Ts 329/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
POSTANOWIENIE
z dnia 7 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 329/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 kwietnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 grudnia 2010 r. PKS Tychy Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) wniosła o zbadanie zgodności art. 47912 § 1, art. 5054 § 1 oraz art. 5055 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 19 kwietnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawy odmowy stanowiły: ustalenie, że w oparciu o art. 5054 § 1 oraz art. 5055 § 1 k.p.c. nie zostało wydane ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie skarżącej, a także stwierdzenie, iż zachodzi przesłanka ne bis in idem w zakresie art. 47912 § 1 k.p.c., ze względu na tożsamość zakresu zaskarżenia i argumentacji ze sprawą, w której zapadł wyrok z 26 lutego 2008 r., SK 89/06 (OTK ZU nr 1/A/2008, poz. 7).
Powyższe postanowienie w zakresie dotyczącym odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu odnośnie do art. 47912 § 1 k.p.c. zostało zaskarżone zażaleniem z 11 maja 2011 r. W ocenie skarżącej wyrok SK 89/06, w którym orzeczono zgodność art. 47912 § 1 k.p.c. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 175 ust. 1 oraz z art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji, nie może być podstawą stwierdzenia, że zachodzi negatywna przesłanka merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają przedstawionych w tym orzeczeniu podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący w zażaleniu nie podważył zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, iż w sprawie zachodzi przesłanka ne bis in idem. Argumentacja zawarta w zażaleniu odnosi się do sytuacji określanej mianem res iudicata, czyli takiego stanu powagi rzeczy osądzonej, w którym występuje tożsamość podmiotowa i przedmiotowa. Tymczasem specyfika postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym i hierarchicznej kontroli zgodności norm wymaga rozróżnienia dwóch niezależnych podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu: ne bis in idem oraz res iudicata.
Należy podkreślić, że „orzecznictwo TK stoi na stanowisku, że brak podstaw do przyjęcia powagi rzeczy osądzonej nie oznacza, iż uprzednie rozpoznanie sprawy konstytucyjności określonego przepisu prawnego z punktu widzenia tych samych zarzutów może być uznane za prawnie obojętne. Instytucją, jaką w celu zapewnienia stabilizacji sytuacji powstałych w wyniku ostatecznego orzeczenia jako formalnie prawomocnego, wykształciło orzecznictwo TK i doktryna, jest zasada ne bis in idem, rozumiana w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym z uwzględnieniem specyfiki tego postępowania (zob. orzeczenie z 8 listopada 1994 r., sygn. P 1/94, OTK w 1994 r., cz. II, poz. 37, s. 68, postanowienie TK z 3 października 2001 r., sygn. SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218). Zasada ta znajduje zastosowanie, jeżeli te same przepisy zostały już wcześniej zakwestionowane w oparciu o te same zarzuty. W takim wypadku Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm. [dalej: ustawa o TK]) ze względu na zbędność wydania orzeczenia” (wyrok TK z 27 marca 2007 r., SK 3/05, OTK ZU nr 3/A/2007, poz. 32; por. także wyrok TK z 12 września 2006 r., SK 21/05, OTK ZU nr 8/A/2006, poz. 103). Ustalenie na etapie wstępnej kontroli, że zachodzi przesłanka ne bis in idem, powoduje konieczność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
z dnia 7 listopada 2011 r.
Sygn. akt Ts 329/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Mirosław Granat – przewodniczący
Teresa Liszcz – sprawozdawca
Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 19 kwietnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 3 grudnia 2010 r. PKS Tychy Sp. z o.o. (dalej: skarżąca) wniosła o zbadanie zgodności art. 47912 § 1, art. 5054 § 1 oraz art. 5055 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 45 ust. 1 Konstytucji.
Postanowieniem z 19 kwietnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Podstawy odmowy stanowiły: ustalenie, że w oparciu o art. 5054 § 1 oraz art. 5055 § 1 k.p.c. nie zostało wydane ostateczne rozstrzygnięcie w sprawie skarżącej, a także stwierdzenie, iż zachodzi przesłanka ne bis in idem w zakresie art. 47912 § 1 k.p.c., ze względu na tożsamość zakresu zaskarżenia i argumentacji ze sprawą, w której zapadł wyrok z 26 lutego 2008 r., SK 89/06 (OTK ZU nr 1/A/2008, poz. 7).
Powyższe postanowienie w zakresie dotyczącym odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu odnośnie do art. 47912 § 1 k.p.c. zostało zaskarżone zażaleniem z 11 maja 2011 r. W ocenie skarżącej wyrok SK 89/06, w którym orzeczono zgodność art. 47912 § 1 k.p.c. z art. 45 ust. 1 w zw. z art. 2, art. 31 ust. 3 i art. 175 ust. 1 oraz z art. 32 ust. 1 i art. 64 ust. 2 Konstytucji, nie może być podstawą stwierdzenia, że zachodzi negatywna przesłanka merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, zaś argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają przedstawionych w tym orzeczeniu podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.
Trybunał Konstytucyjny ustalił, że skarżący w zażaleniu nie podważył zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, iż w sprawie zachodzi przesłanka ne bis in idem. Argumentacja zawarta w zażaleniu odnosi się do sytuacji określanej mianem res iudicata, czyli takiego stanu powagi rzeczy osądzonej, w którym występuje tożsamość podmiotowa i przedmiotowa. Tymczasem specyfika postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym i hierarchicznej kontroli zgodności norm wymaga rozróżnienia dwóch niezależnych podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu: ne bis in idem oraz res iudicata.
Należy podkreślić, że „orzecznictwo TK stoi na stanowisku, że brak podstaw do przyjęcia powagi rzeczy osądzonej nie oznacza, iż uprzednie rozpoznanie sprawy konstytucyjności określonego przepisu prawnego z punktu widzenia tych samych zarzutów może być uznane za prawnie obojętne. Instytucją, jaką w celu zapewnienia stabilizacji sytuacji powstałych w wyniku ostatecznego orzeczenia jako formalnie prawomocnego, wykształciło orzecznictwo TK i doktryna, jest zasada ne bis in idem, rozumiana w postępowaniu przed Trybunałem Konstytucyjnym z uwzględnieniem specyfiki tego postępowania (zob. orzeczenie z 8 listopada 1994 r., sygn. P 1/94, OTK w 1994 r., cz. II, poz. 37, s. 68, postanowienie TK z 3 października 2001 r., sygn. SK 3/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 218). Zasada ta znajduje zastosowanie, jeżeli te same przepisy zostały już wcześniej zakwestionowane w oparciu o te same zarzuty. W takim wypadku Trybunał Konstytucyjny umarza postępowanie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm. [dalej: ustawa o TK]) ze względu na zbędność wydania orzeczenia” (wyrok TK z 27 marca 2007 r., SK 3/05, OTK ZU nr 3/A/2007, poz. 32; por. także wyrok TK z 12 września 2006 r., SK 21/05, OTK ZU nr 8/A/2006, poz. 103). Ustalenie na etapie wstępnej kontroli, że zachodzi przesłanka ne bis in idem, powoduje konieczność odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.
Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania niniejszej skardze konstytucyjnej dalszego biegu.