Pełny tekst orzeczenia

POSTANOWIENIE

z dnia 28 czerwca 2011 r.

Sygn. akt Ts 285/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:





Piotr Tuleja – przewodniczący


Mirosław Granat – sprawozdawca


Maria Gintowt-Jankowicz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 stycznia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 28 października 2010 r. Bohdan K. (dalej: skarżący) zarzucił, że ustawa z dnia 29 sierpnia 1997 r. o ochronie danych osobowych (Dz. U. z 2002 r. Nr 101, poz. 926, ze zm.; dalej: ustawa o ochronie danych osobowych) jest niezgodna z art. 79 ust. 1 oraz art. 30-86 Konstytucji.

Postanowieniem z 25 stycznia 2011 r. (doręczonym 2 lutego 2011 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu Trybunał wskazał, że w sprawie, w związku z którą wniesiono skargę konstytucyjną, nie została wydana żadna decyzja ani orzeczenie sądowe legitymujące skarżącego do wystąpienia z tym nadzwyczajnym środkiem ochrony wolności lub praw. Trybunał wskazał również na inne okoliczności uniemożliwiające przekazanie skargi do merytorycznego rozpoznania.

W zażaleniu z 4 lutego 2011 r. skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego postanowienia i przekazanie sprawy do merytorycznego rozpoznania, dowodząc, że postanowienie jest oparte na błędnej wykładni art. 79 ust. 1 w związku z art. 8, art. 87 ust. 1, art. 30-86 Konstytucji oraz art. 20 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że skarżący w piśmie procesowym z 4 lutego 2011 r. nadal nie wskazał ostatecznego orzeczenia wydanego na podstawie przepisów ustawy o ochronie danych osobowych. Co więcej, skarżący nie nadmienił nawet, czy sprawę, w związku z którą skierował skargę do Trybunału, poprzedzało wydanie jakiegokolwiek orzeczenia władzy publicznej.

Po drugie, Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie nie podziela poglądu skarżącego, zgodnie z którym art. 79 ust. 1 Konstytucji należy interpretować szeroko, z uwzględnieniem postanowień ustawy zasadniczej wskazanych w zażaleniu. Trybunał podkreśla, że przyjęta w zaskarżonym postanowieniu wykładnia art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika z istoty skargi konstytucyjnej jako nadzwyczajnego i subsydiarnego środka ochrony konstytucyjnych wolności lub praw. Zgodnie z wolą ustrojodawcy wyrażoną w art. 79 ust. 1 Konstytucji istotą skargi konstytucyjnej jest kontrola zgodności z Konstytucją przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, na podstawie którego sąd lub organ administracji publicznej orzekł ostatecznie o wolnościach lub prawach albo obowiązkach skarżącego określonych w Konstytucji. Z tego względu skargę konstytucyjną można złożyć dopiero po wyczerpaniu drogi prawnej i uzyskaniu ostatecznego rozstrzygnięcia, o którym mowa w art. 79 ust. 1 Konstytucji i art. 46 ust. 1 ustawy o TK (zob. postanowienie pełnego składu TK z 4 lutego 1998 r., Ts 1/97, OTK ZU nr 2/198, poz. 17 oraz postanowienie TK z 28 listopada 2001 r., SK 12/00, OTK ZU nr 8/2001, poz. 267). Innymi słowy, warunkiem sine qua non rozpoznania skargi przez Trybunał jest odniesienie sformułowanych zarzutów do przepisów ustawy lub innego aktu normatywnego, stanowiących podstawę ostatecznego orzeczenia prowadzącego do naruszenia konstytucyjnych wolności lub praw skarżącego. Brak takiego orzeczenia upodabnia skargę konstytucyjną do skargi powszechnej (actio popularis), nieprzewidzianej przepisami prawa, albo też wniosku w sprawie abstrakcyjnej kontroli norm, który mogą złożyć jedynie podmioty określone w art. 191 ust. 1 pkt 1-5 Konstytucji.



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK orzekł jak na wstępie.