Pełny tekst orzeczenia

313/3/B/2012

POSTANOWIENIE
z dnia 28 lutego 2012 r.
Sygn. akt Ts 322/11

Trybunał Konstytucyjny w składzie:

Adam Jamróz,

po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej Jana K. w sprawie zgodności:
art. 6e ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,


p o s t a n a w i a:

odmówić nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

UZASADNIENIE

W skardze konstytucyjnej z 17 listopada 2011 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 6e ust. 3 ustawy z dnia 6 kwietnia 1990 r. o Policji (Dz. U. z 2007 r. Nr 43, poz. 277, ze zm.) z art. 2 i art. 32 ust. 1 Konstytucji.
Skarga konstytucyjna została skierowana w związku z następującym stanem faktycznym i prawnym. Rozkazem personalnym nr 22/10 z 11 marca 2010 r. skarżący został z dniem 22 marca 2010 r. zwolniony z dyspozycji Komendanta Powiatowego Policji w Końskich i z dniem 23 marca 2010 r. mianowany na stanowisko specjalisty Zespołu do Walki z Przestępczością Gospodarczą Wydziału Kryminalnego. Rozkazem personalnym nr 232 z 22 kwietnia 2010 r. Świętokrzyski Komendant Wojewódzki Policji w Kielcach utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Kielcach wyrokiem z 4 listopada 2010 r. (sygn. akt II SA/Ke 383/10) oddalił skargę na orzeczenia organów policji. Skarga kasacyjna od tego wyroku została oddalona przez Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 30 czerwca 2011 r. (sygn. akt I OSK 307/11).
Skarżący nie przedstawił argumentacji mającej wyjaśnić zarzuty niekonstytucyjności. Nie nawiązał do treści Konstytucji, ograniczył się wyłącznie do przedstawienia własnej interpretacji przepisów ustawy o Policji, próbując dowieść tym samym wadliwości postępowania orzekających w sprawie organów i sądów administracyjnych.

Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:

Podmiotem uprawnionym do wniesienia skargi konstytucyjnej – zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz uszczegóławiających go art. 46 i art. 47 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) – jest każdy, czyje wolności lub prawa zostały naruszone przez wydanie ostatecznego orzeczenia organu władzy publicznej, którego podstawą prawną jest przepis aktu normatywnego. Skarga konstytucyjna jest więc dopuszczalna tylko pod warunkiem spełnienia łącznie następujących przesłanek.
– po pierwsze, zaskarżony przepis stanowi podstawę prawną ostatecznego orzeczenia sądu lub organu administracji publicznej, wydanego w indywidualnej sprawie skarżącego.
– po drugie, orzeczenie to prowadzi do naruszeń wskazanych w skardze konstytucyjnych wolności lub praw przysługujących skarżącemu.
– po trzecie wreszcie, źródłem naruszenia jest normatywna treść kwestionowanych przepisów, sposób naruszenia powinien zaś być wskazany przez samego skarżącego w uzasadnieniu wnoszonej skargi (art. 47 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy o TK).
Zdaniem Trybunału Konstytucyjnego rozpatrywana skarga konstytucyjna nie spełnia powyższych kryteriów.
W pierwszej kolejności Trybunał Konstytucyjny stwierdza, że skarga nie zawiera jakiegokolwiek uzasadnienia niekonstytucyjności kwestionowanego przepisu. Argumentacja skargi nie odnosi się nawet do zagadnienia hierarchicznej kontroli norm, sprowadza się natomiast do wyrażenia negatywnych ocen i polemik ze stanowiskiem i sposobem postępowania organów Policji i sądów administracyjnych. Skarżący domaga się zatem kontroli konstytucyjności aktów stosowania prawa, co jest niedopuszczalne w świetle art. 188 Konstytucji.
Niezależnie od powyższego Trybunał Konstytucyjny przypomina, że z brzmienia art. 79 ust. 1 Konstytucji wynika, iż wzorcami kontroli w sprawie wszczętej na skutek złożenia skargi konstytucyjnej mogą być tylko przepisy wyrażające wolności lub prawa skarżącego (zob. postanowienia pełnego składu TK z: 24 października 2001 r., SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001 poz. 225; 23 stycznia 2002 r., Ts 105/00, OTK ZU nr 1/B/2002, poz. 60; 16 lutego 2009 r., Ts 202/06, OTK ZU nr 1/B/2009, poz. 23). Orzecznictwo w tym zakresie jest utrwalone, a Trybunał Konstytucyjny nie znajduje podstaw do odejścia od tego poglądu.
Niewłaściwe jest zatem uczynienie art. 2 Konstytucji samodzielnym wzorcem kontroli. Wynikająca z niego zasada demokratycznego państwa prawnego (podobnie jak i inne zasady) nie jest samoistnym źródłem praw podmiotowych, ochrony których skarżący mógłby domagać się w skardze konstytucyjnej. Wyznacza ona jedynie standard kreowania przez ustawodawcę wolności i praw oraz korzystania z nich, nie wprowadzając jednocześnie konkretnej wolności czy konkretnego prawa (zob. postanowienia TK z 10 stycznia 2001 r., Ts 72/00, OTK ZU nr 1/2001, poz. 12 oraz 20 lutego 2008 r., SK 27/07, OTK ZU nr 1/A/2008, poz. 22). Ze względu jednak na sposób sformułowania uzasadnienia nie jest możliwe zrekonstruowanie konkretnego konstytucyjnego prawa podmiotowego, które miałoby zostać naruszone.
Także wzorzec kontroli określony w art. 32 Konstytucji ma charakter niesamoistny. Jak stwierdził Trybunał Konstytucyjny w wydanym w pełnym składzie postanowieniu z 24 października 2001 r., dotyczącym art. 32 Konstytucji: „Uznając więc prawo do równego traktowania za konstytucyjne prawo jednostki Trybunał Konstytucyjny podkreśla, iż ma ono charakter niejako prawa »drugiego stopnia«, tzn. przysługuje ono w związku z konkretnymi normami prawnymi lub innymi działaniami organów władzy publicznej, a nie w oderwaniu od nich – niejako »samoistnie«. Jeżeli te normy lub działania nie mają odniesienia do konkretnych określonych w Konstytucji wolności i praw, prawo do równego traktowania nie ma w pełni charakteru prawa konstytucyjnego, a to sprawia, że nie może ono być chronione za pomocą skargi konstytucyjnej” (SK 10/01, OTK ZU nr 7/2001, poz. 225). W ocenie Trybunału Konstytucyjnego w skardze konstytucyjnej nie nastąpiło również w odniesieniu do tego wzorca – konieczne z punktu widzenia ustawy o TK – doprecyzowanie naruszonego prawa podmiotowego przysługującego skarżącemu.
Uchybieniem formalnym rozpoznawanej skargi jest także brak jej uzasadnienia oraz niewskazanie, w jaki sposób doszło do naruszenia konstytucyjnych wolności i praw skarżącego (art. 47 ust. 1 pkt 2 i 3 ustawy o TK).

Skarga konstytucyjna nie spełniała warunków formalnych, wobec czego Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.