazania, że skarżący wskazał, jakie konstytucyjne prawa lub wolności zostały w jego sprawie naruszone i w jaki sposób. Ponadto uzasadnienie zażalenia potwierdza, że zarzuty skarżącego dotyczą nieprawidłowego stosowania prawa przez organy orzekające w jego sprawie, nie zaś niezgodności z Konstytucją określonych norm prawnych w nich zastosowanych. Skarżący konsekwentnie podnosi bowiem, że sądy orzekające w jego sprawie naruszyły przepisy k.p.c. oraz p.u.s.p. Nie formułuje natomiast zarzutów wobec tych przepisów.
Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie stwierdza więc, że ustalenia poczynione w zaskarżonym postanowieniu z 7 czerwca 2011 r. są prawidłowe, zaś zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.

Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.