Pełny tekst orzeczenia

306/4/B/2013

POSTANOWIENIE

z dnia 4 lipca 2013 r.

Sygn. akt Ts 257/10



Trybunał Konstytucyjny w składzie:



Piotr Tuleja – przewodniczący

Andrzej Wróbel – sprawozdawca

Marek Kotlinowski,



po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego z dnia 26 kwietnia 2012 r. o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej T.N.,



p o s t a n a w i a:



nie uwzględnić zażalenia.



UZASADNIENIE



W skardze konstytucyjnej wniesionej do Trybunału 6 października 2010 r. T.N. (dalej: skarżący) zarzucił niezgodność: po pierwsze, art. 140 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. – Kodeks cywilny (Dz. U. Nr 16, poz. 93, ze zm.; dalej: k.c.) w zakresie, w jakim przepis ten nie przewiduje możliwości sądowej kontroli uprawnień wynikających z ustawowych ograniczeń prawa własności przewidzianych w ustawie z dnia 13 października 1995 r. – Prawo łowieckie (Dz. U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, ze zm.; dalej: prawo łowieckie), z art. 64 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 66, art. 45 ust. 1, art. 77 ust. 2 oraz art. 32 ust. 1 Konstytucji; po drugie, art. 222 § 2 k.c. w zakresie, w jakim przepis ten wyłącza możliwość dochodzenia przez właściciela nieruchomości zaniechania naruszeń jego władztwa nad gruntem w przypadku przekroczenia przez koło łowieckie uprawnień wynikających z prawa łowieckiego, z art. 64 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3, art. 66 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji; po trzecie, art. 26 pkt 4 prawa łowieckiego w zakresie, w jakim przepis ten wyłącza prawo właściciela do żądania wykluczenia jego nieruchomości z obwodu łowieckiego, z art. 64 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji.

Postanowieniem z 26 kwietnia 2012 r. (doręczonym pełnomocnikowi skarżącego 7 maja 2012 r.) Trybunał Konstytucyjny odmówił nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. W uzasadnieniu stwierdził, że art. 140 oraz art. 222 § 2 k.c. nie stanowiły źródła naruszenia konstytucyjnych wolności i praw skarżącego. Trybunał wskazał również, że art. 26 pkt 4 prawa łowieckiego nie stanowił podstawy ostatecznego rozstrzygnięcia w sprawie skarżącego. Ponadto Trybunał podkreślił, że skarżący zakwestionował brak odpowiedniej regulacji normatywnej w prawie łowieckim, badanie zaniechań prawodawczych nie mieści się zaś w zakresie właściwości Trybunału. Odnosząc się do kwestii zgodności art. 26 pkt 4 prawa łowieckiego z art. 45 ust. 1 Konstytucji, Trybunał przyjął, że wskazany wzorzec jest nieadekwatny.



W zażaleniu z 14 maja 2012 r. skarżący zakwestionował w całości postanowienie Trybunału o odmowie nadania dalszego biegu rozpatrywanej skardze konstytucyjnej. Zdaniem skarżącego Trybunał błędnie przyjął, że art. 140 oraz art. 222 § 2 k.c. nie stanowiły źródła naruszeń przysługujących mu konstytucyjnych praw i wolności. Skarżący wskazał również, że podtrzymuje swoje dotychczasowe stanowisko w sprawie naruszenia art. 64 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 oraz art. 45 ust. 1 Konstytucji przez zakwestionowany art. 26 pkt 4 prawa łowieckiego.



Trybunał Konstytucyjny zważył, co następuje:



Zgodnie z art. 36 ust. 4 w zw. z art. 49 ustawy z dnia 1 sierpnia 1997 r. o Trybunale Konstytucyjnym (Dz. U. Nr 102, poz. 643, ze zm.; dalej: ustawa o TK) skarżącemu przysługuje prawo wniesienia zażalenia na postanowienie Trybunału Konstytucyjnego o odmowie nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej. Trybunał, w składzie trzech sędziów, rozpatruje zażalenie na posiedzeniu niejawnym (art. 25 ust. 1 pkt 3 lit. b w zw. z art. 36 ust. 6–7 i z art. 49 ustawy o TK). Trybunał Konstytucyjny bada w szczególności, czy wydając zaskarżone postanowienie, prawidłowo stwierdził istnienie przesłanek odmowy nadania skardze dalszego biegu. Oznacza to, że na etapie rozpoznania zażalenia Trybunał analizuje przede wszystkim te zarzuty, które mogą podważyć trafność ustaleń przyjętych za podstawę zaskarżonego rozstrzygnięcia.

Trybunał w niniejszym składzie stwierdza, że zaskarżone postanowienie jest prawidłowe, a zarzuty zażalenia nie podważają podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu.

Trybunał zauważa, że pomimo zaskarżenia w całości postanowienia z 26 kwietnia 2012 r., w zażaleniu nie podjęto polemiki z ustaleniami dotyczącymi podstaw odmowy nadania dalszego biegu skardze konstytucyjnej w zakresie badania zgodności z Konstytucją art. 26 pkt 4 prawa łowieckiego. Skarżący wskazał, że podtrzymuje swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w skardze oraz w piśmie wniesionym w celu uzupełnienia braków formalnych skargi. Ponowne powołanie się na zarzuty zawarte w skardze konstytucyjnej i nieodniesienie się do zaskarżonego postanowienia zwalnia Trybunał z kontroli zażalenia w tej części.

Ponadto skarżący nie podważył zawartego w zakwestionowanym postanowieniu stwierdzenia, iż art. 140 oraz art. 222 § 2 k.c. nie stanowiły źródła naruszeń przysługujących mu konstytucyjnych wolności i praw. Podkreślił jedynie, że art. 140 k.c. wyznacza treść prawa własności, a zatem koło łowieckie, naruszając przepisy prawa łowieckiego, naruszyło również art. 140 k.c. Skarżący nie odniósł się natomiast do wyrażonego w zakwestionowanym postanowieniu twierdzenia, że wskazane przepisy określają treść i zasady ochrony prawa własności w ogólny sposób, w związku z czym nie mogły one stanowić podstawy ewentualnego naruszenia konstytucyjnych praw i wolności skarżącego.



Mając zatem na względzie, że zażalenie nie podważa podstaw odmowy nadania skardze konstytucyjnej dalszego biegu, Trybunał Konstytucyjny na podstawie art. 49 w zw. z art. 36 ust. 7 ustawy o TK orzekł jak w sentencji.