Pełny tekst orzeczenia

65/1/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 30 stycznia 2013 r.

Sygn. akt Ts 216/11



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Małgorzata Pyziak-Szafnicka – przewodnicząca

Marek Kotlinowski – sprawozdawca

Stanisław Biernat,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 lipca 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej Beaty B.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej z 8 lipca 2011 r. Beata B. (dalej: skarżąca) zarzuciła niezgodność art. 4241, art. 5192, art. 11481 § 3, art. 11511 § 3 i art. 1215 § 3 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. – Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. Nr 43, poz. 296, ze zm.; dalej: k.p.c.) z art. 2, art. 32 i art. 78 Konstytucji; ponadto zaś niezgodność art. 130 § 1, art. 165 § 2 i art. 11355 k.p.c. z art. 2, art. 9, art. 32 i art. 176 ust. 1 Konstytucji oraz z rozporządzeniem nr 1393/2007 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 listopada 2007 r. dotyczącym doręczania w państwach członkowskich dokumentów sądowych i pozasądowych w sprawach cywilnych i handlowych (doręczanie dokumentów) oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1348/2000 (Dz. Urz. UE L Nr 324 z 10.12.2007, str. 79-120; dalej: rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady).

Postanowieniem z 26 lipca 2012 r. Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu z następujących powodów. Po pierwsze, ostateczne orzeczenie w sprawie skarżącej (postanowienie Sądu Najwyższego z 13 kwietnia 2011 r., doręczone jej 11 maja 2011 r.) nie zostało wydane na podstawie art. 5192, art. 11481 § 3, art. 11511 § 3 i art. 1215 § 3 k.p.c. ani też w oparciu o art. 130 § 1, art. 165 § 2 i art. 11355 k.p.c., co w odniesieniu do wskazanych przepisów oznaczało niespełnienie przesłanki formalnej wynikającej z art. 47 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm., dalej: ustawa o TK). Sąd Najwyższy wydał bowiem rozstrzygnięcie w sprawie skarżącej, opierając się na art. 4241 w zw. z art. 4248 k.p.c. Po drugie, podstawą odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu w zakresie art. 4241 k.p.c. było ustalenie, że podniesione zarzuty dotyczące naruszenia zasady demokratycznego państwa prawnego (art. 2 Konstytucji), zasady równości (art. 32 ust. 1 Konstytucji), zasady niedyskryminacji (art. 32 ust. 2 Konstytucji) i pozbawienia skarżącej prawa do merytorycznego rozpoznania sprawy oraz do zaskarżenia orzeczeń i decyzji wydanych w pierwszej instancji (art. 78 Konstytucji) są oczywiście bezzasadne. Po trzecie, argumenty zawarte w skardze konstytucyjnej stanowiły postulaty de lege ferenda odnośnie do zmian konstrukcji skargi o stwierdzenie niezgodności z prawem prawomocnego orzeczenia oraz „przywrócenia” możliwości, by wnosić tę skargę od postanowień innych niż co do istoty sprawy, wydanych w postępowaniu rozpoznawczym w trybie procesowym. Po czwarte, niedopuszczalnym wzorcem kontroli był zarówno art. 9 Konstytucji, jak i akty prawne inne niż ustawa zasadnicza, w tym rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady, ponieważ wzorcami kontroli w skardze konstytucyjnej mogą być jedynie przepisy Konstytucji dotyczące praw lub wolności (art. 79 Konstytucji, art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK).

Powyższe postanowienie zostało zaskarżone zażaleniem z 13 sierpnia 2012 r. Zdaniem skarżącej „dopuszczenie nadania pisma z dotrzymaniem terminu na poczcie austriackiej lub zmiana długości terminu z 7 na 14 dni lub wezwanie skarżącej bezpośrednio na jej adres zamieszkania poza granicami kraju dałoby skarżącej możliwość wypełnienia nałożonego zobowiązania w zadanym terminie, a tym samym uzyskania możliwości merytorycznego rozpatrzenia odwołania w sprawie o przywrócenie posiadania”. W ocenie skarżącej „pozbawienie osobistej (bez pełnomocnika) możliwości prowadzenia korespondencji z organami państwa i sądami w jedną i drugą stronę z miejsca zamieszkania jest przykładem niepełnego lub błędnego uregulowania”. Skarżąca uważa, że art. 9 Konstytucji kreuje prawa i wolności jednostki. Dodatkowo, zdaniem skarżącej, „niezgodność przepisu prawa polskiego z nadrzędnym lub równoległym prawem europejskim, przy jednoczesnej zgodności tego prawa z ustawą zasadniczą nie może istnieć”.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a argumenty podniesione w zażaleniu nie podważają ustaleń przedstawionych w tym orzeczeniu i dlatego nie zasługują na uwzględnienie. Przedmiotem kontroli dokonywanej przez Trybunał Konstytucyjny w wyniku wniesienia zażalenia na postanowienie o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej jest jedynie prawidłowość dokonanego w nim rozstrzygnięcia.

W zażaleniu zostały powtórzone argumenty zawarte w skardze konstytucyjnej, których nietrafność Trybunał wykazał w postanowieniu o odmowie nadania skardze dalszego biegu. Sformułowane przez skarżącą postulaty de lege ferenda pozostają poza kognicją Trybunału Konstytucyjnego, co zostało trafnie wskazane w postanowieniu o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej.

Twierdzenie skarżącej, że została pozbawiona „osobistej (bez pełnomocnika) możliwości prowadzenia korespondencji z organami państwa i sądami w jedną i drugą stronę z miejsca zamieszkania” jest bezpodstawne. Jak sama podniosła w zażaleniu, w postępowaniu cywilnym ustanowiła pełnomocnika do doręczeń w kraju. Oznacza to, że adres wskazanej przez skarżącą osoby był jedynie „skrzynką pocztową”, a korespondencję skarżąca prowadziła osobiście z sądami powszechnymi, ponieważ nie zastępował jej profesjonalny pełnomocnik.

Jak trafnie podkreślono w zakwestionowanym postanowieniu, wzorcami kontroli w skardze konstytucyjnej mogą być jedynie przepisy Konstytucji dotyczące praw lub wolności, co wynika wprost z treści art. 79 Konstytucji oraz art. 47 ust. 1 pkt 2 ustawy o TK. Powoływany przez skarżącą wyrok TK z 24 listopada 2010 r., K 32/09, (OTK ZU nr 9/A/2010, poz. 108) został wydany na skutek wniosków grupy posłów i grupy senatorów o zbadanie zgodności Traktatu z Lizbony zmieniającego Traktat o Unii Europejskiej i Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, sporządzonego w Lizbonie dnia 13 grudnia 2007 r. (Dz. U. z 2009 r. Nr 203, poz. 1569) z Konstytucją. Tymczasem w postępowaniu inicjowanym wnioskiem grupy posłów lub senatorów (czy też wnioskiem innego uprawnionego podmiotu posiadającego legitymację ogólną do inicjowania kontroli abstrakcyjnej mającej na celu zbadanie zgodności określonych przepisów z Konstytucją), inaczej niż w przypadku skargi konstytucyjnej, jest dopuszczalne wskazanie jako wzorców kontroli także przepisów Konstytucji niestatuujących praw lub wolności jednostki (art. 188 pkt 1-4 w zw. z art. 191 ust. 1 pkt 1 Konstytucji).



Biorąc powyższe okoliczności pod uwagę, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK nie uwzględnił zażalenia wniesionego na postanowienie o odmowie nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.