Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 21 marca 2013 r.

Sąd Apelacyjny w Poznaniu, III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 21 marca 2013 r. w Poznaniu

sprawy z wniosku E. W.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P.

o wznowienie postępowania w przedmiocie prawomocnej decyzji odmawiającej renty z tytułu niezdolności do pracy

na skutek apelacji wnioskodawczyni E. W.

od wyroku Sądu Okręgowego w Poznaniu

z dnia 14 sierpnia 2012 r. sygn. akt VIII U 1919/12

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Decyzją z dnia 29 lutego 2012 r. pozwany Zakład Ubezpieczeń Społecznych II Oddział w P. odmówił E. W. ponownego ustalenia prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy w sprawie zakończonej prawomocną decyzją z dnia 15 lipca 2010 r., którą orzeczono brak prawa do wnioskowanego świadczenia .

Od decyzji tej ubezpieczona odwołała się do Sądu Okręgowego w Poznaniu.

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2012 r. odwołanie oddalono.

U podstaw powołanego rozstrzygnięcia legły następujące ustalenia faktyczne i rozważania prawne:

E. W. ur. (...) uprawniona była do renty inwalidzkiej II grupy od dnia 23 stycznia 1993 r. do 31 maja 1994 r. Kolejnymi decyzjami z 11.09.1998 r. i 25.10.2000 r. pozwany odmawiał prawa do renty, oraz wznowienia postępowania administracyjnego (decyzja z dnia 30 lipca 2004 r. , 24.08.2006 r., 2.06.2008 r.). W sprawach tych częściowo zapadały rozstrzygnięcia sądowe w I i II instancji.

Orzeczeniem z dnia 23 czerwca 2008 r. (...) Zespołu ds. Orzekania o Niepełnosprawności odwołująca zaliczona została do znacznego stopnia niepełnosprawności na stałe, niepełnosprawność istnieje od czerwca 2004 r., a ustalony jej stopień datuje się od 2 czerwca 2008 r.

W dniu 17 lutego 2010 r. odwołująca ponowiła wniosek o świadczenie rentowe. W dziesięcioleciu poprzedzającym datę wniosku nie legitymuje się ona wymaganym co najmniej 5-letnim okresem składkowym i nieskładkowym. Powinna udowodnić powstanie częściowej niezdolności do pracy przed dniem 12 grudnia 1996 r. (18 miesięcy od ustania ubezpieczenia), zaś – całkowitej niezdolności do pracy przed dniem 19 sierpnia 1999 r. (w tym dziesięcioleciu ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy).

Komisja Lekarska ZUS orzeczeniem z dnia 25 czerwca 2010 r. ustaliła, że E. W. jest trwale częściowo niezdolna do pracy , przy czym niezdolność ta powstała po dniu 12 grudnia 1996 r.

Decyzją z dnia 15 lipca 2010 r. pozwany odmówił przyznania odwołującej prawa do renty z tytułu niezdolności do pracy, decyzja ta uprawomocniła się wobec jej niezaskarżenia.

W dniu 1 grudnia 2011 r. E. W. wniosła o ponowne ustalenie prawa do świadczenia rentowego w trybie wznowienia postępowania. Postanowieniem z dnia 12 stycznia 2012 r. pozwany organ rentowy wszczął postępowanie w sprawie zakończonej prawomocną decyzją z dnia 15 lipca 2010 r. Główny Lekarz Orzecznik w opinii z dnia 22 lutego 2012 r. stwierdził, że przedłożona przez odwołującą dokumentacja lekarska nie wskazuje na nowe okoliczności dotyczące stanu zdrowia istniejące przed 12 grudnia 1996 r., jak również przed 19 sierpnia 1999 r. Dotyczy wyłącznie aktualnego stanu zdrowia ubezpieczonej.

W tak ustalonym – na podstawie niekwestionowanych dokumentów złożonych do akt sprawy i akt rentowych pozwanego – stanie faktycznym sąd I instancji uznał wniesione odwołanie za bezzasadne.

Sąd przywołał brzmienie art.114 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153 poz.1227 ze zm.), zgodnie z którym prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość. Sąd powoływał się także na deklaratoryjny charakter decyzji organu rentowego i brak przymiotu powagi rzeczy osądzonej po jej stronie.

Odnosząc powyższe do rozpoznawanej sprawy sąd naprowadzał równocześnie, że nowe dowody lub okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji z dnia 15 lipca 2010 r. a mające wpływa na prawo do renty z tytułu niezdolności do pracy nie zostały przez odwołującą wskazane. E. W. nie naprowadziła bowiem nowych dowody lub okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji z dnia 15 lipca 2010 r. , które świadczyłyby o istnieniu u niej częściowej niezdolności do pracy przed dniem 12.12.1996 r. lub całkowitej niezdolności do pracy przed 19.08.1999 r. Ciężar ich udowodnienia spoczywał na odwołującej w myśl art.232 k.p.c.

Powyższe skutkować musiało oddaleniem odwołania w oparciu o treść art.477 ¹⁴§2 k.p.c.

Apelację od powołanego orzeczenia wywiodła E. W. domagając się zmiany zaskarżonego orzeczenia i przyznania świadczenia rentowego.

W treści wniesionego środka zaskarżenia naprowadzała, że przedłożyła nowe dowody i okoliczności istniejące przed wydaniem decyzji z dnia 15 lipca 2010 r. , które świadczyłyby o istnieniu u niej częściowej niezdolności do pracy przed dniem 12.12.1996 r. lub całkowitej niezdolności do pracy przed 19.08.1999 r. Z wypisu orzeczenia z 17.03 1993 r. wynika jej inwalidztwo III grupy, z kolei orzeczeniem z 30.11.2005 r. Lekarz Orzecznik ZUS uznał ją za częściowo niezdolną do pracy . Nadciśnienie tętnicze występuje u niej od 1988 r. a cukrzyca od 1994 r., przebyła także dwa udary niedokrwienne w 2001 i 2004 r. Potwierdza to treść zaświadczenia lekarskiego z 30.01.2012 r.

Pozwany organ rentowy wniósł o oddalenie apelacji wnioskodawczyni.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja E. W. jest nieuzasadniona.

Na wstępie Sąd Apelacyjny wskazuje, że w pełni akceptuje ustalenia faktyczne poczynione na etapie postępowania pierwszo instancyjnego, co czyni zbędnym ich ponowne w tym miejscu szczegółowe przywoływanie.

Prawidłowo wskazał Sąd Okręgowy materialno prawne podstawy wniosku ubezpieczonej o ponowne ustalenie prawa do renty.

Zgodnie z unormowaniem art.114 ust.1 ustawy z dnia 17 grudnia 1998 r. o emeryturach i rentach z Funduszu Ubezpieczeń Społecznych (t.j. Dz.U. z 2009 r. Nr 153 poz.1227 ze zm.), prawo do świadczeń lub ich wysokość ulega ponownemu ustaleniu na wniosek osoby zainteresowanej lub z urzędu, jeżeli po uprawomocnieniu się decyzji w sprawie świadczeń zostaną przedłożone nowe dowody lub ujawniono okoliczności istniejące przed wydaniem tej decyzji, które mają wpływ na prawo do świadczeń lub na ich wysokość.

Istotne w sprawie było, iż dla nabycia prawa do renty ubezpieczona była zobowiązana wykazać powstanie częściowej niezdolności do pracy przed dniem 12 grudnia 1996 r. (18 miesięcy od ustania ubezpieczenia), zaś – całkowitej niezdolności do pracy przed dniem 19 sierpnia 1999 r. (w tym dziesięcioleciu ma wymagany okres składkowy i nieskładkowy).

Tymczasem – jak słusznie ocenił sąd I instancji – do wniosku o wznowienie postępowania rentowego nie przedłożono dokumentacji lekarskiej z tych okresów, zresztą – jak wskazywała sama odwołująca – uległa ona zaginięciu. W żadnym razie cech takich nie nosi legitymacja ubezpieczeniowa złożona w kserokopii z adnotacjami o udzielanych zwolnieniach lekarskich – jest to wyłącznie dowód na czasową niezdolność do pracy nie zaś na niezdolność do pracy w rozumieniu przepisów art.12 i 13 ustawy o emeryturach i rentach z FUS. Podobnie – w braku materiałów źródłowych ocenić należy zaświadczenie lekarskie z 30 stycznia 2012 r. Powoływane orzeczenia organów orzecznictwa lekarskiego ZUS dotyczyły bądź kwalifikacji rentowej w latach 1993-1994 bądź orzekania na bieżąco a więc nie w odniesieniu do roku 1996 i 1999 .

Mając na względzie całość przywoływanej argumentacji orzeczono o oddaleniu apelacji E. W. jako bezzasadnej w oparciu o treść art.385 k.p.c.

SSA Marta Sawińska SSA Ewa Cyran SSA Marek Borkiewicz