Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 kwietnia 2013 r.

Sąd Apelacyjny - III Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w G.

w składzie:

po rozpoznaniu w dniu 16 kwietnia 2013 r. w Gdańsku

sprawy Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...)

sp. z o.o. we W.

z udziałem zainteresowanego M. K. i Ł. Z.

przeciwko Zakładowi Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T.

o składki

na skutek apelacji Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego

(...) sp. z o.o. we W.

od wyroku Sądu Okręgowego we Włocławku IV Wydziału Pracy i Ubezpieczeń Społecznych

z dnia 15 maja 2012 r., sygn. akt IV U 27/12

oddala apelację.

Sygn. akt III AUa 1599/12

UZASADNIENIE

Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe (...) sp. z o. o.
we W. w odwołaniu od decyzji Zakładu Ubezpieczeń Społecznych Oddział
w T. z dnia 17 listopada 2011 r., w zakresie ustalenia wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne M. K. z tytułu zatrudnienia u wnioskodawczyni, domagała się jej uchylenia i zwrócenia sprawy Zakładowi celem ponownego rozpatrzenia (sygn. akt IV U 27/12).

Zaskarżonej decyzji odwołująca zarzuciła naruszenie art. 16, art. 18 ust. 1 oraz art. 68 ustawy z dnia 13 października 1998 r. o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 2009 r. Nr 205, poz. 1585 ze zm.) oraz § 2 pkt 15 i 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm.). Ustosunkowując się do argumentacji organu rentowego wskazanej w decyzji wnioskodawczyni podniosła, że jej pracownicy są zatrudnieni w Polsce u polskiego pracodawcy co wyłącza możliwość zastosowania względem nich regulacji § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie podstawy wymiaru składek. Nadto wskazała, że wypłacała pracownikom co miesiąc wynagrodzenie za pracę oraz należności z tytułu podróży służbowej pracownika. W konsekwencji zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia w sprawie podstawy wymiaru składek należności te nie były wliczane do podstawy wymiaru składek, zaś składki na ubezpieczenie społeczne pracowników wysłanych w podróż służbową (bo takowa miała właśnie miejsce w sytuacji jego pracowników) były opłacane od przychodu osiągniętego w danym miesiącu przez pracownika, z pominięciem diet i innych należności przysługujących z tytułu podróży służbowej.

Tożsame w treści odwołanie zostało nadto złożone od decyzji ZUS z dnia 22 grudnia 2011 r. dotyczącej Ł. Z. (sygn. akt IV U 76/12).

W odpowiedziach na odwołania Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. wniósł o ich oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko wyrażone w uzasadnieniach zaskarżonych decyzji.

W uzasadnieniu organ rentowy wskazał, że praca wykonywana za granicą w miejscowości określonej umową stron stosunku pracy jest pracą świadczoną w stałym miejscu pracy i związany z tym pobyt pracownika poza krajem nie ma cech podróży służbowej. Nie można mówić o podróży służbowej, jeżeli pracownik wykonuje zadanie w miejscowości, w której znajduje się jego stałe miejsce pracy, nie ma zatem uzasadnienia wydawania przez pracodawcę polecenia wyjazdu służbowego.

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2012 r. w sprawie IV U 76/12 Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych połączył w/w sprawę do wspólnego rozpoznania i rozstrzygnięcia ze sprawą IV U 27/12.

Postanowieniem z dnia 13 stycznia 2012 r. w sprawie IV U 27/12 wezwano do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanego M. K..

Postanowieniem z dnia 30 stycznia 2012 r. w sprawie IV U 76/12 wezwano do udziału w sprawie w charakterze zainteresowanego Ł. Z..

M. K. nie zajął stanowiska w sprawie, natomiast Ł. Z. poparł stanowisko organu rentowego.

Wyrokiem z dnia 30 maja 2011 r. w sprawie IV U 641/10 Sąd Okręgowy we Włocławku IV Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych oddalił odwołania.

Podstawę tego rozstrzygnięcia stanowiły następujące ustalenia i rozważania Sądu I instancji:

W dniu 05 września 2006 r. złożono wniosek o wydanie formularza E 101 dla Ł. Z. na okres od dnia 07 sierpnia 2006 r. do dnia 23 sierpnia 2006 r. z tytułu delegowania do pracy za granicą. Do wniosku dołączono umowę o pracę oraz aneks, z której wynikało, iż Ł. Z. we wskazanym okresie będzie wykonywał pracę na terenie Niemiec.

Ł. Z. w chwili podpisywania umowy o pracę został poinformowany, że przez cały okres zatrudnienia będzie świadczył pracę na terenie Niemiec jako zbrojarz przy budowie hali produkcyjnej.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. dokonał analizy konta Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. i ustalił, iż będąca pracodawcą Ł. Z. spółka odprowadzała zaniżoną składkę na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Decyzją z dnia 22 grudnia 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyjął, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne Ł. Z. za miesiąc wrzesień 2006 r. stanowi kwota 1.344,65 zł.

W dniu 03 lutego 2011 r. złożono kolejny wniosek o wydanie formularza E 101 dla M. K. na okres od dnia 01 lutego 2011 r. do dnia 30 czerwca 2011 r. z tytułu delegowania do pracy do Belgii.

W dniu 02 listopada 2011 r. złożono wniosek o wydanie formularza E 101 dla M. K. na okres od dnia 01 listopada 2010 r. do dnia 22 grudnia 2010 r. z tytułu delegowania do pracy w Belgii.

Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. dokonał analizy konta Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) spółka z ograniczoną odpowiedzialnością we W. i ustalił, iż będąca pracodawcą M. K. spółka odprowadzała zaniżoną składkę na ubezpieczenie emerytalne i rentowe.

Decyzją z dnia 17 listopada 2011 r. Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T. przyjął, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne M. K. stanowi kwota:

- za miesiąc grudzień 2010 r. - 3.146,00 zł,

- za miesiąc styczeń 2011 r. - 1.928,19 zł,

- za miesiąc marzec 2011 r. - 3.359,00 zł,

- za miesiąc kwiecień 2011 r. - 3.359,00 zł,

- za miesiąc maj 2011 r. - 3.359,00 zł,

- za miesiąc czerwiec 2011 r. - 3.359,00 zł,

- za miesiąc lipiec 2011 r. - 3.359,00 zł.

Powyższy stan faktyczny Sąd Okręgowy ustalił na podstawie dokumentów zgromadzonych w postępowaniu przed tym Sądem oraz przed organem rentowym, których prawdziwości żadna ze stron nie kwestionowała.

Sąd I instancji meriri nadał przymiot wiarygodności zeznaniom zainteresowanego Ł. Z. ponieważ uznał, że były one spójne i konsekwentne. Zarówno zachowanie zainteresowanego, jak i treść jego przesłuchania nie wzbudziło w tym Sądzie meriti jakichkolwiek wątpliwości co do ich wiarygodności.

Sąd Okręgowy oddalił wnioski dowodowe odwołującej o dopuszczenie dowodu z zeznań świadków: B. K., A. T. i P. Ł., treści protokołu kontroli PiP oraz opinii Instytutu (...) uznając, że okoliczności na jakie miałyby być przeprowadzone leżą w sferze jego rozstrzygnięcia.

W ocenie tego Sądu odwołania wnioskodawcy były bezzasadne, w związku z czym podlegały oddaleniu.

Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy był bezsporny. Kwestia istotna wymagająca wyjaśnienia sprowadzała się do udzielenia odpowiedzi na pytanie, czy zainteresowani: M. K. i Ł. Z. zgodnie z twierdzeniami wnioskodawczyni, zostali delegowani do pracy na terenie Niemiec i Belgii zgodnie z przepisami zawartymi w Kodeksie pracy i otrzymywali oprócz wynagrodzenia, przewidziane w odrębnych przepisach diety, czy też zgodnie ze stanowiskiem prezentowanym przez organ rentowy wykonywali oni stale pracę na terenie Niemiec i Belgii, w związku z czym art. 775 k.p. nie miał zastosowania. Wyjaśnienie powyżej wskazanej kwestii ma istotne znaczenie dla ustalenia wysokości wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne.

Wnioskodawczyni w toku postępowania konsekwentnie wskazywała, że w przedmiotowej sprawie podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy. Tym samym zastosowanie winien mieć art. 18 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych z dnia 13 października 1998 r. (Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 ze zm.) oraz § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm.).

Organ rentowy konsekwentnie stał na stanowisku, że podstawę wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zainteresowanych stanowi wskazane w art. 19 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych prognozowane przeciętne wynagrodzenie w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy.

Zdaniem Sądu I instancji na uwzględnienie zasługiwało stanowisko prezentowane w toku postępowania przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T..

Sąd ten wskazał, że w myśl art. 18 ustawy o systemie ubezpieczeń podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe ubezpieczonych wymienionych w art. 6 ust. 1 pkt 1-3 i pkt 18 lit. a stanowi przychód, o którym mowa w art. 4 pkt 9 i 10, z zastrzeżeniem ust. 1 lit. a i 2, ust. 4 pkt 5 i ust. 12. Przedstawiona regulacja ma zastosowanie m.in. do pracowników zatrudnionych na podstawie umowy o pracę.

Przez przychód rozumieć należy m.in. przychody w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy, z wyłączeniami określonymi w rozporządzeniu w sprawie podstawy wymiaru składek.

Artykuł 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych stanowi, że roczna podstawa wymiaru składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe osób, o których mowa w art. 6, 7 i 10, w danym roku kalendarzowym nie może być wyższa od kwoty odpowiadającej trzydziestokrotności prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, określonego w ustawie budżetowej, ustawie o prowizorium budżetowym lub ich projektach.

Ponadto Sąd Okręgowy zwrócił uwagę na treść § 2 ust. 1 pkt 15 i 16 rozporządzenia w sprawie podstawy wymiaru składek.

W myśl § 2 ust. 1 pkt 15 rozporządzenia w sprawie podstawy wymiaru składek podstawy wymiaru składek nie stanowią diety i inne należności z tytułu podróży służbowej pracownika - do wysokości określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej, z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju oraz poza granicami, z zastrzeżeniem pkt 17.

Natomiast zgodnie z § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie podstawy wymiaru składek podstawy wymiaru składek nie stanowi część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych.

W ocenie Sądu I instancji meriti organ rentowy słusznie wskazał, iż zainteresowani świadczyli pracę na rzecz wnioskodawczyni na terenie Niemiec i Belgii w sposób stały co bezspornie treścią swoich zeznań potwierdził Ł. Z.. Zainteresowany bowiem już w chwili podpisywania umowy o pracę uzyskał informację, że praca będzie w całości wykonywana na terenie Niemiec. Tym samym słusznie podnosił Zakład Ubezpieczeń Społecznych, że ubezpieczeni nie byli delegowani przez pracodawcę do dokonania określonych czynności poza miejsce ich pracy, a tym samym ich pobyt w Belgii i Niemczech nie nosił cech podróży służbowej, której dotyczy regulacja zwarta w Kodeksie pracy. Zainteresowani wykonywali pracę, zadania, w miejscowości, w której znajdowało się ich stałe miejsce pracy. W konsekwencji wydawanie przez pracodawcę - wnioskodawczynię polecenia wyjazdu służbowego nie miało żadnego uzasadnienia.

Sąd Okręgowy zważył, że istota podróży służbowej sprowadza się do wykonywania zadania poza miejscowością, w której znajduje się stałe miejsce pracy pracownika (a nie tylko poza siedzibą pracodawcy). Wskazana instytucja prawa pracy charakteryzuje się nadto incydentalnością.

Sąd ten wywodził dalej, że artykuł 775 k.p. odnosi się tylko i wyłącznie do pracownika wykonującego na polecenie pracodawcy zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy, lub poza stałym miejscem pracy. Tymczasem okolicznością jasną i niewątpliwą było, że miejsce pracy zainteresowanych znajdowało się odpowiednio w Niemczech i Belgii i tam też świadczyli oni stale swoją pracę. Tym samym instytucja podróży służbowej nie miała zastosowania.

W konsekwencji Sąd I instancji zgodził się ze stanowiskiem prezentowanym przez Zakład Ubezpieczeń Społecznych Oddział w T., iż podstawę składek na ubezpieczenie emerytalne i rentowe M. K. i Ł. Z. stanowiła kwota nie niższa niż kwota prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia w gospodarce narodowej wskazana w art. 19 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz w § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia w sprawie podstawy wymiaru składek.

Odnosząc się natomiast do zarzutu podniesionego przez wnioskodawcę na rozprawie w dniu 28 lutego 2012 r., a mianowicie zarzutu przedawnienia Sąd ten uznał ten zarzut za chybiony. Wskazał, że zgodnie z dyspozycją art. 24 ust. 4 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 18 grudnia 2002 r. o zmianie ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz zmianie niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2002 r. Nr 241, poz. 2074 ze zm.), należności z tytułu składek ulegają przedawnieniu po upływie 10 lat, licząc od dnia, w którym stały się wymagalne. Okres przedawnienia jest liczony od dnia wymagalności należności z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne do dnia wydania decyzji zobowiązującej do zapłaty tej należności (por. wyrok. S.N. z dnia 29 stycznia 2007 r. w sprawie II UK 116/06, publik. OSNP 2008/3-4/47).

Sąd Okręgowy podkreślił, że na obecnym etapie nie można rozpatrywać kwestii przedawnienia, ponieważ dopiero z chwilą uprawomocnienia się przedmiotowej decyzji należności z tytułu składek staną się wymagalne. Od tego momentu zacznie biec termin ich przedawnienia liczony do ewentualnego momentu wydania decyzji zobowiązującej do zapłaty należności.

Mając na uwadze powyższe rozważania, Sąd ten na podstawie art. 477 (14) § 1 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła Przedsiębiorstwo Produkcyjno-Usługowo-Handlowe (...) sp. z o. o. we W., zaskarżając ten wyrok w całości i zarzucając zaskarżonemu orzeczeniu:

I. Nie wyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy,
a mianowicie:

1) art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. przez bezzasadne oddalenie wniosku
o dopuszczenie dowodu z:

a) protokołów kontroli Państwowej Inspekcji Pracy oraz przesłuchania sporządzających je inspektorów PIP w szczególności na okoliczność przestrzegania przez wnioskodawczynię przepisów prawa pracy, w szczególności art. 77 (5) k.p. oraz uprawnień i obowiązków Państwowej Inspekcji Pracy,

b) przesłuchania inspektorów kontroli Zakładu Ubezpieczeń Społecznych, w szczególności
na okoliczność wyjaśnienia lakonicznych sformułowań zawartych w protokole kontroli, uprawnień i merytorycznego przygotowania do oceny zagadnień z zakresu Kodeksu pracy, sposobu wyliczenia kwot wynikających z decyzji, przyczyn zaniechania przesłuchania
na etapie postępowania kontrolnego zainteresowanych oraz członków zarządu (...) sp. z o. o. we W., a także pominięcia wnioskowanej konsultacji z Państwową Inspekcją Pracy,

c) stanowiska Komisji Prawnej Głównego Inspektora Pracy z dnia 22 kwietnia 2010 r. na okoliczność zastosowania art. 77 (5) k.p.,

d) opinii Instytutu (...) na okoliczność, czy w stanie faktycznym przedmiotowej sprawy można przyjąć, że pracownik był w podróży służbowej w rozumieniu art. 77 (5) k.p.,

2) art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. poprzez przyjęcie twierdzeń ZUS wyrażonych w zaskarżonej decyzji, podczas gdy organ rentowy nie udowodnił, że zaskarżone decyzje prawidłowo określają wymiar należnych składek, a co za tym idzie nie wykazał, iż płatnik składek
w spornym okresie nieprawidłowo określił i opłacił składki za swoich pracowników.

3) art. 328 § 2 k.p.c. przez:

a) nieustalenie stanu faktycznego istotnego dla rozstrzygnięcia sprawy i mającego wpływ na jej wynik, tj. czy zainteresowani zostali skierowani do pracy za granicą na podstawie polecenia wyjazdu służbowego, czy oddelegowania,

b) brak ustosunkowania się do prawidłowości stosowanych przez (...) sp. z o. o. we W. poleceń wyjazdów służbowych, których poprawność kwestionował organ rentowy, a co stanowiło podstawę wydania zaskarżonych decyzji, przez co uzasadnienie nie zawiera danych pozwalających na kontrolę zaskarżonego orzeczenia i uniemożliwia dokonanie oceny toku wywodu.

II. Sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego wskutek naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy,
a mianowicie art. 233 § l k.p.c. przez dokonanie dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez bezzasadne przyjęcie, iż miejsce pracy zainteresowanych znajdowało się poza granicami Polski oraz pominięcie znaczenia poświadczenia formularza E101 w kontekście przesłanek jego wydania.

III. Naruszenie przepisów prawa, a mianowicie:

1) art. 7-11 k.p.a. przez rozpatrzenie sprawy i wydanie decyzji z pominięciem wniosków
o przesłuchanie osób uprawnionych do reprezentowania (...) sp. z o. o. we W., wniosku o wystąpienie do Państwowej Inspekcji Pracy o rozstrzygnięcie zagadnienia wstępnego, czy stosowanie przez wnioskodawczynię instytucji podróży służbowych odpowiada art. 77 (5) Kodeksu pracy, który to organ w przeciwieństwie do ZUS jest powołany do kontroli przestrzegania przepisów Kodeksu pracy oraz nie ustosunkowanie się do zgłaszanych wniosków, jak również przez brak uzasadnienia faktycznego i prawnego decyzji, a poprzestanie jedynie na lakonicznych stwierdzeniach „iż praca wykonywana
za granicą (...) nosi wszelkie znamiona delegowania i nie może zostać uznana za świadczoną w ramach podróży służbowej”, a nadto zawężenie zawartego w art. 77 (5) k.p. pojęcia podróży służbowej do „załatwienia konkretnej sprawy służbowej”,

2) art. 75, 77 i 78 k.p.a. przez oddalenie wniosków dowodowych (...) sp. z o. o. we W. pomimo obowiązków:

- dopuszczenia jako dowodu wszystkiego, co może przyczynić się do wyjaśnienia sprawy,
a nie jest sprzeczne z prawem,

- zgromadzenia pełnego materiału dowodowego pozwalającego na obiektywną ocenę oraz dokonania uproszczonej oceny zebranego, niepełnego materiału dowodowego,

- dokonania oceny, czy przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy,

3) art. 97 k.p.a. przez naruszenie przyjętej w postępowaniu administracyjnym zasady,
że o zagadnieniach wstępnych (prejudycjalnych) rozstrzyga organ właściwy do ich rozstrzygnięcia w ten sposób, iż organ rentowy zaniechał konsultacji z Państwową Inspekcją Pracy materii związanej z odbywaniem podróży służbowych,

4) art. 29 § l k.p. oraz art. 77 (5) k.p. przez uznanie, że w niniejszej sprawie nie zachodzi przypadek świadczenia pracy w ramach podróży służbowej, gdyż w szczególności
bez znaczenia jest, iż w umowie o pracę jako miejsce wykonywania pracy wskazano W. i nigdy w żadnej formie strony umów o pracę nie dokonały zmiany tego zapisu, faktyczne miejsce wykonywania pracy musi być zgodne z tym określonym w umowie,
a polecenia wyjazdów służbowych nie spełniają stawianych im wymogów,

5) art. 68 ust. l i art. 83 ust. l pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych poprzez uznanie za dopuszczalne wydanie decyzji „stwierdzającej podstawę wymiaru składek
na ubezpieczenia emerytalne, rentowe, chorobowe i wypadkowe” jako decyzji ustalającej wymiar składek, w sytuacji, gdy przepis art. 83 ust. l pkt 3 przewiduje wyłącznie „ustalenie wymiaru składek”, a przepis art. 68 ust. l wskazuje, iż do zakresu działania Zakładu należy wymierzanie i pobieranie składek,

6) art. 16 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych przez naruszenie zasad finansowania składek, przez przyjęcie, że składki powinny być opłacone w oparciu o zupełnie „abstrakcyjną” kwotę, nie mającą żadnego związku z faktycznym wynagrodzeniem pracownika.

W uzasadnieniu apelacji skarżąca podniosła, iż wbrew zasadom ogólnym postępowania administracyjnego oraz niezgodnie z art. 97 k.p.a. ZUS pominął konieczność rozstrzygnięcia zagadnienia wstępnego, czy stosowanie przez nią instytucji podróży służbowej odpowiada art. 77 (5) k.p., a co więcej bezzasadnie zawęził zawartą we wskazanym przepisie definicję podróży służbowej do wyjazdu „w celu załatwienia konkretnej sprawy służbowej”. Stwierdziła, że dopiero po zajęciu w tym zakresie stanowiska przez Państwową Inspekcję Pracy ZUS byłby uprawniony do wydania stosownej decyzji. Podniosła, że ZUS nie tylko nie wykonał wskazanego obowiązku, ale również nie odniósł się do wniosku odwołującej o taką konsultację.

Apelująca zarzuciła, iż organ rentowy naruszył również zasadę przekonywania z art. 11 k.p.a., która powinna przenikać całokształt działań administracji, w toku całego postępowania. Poprzestanie na lakonicznych, a w dodatku nieuzasadnionych stwierdzeniach typu „praca wykonywana za granicą (...) nosi wszelkie znamiona oddelegowania i nie może zostać uznana za świadczoną w ramach podróży służbowej, „podstawy wymiaru składek (...) zostały zaniżone oraz „za twierdzeniem tym przemawia również fakt, że pracownik długotrwale przebywa w podróży służbowej (...) potwierdza, w ocenie skarżącego, zasadność podniesionego zarzutu.

Skarżąca zarzuciła, iż wobec przytoczonych argumentów oraz treści przepisów: art. 75, 77 i 78 k.p.a. nie można uznać działań organu rentowego za prawidłowe. Wnioskowane przez nią dowody zostały przez ten organ zupełnie pominięte bez żadnego wyjaśnienia takiego rozstrzygnięcia. Analogiczne naruszenie art. 217 w zw. z art. 227 k.p.c. miało miejsce również w postępowaniu sądowym.

Analiza wydanych przez organ rentowy decyzji doprowadziła skarżącą do wniosku, iż nie odpowiadają one wymogom zawartym w art. 107 k.p.a. Organ poprzestał bowiem jedynie na przytoczeniu w uzasadnieniu decyzji przepisów prawa.

Apelująca zarzuciła, iż zaskarżone decyzje określają wysokość ustalonej w trakcie czynności kontrolnych podstawy wymiaru składek w sposób nieczytelny. Określona została bowiem nowa wysokość podstawy wymiaru, bez wskazania na różnicę między kwotą, od której już składki zostały naliczone i opłacone, a kwotą wyliczoną w trakcie kontroli. Z uzasadnienia decyzji nie wynika, w jaki sposób nowe kwoty podstawy wymiaru składek zostały przez ZUS wyliczone. Reasumując, z lektury decyzji trudne, a wręcz niemożliwe jest, w ocenie skarżącej, zorientowanie się, jakie konkretne zdarzenia, kwoty, dowody i wyliczenia zostały przyjęte za podstawę wydanych decyzji.

Skarżąca podniosła, iż powyższa argumentacja ma ścisły związek z zarzutami naruszenia art. 68 ust. l i art. 83 ust. l pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych oraz art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. W jej ocenie z zaskarżonych decyzji oraz z całej argumentacji Sądu Okręgowego wynika, że organ rentowy, ani nie wskazał sposobu wyliczenia kwot wynikających z decyzji, przez co nie udowodnił, że zaskarżona decyzja prawidłowo określa podstawę wymiaru składek, ani nie określił wymiaru należnych składek, aby decyzja była możliwa do wykonania. W konsekwencji nie wykazał, iż płatnik składek w spornym okresie nieprawidłowo określił i opłacił składki za swoich pracowników, co miałoby powodować zaniżenie składek.

Apelująca stwierdziła, że organ rentowy nie dowiódł procesowo prawdziwości swojego stanowiska zawartego w zaskarżonej decyzji, a w konsekwencji nie udowodnił faktu, z którego wywodzi skutki prawne. Decyzja określająca wymiar składek, w przypadku sporu co do ich wysokości, zdaniem skarżącego, winna zostać uzupełniona poprzez jednostkowe rozliczenie składek przypadających na każdego pracownika, bowiem dopiero wtedy można uznać, że zawiera dostateczne wskazanie podstawy faktycznej i sposobu wyliczenia kwoty wynikającej z decyzji. Decyzja winna wskazywać kwotowo różnice między składką opłaconą a należną od każdego pracownika i wyjaśniać skąd bierze się ta różnica. Nie wyjaśnienie powyższych kwestii w postępowaniu sądowym - wbrew obowiązkowi wynikającemu z art. 232 k.p.c. i art. 6 k.c. - pociąga za sobą negatywne skutki procesowe dla organu rentowego.

Skarżąca podniosła, iż nawet gdyby zgadzała się z rozstrzygnięciami zapadłymi w zaskarżonych decyzjach, nie ma możliwości zastosowania się do nich. Płatnik nie jest
w stanie w żaden sposób zrozumieć z treści decyzji, od jakich przychodów ze stosunku pracy składki nie zostały odprowadzone. Z zaskarżonych decyzji nie wynika, o jaką kwotę należy uzupełnić obliczone i odprowadzone składki. Z powyższego wynika, zdaniem skarżącej,
iż zaskarżone decyzje były niewykonalne już w dniu ich wydania, co przesądza o ich nieważności na podstawie art. 156 § pkt 5 k.p.a.

Podnosząc zarzut naruszenia przepisów art. 68 ust. l i art. 83 ust. l pkt 3 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych wnioskodawczyni wskazała, iż w zakresie kompetencji organu rentowego nie leży prawo do oceny i ingerencji w treści umów zawartych przez prywatne podmioty. Co do zasady bowiem ZUS powinien być jedynie administratorem funduszy ubezpieczenia społecznego.

Zgodnie z treścią art. 10 ust. l ustawy z dnia 13 kwietnia 2007 r. o Państwowej Inspekcji Pracy (t.j. Dz. U. z 2012 r. Nr 404 ze zm.) nadzór i kontrola przestrzegania przepisów prawa pracy, w szczególności przepisów dotyczących stosunku pracy, wynagrodzenia za pracę i innych świadczeń wynikających ze stosunku pracy należy do zadań Państwowej Inspekcji Pracy. To ten organ zgodnie z art. 11 ustawy o PIP jest uprawniony do podjęcia przewidzianych ustawą działań w razie stwierdzenia naruszenia przepisów prawa pracy, w szczególności nakazania usunięcia stwierdzonych uchybień lub skierowania wystąpienia o usunięcie stwierdzonych naruszeń. Pomimo wielokrotnych kontroli dokonywanych przez Państwową Inspekcję Pracy w Spółce, stosowane przez nią rozwiązania, zakwestionowane przez Zakład w decyzjach będących przedmiotem niniejszej sprawy, nie wzbudzały żadnych zastrzeżeń organu ustawowo umocowanego do kontroli tych zagadnień, które były zresztą konsultowane z Państwową Inspekcją Pracy.

Odnosząc się do kwestii naruszenia przepisów prawa materialnego, a to art. 29 § l k.p. oraz art. 77 (5) k.p., skarżąca wskazała, że uzasadniona jest teza, iż wydane przez organ decyzje wynikają z trudności interpretacyjnych dotyczących statusu ubezpieczeniowego pracowników wykonujących zadania służbowe poza granicami kraju. ZUS nie dokonał wykładni przepisów w kontekście określonego stanu faktycznego oraz specyfiki świadczonych przez (...) sp. z o. o. we W. usług budowlanych (którym brak stacjonarnego charakteru).

Zdaniem apelującej z przedłożonej przez nią w czasie kontroli ZUS dokumentacji pracowniczej wynika, że § 2 ust. l pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie ma zastosowania do jej pracowników oddelegowanych do pracy za granicą. W umowie o pracę między pracownikiem, a Spółką wyraźnie wskazano, że miejscem świadczenia pracy jest W.. Do umowy tej strony nie zawierały dodatkowych aneksów, ani postanowień zmieniających miejsce świadczenia pracy. Uprawniony jest zatem zarzut dowolnej, a nie swobodnej oceny dowodów poprzez bezzasadne przyjęcie, iż miejsce pracy zainteresowanych znajdowało się poza granicami Polski.

Wnioskodawczyni podniosła, że przepis § 2 ust. l pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek dotyczy pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, podczas gdy jej pracownicy byli zatrudnieni w Polsce u polskiego pracodawcy.

W dalszej części uzasadnienia apelacji skarżąca przytoczyła, iż zgodnie z art. 77 (5) Kodeksu pracy podróż służbowa zachodzi wtedy, gdy na polecenie pracodawcy pracownik wykonuje zadanie służbowe poza miejscowością, w której znajduje się siedziba pracodawcy lub poza stałym miejscem pracy. W treści uzasadnienia zaskarżonych decyzji ZUS podkreślił, że podróż służbową odbywa tylko taki pracownik, który wyjeżdża w celu „załatwienia konkretnej sprawy służbowej za granicą. Takie zawężenie pojęcia podróży służbowej jest - w ocenie apelującej - nadużyciem i nie znajduje pokrycia, ani w przepisach, ani orzecznictwie sądowym. Dyspozycja art. 77 (5) k.p. mówi o poleceniu wykonania zadania służbowego
za granicą, a organ rentowy nie wykazał jednoznacznie, że pracownik nie wykonał,
na polecenie (...) sp. z o. o. we W. zadań służbowych za granicą. Stwierdził natomiast a priori, że w tym przypadku nie mamy do czynienia z podróżą służbową, nie popierając tego twierdzenia żadnymi dowodami. Podobnie postąpił Sąd I instancji.

Skarżąca wskazała, że do dokonywania ustaleń w powyższym zakresie nie jest właściwy kompetencyjnie Zakład Ubezpieczeń Społecznych, a kwestie związane
z odbywaniem podróży służbowych za granicę przez jej pracowników powinny być skonsultowane z Państwową Inspekcją Pracy, o co zwracała się już w postępowaniu administracyjnym, jednak ZUS odrzucił wniosek w tej sprawie, nie podając żadnego uzasadnienia decyzji. Organ rentowy naruszył tym samym art. 68 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych, który określa zakres zadań, jakie należą Zakładu Ubezpieczeń Społecznych. Wśród nich nie wymieniono orzekania w zakresie przepisów prawa pracy.

Odwołująca stwierdziła, iż bezspornym jest, że wypłacała pracownikom co miesiąc wynagrodzenie za pracę oraz należności z tytułu podróży służbowej pracownika. Zgodnie z § 2 ust. l pkt 15 rozporządzenia należności te nie były wliczane do podstawy wymiaru składek. W konsekwencji składki na ubezpieczenie społeczne pracowników wysłanych w podróż służbową opłacane były od przychodu osiągniętego w danym miesiącu przez pracownika, z pominięciem diet i innych należności przysługujących z tytułu odbywania podróży służbowych.

Mając na uwadze powyższe, w ocenie skarżącej zagadnienia, które winny zostać zbadane i ocenione zarówno na etapie postępowania kontrolnego, jak i postępowania przed Sądem Okręgowym wiążą się z koniecznością dokonania interpretacji art. 29 § 1 k.p. oraz art. 77 (5) k.p. Nie budzi wątpliwości, iż strony jako wykonywania pracy wskazały W., przy czym strony zawierające umowę dużą swobodę w określaniu miejsca pracy (por. wyrok S.N. z dnia 01 kwietnia 1985 r. w sprawie I PR 19/85). Pomimo tego organ rentowy, jak i Sąd I instancji dokonały błędnej wykładni przepisów przyjmując, iż stałe miejsce pracy pracowników (...) sp. z o. o. we W. znajdowało się za granicą.

We wskazanym powyżej zakresie skarżąca odwołała się do stanowiska Sądu Najwyższego wyrażonego w wyroku z dnia 04 marca 2009 r. w sprawie II PK 210/08 oraz w uchwale składu siedmiu sędziów z dnia 19 listopada 2008 r. w sprawie II PZP 11/08, w której stwierdzono, że miejsce wykonywania pracy, o którym stanowi art. 29 § l k.p., to nic innego jak stałe miejsce pracy z art. 77 (5) § l k.p. W rzeczywistości faktyczne miejsce wykonywania pracy może być inne niż określone w umowie. Uznanie, że stałe miejsce pracy jest równoznaczne z faktycznym miejscem wykonywania pracy (miejscem wykonywania czynności pracowniczych), a nie z umówionym miejscem pracy, powodowałoby negatywne konsekwencje dla pracownika, np. w postaci utraconych diet. Kierując się tą wykładnią należy uznać, że jeżeli jako miejsce wykonywania pracy został wskazana w umowie o pracę siedziba pracodawcy (...), to wykonywanie czynności o cechach zadania służbowego, poza miejscowością, w której siedziba ta się znajduje, jest podróżą służbową.

W wyroku z dnia 20 lutego 2007 r. w sprawie II PK 165/06, publik. OSNP 2008 nr 7-8, poz. 97 Sąd Najwyższy wyraził zaś pogląd, że odbywanie podróży na polecenie pracodawcy przesądza o charakterze tej formy delegowania i stanowi uzasadnienie dla określenia jej mianem podróży służbowej.

Przytoczona powyżej argumentacja, w ocenie skarżącej, nie powinna pozostawiać wątpliwości co do zasadności jej stanowiska. Bezsporne pozostaje, iż miejsce wykonywania pracy, jako warunek umowy podlegał uzgodnieniu między jej stronami. Odzwierciedleniem tych uzgodnień jest wskazanie W. jako miejsca wykonywania pracy. Podstawą odbywania przez pracowników podróży służbowej były zaś wydawane im polecenia.

W kontekście powyższych rozważań apelująca przytoczyła stanowisko Głównego Inspektoratu Pracy w sprawie określenia w umowie o pracę miejsca pracy (pismo z dnia
29 maja 2007 r. Głównego Inspektora Pracy Departament Prawny (...) (...)). Wskazuje się w nim, iż możliwe jest, przy określonym w umowie o pracę miejscu wykonywania pracy, o którym mowa w art. 29 § l k.p., jednocześnie polecenie pracy poza tak określonym umowie miejscem wykonywania pracy. Praca taka ma w takiej sytuacji charakter podróży służbowej, za którą przysługują należności na pokrycie kosztów związanych z taką podróżą na podstawie art. 77 (5) k.p.

Z zaprezentowanym powyżej stanowiskiem koresponduje również przytoczone przez odwołującą stanowisko Komisji Prawnej Głównego Inspektora Pracy z dnia 22 kwietnia 2010 roku w sprawie prawa pracowników kierowanych do pracy za granicę do zwrotu kosztów podróży służbowej oraz dopuszczalności umów lub aneksów pozbawiających pracowników tych świadczeń. Zdaniem Komisji: „Jeżeli jednak w związku z powierzeniem pracownikowi zadania służbowego za granicą nie doszło do zmiany umówionego stałego miejsca pracy
na zagraniczną miejscowość, w której zadanie to ma zostać wykonane, pracownikowi przysługuje zwrot kosztów związanych z odbywaną w tych warunkach podróżą służbową. Postanowienia umów lub aneksów, których celem byłoby pozbawienie pracownika prawa
do przedmiotowych świadczeń, przy istnieniu przesłanek do ich wypłaty, stanowią naruszenie regulacji zawartej w art. 77 (5) Kodeksu pracy”. Komisja wskazuje również,
iż: „Jednoznacznie określone miejsce wykonywania pracy stanowi punkt wyjścia
do odpowiedzi na pytanie, w którym momencie mamy do czynienia z wykonywaniem zadań służbowych w warunkach art. 77 (5) Kodeksu pracy. W przytoczonym stanowisku Komisja wskazuje, iż zagraniczna podróż służbowa oraz oddelegowanie do innego państwa celem świadczenia usług to dwie odrębne instytucje - „Zasadnicza różnica pomiędzy tymi dwoma instytucjami polega na tym, że w okresie odbywania zagranicznej podróży służbowej ustalone w umowie miejsce pracy nie ulega zmianie.(...). Jeżeli jednak w związku z powierzeniem pracownikowi zadania służbowego za granicą (zarówno na zasadach dyrektywy (...) jak i w warunkach niepodlegających jej postanowieniom) nie doszło do zmiany umówionego stałego miejsca pracy na zagraniczną miejscowość, w której zadanie to ma zostać wykonane, wówczas będziemy mieć do czynienia z podróżą służbową, której zaistnienie pociągać będzie za sobą obowiązek wypłacenia pracownikowi należności związanych z faktem jej odbywania”.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 16 ustawy o systemie ubezpieczeń społecznych skarżąca – analizując treść stosownych przepisów prawa - podniosła, że pracownik w podróży służbowej powinien otrzymać: 1) diety; 2) zwrot kosztów: a) przejazdów i dojazdów, b) noclegów, c) innych wydatków, określonych przez pracodawcę odpowiednio do uzasadnionych potrzeb. Należności z tytułu podróży służbowych nie stanowią podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne (§ 2 ust. l pkt 15 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek), ani podatku dochodowego od osób fizycznych (art. 21 ust. l pkt 16 ustawy
o podatku dochodowym od osób fizycznych). Według stanowiska skarżącej składki
na ubezpieczenie społeczne należy zatem obliczać – w realiach niniejszej sprawy - od kwoty ustalonego w umowie o pracę wynagrodzenia.

W konkluzji apelacji skarżąca wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku – po przeprowadzeniu istotnych dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy dowodów, o których mowa w pkt I ppkt 1 lit a-d oraz przeprowadzeniu kontroli dokonanego w tym zakresie rozstrzygnięcia Sądu I instancji na podstawie art. 380 k.p.c. – i uwzględnienie odwołania w całości, ewentualnie uchylenie zaskarżonego wyroku oraz zaskarżonej decyzji i przekazanie sprawy bezpośrednio ZUS do ponownego rozpoznania.

Sąd Apelacyjny zważył, co następuje:

Apelacja Przedsiębiorstwa Produkcyjno-Usługowo-Handlowego (...) sp. z o. o. we W., nazywanej dalej Spółką, nie zasługuje na uwzględnienie, ponieważ nie zawiera zarzutów skutkujących uchyleniem lub zmianą wyroku Sądu I instancji.

Przedmiotem sporu w niniejszej sprawie była kwestia prawidłowej wysokości podstawy wymiaru składek na ubezpieczenie społeczne zainteresowanych uzależniona
od ustalenia, czy wykonywali oni pracę na rzecz Spółki w ramach podróży służbowej, czy też posiadali status pracowników zatrudnionych za granicą, jednakże u polskiego pracodawcy (tzw. pracowników oddelegowanych).

We wskazanym powyżej zakresie Sąd Okręgowy przeprowadził stosowne postępowanie dowodowe, a w swych ustaleniach i wnioskach nie wykroczył poza ramy swobodnej oceny wiarygodności i mocy dowodów wynikające z przepisu art. 233 k.p.c.,
nie popełnił też zasadniczych uchybień w zakresie zarówno ustalonych faktów, jak też ich kwalifikacji prawnej, które mogłyby uzasadnić ingerencję w treść zaskarżonego orzeczenia.

W konsekwencji Sąd Odwoławczy oceniając jako prawidłowe ustalenia faktyczne
i rozważania prawne dokonane przez Sąd I instancji uznaje je za własne, co oznacza, iż zbędnym jest ich szczegółowe powtarzanie w uzasadnieniu wyroku (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 05 listopada 1998 r. w sprawie I PKN 339/98, publik. OSNAPiUS z 1999 roku, z. 24, poz. 776).

Odnosząc się w pierwszej kolejności do zarzucanych w apelacji naruszeń popełnionych przez organ rentowy w toku postępowania Sąd Apelacyjny wyjaśnia, iż postępowanie sądowe, w tym w sprawach z zakresu prawa ubezpieczeń społecznych, skupia się na wadach wynikających z naruszenia prawa materialnego, a kwestia wad decyzji administracyjnych spowodowanych naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego pozostaje
w zasadzie poza przedmiotem tego postępowania. W postępowaniu przed sądem w sprawach z zakresu ubezpieczeń społecznych zastosowanie znajdują przepisy Kodeksu postępowania cywilnego, a nie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, w związku z czym nie ma możliwości badania w świetle przepisów tego kodeksu prawidłowości wydanej
przez organ rentowy decyzji. Sąd ubezpieczeń społecznych - jako sąd powszechny - może
i powinien dostrzegać jedynie takie wady formalne decyzji administracyjnej, które decyzję tę dyskwalifikują w stopniu odbierającym jej cechy aktu administracyjnego jako przedmiotu odwołania (por. uchwały Sądu Najwyższego: z dnia 21 listopada 1980 r. w sprawie III CZP 43/80, publik. OSNCP1981 nr 8, poz. 142; z dnia 27 listopada 1984 r. w sprawie III CZP 70/84, publik. OSNCP 1985 nr 8, poz. 108 oraz z dnia 21 września 1984 r. w sprawie III CZP 53/84, publik. OSNCP 1985 nr 5-6, poz. 65).

Stwierdzenie takiej wady następuje jednak tylko dla celów postępowania cywilnego
i ze skutkami dla tego tylko postępowania. Sąd II instancji podziela stanowisko Sądu Najwyższego zawarte w postanowieniu z dnia 28 maja 2002 r. w sprawie II UKN 356/01, publik. OSNP 2004/3/52, iż postępowanie w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji administracyjnej jest samodzielnym postępowaniem administracyjnym ograniczającym się do ustalenia, czy decyzja dotknięta jest jedną z wad wymienionych w art. 156 § l pkt 1-7 k.p.a. Rozstrzygnięcie kończące to postępowanie następuje w drodze decyzji (art. 158 § l k.p.a.) podejmowanej przez organ administracji publicznej (art. 156 § l k.p.a.), toteż orzekanie w tej kwestii przez sąd powszechny byłoby naruszeniem kompetencji właściwego organu administracji publicznej.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny podkreśla, iż podniesione
przez Spółkę zarzuty naruszenia przez organ rentowy przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego nie podlegają rozpoznaniu w niniejszym postępowaniu.

Przechodząc do oceny pozostałych zarzutów Spółki Sąd ten wskazuje,
iż w pierwszej kolejności rozważenia wymagają zarzuty podniesione w ramach podstawy naruszenia prawa procesowego, bowiem ocena zarzutów odnoszących się do naruszenia prawa materialnego może być dokonana jedynie na podstawie prawidłowo ustalonego stanu faktycznego sprawy.

Nie ma uzasadnionych podstaw prawnych zgłoszony przez Spółkę zarzut nie wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych istotnych dla rozstrzygnięcia sprawy wskutek naruszenia przepisów postępowania, a mianowicie art. 217 § 2 k.p.c. w zw. z art. 227 k.p.c. poprzez oddalenie wymienionych w apelacji wniosków dowodowych płatnika składek.

Sąd II instancji podkreśla, iż przedmiotem postępowania dowodowego są tylko fakty mające istotne znaczenie dla merytorycznej oceny dochodzonego roszczenia, a zatem domaganie się przez stronę przeprowadzenia dowodów na inne okoliczności, nie może być uwzględnione przez sąd orzekający, ponieważ prowadziłoby do przewlekłości postępowania sądowego (por. wyrok S.N. z dnia 13 lutego 1997 r. w sprawie I PKN 71/96, publik. OSNP 1997, nr 19, poz. 377 oraz wyrok S.A. w Warszawie z dnia 13 kwietnia 2006 r. w sprawie III AUa 35/06, publik. Apel.-W-wa 2006, nr 4, poz. 16).

Fakty mające istotne znaczenie, to fakty opisane w hipotezach norm prawa cywilnego materialnego, rzadziej prawa procesowego. Właściwie rozumiane prawo materialne określa więc, które dowody są istotne w sprawie i jakie mają znaczenie dla jej rozstrzygnięcia (por. wyrok S.N. z dnia 04 marca 2008 r. w sprawie III UK 65/07, publik. LEX nr 459314).

Przepisy te wyznaczają zakres koniecznych ustaleń faktycznych, które powinny być
w sprawie dokonane. Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, iż przedmiotem wnioskowanych przez skarżącego dowodów w postaci: protokołów Państwowej Inspekcji Pracy, przesłuchania inspektorów Państwowej Inspekcji Pracy oraz inspektorów kontroli Zakładu Ubezpieczeń Społecznych nie miały być okoliczności mające istotne znaczenie znaczenia dla rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Tak należy ocenić stanowisko Państwowej Inspekcji Pracy w przedmiocie przestrzegania, bądź nie przez skarżącą przepisów prawa pracy. Odnośnie wskazywanej przez Spółkę składek okoliczności, mającej stanowić przedmiot dowodu, w postaci oznaczenia zakresu uprawnień i obowiązków Państwowej Inspekcji Pracy wskazać dodatkowo należy, iż jest to materia regulowana ustawowo.

W związku z zarzutem braku kompetencji ZUS do dokonywania ustaleń na gruncie przepisów prawa pracy (co, zdaniem skarżącego winna uczynić Państwowa Inspekcja Pracy), Sąd II instancji wyjaśnia, iż przepis art. 83 ust. 1 pkt 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1998 roku o systemie ubezpieczeń społecznych (Dz. U. z 1998 r. Nr 137, poz. 887 ze zm., nazywanej dalej ustawą systemową) daje organowi rentowemu podstawy do prowadzenia postępowania administracyjnego w przedmiocie prawidłowości zgłaszania i przebiegu ubezpieczeń społecznych. Powyższe, w ocenie Sądu Odwoławczego, sprowadza się jednoznacznie do przyznania organowi rentowemu uprawnienia do badania rzeczywistej treści tytułów podlegania ubezpieczeniom.

W realiach niniejszej sprawy przekłada się to m.in. na możliwość ustalenia rzeczywistego miejsca pracy zainteresowanych, stanowiącego przedmiotowo istotny element umowy o pracę, od którego zależy m. in. rozróżnienie zagranicznej podróży służbowej od oddelegowania do pracy za granicą.

Jeśli chodzi o oddalenie wniosków o przeprowadzenie dowodu z dokumentu
w postaci stanowiska Komisji Prawnej Głównego Inspektora Pracy z dnia 22 kwietnia 2010 r. oraz z opinii Instytutu (...) Sąd Apelacyjny przychyla się do oceny Sądu Okręgowego, zgodnie z którą ustaleń prawnych, na podstawie zgromadzonego
w sprawie materiału dowodowego, dokonuje samodzielnie sąd orzekający. Dodać należy,
iż zgodnie z nie budzącym w doktrynie i orzecznictwie wątpliwości poglądem prawo nie może stanowić przedmiotu dowodu (iura novit curia). W konsekwencji wyżej wymienione dokumenty można było uznać co najwyżej za umotywowane stanowisko strony.

Niezasadny okazał się również zarzut naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. poprzez bezzasadne przyjęcie, iż miejsce pracy zainteresowanych znajdowało się poza granicami Polski.

Sąd II instancji ma na uwadze, że granice swobodnej oceny dowodów wyznaczają
w szczególności: obowiązek wyprowadzenia przez sąd z zebranego materiału dowodowego wniosków logicznie prawidłowych, ramy proceduralne (ocena dowodów musi respektować warunki określone przez prawo procesowe, w szczególności art. 227-234 k.p.c.), wreszcie poziom świadomości prawnej sędziego oraz dominujące poglądy na sądowe stosowanie prawa. Swobodna ocena dowodów dokonywana jest przez pryzmat własnych przekonań sądu, jego wiedzy i posiadanego zasobu doświadczeń życiowych, uwzględnia wymagania prawa procesowego oraz reguły logicznego myślenia, według których sąd w sposób bezstronny, racjonalny i wszechstronny rozważa materiał dowodowy jako całość, dokonuje wyboru określonych środków dowodowych i - ważąc ich moc oraz wiarygodność - odnosi je
do pozostałego materiału dowodowego (por. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 10 czerwca 1999 r. w sprawie II UKN 685/98, publik. OSNAPiUS 2000, Nr 17, poz. 655).

Do naruszenia art. 233 § 1 k.p.c. mogłoby dojść tylko wówczas, gdyby Spółka wykazała uchybienie podstawowym regułom służącym ocenie wiarygodności i mocy poszczególnych dowodów, tj. regułom logicznego myślenia, zasadzie doświadczenia życiowego i właściwego kojarzenia faktów (por. wyrok S.N. z dnia 16 grudnia 2005 r. w sprawie III CK 314/05, publik. LEX nr 172176). Zdaniem Sądu Apelacyjnego nie można zarzucić Sądowi I instancji naruszenia powyższych reguł. Jeżeli z określonego materiału dowodowego Sąd wyprowadza wnioski logicznie poprawne i zgodne z doświadczeniem życiowym, to jego ocena nie narusza reguł swobodnej oceny dowodów (art. 233 § 1 k.p.c.) i musi się ostać, choćby w równym stopniu, na podstawie tego materiału dowodowego, dawały się wysnuć wnioski odmienne. Tylko w przypadku, gdy brak jest logiki w wiązaniu wniosków z zebranymi dowodami, lub gdy wnioskowanie Sądu wykracza poza schematy logiki formalnej albo, wbrew zasadom doświadczenia życiowego, nie uwzględnia jednoznacznych praktycznych związków przyczynowo - skutkowych, to przeprowadzona przez Sąd ocena dowodów może być skutecznie podważona (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Poznaniu w sprawie I ACa 513/05, publik. LEX nr 186115).

Mając na uwadze powyższe uznać należy, iż Spółka nie zdołała wykazać błędów w rozumowaniu Sądu Okręgowego bądź też niezgodności tego rozumowania z zasadami doświadczenia życiowego.

Sąd Apelacyjny podziela stanowisko Sądu I instancji, zgodnie z którym zainteresowani świadczyli pracę na rzecz Spółki na terenie Belgii i Niemiec w sposób stały - w tych krajach znajdowały się ich miejsca pracy. Spółka potwierdziła, iż wskazanie w umowach o pracę jako miejsca pracy W., tj. siedziby Spółki miało charakter jedynie umowny. Przesłuchany w sprawie zainteresowany Ł. Z. potwierdził zaś, że w chwili zawierania umów o pracę został informowany, że pracować będzie wyłącznie za granicą. Nie umawiał się, że będzie wykonywać pracę w Polsce i faktycznie w Polsce jej nie wykonywał.

Nie zasługiwał na uwzględnienie także zarzut naruszenia art. 328 § 2 k.p.c. Podkreślenia wymaga, iż zgodnie z utrwalonym stanowiskiem judykatury o uchybieniu art. 328 § 2 k.p.c. można mówić jedynie wtedy, gdy uzasadnienie zaskarżonego orzeczenia nie zawiera danych pozwalających na jego kontrolę (por. postanowienie S.N. z dnia 21 listopada 2001 r. w sprawie I CKN 185/01, publik. LEX nr 52726, wyrok S.N. z dnia 22 maja 2003 r. w sprawie II CKN 121/01, publik. LEX nr 137611, wyrok S.N. z dnia 20 lutego 2003 r. w sprawie I CKN 65/01, publik. LEX nr 78271, wyrok S.N. z dnia 07 lutego 2001 r. w sprawie V CKN 606/00, publik. LEX nr 53116) bądź też, gdy uzasadnienie orzeczenia sądowego nie zawiera wszystkich lub niektórych elementów wymienionych w tym przepisie, a brak ten mógł mieć istotny wpływ na wynik sprawy (por. wyrok S.N. z dnia 19 grudnia 2001 r. w sprawie V CKN 158/00, publik. LEX nr 52748).

Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszym postępowaniu. Uzasadnienie zaskarżonego wyroku odpowiada bowiem określonym w powyższym przepisie wymaganiom, w szczególności wynika z niego w sposób jasny i nie budzący wątpliwości, jakie fakty zostały ustalone, jakim dowodom dano wiarę, a jakim jej odmówiono. Sąd I instancji – wbrew zarzutowi skarżącego – określił wyraźnie, że pobyt zainteresowanych za granicą nie nosił cech podróży służbowej, jak również, że wydawanie przez pracodawcę poleceń wyjazdu służbowego nie miało żadnego uzasadnienia.

W tym miejscu należy wskazać, iż Sąd ten nie odniósł się w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku do instytucji zaświadczenia o ustawodawstwie właściwym (formularz E 101), jednakże okoliczność ta pozostaje bez wpływu na prawidłowość rozstrzygnięcia, jak również na możliwość jego kontroli przez Sąd Odwoławczy, co przesądza o bezpodstawności zarzutu apelującej.

Przechodząc do zarzutu naruszenia art. 232 k.p.c. z związku z art. 6 k.c. poprzez przyjęcie przez Sąd Okręgowy twierdzeń ZUS wyrażonych w zaskarżonej decyzji w zakresie wymiaru należnych składek, w sytuacji, gdy ZUS – w ocenie Spółki – nie wykazał
w postępowaniu przed sądem prawidłowości określenia wymiaru składek, Sąd II instancji wskazuje, że Spółka nie podniosła konkretnych zarzutów przeciwko wymiarowi składek wskazanemu w poszczególnych zaskarżonych decyzjach, co uniemożliwia w praktyce odniesienie się do tego zarzutu.

Wniosek Spółki o przeprowadzenie dowodu z opinii Instytutu (...) w W., bądź biegłego sądowego stosownej specjalności na okoliczność wysokości podstawy wymiaru składek, kwot należnych składek oraz różnicy między tą kwotą, a kwotą odprowadzoną przez płatnika do ZUS należało oddalić. Powyższe ustalenia nie wymagają bowiem wiedzy specjalnej, a nadto sprowadzają się do stosowania przepisów prawa, co jest rzeczą sądu rozstrzygającego sprawę, a nie biegłego. Należy podkreślić iż dowód z opinii biegłego nie służy uzupełnianiu twierdzeń strony o faktach, bądź do czynienia ustaleń w zakresie faktów możliwych do ustalenia na podstawie innych środków dowodowych (por. wyrok S.N. z dnia 20 stycznia 2012 r. w sprawie I CSK 200/11, publik. LEX nr 1133787), a do tego właśnie zmierzał omawiany wniosek dowodowy skarżącej.

Mając na uwadze powyższe Sąd Apelacyjny uznaje, iż Spółka nie zdołała wykazać,
aby wysokość podstawy wymiaru składek, wskazana w decyzjach objętych niniejszym postępowaniem, była błędna.

Odnosząc się do kwestii prawa właściwego dla zainteresowanych w zakresie zasad podlegania ubezpieczeniom społecznym w okresach ich zatrudnienia za granicą Sąd ten wskazuje, że zastosowanie w stanie faktycznym niniejszej sprawy znajdują przepisy: rozporządzenia Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych, osób prowadzących działalność na własny rachunek i do członków ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie oraz rozporządzenia Rady (EWG) nr 574/72 z dnia 21 marca 1972 r. w sprawie wykonywania rozporządzenia nr 1408/71 w odniesieniu do okresów zatrudnienia przypadających przed dniem 01 maja 2010 r., jak również rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 883/2004 z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie koordynacji systemów zabezpieczenia społecznego oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 987/2009 z dnia 16 września 2009 r. dotyczącego wykonywania rozporządzenia
nr 883/2004 w odniesieniu do okresów zatrudnienia przypadających po dniu 01 maja 2010 r.

Zgodnie z zasadą ogólną wyrażoną w art. 13 ust. 1 rozporządzenia nr 1408/71 (oraz w art. 11 ust. 1 zd. 1 rozporządzenia nr 883/2004) osoby, do których stosuje się rozporządzenie, podlegają ustawodawstwu tylko jednego państwa członkowskiego.

Artykuł 13 ust. 2 lit. a rozporządzenia nr 1408/71 stanowi, że pracownik najemny zatrudniony na terytorium jednego państwa członkowskiego podlega ustawodawstwu tego państwa, nawet jeżeli zamieszkuje na terytorium innego państwa członkowskiego lub jeżeli przedsiębiorstwo lub pracodawca, który go zatrudnia ma swoją zarejestrowaną siedzibę lub miejsce prowadzenia działalności na terytorium innego państwa członkowskiego - decydującym czynnikiem jest zatem miejsce wykonywania pracy (tzw. zasada lex loci laboris).

W myśl natomiast art. 11 ust. 2 lit. a rozporządzenia nr 883/2004 osoba wykonująca w Państwie Członkowskim pracę najemną lub pracę na własny rachunek podlega ustawodawstwu tego Państwa Członkowskiego.

Od powyższej zasady istnieją wyjątki, które dotyczą między innymi pracowników delegowanych.

Artykuł 14 ust. l lit. a rozporządzenia nr 1408/71 stanowi, iż pracownik najemny zatrudniony na terytorium państwa członkowskiego przez przedsiębiorstwo, w którym jest zwykle zatrudniony i przez które został skierowany do wykonywania pracy na terytorium innego państwa członkowskiego, podlega nadal ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego pod warunkiem, że przewidywany okres wykonywania tej pracy
nie przekracza dwunastu miesięcy i że nie został on skierowany w miejsce innej osoby, której okres skierowania upłynął.

Stosownie natomiast do treści art. 12 ust. 1 rozporządzenia nr 883/2004 osoba, która wykonuje działalność jako pracownik najemny w państwie członkowskim w imieniu pracodawcy, który normalnie prowadzi tam swą działalność, a która jest delegowana przez tego pracodawcę do innego państwa członkowskiego do wykonywania pracy w imieniu tego pracodawcy, nadal podlega ustawodawstwu pierwszego państwa członkowskiego, pod warunkiem że przewidywany czas takiej pracy nie przekracza 24 miesięcy i że osoba ta nie jest wysłana, by zastąpić inną delegowaną osobę.

W konsekwencji powyższego - w stosunku do delegowanego pracownika w dalszym ciągu mają zastosowanie przepisy ubezpieczeniowe kraju wysyłającego, chociaż wykonuje on pracę w innym państwie. Dokumentem potwierdzającym ten fakt jest formularz E 101 (zaświadczenie dotyczące ustawodawstwa właściwego) wystawiany przez właściwą instytucję, którą w Polsce jest Zakład Ubezpieczeń Społecznych.

Poświadczenie ustawodawstwa właściwego (formularz E 101), uznawane za decyzję deklaratywną, posiada moc wiążącą – również dla sądu rozstrzygającego kwestię, czy dany pracownik wykonywał pracę za granicą w ramach oddelegowania, czy też w ramach podróży służbowej (w kwestii związania sądu decyzjami deklaratoryjnymi por. wyroki S.N.: z dnia 10 czerwca 2008 r. w sprawie I UK 376/07, publik. OSNP 2009 nr 21-22, poz. 295 oraz z dnia 29 stycznia 2008 r. w sprawie I UK 173/07, publik. OSNP 2009 nr 5-6, poz. 78).

Odnosząc powyższe rozważania do realiów niniejszej sprawy Sąd Apelacyjny podkreśla, iż – jak wynika ze szczegółowej analizy akt ZUS - w stosunku do wszystkich zainteresowanych ZUS wydał zaświadczenia dotyczące ustawodawstwa właściwego (ustawodawstwa polskiego) na podstawie przedłożonych przez Spółkę informacji w celu poświadczenia formularza E 101.

Powyższa okoliczność – niezależnie od faktu, czy ZUS, zgodnie z ciążącym na nim obowiązkiem, dokonał kontroli deklarowanych przez pracodawcę danych, stanowiących podstawę poświadczenia formularza E 101, a zainteresowani rzeczywiście mieli wówczas status pracowników oddelegowanych, przesądza, iż w niniejszym postępowaniu Sąd Ubezpieczeń Społecznych jest związany tą decyzją i nie może kontrolować jej prawidłowości. Niezależnie zatem od tego, czy kwalifikacja statusu zainteresowanych jako pracowników oddelegowanych była błędna – bez uchylenia, zmiany bądź unieważnienia decyzji o podleganiu ustawodawstwu właściwemu, jest ona dla Sądu wiążąca, a w konsekwencji - nie jest możliwe ustalanie, czy zainteresowani wykonywali pracę za granicą w ramach podróży służbowej.

Sąd II instancji zwraca uwagę, iż Spółka występując o wydanie w stosunku do swoich pracowników poświadczenia prawa właściwego miała świadomość, w jakich okolicznościach zaświadczenie to może zostać wydane (wyłącznie dla pracownika oddelegowanego). Nie powinno przy tym budzić wątpliwości, iż potwierdzenie okoliczności wykonywania pracy za granicą na podstawie czasowego oddelegowania wyklucza możliwość zakwalifikowania tej sytuacji jako podróży służbowej.

Wiążące ustalenie, iż w stanie faktycznym niniejszej sprawy mamy do czynienia
z pracownikami zatrudnionymi za granicą u polskiego pracodawcy, a nie z pracownikami odbywającymi zagraniczną podróż służbową nakazuje przyjąć, iż podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe – w myśl przepisów § 1 i § 2 ust. 1 pkt 16 rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 18 grudnia 1998 r. w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne
i rentowe (Dz. U. z 1998 r. Nr 161, poz. 1106 ze zm., nazywanego dalej rozporządzeniem) stanowi przychód w rozumieniu przepisów o podatku dochodowym od osób fizycznych, osiągany przez pracowników u pracodawcy z tytułu zatrudnienia w ramach stosunku pracy z wyłączeniem części wynagrodzenia w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju, za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju, z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. 1 ustawy (tj. prognozowanego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej na dany rok kalendarzowy, określony w ustawie budżetowej).

W konsekwencji powyższego rację bytu traci zarzut Spółki naruszenia art. 29 § 1
w zw. z art. 77 (5) k.p. W realiach niniejszej sprawy, wobec przesłanek poświadczenia formularza E 101, brak jest bowiem podstaw do czynienia ustaleń w przedmiocie charakteru pracy zainteresowanych za granicą, tj. jako oddelegowania, bądź jako podróży służbowej.

Sąd Apelacyjny podkreśla, iż nie ma racji Spółka zarzucając naruszenie art. 68 ust. 1 i art. 83 ust. 1 pkt 3 ustawy systemowej poprzez uznanie za dopuszczalne wydanie decyzji stwierdzającej podstawę wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne, podczas gdy – zdaniem apelującej – jedyną dopuszczalną formą jest decyzja ustalająca wymiar składek. Sąd ten w powyższym zakresie podziela pogląd przedstawiony przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 06 grudnia 2005 r. w sprawie III UK 123/05, publik. LEX nr 328007, zgodnie z którym decyzje wydane w sprawach indywidualnych dotyczących ustalania wymiaru składek i ich poboru (art. 83 ust. 1 pkt 4 ustawy systemowej) nie zawsze mają konkretny charakter "wymiarowy", to jest określający konkretną wysokość należności lub zaległości z tytułu obowiązku opłacania składek na ubezpieczenie społeczne. Do takich decyzji niewątpliwie należą również te, które rozstrzygają o samych zasadach dotyczących spornego zakresu i podstawy wymiaru lub poboru składek na ubezpieczenie społeczne, to jest decyzje, które wskazują składniki przychodu ubezpieczonych, od których istnieje obowiązek odprowadzania składek na ubezpieczenie społeczne, bez względu na to, czy wydane decyzje zawierają techniczne (kwotowe) wyliczenie należności składkowych.

Mając na uwadze okoliczność, iż źródłem sporu między stronami było określenie przychodów nie stanowiących podstawy wymiaru składek (przychodu stanowiącego podstawę wymiaru składek, pomniejszonego o kwoty ewentualnych, przewidzianych prawem, wyłączeń), wydanie przez ZUS decyzji ustalających wysokość podstawy wymiaru składek należy uznać za zasadne i zgodne z prawem.

W sytuacji dysponowania informacją o prawidłowej wysokości podstawy wymiaru składek nie ma przeszkód do obliczenia kwoty, w jakiej składki powinny zostać odprowadzone do ZUS, a co za tym idzie – także różnicy między tą kwotą, a kwotą już uiszczoną. Rozstrzyganie przedstawionych przez skarżącą wątpliwości odnośnie korekty deklaracji podatkowych nie jest rzeczą Sądu rozpoznającego odwołanie od decyzji stwierdzającej wysokość podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia społeczne.

Zgodnie z § 2 ust. l pkt 16 rozporządzenia w sprawie szczegółowych zasad ustalania podstawy wymiaru składek na ubezpieczenia emerytalne i rentowe nie stanowi podstawy wymiaru składki - część wynagrodzenia pracowników zatrudnionych za granicą u polskich pracodawców, z wyłączeniem osób wymienionych w art. 18 ust. 12 ustawy - w wysokości równowartości diety przysługującej z tytułu podróży służbowych poza granicami kraju,
za każdy dzień pobytu, określonej w przepisach w sprawie wysokości oraz warunków ustalania należności przysługujących pracownikowi zatrudnionemu w państwowej lub samorządowej jednostce sfery budżetowej z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju,
z tym zastrzeżeniem, że tak ustalony miesięczny przychód tych osób stanowiący podstawę wymiaru składek nie może być niższy od kwoty przeciętnego wynagrodzenia, o którym mowa w art. 19 ust. l ustawy.

Zainteresowani w okresach wskazanych w decyzjach Zakładu Ubezpieczeń Społecznych pracowali za granicą, ale u polskiego pracodawcy, wobec czego powyższy przepis miał zastosowanie w sprawie do ustalenia podstawy wymiaru składek.

Sąd II instancji stwierdza, iż w sytuacji, gdy wypłacone przez pracodawcę świadczenia, zakwalifikowane jako diety z tytułu podróży służbowej, nie przysługiwały pracownikom, ponieważ nie odbywali oni podróży służbowej, to nie było podstaw do wyłączenia tych wypłat z oskładkowania na mocy § 2 ust. l pkt 15 rozporządzenia, lecz należało przyjąć je do podstawy oskładkowania jako przychód z tytułu zatrudnienia. Wobec tego, że zainteresowani byli zatrudnieni za granicą u polskiego pracodawcy łączne kwoty wypłat dokonanych na ich rzecz za okres zatrudnienia za granicą (to jest wynagrodzenie zasadnicze i składniki zakwalifikowane jako diety) należało poddać procedurze oskładkowania według zasad z § 2 ust. l pkt 16 rozporządzenia.

Powyższe oznacza, że pracodawcy, którzy wypłacają swoim pracownikom wysokie wynagrodzenia za pracę mogą skorzystać z dobrodziejstwa odliczenia od podstawy wymiaru takiej części wynagrodzenia, która odpowiada pełnej diecie z tytułu podróży służbowej.
Jeśli jednak suma wynagrodzenia pracownika jest tak ustalona, że po odliczeniu części wynagrodzenia w wysokości równowartości diety do oskładkowania pozostanie mniej,
niż kwota przeciętnego wynagrodzenia, to pracodawca nie może odliczyć równowartości całej diety, a jedynie taką jej część, aby do oskładkowania pozostała kwota nie niższa
niż przeciętne wynagrodzenie, o którym mowa w art. 19 ust. l ustawy systemowej.

W konsekwencji zasadne jest przyjęcie, że organ rentowy, przyjmując dopuszczalność odliczenia części wynagrodzenia odpowiadającej równowartości diety z tytułu podróży służbowej za granicą, prawidłowo ustalił w zaskarżonych decyzjach podstawy wymiaru składek zainteresowanych.

Stosownie do treści art. 385 k.p.c. sąd drugiej instancji oddala apelację, jeżeli jest ona bezzasadna.

Wobec powyższego Sąd Apelacyjny na mocy art. 385 k.p.c. orzekł, jak w sentencji wyroku.