Ts 338/10
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Pełny tekst orzeczenia
365/4/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 11 lipca 2012 r.
Sygn. akt Ts 338/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz – przewodnicząca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 maja 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 9 grudnia 2010 r. Bohdan K. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.) w całości oraz ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 88, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) w całości z art. 7, art. 8, art. 10, art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86, art. 87 ust. 1 oraz art. 182 Konstytucji. W skardze skarżący wskazał w szczególności, że obie zaskarżone ustawy są oparte na filozofii marksistowskiej i nie oddają podstawowych założeń Konstytucji. Podniósł ponadto, że przepisy tych ustaw są logicznie sprzeczne i nadmiernie kazuistyczne. Sformułował także szereg zarzutów w stosunku do poszczególnych rozdziałów każdej z zaskarżonych ustaw.
Postanowieniem z 17 maja 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że skarga konstytucyjna nie została wniesiona w związku z wydaniem jakiegokolwiek ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach skarżącego. Skarżący nie przedstawił żadnego ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego w stosunku do niego na podstawie zakwestionowanych ustaw, a przedstawiona w skardze argumentacja nie wskazywała na istnienie zarzutu naruszenia praw lub wolności skarżącego w konkretnej sprawie, lecz była ukierunkowana na ogólną krytykę przepisów k.k. i k.p.k., a także przedstawienie postulatów co do ich zmiany.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie, w którym zarzucił Trybunałowi dokonanie nieprawidłowej – w jego ocenie – wykładni art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz nieprawidłowość powołania się na przepisy ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem skarżącego ustawa ta jest niezgodna z Konstytucją i powinna zostać przez Trybunał uchylona. Ponadto skarżący stwierdził, że postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 maja 2012 r. narusza jego prawo do sądu w zakresie art. 79 ust. 1 Konstytucji. Wskazał również na brak możliwości wyczerpania drogi prawnej w sprawie niezgodności k.k. i k.p.k. z Konstytucją, gdyż żadne przepisy prawne nie przewidują istnienia takiej drogi, która prowadziłaby do uchylenia tych ustaw. Ponadto, w ocenie skarżącego, dotyczący wniosków art. 36 ustawy o TK nie powinien mieć zastosowania do instytucji skargi konstytucyjnej, a zawarte w art. 49 ustawy o TK odesłanie do stosowania tego przepisu w procedurze wstępnego rozpoznania skarg konstytucyjnych jest nieprawidłowe.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia wniesionego w niniejszej sprawie nie dostarcza żadnych argumentów podających w wątpliwość przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w postanowieniu z 17 maja 2012 r. Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Powodem odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wniesionej w niniejszej sprawie było ustalenie, że skarżący nie dysponuje żadnym ostatecznym rozstrzygnięciem, które byłoby wydane na podstawie zaskarżonych w skardze konstytucyjnej przepisów i stanowiło ingerencję w jego prawa lub wolności. Żadne z twierdzeń zawartych w zażaleniu nie podważa prawidłowości tego ustalenia. Skarżący nie twierdzi bowiem, że w jego sprawie zapadło jakiekolwiek rozstrzygnięcie oparte na zaskarżonych ustawach. Przeciwnie, wskazuje, że przedmiotem skargi jest abstrakcyjny wniosek o uchylenie k.k. oraz k.p.k. Jak słusznie zauważył Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, taki wniosek nie może być przedmiotem rozpoznania przez Trybunał w procedurze inicjowanej wniesieniem skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga stanowi bowiem środek ochrony konstytucyjnych praw lub wolności przysługujący jedynie w związku z konkretnym naruszeniem tych praw w stosunku do skarżącego. W niniejszej sprawie skarżący nie wskazuje, aby takie naruszenie miało miejsce.
Ponadto Trybunał stwierdza, że niezasadne jest twierdzenie skarżącego, jakoby do skargi konstytucyjnej nie znajdowała zastosowania procedura wstępnego rozpoznania uregulowana w art. 36 ustawy o TK. Art. 49 ustawy o TK wyraźnie wskazuje bowiem, że skarga podlega wstępnemu rozpoznaniu, do którego stosuje się odpowiednio art. 36, dotyczący wstępnego rozpoznania wniosków pochodzących od organów lub organizacji, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji. Nie znajduje też podstaw twierdzenie skarżącego, jakoby ustawa o TK była „magmą norm prawnych, bez logiki prawniczej i bez metodologii prawniczej” i naruszała Konstytucję, a w konsekwencji zobowiązywała Trybunał do odstąpienia od jej stosowania. Trybunał przypomina, że w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji zasady wnoszenia skargi konstytucyjnej reguluje ustawa – obecnie ustawa o TK. Dopóki przepisy tej ustawy nie zostaną uchylone – czy to na mocy decyzji ustawodawcy, czy w wyniku stwierdzenia ich niezgodności z Konstytucją w odpowiedniej ku temu procedurze – znajduje ona zastosowanie podczas dokonywania wstępnego rozpoznania skargi.
Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.
POSTANOWIENIE
z dnia 11 lipca 2012 r.
Sygn. akt Ts 338/10
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Teresa Liszcz – przewodnicząca
Małgorzata Pyziak-Szafnicka – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 17 maja 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Bohdana K.,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
W skardze konstytucyjnej z 9 grudnia 2010 r. Bohdan K. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks karny (Dz. U. Nr 88, poz. 553, ze zm.; dalej: k.k.) w całości oraz ustawy z dnia 6 czerwca 1997 r. – Kodeks postępowania karnego (Dz. U. Nr 88, poz. 555, ze zm.; dalej: k.p.k.) w całości z art. 7, art. 8, art. 10, art. 79 ust. 1 w związku z art. 30-86, art. 87 ust. 1 oraz art. 182 Konstytucji. W skardze skarżący wskazał w szczególności, że obie zaskarżone ustawy są oparte na filozofii marksistowskiej i nie oddają podstawowych założeń Konstytucji. Podniósł ponadto, że przepisy tych ustaw są logicznie sprzeczne i nadmiernie kazuistyczne. Sformułował także szereg zarzutów w stosunku do poszczególnych rozdziałów każdej z zaskarżonych ustaw.
Postanowieniem z 17 maja 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Powodem wydania takiego rozstrzygnięcia było ustalenie, że skarga konstytucyjna nie została wniesiona w związku z wydaniem jakiegokolwiek ostatecznego rozstrzygnięcia o prawach skarżącego. Skarżący nie przedstawił żadnego ostatecznego rozstrzygnięcia wydanego w stosunku do niego na podstawie zakwestionowanych ustaw, a przedstawiona w skardze argumentacja nie wskazywała na istnienie zarzutu naruszenia praw lub wolności skarżącego w konkretnej sprawie, lecz była ukierunkowana na ogólną krytykę przepisów k.k. i k.p.k., a także przedstawienie postulatów co do ich zmiany.
Na powyższe postanowienie skarżący wniósł zażalenie, w którym zarzucił Trybunałowi dokonanie nieprawidłowej – w jego ocenie – wykładni art. 79 ust. 1 Konstytucji oraz nieprawidłowość powołania się na przepisy ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK). Zdaniem skarżącego ustawa ta jest niezgodna z Konstytucją i powinna zostać przez Trybunał uchylona. Ponadto skarżący stwierdził, że postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z 17 maja 2012 r. narusza jego prawo do sądu w zakresie art. 79 ust. 1 Konstytucji. Wskazał również na brak możliwości wyczerpania drogi prawnej w sprawie niezgodności k.k. i k.p.k. z Konstytucją, gdyż żadne przepisy prawne nie przewidują istnienia takiej drogi, która prowadziłaby do uchylenia tych ustaw. Ponadto, w ocenie skarżącego, dotyczący wniosków art. 36 ustawy o TK nie powinien mieć zastosowania do instytucji skargi konstytucyjnej, a zawarte w art. 49 ustawy o TK odesłanie do stosowania tego przepisu w procedurze wstępnego rozpoznania skarg konstytucyjnych jest nieprawidłowe.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 36 ust. 4 w związku z art. 49 ustawy o TK skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że Trybunał Konstytucyjny poddaje analizie zarzuty zażalenia, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego postanowienia, i do tego ogranicza rozpoznanie tego środka odwoławczego.
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego treść zażalenia wniesionego w niniejszej sprawie nie dostarcza żadnych argumentów podających w wątpliwość przesłanki odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej przedstawione w postanowieniu z 17 maja 2012 r. Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zażalenie nie zasługuje na uwzględnienie.
Powodem odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej wniesionej w niniejszej sprawie było ustalenie, że skarżący nie dysponuje żadnym ostatecznym rozstrzygnięciem, które byłoby wydane na podstawie zaskarżonych w skardze konstytucyjnej przepisów i stanowiło ingerencję w jego prawa lub wolności. Żadne z twierdzeń zawartych w zażaleniu nie podważa prawidłowości tego ustalenia. Skarżący nie twierdzi bowiem, że w jego sprawie zapadło jakiekolwiek rozstrzygnięcie oparte na zaskarżonych ustawach. Przeciwnie, wskazuje, że przedmiotem skargi jest abstrakcyjny wniosek o uchylenie k.k. oraz k.p.k. Jak słusznie zauważył Trybunał w zaskarżonym postanowieniu, taki wniosek nie może być przedmiotem rozpoznania przez Trybunał w procedurze inicjowanej wniesieniem skargi konstytucyjnej. Zgodnie z art. 79 ust. 1 Konstytucji skarga stanowi bowiem środek ochrony konstytucyjnych praw lub wolności przysługujący jedynie w związku z konkretnym naruszeniem tych praw w stosunku do skarżącego. W niniejszej sprawie skarżący nie wskazuje, aby takie naruszenie miało miejsce.
Ponadto Trybunał stwierdza, że niezasadne jest twierdzenie skarżącego, jakoby do skargi konstytucyjnej nie znajdowała zastosowania procedura wstępnego rozpoznania uregulowana w art. 36 ustawy o TK. Art. 49 ustawy o TK wyraźnie wskazuje bowiem, że skarga podlega wstępnemu rozpoznaniu, do którego stosuje się odpowiednio art. 36, dotyczący wstępnego rozpoznania wniosków pochodzących od organów lub organizacji, o których mowa w art. 191 ust. 1 pkt 3-5 Konstytucji. Nie znajduje też podstaw twierdzenie skarżącego, jakoby ustawa o TK była „magmą norm prawnych, bez logiki prawniczej i bez metodologii prawniczej” i naruszała Konstytucję, a w konsekwencji zobowiązywała Trybunał do odstąpienia od jej stosowania. Trybunał przypomina, że w myśl art. 79 ust. 1 Konstytucji zasady wnoszenia skargi konstytucyjnej reguluje ustawa – obecnie ustawa o TK. Dopóki przepisy tej ustawy nie zostaną uchylone – czy to na mocy decyzji ustawodawcy, czy w wyniku stwierdzenia ich niezgodności z Konstytucją w odpowiedniej ku temu procedurze – znajduje ona zastosowanie podczas dokonywania wstępnego rozpoznania skargi.
Mając powyższe na względzie, Trybunał Konstytucyjny nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.