Pełny tekst orzeczenia

367/4/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 4 lipca 2013 r.

Sygn. akt Ts 30/12



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Stanisław Rymar,



po wstępnym rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym skargi konstytucyjnej W.B. w sprawie zgodności:

art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252, ze zm.) w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) w zw. z art. 51 § 1 oraz art. 57 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) z art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej,



p o s t a n a w i a:



1) podjąć zawieszone postępowanie,

2) umorzyć postępowanie.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej złożonej do Trybunału Konstytucyjnego 9 lutego 2012 r. skarżący zakwestionował zgodność art. 2 ust. 1 pkt 5 i art. 2 ust. 2 ustawy z dnia 30 kwietnia 2004 r. o świadczeniach przedemerytalnych (Dz. U. Nr 120, poz. 1252, ze zm.) w zw. z art. 6 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 153, poz. 1227, ze zm.) w zw. z art. 51 § 1 oraz art. 57 § 1 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. – Kodeks pracy (Dz. U. z 1998 r. Nr 21, poz. 94, ze zm.) z art. 32 ust. 1 oraz art. 67 ust. 1 Konstytucji.

Decyzją Zakładu Ubezpieczeń Społecznych – Oddział w Szczecinie z 15 lipca 2010 r. (znak: SPe SP5-540061) odmówiono skarżącemu prawa do świadczenia przedemerytalnego. Odwołanie wniesione od powyższej decyzji zostało oddalone wyrokiem Sądu Okręgowego w Szczecinie z 22 marca 2011 r. (sygn. akt VI U 1038/10). W uzasadnieniu rozstrzygnięcia wskazano, że nie można zaliczyć do stażu pracy skarżącego, od którego długości zależy przyznawanie świadczenia przedemerytalnego, okresu pozostawania bez pracy, za który zasądzono wynagrodzenie, gdyż nie jest to okres zatrudnienia, a okres wliczany do okresu zatrudnienia. Tym samym pracownik przywrócony do pracy orzeczeniem sądu nie pozostaje w tym czasie w stosunku pracy, co uniemożliwia uznanie tego okresu za składkowy. Wyrokiem z 11 października 2011 r. (sygn. akt III AUa 316/11) Sąd Apelacyjny w Szczecinie – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił apelację wniesioną od wyroku sądu I instancji. Skarżący 5 stycznia 2012 r. wniósł od rozstrzygnięcia sądu apelacyjnego skargę kasacyjną do Sądu Najwyższego.

Z wydaniem wskazanych rozstrzygnięć skarżący wiąże naruszenie zasady równości (art. 32 Konstytucji) oraz prawa do zabezpieczenia społecznego (art. 67 Konstytucji). Sprzeczność kwestionowanego przepisu z art. 67 Konstytucji upatruje skarżący w naruszeniu zasady ekwiwalentności – zasady wzajemności składek i świadczeń z zakresu zabezpieczenia społecznego. Zastosowanie zaskarżonego przepisu prowadzi bowiem do sytuacji, w której pracodawca powinien wypłacić pracownikowi wynagrodzenie za wskazany w orzeczeniu sądowym okres pozostawania bez pracy i potrącić z tego wynagrodzenia składki na ubezpieczenie społeczne. W zamian za opłacone składki pracownikowi nie przysługuje jednak wliczenie tego okresu do okresu składkowego, branego pod uwagę przy ustalaniu uprawnień do emerytury (lub świadczenia przedemerytalnego). Brak uwzględnienia okresu, za który opłacono składki na ubezpieczenie społeczne przy przyznawaniu prawa do konkretnego świadczenia emerytalnego, narusza – w ocenie skarżącego – art. 67 ust. 1 Konstytucji.

Uzasadniając naruszenie zasady równości, skarżący porównuje sytuacje osób, które świadczyły pracę, oraz osób, które w pewnym okresie – będąc w sporze z pracodawcą – nie wykonywały pracy nie ze swojej winy, a którym sąd przyznał rację i zasądził wynagrodzenia przynajmniej za część spornego okresu, za który odprowadzono składki na ubezpieczenia społeczne. W jego ocenie nie ma podstaw do odmiennego traktowania tej drugiej grupy osób, jedynie ze względu na faktyczne niewykonywanie pracy. Ponadto skarżący wskazuje, że gdyby sąd za okres pozostawania bez pracy przyznał mu odszkodowanie, a nie wynagrodzenie, to miałby ten okres zaliczony przy ustalaniu prawa do świadczenia z zakresu zabezpieczenia społecznego jako okres nieskładkowy. W przypadku uzyskania wynagrodzenia za okres pozostawania bez pracy, za który jednak przyznano wynagrodzenie i odprowadzono składki na ubezpieczenie społeczne, okres ten nie ma ani charakteru składkowego, ani nieskładkowego. Zdaniem skarżącego jest to o tyle niezrozumiałe, że sytuacja pracownika, który został przywrócony do pracy i otrzymał wynagrodzenie, jest lepsza (niesie ze sobą lepsze uprawnienia) niż sytuacja osoby, która uzyskała tylko odszkodowanie.


Postanowieniem z 17 maja 2012 r. Trybunał Konstytucyjny – w związku z wniesieniem przez skarżącego skargi kasacyjnej od wyroku Sądu Apelacyjnego w Szczecinie – III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z 11 października 2011 r. (sygn. akt III AUa 316/11) – postanowił zawiesić postępowanie do czasu zakończenia postępowania przed Sądem Najwyższym.

Wyrokiem z 13 grudnia 2012 r. (sygn. akt III UK 15/12) Sąd Najwyższy uchylił zaskarżony wyrok sądu II instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. W związku z powyższym skarżący pismem z 25 marca 2013 r. cofnął wniesioną skargę konstytucyjną.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 31 ust. 2 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) wnioskodawca może do rozpoczęcia rozprawy wycofać wniosek, pytanie prawne albo skargę konstytucyjną. W myśl utrwalonego orzecznictwa TK prawo do cofnięcia skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy mieści się w granicach swobodnego uznania skarżącego i jest odzwierciedleniem zasady dyspozycyjności, na której opiera się postępowanie przed Trybunałem Konstytucyjnym (zob. m.in. postanowienie TK z 4 marca 1999 r., SK 16/98, OTK ZU nr 2/1999, poz. 26).

Cofnięcie skargi konstytucyjnej przed rozpoczęciem rozprawy nie podlega zatem kontroli Trybunału Konstytucyjnego, skutkuje natomiast koniecznością umorzenia postępowania, zgodnie z art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK (zob. postanowienie TK z 7 lipca 2011 r., Ts 207/09, OTK ZU nr 4/B/2011, poz. 301).

Pismem z 25 marca 2013 r. skarżący cofnął swoją skargę konstytucyjną z 9 lutego 2012 r.



W tym stanie rzeczy, na podstawie art. 39 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK, Trybunał Konstytucyjny postanowił jak w sentencji.