Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 9 marca 2011 r.


Sygn. akt Ts 119/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Adam Jamróz,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Andrzeja S. w sprawie zgodności:

1) art. 167 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej;

2) art. 168 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji;

3) art. 327 § 1, art. 328 § 1 oraz art. 370 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji;



p o s t a n a w i a:



odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 10 maja 2010 r. wniesiono o stwierdzenie niezgodności: po pierwsze, art. 167 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej; po drugie, art. 168 k.p.c. z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji; po trzecie, art. 327 § 1, art. 328 § 1 oraz art. 370 k.p.c. z art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1 oraz art. 176 ust. 1 Konstytucji.

Skarga konstytucyjna została złożona w oparciu o następujący stan faktyczny. Postanowieniem z 23 października 2008 r. Sąd Okręgowy w Warszawie (sygn. akt I C 2289/04) oddalił wniosek skarżącego o przywrócenie terminu do wniesienia apelacji od wyroku Sądu Okręgowego w Warszawie – Wydział I Cywilny z 9 listopada 2005 r. (sygn. akt I C 2289/04). Postanowieniem z 3 lutego 2010 r. Sąd Apelacyjny w Warszawie – I Wydział Cywilny (sygn. akt I ACz 90/10) oddalił zażalenie skarżącego.

Skarżący zarzucił w skardze konstytucyjnej, że zaskarżone przepisy są niezgodne z Konstytucją. Zdaniem skarżącego, art. 167 k.p.c., wprowadzając zasadę, że czynność procesowa podjęta po terminie jest bezskuteczna, uniemożliwia ochronę praw podmiotowych, zwłaszcza wynikających z art. 45 ust. 1 i art. 78 Konstytucji. Podobne zarzuty skarżący formułuje w odniesieniu do przepisu art. 168 k.p.c. W ocenie skarżącego przepis art. 327 k.p.c. jest niezgodny z art. 2, art. 7 i art. 8 Konstytucji, ponieważ jego interpretacja przez sąd rodzi istotne wątpliwości. Ponadto, skarżący wskazał, że określony w art. 328 k.p.c. termin do złożenia wniosku o sporządzenie uzasadnienia wyroku budzi wątpliwości interpretacyjne, co prowadzi do jego niezgodności z Konstytucją. Skarżący podnosi, że art. 370 k.p.c. jest niezgodny z wskazanymi wzorcami kontroli, wprowadzając niewspółmierne do ewentualnego zawinienia konsekwencje przekroczenia terminu do wniesienia apelacji.

Zarządzeniem z 24 listopada 2010 r. skarżący został wezwany do uzupełnienia braków formalnych skargi konstytucyjnej przez: (1) dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 1, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1, art. 176 ust. 1 Konstytucji, przez zaskarżony przepis art. 167 k.p.c.; (2) dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1, art. 176 ust. 1 Konstytucji, przez zaskarżony przepis art. 168 k.p.c.; (3) dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1, art. 176 ust. 1 Konstytucji, przez zaskarżony przepis art. 327 § 1 k.p.c.; (4) dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1, art. 176 ust. 1 Konstytucji, przez zaskarżony przepis art. 328 § 1 k.p.c.; (5) dokładne określenie sposobu naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego, wyrażonych w art. 2, art. 7, art. 8 ust. 1, art. 9, art. 31 ust. 3, art. 32 ust. 1, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 1 i 2, art. 78, art. 87 ust. 1, art. 176 ust. 1 Konstytucji, przez zaskarżony przepis art. 370 k.p.c.

Zarządzenie zostało doręczone pełnomocnikowi skarżącego 2 grudnia 2010 r., zatem ostatnim dniem terminu do uzupełnienia braków skargi był dzień 9 grudnia 2010 r., pomimo to do 25 lutego 2011 r. skarżący nie uzupełnił wskazanych braków. Zgodnie z art. 49 w zw. z art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.) nieusunięcie braków skargi konstytucyjnej w ustawowym terminie 7 dni stanowi samoistną podstawę odmowy nadania biegu skardze.



Mając powyższe na względzie, należało orzec jak w sentencji.