Pełny tekst orzeczenia

372/4/B/2012

POSTANOWIENIE

z dnia 10 lipca 2012 r.

Sygn. akt Ts 155/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Sławomira Wronkowska-Jaśkiewicz – przewodnicząca

Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca

Adam Jamróz,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 listopada 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej PKS Tychy Sp. z o.o. z siedzibą w Tychach,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 11 maja 2011 r. (data nadania) skarżąca – PKS Tychy Sp. z o.o. z siedzibą w Tychach (dalej: skarżąca) zarzuciła, że art. 2 pkt 4 ustawy z dnia 22 lipca 2010 r. o zmianie ustawy – Kodeks cywilny, ustawy – Kodeks postępowania cywilnego oraz ustawy – Prawo upadłościowe i naprawcze (Dz. U. Nr 155, poz. 1037; dalej: ustawa zmieniająca) jest niezgodny z art. 2 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 9 listopada 2011 r. (doręczonym pełnomocnikowi 17 listopada 2012 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu wskazał, że zakwestionowany w skardze art. 2 pkt 4 ustawy zmieniającej nie był podstawą postanowienia Sądu Najwyższego orzekającego w sprawie skarżącej. Nie mógł nią być choćby z tego względu, że jako przepis nowelizujący „skonsumował się” z chwilą wejścia w życie ustawy zmieniającej. Ponadto, Trybunał podkreślił, że przepis ten w ogóle nie odnosi się do kwestii związanych z temporalnym zakresem jego stosowania, a zatem zarzut braku przepisów przejściowych skierowany jest przeciwko zaniechaniu legislacyjnemu. W postanowieniu Trybunał uznał również, że większość zarzutów skargi dotyczy płaszczyzny stosowania prawa.

W zażaleniu z 24 listopada 2011 r. (data nadania) skarżąca zaskarżyła postanowienie Trybunału w całości, wniosła o jego uchylenie oraz nadanie skardze konstytucyjnej dalszego biegu. Skarżąca zarzuciła naruszenie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) przez to, że kwestionowane postanowienie zostało wydane w niewłaściwym – jednoosobowym składzie, podczas gdy „formalne rozpoznanie skargi konstytucyjnej winno nastąpić w pięcioosobowym składzie”. Odnosząc się natomiast do meritum sprawy, skarżąca podtrzymała stanowisko co do prawidłowości określenia przedmiotu skargi. Jak zarzuciła: „istota skargi sprowadza się [bowiem] do sposobu (formy) wprowadzenia zmiany w przedmiotowych przepisach”. W zażaleniu skarżąca przedstawiła również liczne argumenty niezwiązane z podstawami odmowy nadania dalszego biegu skardze.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6–7 i z art. 49 ustawy o TK). W szczególności bada, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał w niniejszym składzie stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty zażalenia nie podważają podstaw jego odmowy.

W ocenie skarżącej postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu zostało wydane w nieprawidłowym składzie. Zarzuty te są oczywiście bezzasadne. Powoływany przez skarżącą art. 25 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK dotyczy etapu merytorycznego rozpoznania skargi konstytucyjnej w składzie pięciu sędziów. Zagadnienie składu Trybunału Konstytucyjnego na etapie wstępnej kontroli zostało uregulowane w art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK oraz art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b ustawy o TK; ponadto również w § 16 ust. 1 i § 19 ust. 1 Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego (uchwała Zgromadzenia Ogólnego Sędziów Trybunału Konstytucyjnego z dnia 3 października 2006 r. w sprawie Regulaminu Trybunału Konstytucyjnego, M. P. Nr 72, poz. 720; dalej: regulamin), wydanego na podstawie art. 14 ust. 1 pkt 1 w związku z art. 16 ust. 1 i art. 40 ustawy o TK. Zgodnie z art. 36 ust. 1 w związku z art. 49 ustawy o TK (oraz w myśl § 16 ust. 1 regulaminu) skargę konstytucyjną, z uwzględnieniem kolejności jej wpływu, Prezes Trybunału kieruje do wyznaczonego sędziego Trybunału w celu wstępnego rozpoznania. Postanowienie z 9 listopada 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej zostało zatem wydane we właściwym – jednoosobowym składzie.

Błędne są również twierdzenia skarżącej dotyczące prawidłowości przedmiotu zaskarżenia. Zakwestionowany art. 2 pkt 4 ustawy zmieniającej nadał nowe brzmienie art. 4241 k.p.c. Nie odnosił się natomiast do kwestii intertemporalnych, gdyż zagadnienia te zostały zawarte w przepisach przejściowych, tj. w art. 4 oraz art. 5 ustawy zmieniającej. Jeśli zatem – jak zarzucono w zażaleniu – nowa regulacja prawna działała wstecz, niezbędne było zaskarżenie właściwych przepisów przejściowych ustawy zmieniającej w zakresie, w jakim nie nakazują rozpatrywania spraw wszczętych przed wejściem w życie tej ustawy na dotychczasowych zasadach. Z powyższych względów za trafny należy uznać pogląd wyrażony przez Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, że zarzuty skargi skierowane zostały pod adresem przepisu niepozostającego w związku z określonym przez skarżącą naruszeniem praw podmiotowych.



W pozostałym zakresie zażalenie nie dotyczy przyjętych w zaskarżonym postanowieniu ustaleń.



Mając zatem na względzie, że zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK orzekł jak w sentencji.