Pełny tekst orzeczenia

117/1/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 31 stycznia 2012 r.
Sygn. akt Ts 33/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca
Andrzej Rzepliński – sprawozdawca
Maria Gintowt-Jankowicz,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 25 sierpnia 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Jarosława J.,

p o s t a n a w i a:

nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 31 stycznia 2011 r. Jarosław J. (dalej: skarżący) zakwestionował zgodność art. 102 ust. 1 i 2 oraz art. 109 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 28 lipca 2005 r. o kosztach sądowych w sprawach cywilnych (Dz. U. z 2010 r. Nr 90, poz. 594, ze zm.) oraz art. 357 § 2 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.) z art. 2, art. 32 ust. 1 i 2, art. 45 ust. 1 oraz art. 77 ust. 2 Konstytucji.
Pod adresem zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów skarżący sformułował zarzut naruszenia zasad sprawiedliwości proceduralnej. W jego ocenie uniemożliwiają one stronie „zapoznanie się z motywami rozstrzygnięcia”, a ponadto prowadzą do arbitralnego pozbawienia „dostępu do sądu poprzez odmowę zwolnienia od kosztów sądowych”. W dalszej części skargi podniósł, że zaskarżone przepisy „naruszają zasadę zaufania obywatela do państwa i stanowionego przez nie prawa, zasadę pewności prawa, prawo do sądu, prawo do równości (…) i zasadę sprawiedliwości społecznej”.
Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 25 lutego 2011 r. pełnomocnik skarżącego został wezwany do usunięcia braków formalnych skargi, między innymi przez wskazanie konstytucyjnych wolności lub praw przysługujących skarżącemu i naruszonych przepisem będącym podstawą ostatecznego rozstrzygnięcia w jego sprawie oraz do wyjaśnienia sposobu ich naruszenia.
Postanowieniem z 25 sierpnia 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego skarga została wniesiona z przekroczeniem terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Nadto, w przedmiotowym postanowieniu Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że zaskarżone przepisy nie stanowiły podstawy prawnej ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej, z wydaniem którego skarżący łączył zarzut naruszenia jego konstytucyjnych wolności lub praw. Dodatkowo Trybunał Konstytucyjny ustalił, że rozpoznanie części zarzutów jest zbędne z uwagi na wcześniejszy wyrok TK z 16 czerwca 2008 r., P 37/07 (OTK ZU nr 5/A/2008, poz. 80).
Na powyższe postanowienie pełnomocnik skarżącego wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym skarżący podniósł, że skarga konstytucyjna została wniesiona w terminie, a Trybunał Konstytucyjny błędnie przyjął datę 15 marca 2011 r. jako datę jej nadania. Wtedy bowiem nadane zostało pismo procesowe skarżącego. Skarga została zaś skierowana do Trybunału 31 stycznia 2011 r. W złożonym środku odwoławczym skarżący nie odniósł się do innych podstaw odmowy zaskarżonego postanowienia, podjął natomiast polemikę ze sposobem procedowania w jego sprawie sądów powszechnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

1. Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.


2. Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że zarzuty podniesione w zażaleniu nie podważają zasadności zaskarżonego postanowienia.

2.1. W pierwszej kolejności należy przyznać rację skarżącemu w zakresie, w jakim zarzuca nieprawidłowe ustalenie daty wniesienia rozpatrywanej skargi konstytucyjnej, a w konsekwencji wadliwe ustalenie, że doszło do przekroczenia terminu wniesienia skargi konstytucyjnej. Błędnie Trybunał przyjął w zakwestionowanym postanowieniu, że skarga konstytucyjna została skierowana do TK 15 marca 2011 r., podczas gdy fakt ten miał miejsce 31 stycznia 2011 r. Uchybienie to nie może jednak doprowadzić do uwzględnienia zażalenia, gdyż odmowa nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu uzasadniona była także niespełnieniem innych przesłanek wymaganych przez art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK oraz zbędnością orzekania, w rozumieniu art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK.

2.2. Trybunał Konstytucyjny przypomina, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie prawidłowości tej odmowy. Rozpatrywane zażalenie – pomijając kwestię dochowania terminu, o którym mowa w art. 46 ust. 1 ustawy o TK – ogranicza się do negacji stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zawartego w zakwestionowanym postanowieniu o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu oraz do wskazania powodów, dla których skarżący uznał, że postępowanie Sądu Apelacyjnego w Gdańsku orzekającego w sprawie było wadliwe. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza argumentów podważających przesłanki tego orzeczenia, gdyż w środku odwoławczym skarżący nie odniósł się do argumentacji przemawiającej za odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej i nie wykazał tym samym, na czym polega nietrafność zaskarżonego postanowienia.

3. Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.