Tw 27/11
-
Data orzeczenia:
-
Organ orzekający:
-
Skład sędziowski:
Powołane przepisy:
Dodatkowe informacje:
Pełny tekst orzeczenia
252/3/B/2012
POSTANOWIENIE
z dnia 27 czerwca 2012 r.
Sygn. akt Tw 27/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Zubik – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 marca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
1. W dniu 16 listopada 2011 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej (dalej: Rada) o zbadanie zgodności z art. 17 ust. 1 Konstytucji art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 204, poz. 1281, ze zm.; dalej: ustawa o systemie) w brzmieniu: „identyfikacja koniowatego jest dokonywana przez osobę posiadającą co najmniej średnie wykształcenie, która zawarła pisemną umowę z podmiotem, o którym mowa w art. 5 [tzn. prowadzącym rejestr koniowatych]”.
2. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 stycznia 2012 r. wnioskodawca został wezwany do usunięcia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku, przez: uzasadnienie, w jaki sposób art. 14 ust. 6 ustawy o systemie narusza, wobec wnioskodawcy, art. 17 ust. 1 Konstytucji, skoro – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarskoweterynaryjnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 767, ze zm.; dalej: ustawa o zawodzie) – do zadań samorządu lekarskoweterynaryjnego należy sprawowanie pieczy i nadzoru nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza weterynarii (nie zaś np. technika weterynarii), i w konsekwencji adresaci powołanych przepisów ustawy o systemie – do momentu uzyskania tytułu zawodowego lekarza weterynarii – nie podlegają pieczy sprawowanej przez ten samorząd (por. wyrok TK z 18 lutego 2004 r., P 21/02, OTK ZU nr 2/A/2004, poz. 9); powołanie przepisu (przepisów) prawa, z którego (których) samorząd lekarzy weterynarii wywodzi prawo do sprawowania pieczy nad wykonywaniem czynności identyfikacji koniowatego przez osoby posiadające minimum średnie wykształcenie, o których mowa w kwestionowanym art. 14 ust. 6 ustawy o systemie, niebędące członkami tego samorządu.
3. W piśmie z 3 lutego 2012 r. wnioskodawca odniósł się do stwierdzonych braków formalnych wniosku.
4. Postanowieniem z 26 marca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi Rady.
4.1. Trybunał Konstytucyjny stwierdził oczywistą bezzasadność sformułowanego pod adresem art. 14 ust. 6 ustawy o systemie zarzutu naruszenia – wobec wnioskodawcy – art. 17 ust. 1 Konstytucji oraz nieusunięcie braków formalnych wniosku w wyznaczonym terminie (art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
4.2. Zdaniem Trybunału żądanie, po pierwsze, zbadania zgodności z Konstytucją zaniechania prawodawczego, po drugie, oceny zaskarżonego przepisu w aspekcie celowości, po trzecie, kontroli poziomej art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie, uzasadniło niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
5. W zażaleniu z 7 kwietnia 2012 r. Rada wniosła o „skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
2. Zdaniem Rady Trybunał Konstytucyjny dopuścił się w zaskarżonym postanowieniu naruszenia art. 36 ust. 3 ustawy o TK przez „błędne przyjęcie, że zarzut naruszenia przez art. 14 ust. 6 ustawy (…) o systemie (…) art. 17 ust. 1 Konstytucji jest oczywiście bezzasadny”.
2.1. Wnioskodawca wychodzi z założenia, że „zawód lekarza weterynarii, zdefiniowany został w ustawie o zawodzie (…) przez wskazanie czynności, które do tego zawodu są zaliczane”. Rada wyraża przekonanie, że „art. 14 ust. 6 ustawy o systemie uniemożliwia samorządowi lekarzy weterynarii wypełnianie jego konstytucyjnych obowiązków właśnie przez to, że całkowicie wyłącza spod nadzoru samorządu zawodowego czynność, która jest zastrzeżona dla samorządu lekarzy weterynarii i stanowi o istocie tego zawodu”.
Odnosząc się do przywołanego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że „identyfikacja koniowatego” nie została wskazana expressis verbis w art. 1 ust. 1 ustawy o zawodzie, tym samym nie można się zgodzić z twierdzeniem, że ustawodawca przypisał możność jej dokonywania wyłącznie lekarzom weterynarii. Za tym poglądem przemawia także treść kwestionowanego przepisu, który nie uzależnia możliwości przeprowadzania wskazanej w nim czynności od posiadania wyższego wykształcenia. Na marginesie należy zasygnalizować, że stosowanie zasad identyfikacji zwierząt należy do umiejętności wymaganych od techników weterynarii (załącznik nr 11 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 2011 r. w sprawie podstaw programowych kształcenia w zawodach: asystent osoby niepełnosprawnej, florysta, kucharz małej gastronomii, operator maszyn leśnych, opiekun medyczny, pracownik pomocniczy obsługi hotelowej, sprzedawca, technik handlowiec, technik organizacji usług gastronomicznych, technik przetwórstwa mleczarskiego i technik weterynarii, Dz. U. Nr 49, poz. 254). Wymaga nadto podkreślenia, że wnioskodawca sam przyznaje, iż „słusznie Trybunał Konstytucyjny zauważył w zaskarżonym postanowieniu, że legitymacja samorządów zawodowych skupiających osoby wykonujące zawody zaufania publicznego koncentruje się wokół spraw dotyczących wykonywania określonej profesji przez członków organizacji w kontekście przysługujących im uprawnień i ciążących na nich obowiązków”. Wnioskodawca akceptuje, że „legitymacja czynna dotyczy określonej profesji wykonywanej przez członków samorządu zawodowego”. Rada aprobuje jednocześnie stanowisko, zgodnie z którym „art. 17 ust. 1 Konstytucji nie przyznaje automatycznie danemu samorządowi zawodowemu nadzoru nad podmiotami, które nie są instytucjonalnie związane ze strukturami danego samorządu zawodowego”. Zgadza się zatem, że „art. 17 ust. 1 [Konstytucji] nie ustanawia automatycznie nadzoru nad osobami pozostającymi poza strukturami samorządu zawodowego”.
Wobec powyższego nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że kwestionowany przepis „pozbawia samorząd zawodowy możliwości sprawowania należytej pieczy nad wykonywaniem tego zawodu”, tym bardziej że wnioskodawca sam potwierdza, że „art. 14 ust. 6 ustawy o systemie (…) nie ustanawia zakazu wykonywania zabiegu identyfikacji koniowatego przez lekarzy weterynarii”.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podziela zajęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko, zgodnie z którym sformułowany pod adresem art. 14 ust. 6 ustawy o systemie zarzut naruszenia art. 17 ust. 1 Konstytucji jest oczywiście bezzasadny. W konsekwencji, Trybunał Konstytucyjny prawidłowo odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o TK.
3. W przekonaniu Rady Trybunał Konstytucyjny dopuścił się w zaskarżonym postanowieniu naruszenia art. 36 ust. 3 ustawy o TK przez „błędne przyjęcie, że wnioskodawca nie powołał przepisów prawa, z których wynika prawo samorządu lekarsko-weterynaryjnego do sprawowania pieczy nad wykonywaniem czynności identyfikacji koniowatego przez osoby posiadające minimum średnie wykształcenie, o których mowa w kwestionowanym art. 14 ust. 6 ustawy o systemie” .
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, skoro wnioskodawca potwierdza w zażaleniu, że „możliwości sprawowania nadzoru przez samorząd lekarzy weterynarii nad czynnościami wykonywanymi przez osoby pozostające poza samorządem zawodowym nie daje żaden przepis ustawy o systemie” i jednocześnie nie wskazuje żadnego innego uregulowania na poparcie swoich twierdzeń, to tym samym należy uznać, że odmowa nadania wnioskowi dalszego biegu na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o TK (nieusunięcie braków formalnych w wyznaczonym terminie) była w pełni uzasadniona.
4. Rada zarzuca Trybunałowi „błędne ustalenie, że wnioskodawca domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zaniechania prawodawczego, podczas gdy wnioskodawca domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją konkretnego, obowiązującego przepisu ustawowego, tj. art. 14 ust. 6 ustawy o systemie”.
4.1. Rada podkreśla w zażaleniu, że „przepisy ustawy o systemie nie przewidują, by nad czynnością chirurgiczną wykonywaną przez osobę niebędącą lekarzem weterynarii jakikolwiek nadzór, choćby pośredni sprawował samorząd lekarzy weterynarii, przez co nie istnieją mechanizmy zapewniające samorządowi zawodowemu sprawowanie pieczy nad należytym wykonywaniem czynności z zakresu zawodu lekarza weterynarii”.
4.2. Dla Trybunału Konstytucyjnego nie ulega wątpliwości, że art. 14 ust. 6 ustawy o systemie nie pozbawia samorządu lekarsko-weterynaryjnego pieczy nad należytym wykonywaniem przez lekarza weterynarii identyfikacji koniowatego. Z przywołanej argumentacji jasno wynika, że Rada skarży brak uregulowań, które zadowalałyby wnioskodawcę, tzn. takich, które konstruowałyby „mechanizmy zapewniające samorządowi zawodowemu sprawowanie pieczy nad należytym wykonywaniem czynności” identyfikacji koniowatego „przez osobę niebędącą lekarzem weterynarii”.
Z powyższych względów trafnie odmówiono nadania wnioskowi dalszego biegu z uwagi na przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), powołując się na brak kompetencji Trybunału Konstytucyjnego do badania zaniechania ustawodawczego.
5. Rada zarzuca sądowi konstytucyjnemu „błędne ustalenie, że wnioskodawca domaga się, aby Trybunał dokonał oceny zaskarżonego przepisu w aspekcie celowości, podczas gdy wnioskodawca domaga się tego, by Trybunał dokonał oceny zgodności zaskarżonego przepisu (…) z Konstytucją”.
5.1. Wnioskodawca doprecyzowuje w zażaleniu stanowisko zajęte we wniosku, twierdząc, że „umożliwienie – tak, jak to czyni art. 14 ust. 6 ustawy (…) o systemie] – wykonywania czynności wszczepiania transpondera służącego elektronicznej identyfikacji koni, a więc czynności określonej w art. 1 ustawy o zawodzie (…), osobom ze średnim wykształceniem, niemającym prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii, jest niedopuszczalne, ponieważ jest równoznaczne z pozbawieniem samorządu (…) pieczy nad wykonywaniem zawodu przez tych, którzy do samorządu nie należą”.
5.2. Wobec oczywistej bezzasadności zarzutu pozbawienia samorządu lekarsko-weterynaryjnego możliwości sprawowania pieczy nad wykonywaniem zawodu przez lekarzy weterynarii, nie pozostawia wątpliwości to, że Rada kwestionuje celowość (racjonalność) umożliwienia dokonywania identyfikacji koniowatego „osobom ze średnim wykształceniem, niemającym prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii”. Tym samym argumentacja zażalenia również w tym zakresie nie podważa trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia. W konsekwencji, należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny prawidłowo odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu z uwagi na przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
6. Rada zarzuca Trybunałowi „błędne ustalenie, że wnioskodawca domaga się kontroli poziomej art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy (…) o zawodzie”.
6.1. Rada zapewnia w zażaleniu, że „domaga się kontroli art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 17 ust. 1 Konstytucji, zaś art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie, jako ustawowe doprecyzowanie pojęcia konstytucyjnego, został wskazany przez wnioskodawcę m.in. po to, by wykazać, że intencją ustrojodawcy było określone ukształtowanie danego zawodu (…) w przedmiotowej sprawie zawodu lekarza weterynarii (…), a w konsekwencji umożliwienie temu samorządowi skutecznego nadzoru nad wykonywaniem tego zawodu, który to nadzór jest niemożliwy z uwagi na brzmienie zaskarżonego art. 14 ust. 6 ustawy o systemie”.
Wbrew zapewnieniom Rady o rzekomym żądaniu zbadania hierarchicznej zgodności norm, nie sposób nie dostrzec, że wnioskodawca koncentruje się na dowodzeniu, że przyjęcie w kwestionowanym przepisie wymogu minimum średniego wykształcenia jako zasadniczo wystarczającego warunku dokonywania czynności identyfikacji koniowatego, należącej – zdaniem wnioskodawcy – do zabiegów chirurgicznych, pozostaje w sprzeczności z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie, przewidującym, że wykonywanie zabiegów chirurgicznych mieści się w wykonywaniu zawodu lekarza weterynarii.
W konsekwencji, wniosek formułujący takie żądanie musiał zostać uznany za wyraz wystąpienia do Trybunału o kontrolę poziomą art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie. Okoliczność powyższa w pełni uzasadniła odmowę nadania wnioskowi dalszego biegu ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.
POSTANOWIENIE
z dnia 27 czerwca 2012 r.
Sygn. akt Tw 27/11
Trybunał Konstytucyjny w składzie:
Marek Zubik – przewodniczący
Adam Jamróz – sprawozdawca
Wojciech Hermeliński,
po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 marca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu wnioskowi Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej,
p o s t a n a w i a:
nie uwzględnić zażalenia.
UZASADNIENIE
1. W dniu 16 listopada 2011 r. wpłynął do Trybunału Konstytucyjnego wniosek Krajowej Rady Lekarsko-Weterynaryjnej (dalej: Rada) o zbadanie zgodności z art. 17 ust. 1 Konstytucji art. 14 ust. 6 ustawy z dnia 2 kwietnia 2004 r. o systemie identyfikacji i rejestracji zwierząt (Dz. U. z 2008 r. Nr 204, poz. 1281, ze zm.; dalej: ustawa o systemie) w brzmieniu: „identyfikacja koniowatego jest dokonywana przez osobę posiadającą co najmniej średnie wykształcenie, która zawarła pisemną umowę z podmiotem, o którym mowa w art. 5 [tzn. prowadzącym rejestr koniowatych]”.
2. Zarządzeniem sędziego Trybunału Konstytucyjnego z 24 stycznia 2012 r. wnioskodawca został wezwany do usunięcia, w terminie 7 dni od dnia doręczenia zarządzenia, braków formalnych wniosku, przez: uzasadnienie, w jaki sposób art. 14 ust. 6 ustawy o systemie narusza, wobec wnioskodawcy, art. 17 ust. 1 Konstytucji, skoro – w myśl art. 10 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 21 grudnia 1990 r. o zawodzie lekarza weterynarii i izbach lekarskoweterynaryjnych (Dz. U. z 2009 r. Nr 93, poz. 767, ze zm.; dalej: ustawa o zawodzie) – do zadań samorządu lekarskoweterynaryjnego należy sprawowanie pieczy i nadzoru nad należytym i sumiennym wykonywaniem zawodu lekarza weterynarii (nie zaś np. technika weterynarii), i w konsekwencji adresaci powołanych przepisów ustawy o systemie – do momentu uzyskania tytułu zawodowego lekarza weterynarii – nie podlegają pieczy sprawowanej przez ten samorząd (por. wyrok TK z 18 lutego 2004 r., P 21/02, OTK ZU nr 2/A/2004, poz. 9); powołanie przepisu (przepisów) prawa, z którego (których) samorząd lekarzy weterynarii wywodzi prawo do sprawowania pieczy nad wykonywaniem czynności identyfikacji koniowatego przez osoby posiadające minimum średnie wykształcenie, o których mowa w kwestionowanym art. 14 ust. 6 ustawy o systemie, niebędące członkami tego samorządu.
3. W piśmie z 3 lutego 2012 r. wnioskodawca odniósł się do stwierdzonych braków formalnych wniosku.
4. Postanowieniem z 26 marca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu wnioskowi Rady.
4.1. Trybunał Konstytucyjny stwierdził oczywistą bezzasadność sformułowanego pod adresem art. 14 ust. 6 ustawy o systemie zarzutu naruszenia – wobec wnioskodawcy – art. 17 ust. 1 Konstytucji oraz nieusunięcie braków formalnych wniosku w wyznaczonym terminie (art. 36 ust. 3 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym, Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK).
4.2. Zdaniem Trybunału żądanie, po pierwsze, zbadania zgodności z Konstytucją zaniechania prawodawczego, po drugie, oceny zaskarżonego przepisu w aspekcie celowości, po trzecie, kontroli poziomej art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie, uzasadniło niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
5. W zażaleniu z 7 kwietnia 2012 r. Rada wniosła o „skierowanie sprawy do rozpoznania na rozprawie”.
Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:
1. Zgodnie z art. 36 ust. 4 ustawy o TK wnioskodawcy przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania wnioskowi dalszego biegu. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6-7 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania wnioskowi dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.
2. Zdaniem Rady Trybunał Konstytucyjny dopuścił się w zaskarżonym postanowieniu naruszenia art. 36 ust. 3 ustawy o TK przez „błędne przyjęcie, że zarzut naruszenia przez art. 14 ust. 6 ustawy (…) o systemie (…) art. 17 ust. 1 Konstytucji jest oczywiście bezzasadny”.
2.1. Wnioskodawca wychodzi z założenia, że „zawód lekarza weterynarii, zdefiniowany został w ustawie o zawodzie (…) przez wskazanie czynności, które do tego zawodu są zaliczane”. Rada wyraża przekonanie, że „art. 14 ust. 6 ustawy o systemie uniemożliwia samorządowi lekarzy weterynarii wypełnianie jego konstytucyjnych obowiązków właśnie przez to, że całkowicie wyłącza spod nadzoru samorządu zawodowego czynność, która jest zastrzeżona dla samorządu lekarzy weterynarii i stanowi o istocie tego zawodu”.
Odnosząc się do przywołanego stanowiska, Trybunał Konstytucyjny zwraca uwagę, że „identyfikacja koniowatego” nie została wskazana expressis verbis w art. 1 ust. 1 ustawy o zawodzie, tym samym nie można się zgodzić z twierdzeniem, że ustawodawca przypisał możność jej dokonywania wyłącznie lekarzom weterynarii. Za tym poglądem przemawia także treść kwestionowanego przepisu, który nie uzależnia możliwości przeprowadzania wskazanej w nim czynności od posiadania wyższego wykształcenia. Na marginesie należy zasygnalizować, że stosowanie zasad identyfikacji zwierząt należy do umiejętności wymaganych od techników weterynarii (załącznik nr 11 do rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej z dnia 21 stycznia 2011 r. w sprawie podstaw programowych kształcenia w zawodach: asystent osoby niepełnosprawnej, florysta, kucharz małej gastronomii, operator maszyn leśnych, opiekun medyczny, pracownik pomocniczy obsługi hotelowej, sprzedawca, technik handlowiec, technik organizacji usług gastronomicznych, technik przetwórstwa mleczarskiego i technik weterynarii, Dz. U. Nr 49, poz. 254). Wymaga nadto podkreślenia, że wnioskodawca sam przyznaje, iż „słusznie Trybunał Konstytucyjny zauważył w zaskarżonym postanowieniu, że legitymacja samorządów zawodowych skupiających osoby wykonujące zawody zaufania publicznego koncentruje się wokół spraw dotyczących wykonywania określonej profesji przez członków organizacji w kontekście przysługujących im uprawnień i ciążących na nich obowiązków”. Wnioskodawca akceptuje, że „legitymacja czynna dotyczy określonej profesji wykonywanej przez członków samorządu zawodowego”. Rada aprobuje jednocześnie stanowisko, zgodnie z którym „art. 17 ust. 1 Konstytucji nie przyznaje automatycznie danemu samorządowi zawodowemu nadzoru nad podmiotami, które nie są instytucjonalnie związane ze strukturami danego samorządu zawodowego”. Zgadza się zatem, że „art. 17 ust. 1 [Konstytucji] nie ustanawia automatycznie nadzoru nad osobami pozostającymi poza strukturami samorządu zawodowego”.
Wobec powyższego nie znajduje uzasadnienia twierdzenie, że kwestionowany przepis „pozbawia samorząd zawodowy możliwości sprawowania należytej pieczy nad wykonywaniem tego zawodu”, tym bardziej że wnioskodawca sam potwierdza, że „art. 14 ust. 6 ustawy o systemie (…) nie ustanawia zakazu wykonywania zabiegu identyfikacji koniowatego przez lekarzy weterynarii”.
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny w obecnym składzie w pełni podziela zajęte w zaskarżonym postanowieniu stanowisko, zgodnie z którym sformułowany pod adresem art. 14 ust. 6 ustawy o systemie zarzut naruszenia art. 17 ust. 1 Konstytucji jest oczywiście bezzasadny. W konsekwencji, Trybunał Konstytucyjny prawidłowo odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o TK.
3. W przekonaniu Rady Trybunał Konstytucyjny dopuścił się w zaskarżonym postanowieniu naruszenia art. 36 ust. 3 ustawy o TK przez „błędne przyjęcie, że wnioskodawca nie powołał przepisów prawa, z których wynika prawo samorządu lekarsko-weterynaryjnego do sprawowania pieczy nad wykonywaniem czynności identyfikacji koniowatego przez osoby posiadające minimum średnie wykształcenie, o których mowa w kwestionowanym art. 14 ust. 6 ustawy o systemie” .
W ocenie Trybunału Konstytucyjnego, skoro wnioskodawca potwierdza w zażaleniu, że „możliwości sprawowania nadzoru przez samorząd lekarzy weterynarii nad czynnościami wykonywanymi przez osoby pozostające poza samorządem zawodowym nie daje żaden przepis ustawy o systemie” i jednocześnie nie wskazuje żadnego innego uregulowania na poparcie swoich twierdzeń, to tym samym należy uznać, że odmowa nadania wnioskowi dalszego biegu na podstawie art. 36 ust. 3 ustawy o TK (nieusunięcie braków formalnych w wyznaczonym terminie) była w pełni uzasadniona.
4. Rada zarzuca Trybunałowi „błędne ustalenie, że wnioskodawca domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją zaniechania prawodawczego, podczas gdy wnioskodawca domaga się stwierdzenia niezgodności z Konstytucją konkretnego, obowiązującego przepisu ustawowego, tj. art. 14 ust. 6 ustawy o systemie”.
4.1. Rada podkreśla w zażaleniu, że „przepisy ustawy o systemie nie przewidują, by nad czynnością chirurgiczną wykonywaną przez osobę niebędącą lekarzem weterynarii jakikolwiek nadzór, choćby pośredni sprawował samorząd lekarzy weterynarii, przez co nie istnieją mechanizmy zapewniające samorządowi zawodowemu sprawowanie pieczy nad należytym wykonywaniem czynności z zakresu zawodu lekarza weterynarii”.
4.2. Dla Trybunału Konstytucyjnego nie ulega wątpliwości, że art. 14 ust. 6 ustawy o systemie nie pozbawia samorządu lekarsko-weterynaryjnego pieczy nad należytym wykonywaniem przez lekarza weterynarii identyfikacji koniowatego. Z przywołanej argumentacji jasno wynika, że Rada skarży brak uregulowań, które zadowalałyby wnioskodawcę, tzn. takich, które konstruowałyby „mechanizmy zapewniające samorządowi zawodowemu sprawowanie pieczy nad należytym wykonywaniem czynności” identyfikacji koniowatego „przez osobę niebędącą lekarzem weterynarii”.
Z powyższych względów trafnie odmówiono nadania wnioskowi dalszego biegu z uwagi na przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK), powołując się na brak kompetencji Trybunału Konstytucyjnego do badania zaniechania ustawodawczego.
5. Rada zarzuca sądowi konstytucyjnemu „błędne ustalenie, że wnioskodawca domaga się, aby Trybunał dokonał oceny zaskarżonego przepisu w aspekcie celowości, podczas gdy wnioskodawca domaga się tego, by Trybunał dokonał oceny zgodności zaskarżonego przepisu (…) z Konstytucją”.
5.1. Wnioskodawca doprecyzowuje w zażaleniu stanowisko zajęte we wniosku, twierdząc, że „umożliwienie – tak, jak to czyni art. 14 ust. 6 ustawy (…) o systemie] – wykonywania czynności wszczepiania transpondera służącego elektronicznej identyfikacji koni, a więc czynności określonej w art. 1 ustawy o zawodzie (…), osobom ze średnim wykształceniem, niemającym prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii, jest niedopuszczalne, ponieważ jest równoznaczne z pozbawieniem samorządu (…) pieczy nad wykonywaniem zawodu przez tych, którzy do samorządu nie należą”.
5.2. Wobec oczywistej bezzasadności zarzutu pozbawienia samorządu lekarsko-weterynaryjnego możliwości sprawowania pieczy nad wykonywaniem zawodu przez lekarzy weterynarii, nie pozostawia wątpliwości to, że Rada kwestionuje celowość (racjonalność) umożliwienia dokonywania identyfikacji koniowatego „osobom ze średnim wykształceniem, niemającym prawa wykonywania zawodu lekarza weterynarii”. Tym samym argumentacja zażalenia również w tym zakresie nie podważa trafności zaskarżonego rozstrzygnięcia. W konsekwencji, należy stwierdzić, że Trybunał Konstytucyjny prawidłowo odmówił nadania wnioskowi dalszego biegu z uwagi na przesłankę niedopuszczalności wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
6. Rada zarzuca Trybunałowi „błędne ustalenie, że wnioskodawca domaga się kontroli poziomej art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy (…) o zawodzie”.
6.1. Rada zapewnia w zażaleniu, że „domaga się kontroli art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 17 ust. 1 Konstytucji, zaś art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie, jako ustawowe doprecyzowanie pojęcia konstytucyjnego, został wskazany przez wnioskodawcę m.in. po to, by wykazać, że intencją ustrojodawcy było określone ukształtowanie danego zawodu (…) w przedmiotowej sprawie zawodu lekarza weterynarii (…), a w konsekwencji umożliwienie temu samorządowi skutecznego nadzoru nad wykonywaniem tego zawodu, który to nadzór jest niemożliwy z uwagi na brzmienie zaskarżonego art. 14 ust. 6 ustawy o systemie”.
Wbrew zapewnieniom Rady o rzekomym żądaniu zbadania hierarchicznej zgodności norm, nie sposób nie dostrzec, że wnioskodawca koncentruje się na dowodzeniu, że przyjęcie w kwestionowanym przepisie wymogu minimum średniego wykształcenia jako zasadniczo wystarczającego warunku dokonywania czynności identyfikacji koniowatego, należącej – zdaniem wnioskodawcy – do zabiegów chirurgicznych, pozostaje w sprzeczności z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie, przewidującym, że wykonywanie zabiegów chirurgicznych mieści się w wykonywaniu zawodu lekarza weterynarii.
W konsekwencji, wniosek formułujący takie żądanie musiał zostać uznany za wyraz wystąpienia do Trybunału o kontrolę poziomą art. 14 ust. 6 ustawy o systemie z art. 1 ust. 1 pkt 3 ustawy o zawodzie. Okoliczność powyższa w pełni uzasadniła odmowę nadania wnioskowi dalszego biegu ze względu na niedopuszczalność wydania orzeczenia (art. 39 ust. 1 pkt 1 ustawy o TK).
W tym stanie rzeczy Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.