Pełny tekst orzeczenia

232/2/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 13 marca 2012 r.
Sygn. akt Ts 222/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Maria Gintowt-Jankowicz – przewodnicząca
Andrzej Wróbel – sprawozdawca
Andrzej Rzepliński,

po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 21 października 2011 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Marka G.,

p o s t a n a w i a:

1) umorzyć postępowanie w zakresie dotyczącym zgodności art. 40 § 3 i 4 oraz art. 91a § 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.) z art. 6 i art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.),
2) nie uwzględnić zażalenia.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej, skierowanej do Trybunału Konstytucyjnego 15 lipca 2011 r., sędzia Sądu Rejonowego w Kołobrzegu Marek G. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność art. 40 § 3 i 4 oraz art. 91a § 6 ustawy z dnia 27 lipca 2001 r. – Prawo o ustroju sądów powszechnych (Dz. U. Nr 98, poz. 1070, ze zm.; dalej: p.u.s.p.) z art. 2, art. 32, art. 45 i art. 178 Konstytucji oraz z art. 6 i art. 13 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności, sporządzonej w Rzymie dnia 4 listopada 1950 r. (Dz. U. z 1993 r. Nr 61, poz. 284, ze zm.; dalej: Konwencja).
Pod adresem zakwestionowanych w skardze konstytucyjnej przepisów skarżący sformułował zarzut naruszenia art. 2, art. 32, art. 45 i art. 178 Konstytucji. Nie wyjaśnił jednak, na czym niezgodność ta polega. Szeroko i krytycznie odniósł się natomiast do instytucji wytyku oraz możliwości dołączenia go do akt osobowych sędziego. Ponadto, skarżący sformułował krytyczne uwagi pod adresem Prezesa Sądu Okręgowego w Koszalinie. W skardze przedstawił również polemikę z polityką karną tego sądu.
Postanowieniem z 21 października 2011 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu. W ocenie Trybunału Konstytucyjnego problematyka wytyku judykacyjnego jest instytucją ustrojową stosowaną między sądami i dlatego skargę konstytucyjną dotyczącą skutków wytyku (umieszczania go w aktach osobowych sędziego) należało ocenić jako niedopuszczalną. Ponadto, Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że skarżący nie wyjaśnił, jakie przysługujące mu prawa podmiotowe zostały naruszone oraz w jaki sposób doszło do ich uszczuplenia.
Na postanowienie Trybunału o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu skarżący wniósł w ustawowym terminie zażalenie. W złożonym środku odwoławczym podniósł, że Trybunał dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych, gdyż przedmiotem skargi nie była instytucja wytyku judykacyjnego. Jego zdaniem skarga zawiera wskazanie naruszonych praw podmiotowych oraz wyjaśnia, w jaki sposób doszło do ich uszczuplenia. Skarżący cofnął ponadto zarzut niezgodności art. 40 § 3 i 4 oraz art. 91a § 6 p.u.s.p. z art. 6 i art. 13 Konwencji.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 49 w związku z art. 36 ust. 4 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w związku z art. 36 ust. 6-7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że postanowienie o odmowie nadania rozpatrywanej skardze konstytucyjnej dalszego biegu jest prawidłowe, a zarzuty podniesione w zażaleniu nie zasługują na uwzględnienie.
W pierwszej kolejności należy zwrócić uwagę, że dla oceny strony formalnej rozpatrywanej skargi konstytucyjnej znaczenie ma wycofanie zarzutu niezgodności art. 40 § 3 i 4 oraz art. 91a § 6 p.u.s.p. z art. 6 i art. 13 Konwencji. Rezygnacja z poddania kontroli wskazanych przepisów p.u.s.p. z Konwencją uzasadnia umorzenie postępowania w tym zakresie na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK.
W odniesieniu do pierwszego zarzutu zażalenia – tj. dokonania przez Trybunał niewłaściwych ustaleń faktycznych i prawnych, należy stwierdzić, że z treści kwestionowanego postanowienia nie wynika, by Trybunał Konstytucyjny przyjął, że przedmiotem skargi jest art. 40 § 1 p.u.s.p. Nie oznacza to jednak, że dotychczasowe orzecznictwo dotyczące instytucji wytyku nie ma znaczenia dla rozpatrywanej sprawy. Zdefiniowany w skardze konstytucyjnej problem odnosił się bowiem między innymi do istoty wytyku oraz jego skutków, w tym umieszczania odpisu wytyku w aktach osobowych sędziego, a także relacji między sądami pierwszej i drugiej instancji (por. pkt 2-4 skargi). Zgodnie jednak z utrwaloną linią orzeczniczą wytyk orzeczniczy jest instytucją publicznoprawną i z tego powodu nie może stanowić źródła naruszenia prawa do sądu (zob. postanowienia TK z 6 września 2006 r., Ts 103/05, OTK ZU nr 5/B/2006, poz. 185; 15 kwietnia 2009 r., Ts 181/07, OTK ZU nr 2/B/2009, poz. 114; 22 czerwca 2010 r., Ts 295/09, niepubl.). Stanowisko to Trybunał Konstytucyjny w składzie rozpoznającym zażalenie w pełni podziela.
Odnosząc się do drugiej części środka odwoławczego – sprowadzającej się do zanegowania wyrażonego w zakwestionowanym postanowieniu stanowiska TK o niespełnieniu wymogów, o których mowa w art. 47 ust. 2 i 3 ustawy o TK – Trybunał Konstytucyjny przypomina, że zażalenie na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej powinno dotyczyć podstaw, na których odmowa była oparta. Przedmiotem postępowania zażaleniowego jest bowiem ustalenie prawidłowości tej odmowy. Rozpatrywane zażalenie ogranicza się do negacji stanowiska Trybunału Konstytucyjnego zawartego w postanowieniu z 21 października 2011 r. Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia nie dostarcza argumentów podważających przesłanki tego orzeczenia, gdyż w środku odwoławczym nie odniesiono się do argumentacji przemawiającej za odmową nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej, a zatem nie wykazano, na czym polega nietrafność zaskarżonego postanowienia. Można jedynie ponownie stwierdzić, że skarżący nie dokonał subsumpcji – nie porównał treści normatywnej zakwestionowanych przepisów z regulacjami konstytucyjnymi, a także nie wyprowadził z tego porównania żadnych wniosków, ograniczył się natomiast do zaprezentowania własnych przemyśleń na temat instytucji wytyku, zasady niezawisłości sędziowskiej oraz polityki karnej Sądu Okręgowego w Koszalinie. Takie postępowanie uchybiało wymogom wynikającym z art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o TK.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 49 w związku z art. 36 ust. 7 ustawy o TK Trybunał Konstytucyjny zażalenia nie uwzględnił.