Pełny tekst orzeczenia

138/11/A/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 4 grudnia 2012 r.
Sygn. akt SK 18/10

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Andrzej Wróbel – przewodniczący
Mirosław Granat – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński
Marek Kotlinowski
Teresa Liszcz,

po rozpoznaniu, na posiedzeniu niejawnym w dniu 4 grudnia 2012 r., wniosku pełnomocnika skarżącego Henryka Cejnoga o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, w tym zwrot kosztów zastępstwa prawnego,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić wniosku.

UZASADNIENIE

1. Po rozpoznaniu skargi konstytucyjnej o sygn. SK 18/10, w wyroku z 11 października 2012 r. Trybunał Konstytucyjny orzekł, że: art. 555 ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 89, poz. 555, ze zm.) w zakresie, w jakim wprowadza roczny okres przedawnienia dochodzenia odszkodowania i zadośćuczynienia od Skarbu Państwa w wypadku niewątpliwie niesłusznego tymczasowego aresztowania, jest zgodny z art. 41 ust. 5 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.




2. Pełnomocnik skarżącego wraz ze skargą konstytucyjną wniósł o „zasądzenie na rzecz skarżącego Henryka Cejnóg – od Skarbu Państwa – Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej kosztów postępowania przed Trybunałem Konstytucyjnym, w tym kosztów zastępstwa procesowego zgodnie z art. 24 ust. 3 ustawy o Trybunale Konstytucyjnym”.


3. Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:


Zgodnie z treścią art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) zwrot kosztów postępowania orzekany jest wraz z wyrokiem uwzględniającym skargę konstytucyjną. W razie nieuwzględnienia skargi konstytucyjnej Trybunał Konstytucyjny może orzec zwrot kosztów postępowania tylko „w uzasadnionych przypadkach” (art. 24 ust. 2 zdanie drugie ustawy o TK). Orzeczenie takie ma jednak charakter wyjątkowy jako odstępstwo od zasady ogólnej wyrażonej w art. 24 ust. 2 zdanie pierwsze ustawy o TK.
Trybunał, rozpoznając wniosek złożony w niniejszej sprawie, nie znalazł podstaw do uznania, że zachodzi „uzasadniony przypadek”, a ponadto ani sam skarżący, ani jego pełnomocnik nie wykazali zaistnienia takich szczególnych okoliczności, które przemawiałyby za przyznaniem kosztów postępowania.


Z tych względów Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.