Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 23 maja 2013 roku

Sąd Okręgowy w Lublinie II Wydział Cywilny – Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Sądu Okręgowego Dariusz Iskra (sprawozdawca)

Sędziowie: Sędzia Sądu Okręgowego Andrzej Mikołajewski

Sędzia Sądu Okręgowego Tomasz Lebowa

Protokolant Starszy protokolant sądowy Emilia Trąbka

po rozpoznaniu w dniu 23 maja 2013 roku w Lublinie, na rozprawie

sprawy z powództwa (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L.

przeciwko Z. D., B. K., A. K. i R. K.

o zapłatę kwoty 5948,25 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16 listopada 2011 roku do dnia zapłaty

na skutek apelacji powoda od wyroku Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie z dnia 14 sierpnia 2012 roku, w sprawie VIII C 1974/12

I. zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punkcie III w ten sposób, że zasądza od A. K. i R. K. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwoty po 1487,06 zł (tysiąc czterysta osiemdziesiąt siedem złotych sześć groszy) od każdego z nich z odsetkami ustawowymi od dnia 16 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

II. oddala w pozostałej części apelację odnoszącą się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III zaskarżonego wyroku;

III. oddala apelację odnoszącą się do rozstrzygnięć zawartych w punktach I, II, V i VI zaskarżonego wyroku;

IV. zasądza od A. K. i R. K. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwoty po 224,50 zł (dwieście dwadzieścia cztery złote pięćdziesiąt groszy) od każdego z nich tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego;

V. oddala wniosek (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. o zasądzenie od B. K. i Z. D. zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt II Ca 770/12

Uzasadnienie wyroku

W pozwie z dnia 10 listopada 2011 roku, wniesionym do Sądu Rejonowego Lublin – Zachód w Lublinie w dniu 16 listopada 2011 roku, powód – (...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w L. wniosła o zasądzenie solidarnie od pozwanych – Z. D., B. K., A. K. i R. K. kwoty 5948,25 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16 listopada 2011 roku do dnia zapłaty oraz „zwrot wpisu ustalonego przez Sąd” (k. 2-5).

W uzasadnieniu pozwu powód wskazał, że dochodzona pozwem kwota wynika z zajmowania przez pozwanych bez tytułu prawnego lokalu mieszkalnego przy ul. (...). Pozwani zobowiązani byli do uiszczania opłat eksploatacyjnych za zajmowany lokal mieszkalny, co miesiąc z góry do dziesiątego dnia każdego miesiąca. Dochodzona pozwem kwota stanowi zadłużenie z tytułu opłat eksploatacyjnych za okres od dnia 31 grudnia 2010 roku do dnia 31 października 2011 roku, po rozliczeniu kosztów zużycia centralnego ogrzewania za okres grzewczy 2010/2011. Pozwani nie uregulowali zadłużenia, które na dzień wniesienia pozwu wynosiło 5948,25 zł.

*

Na rozprawie w dniu 17 maja 2012 roku pozwana B. K. oświadczyła, że uznaje powództwo w całości i wyraziła wolę zawarcia ugody z powodem (k. 30).

Na rozprawie w dniu 7 sierpnia 2012 roku pozwany Z. D. oświadczył, że uznaje czwartą część dochodzonej pozwem kwoty (k. 38).

Pozostali pozwani nie stawili się na posiedzenie wyznaczone na rozprawę, jak również nie składali wyjaśnień ustnie lub na piśmie.

Pełnomocnik powoda popierał powództwo (k. 29-30).

*

Wyrokiem z dnia 14 sierpnia 2012 roku Sąd Rejonowy Lublin – Zachód w Lublinie:

I. zasądził od B. K. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwotę 4461,18 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

II. zasądził od Z. D. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwotę 1487,06 zł z odsetkami ustawowymi od dnia 16 listopada 2011 roku do dnia zapłaty;

III. oddalił powództwo w stosunku do A. K. i R. K.;

IV. nadał wyrokowi w punkcie I i II rygor natychmiastowej wykonalności;

V. zasądził od B. K. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwotę 1100,25 zł tytułem zwrotu „częściowych” kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego;

VI. zasądził od Z. D. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwotę 366,75 zł tytułem zwrotu „częściowych” kosztów procesu, w tym kosztów zastępstwa procesowego (k. 40).

*

W uzasadnieniu wyroku Sąd Rejonowy ustalił, że Z. D., B. K., A. K. i R. K. w okresie od dnia 31 grudnia 2010 roku do dnia 31 października 2011 roku zajmowali bez tytułu prawnego lokal mieszkalny przy ul. (...) w L., należący do (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L.. Za ten okres pozwani zobowiązani byli do uiszczania co miesiąc na rzecz powoda odszkodowania z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego. Z obowiązku tego nie wywiązywali się, co spowodowało ich zadłużenie wobec powoda w wysokości 5948,25 zł. Kwota ta jest równa wysokości opłat eksploatacyjnych za poszczególne miesiące za okres od dnia 31 grudnia 2010 roku do dnia 31 października 2011 roku. Pozwani do dnia wyrokowania nie uiścili powyższej należności.

Sąd Rejonowy uznał, że powództwo jest zasadne częściowo.

Sąd Rejonowy przytoczył treść przepisu art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. Nr 31 z 2005 roku, poz. 266 – tekst jednolity ze zmianami) oraz przepisu art. 18 ust. 3 tej ustawy i wskazał, że w rozpoznawanej sprawie zobowiązanie pozwanych wobec (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. wynika z zajmowania przez nich lokalu mieszkalnego bez tytułu prawnego, do którego zastosowanie znajdują przepisy ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie kodeksu cywilnego. Powód przyznał, że z pozwanymi nie łączyła go żadna umowa, wobec czego przyjąć należy, iż strony procesu nie wiązał stosunek najmu lokalu, do którego odpowiednio mają zastosowanie przepisy Rozdziału II kodeksu cywilnego o najmie lokali, w tym przepis art. 688 ¹ k.c., dotyczący solidarnej odpowiedzialności za zapłatę czynszu i innych należności. Solidarność taka nie wynika też z ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego.

Sąd wskazał, że w rozpoznawanej sprawie nie ma zastosowania art. 4 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 roku o spółdzielniach mieszkaniowych (Dz. U. Nr 119 z 2003 roku, poz. 1116 – tekst jednolity ze zmianami), regulujący odpowiedzialność solidarną za opłaty wobec spółdzielni przez osoby pełnoletnie, stale zamieszkujące w lokalu z członkami spółdzielni.

Sąd uznał, że zgłoszone w pozwie żądanie powoda o zasądzenie od pozwanych solidarnie kwoty 5948,25 zł nie znajduje podstawy prawnej w obowiązującym stanie prawnym. Zgodnie bowiem z treścią art. 369 k.c. zobowiązanie jest solidarne, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Brak umowy łączącej powoda z pozwanymi sprawia, że ich odpowiedzialność solidarna nie może opierać się na czynności prawnej. Nie wynika również z powołanych wyżej ustaw, to jest ustawy o spółdzielniach mieszkaniowych i ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Zawarte w tych ustawach przepisy nie przewidują bowiem odpowiedzialności solidarnej pozwanych, zobowiązanych do uiszczania comiesięcznego odszkodowania na rzecz Spółdzielni z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego.

Sąd wskazał, że miał jednak na względzie, iż na rozprawach, które odbyły się w dniach 17 maja 2012 roku i 7 sierpnia 2012 roku, B. K. i Z. D. uznali powództwo powoda w stopniu wystarczającym na zaspokojenie w całości dochodzonego pozwem roszczenia.

Sąd przytoczył treść przepisu art. 213 § 2 k.p.c. i wyjaśnił, że okoliczności sprawy nie wskazują, aby uznanie powództwa przez pozwanych było sprzeczne z prawem lub z zasadami współżycia społecznego albo zmierzało do obejścia prawa. Brak jest podstaw, aby uznać oświadczenia pozwanych o uznaniu powództwa za niedopuszczalne. W konsekwencji uznanie przedmiotowego powództwa nastąpiło ze skutkiem prawnym, co skutkowało uwzględnieniem powództwa w stosunku do pozwanej B. K. w 3/4, zaś w stosunku do pozwanego Z. D. w 1/4.

Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia o kosztach procesu Sąd Rejonowy wskazał przepisy art. 98 § 1 k.p.c. i art. 100 k.p.c.

*

Od wyroku z dnia 14 sierpnia 2012 roku apelację wniósł powód, wskazując, że zaskarża wyrok w całości. Powód zarzucił:

„1) naruszenie prawa materialnego tj. art. 688 ¹ Kodeksu cywilnego w związku z art. 18 ust. 3 ustawy o ochronie praw lokatorów mieszkaniowym zasobie gminy i zmianie kodeksu cywilnego, poprzez nietrafne przyjęcie, iż do pozwanych nie ma zastosowania przepis statuujący solidarną odpowiedzialność wobec Spółdzielni,

2) naruszenie prawa materialnego tj. art. 441 § 1 Kodeksu cywilnego poprzez jego niezastosowanie w sprawie, podczas gdy jest to przepis bezwzględnie obowiązujący i stanowi normatywną podstawę solidarności dłużników w sytuacji, gdy kilka osób odpowiada za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym,

3) naruszenie prawa materialnego tj. art. 369 kodeksu cywilnego poprzez jego błędną wykładnie wobec uznania, że brak jest przepisu przewidującego odpowiedzialność solidarną pozwanych, zobowiązanych do uiszczania comiesięcznego odszkodowania na rzecz powodowej Spółdzielni z tytułu zajmowania lokalu bez tytułu prawnego, podczas gdy art. 688 ¹ Kodeksu cywilnego w sposób wyraźny taką odpowiedzialność przewiduje,

4) naruszenie prawa procesowego, które mogło mieć wpływ na rozstrzygnięcie niniejszej sprawy tj. art. 233 § 1 Kodeksu postępowania cywilnego poprzez nietrafne uznanie, że żądanie zasądzenia od pozwanych solidarnie dochodzonej kwoty objętej żądaniem pozwu nie znajduje podstawy prawnej w obowiązującym stanie prawnym ¹”.

Powód wniósł o zmianę wyroku w całości poprzez zasądzenie solidarnie od wszystkich pozwanych kwoty 5948,25 zł z odsetkami ustawowymi od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz zasądzenie od pozwanych na rzecz powódki kosztów procesu za obie instancje w tym kosztów zastępstwa procesowego.

*

Na rozprawie apelacyjnej pełnomocnik powoda popierał apelację, oświadczając, że zakresem zaskarżenia objęte jest również rozstrzygnięcie zawarte w punkcie IV wyroku (k. 94v).

Apelacja powoda, w części, w jakiej dotyczyła rozstrzygnięcia zawartego w pkt IV wyroku, stanowiła w istocie środek zaskarżenia w postaci zażalenia i została rozpoznana i rozstrzygnięta jako zażalenie na postanowienie co do nadania wyrokowi rygoru natychmiastowej wykonalności.

*

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja powoda jest zasadna tylko częściowo.

Na wstępie należy wskazać, że prawidłowe są ustalenia faktyczne Sądu pierwszej instancji dokonane w oparciu o zebrany w sprawie materiał procesowy, w tym dowodowy. Co więcej, ustaleń tych powód nie kwestionuje w apelacji.

Bezsporne jest zatem, że w okresie objętym żądaniem pozwu pozwani zamieszkiwali w lokalu mieszkalnym przy ul. (...), nie mając do tego lokalu żadnego tytułu prawnego.

Przepis art. 18 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego stanowi, że osoby zajmujące lokal bez tytułu prawnego są obowiązane do dnia opróżnienia lokalu co miesiąc uiszczać odszkodowanie.

Przepis art. 18 ust. 2 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku stanowi, że z zastrzeżeniem ust. 3, odszkodowanie, o którym mowa w ust. 1, odpowiada wysokości czynszu, jaki właściciel mógłby otrzymać z tytułu najmu lokalu. Jeżeli odszkodowanie nie pokrywa poniesionych strat, właściciel może żądać od osoby, o której mowa w ust. 1, odszkodowania uzupełniającego.

Przepis art. 18 ust. 3 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku stanowi, że osoby uprawnione do lokalu zamiennego albo socjalnego, jeżeli sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu, opłacają odszkodowanie w wysokości czynszu albo innych opłat za używanie lokalu, jakie byłyby obowiązane opłacać, gdyby stosunek prawny nie wygasł.

W rozpoznawanej sprawie nie ma zastosowania przepis art. 18 ust. 3 omawianej ustawy. Ze stanu faktycznego sprawy, ustalonego w oparciu o zebrany materiał dowodowy, nie wynika, aby pozwani byli uprawnieni do lokalu zamiennego albo socjalnego oraz aby sąd orzekł o wstrzymaniu wykonania opróżnienia lokalu do czasu dostarczenia im takiego lokalu.

Podstawę prawną dochodzonego przez powoda roszczenia stanowi zatem przepis art. 18 ust. 2 zd. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku. Roszczenie wynikające z tego przepisu, pomimo określenia go przez ustawę mianem „odszkodowania”, nie stanowi odszkodowania w sensie ścisłym, czyli świadczenia mającego rekompensować szkodę wynikłą z niewykonania lub nienależytego wykonania zobowiązania, czy też szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym. Oznacza to, że przesłanką dochodzenia roszczenia, o którym mowa w przepisie art. 18 ust. 2 zd. 1 ustawy, nie jest szkoda, rozumiana jako uszczerbek w majątku właściciela lokalu. Szkoda stanowi przesłankę roszczenia uzupełniającego, o którym mowa w art. 18 ust. 2 zd. 2 ustawy, jednak z tego rodzaju roszczeniem powód nie występuje w rozpoznawanej sprawie.

W tym miejscu należy wskazać, że błędne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że w rozpoznawanej sprawie ma zastosowanie przepis art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego. Powołany przepis jest przepisem ściśle powiązanym z przepisami art. 33 ust. 1, 2 i 4 tej ustawy. Są to przepisy przejściowe, regulujące po wejściu w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku określone skutki prawne ustania najmu lokalu mieszkalnego, które nastąpiło przed wejściem w życie ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku.

Stan faktyczny rozpoznawanej sprawy nie daje żadnych podstaw do przyjęcia, że w sprawie miałby mieć zastosowanie przepis art. 33 ust. 5 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku. W szczególności nie ma podstaw faktycznych do przyjęcia, że w odniesieniu do przedmiotowego lokalu pozwanym przysługiwało prawo najmu lokalu mieszkalnego, które ustało przed dniem 10 lipca 2001 roku.

÷

Pozwani nie kwestionowali wysokości roszczenia dochodzonego przez Spółdzielnię za okres wskazany w pozwie.

Przepis art. 379 § 1 k.c. stanowi, że jeżeli jest kilku dłużników albo kilku wierzycieli, a świadczenie jest podzielne, zarówno dług, jak i wierzytelność dzielą się na tyle niezależnych od siebie części, ilu jest dłużników albo wierzycieli. Części te są równe, jeżeli z okoliczności nie wynika nic innego.

Sąd Rejonowy nie zastosował w rozpoznawanej sprawie przepisów art. 18 ust. 1 zd. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 roku oraz art. 379 § 1 k.c. Nastąpiło zatem naruszenie prawa materialnego. Wprawdzie zarzut naruszenia wskazanych przepisów nie został podniesiony przez powoda w treści apelacji, jednak sąd odwoławczy w granicach zaskarżenia bierze z urzędu pod uwagę naruszenie prawa materialnego przez sąd pierwszej instancji, nawet bez powołania się na nie stron ².

Trafne jest stanowisko Sądu pierwszej instancji, że w rozpoznawanej sprawie nie ma podstaw do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności pozwanych za spełnienie dochodzonego przez powoda świadczenia. Solidarna odpowiedzialność pozwanych nie wynika ani z czynności prawnej, ani też z przepisu ustawy.

Błędne jest natomiast stanowisko Sądu Rejonowego, że brak podstaw do przyjęcia solidarnej odpowiedzialności dłużników za spełnienie dochodzonego przez wierzyciela świadczenia uzasadnia oddalenie powództwa o to świadczenie, jeżeli zgodnie z żądaniem pozwu świadczenie miało być spełnione solidarnie przez dłużników.

Solidarność jest jedynie cechą zobowiązania cywilnoprawnego, w którym występuje więcej niż jeden wierzyciel lub więcej niż jeden dłużnik, i istnieje tylko wówczas, jeżeli to wynika z ustawy lub z czynności prawnej. Solidarność zobowiązania nie jest natomiast „zdarzeniem prawnym”, którego skutkiem prawnym jest powstanie zobowiązania cywilnoprawnego. Typowymi zdarzeniami prawnymi, których skutkiem prawnym jest powstanie zobowiązania cywilnoprawnego, są czynność prawna, w szczególności umowa, czyn niedozwolony, bezpodstawne wzbogacenie. Solidarność zobowiązania nie jest w ogóle zdarzeniem prawnym, lecz cechą zobowiązania powstałego w wyniku określonego zdarzenia prawnego.

Jeżeli zatem powód dochodzi przed sądem spełnienia świadczenia od kilku dłużników w sposób solidarny, to samo tylko stwierdzenie przez sąd braku solidarności po stronie dłużników nie uzasadnia oddalenia powództwa o spełnienie tego świadczenia. W takim wypadku, jeżeli wszyscy dłużnicy są zobowiązani, a świadczenie jest podzielne, żądanie pozwu należy uwzględnić w stosunku do każdego z pozwanych w takiej części, w jakiej odpowiada jego zobowiązaniu. W pozostałej części powództwo podlega oddaleniu.

W omawianym wypadku częściowemu uwzględnieniu powództwa nie stoi na przeszkodzie treść przepisu art. 321 § 1 k.p.c. Uwzględnienie powództwa w całości w stosunku do niektórych tylko pozwanych albo też uwzględnienie powództwa w odpowiedniej części osobno w stosunku do każdego z pozwanych nie oznacza wyjścia poza granice powództwa, lecz jest czymś mniej niż uwzględnienie powództwa w całości w stosunku do wszystkich pozwanych.

Odnosząc powyższe rozważania do rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że zobowiązanie zapłaty należności za korzystanie z lokalu bez tytułu prawnego spoczywało w częściach równych na każdym z pozwanych. A. K. i R. K. zobowiązani byli do zapłaty na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwot po 1487,06 zł.

W związku z powyższym na podstawie art. 386 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy orzekł, że zmienia częściowo zaskarżony wyrok w punkcie III w ten sposób, że zasądza od A. K. i R. K. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwoty po 1487,06 zł od każdego z nich z odsetkami ustawowymi od dnia 16 listopada 2011 roku do dnia zapłaty.

*

Apelacja powoda jest bezzasadna w pozostałej części, w jakiej odnosi się do rozstrzygnięcia zawartego w punkcie III zaskarżonego wyroku.

Nie ma podstaw do solidarnego zasądzenia od A. K. i R. K. całej należności dochodzonej pozwem.

Przepis art. 688 ¹ § 1 k.c. stanowi, że za zapłatę czynszu i innych należnych opłat odpowiadają solidarnie z najemcą stale zamieszkujące z nim osoby pełnoletnie.

Zarówno treść przytoczonego przepisu, jak i jego usytuowanie w Kodeksie cywilnym, wskazują jednoznacznie, że powołany przepis odnosi się wyłącznie do obowiązku zapłaty czynszu i innych opłat w czasie trwania najmu lokalu mieszkalnego, nie zaś należności za czas po ustaniu najmu. Nie ma również podstaw do stosowania tego przepisu w drodze analogii do innych należności niż te, które zostały wymienione w jego treści.

Nie jest uzasadniony zarzut naruszenia przepisu art. 369 k.c. Przepis ten nie stanowi samoistnej podstawy solidarności zobowiązania cywilnoprawnego, lecz jedynie wskazuje na dopuszczalne podstawy takiej solidarności. Podstawami takimi są czynność prawna przewidująca solidarną odpowiedzialność dłużników albo solidarne uprawnienie wierzycieli oraz przepis ustawy przewidujący w konkretnym wypadku solidarną odpowiedzialność dłużników albo solidarne uprawnienie wierzycieli ³.

÷

Oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia przepisu art. 441 § 1 k.c. Należy przy tym wskazać, że zarzut ten pozostaje w logicznej sprzeczności z pozostałymi zarzutami zawartymi w apelacji powoda, gdyż odwołuje się do podstawy prawnej mającej uzasadniać solidarność zobowiązania pozwanych, która pozostaje w sprzeczności z inną podstawą prawną mającą w ocenie powodów uzasadniać taką odpowiedzialność, a mianowicie z przepisem art. 688 ¹ k.c.

Przepis art. 441 § 1 k.c. nie miał w ogóle zastosowania w rozpoznawanej sprawie. Powołany przepis stanowi, że jeżeli kilka osób ponosi odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym, ich odpowiedzialność jest solidarna.

Przepis art. 441 § 1 k.c. odnosi się wyłącznie do odpowiedzialności za szkodę wyrządzoną czynem niedozwolonym. Przepis ten nie miał zastosowania w rozpoznawanej sprawie już tylko dlatego, że powód nie dochodził roszczenia o naprawienie szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym. Podstawa faktyczna powództwa, którą powód wskazał w pozwie przytaczając okoliczności faktyczne uzasadniające żądanie (art. 187 § 1 pkt 2 k.p.c.), wyklucza przyjęcie, że powód dochodził w rozpoznawanej sprawie naprawienia szkody wyrządzonej czynem niedozwolonym.

÷

Oczywiście bezzasadny jest zarzut naruszenia przepisu art. 233 § 1 k.p.c. Powołany przepis dotyczy oceny dowodów przez sąd, nie zaś stosowania prawa materialnego, jak podniesiono to w treści zarzutów. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. określa ogólne kryteria oceny przez sąd dowodów przeprowadzonych w konkretnej sprawie sądowej. Pośrednio zatem dotyczy dokonywania ustaleń faktycznych przez sąd, nie zaś ich oceny prawnej.

Przepis art. 233 § 1 k.p.c. nawet w sposób ogólny (ramowy) nie określa kryteriów zastosowania prawa materialnego, czy też wykładni przepisów prawa materialnego. Przepis art. 233 § 1 k.p.c. nie jest również przepisem prawa materialnego, lecz wyłącznie przepisem o charakterze proceduralnym.

*

Apelacja powoda jest również bezzasadna w części odnoszącej się do rozstrzygnięć zawartych w punktach I, II, V i VI zaskarżonego wyroku. We wskazanych punktach znalazły się rozstrzygnięcia w całości korzystne dla powoda. Już tylko z tego względu nie mogą być one zmienione lub uchylone na niekorzyść powoda wnoszącego apelację i to niezależnie od merytorycznej oceny rozstrzygnięć zawartych w tych punktach. Przepis art. 384 k.p.c. stanowi bowiem, że sąd nie może uchylić lub zmienić wyroku na niekorzyść strony wnoszącej apelację, chyba że strona przeciwna również wniosła apelację.

W związku z powyższym na podstawie art. 385 k.p.c. należało oddalić apelację w części odnoszącej się do rozstrzygnięć zawartych w punktach I, II, V i VI zaskarżonego wyroku.

Zasądzenie roszczenia od B. K. w kwocie wyższej niż na nią przypadająca, nie oznacza, że powód jest uprawniony do przyjęcia świadczenia w wysokości stanowiącej sumę świadczeń zasądzonych od wszystkich pozwanych. B. K. uznała powództwo w całości, w związku z tym możliwe było zasądzenie od niej całej dochodzonej kwoty, a nie tylko 3/4 części tej kwoty, jak przyjął to Sąd Rejonowy. Skutkiem uznania powództwa przez B. K. i zasądzenia od niej wyższego świadczenia niż od innych pozwanych jest to, że spełnienie przez nią świadczenia ponad kwotę 1487,06 zł skutkowało będzie proporcjonalnym zwolnieniem w zakresie nadwyżki pozostałych pozwanych. Z kolei spełnienie świadczeń przez pozostałych pozwanych skutkowało będzie odpowiednim zwolnieniem B. K. ponad kwotę 1487,06 zł.

*

Na podstawie art. 100 zd. 1 k.p.c. w zw. z art. 98 § 3 k.p.c. w zw. z art. 99 k.p.c. i w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy zasądził od A. K. i R. K. na rzecz (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. kwoty po 224,50 zł od każdego z nich tytułem zwrotu kosztów postępowania odwoławczego.

(...) Spółdzielnia Mieszkaniowa w L. poniosła w drugiej instancji koszty procesu w łącznej kwocie 898 zł. Koszty te obejmują

a) opłatę od apelacji 250 zł (k. 61),

b) uzupełniającą opłatę od apelacji – 48 zł (k. 80),

c) wynagrodzenie pełnomocnika procesowego powoda – 600 zł, ustalone na podstawie § 6 pkt 4 w zw. z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zmianami).

Pozwani – A. K. i R. K. nie ponieśli w postępowaniu odwoławczym żadnych kosztów.

W związku z tym, że każdy z tych pozwanych jest stroną przegrywającą sprawę w postępowaniu odwoławczym w 1/4 części, należało zasądzić od każdego z pozwanych 1/4 część kosztów poniesionych przez powoda w postępowaniu odwoławczym.

*

Na podstawie art. 98 § 1 k.p.c. w zw. z art. 391 § 1 k.p.c. Sąd Okręgowy oddalił wniosek (...) Spółdzielni Mieszkaniowej w L. o zasądzenie od B. K. i Z. D. zwrotu kosztów postępowania odwoławczego. Apelacja powoda odnosząca się do tych pozwanych została częściowo oddalona, a częściowo odrzucona. Powód jest zatem stroną przegrywającą sprawę w postępowaniu odwoławczym w całości w odniesieniu do tych pozwanych. Z kolei B. K. i Z. D. nie ponieśli w postępowaniu odwoławczym żadnych kosztów, które mogłyby zostać z urzędu zasądzone na ich rzecz. Nie składali również wniosku o zasądzenie kosztów, który mógłby być przedmiotem rozstrzygnięcia. W związku z tym należało oddalić wniosek powoda o zasądzenie od B. K. i Z. D. zwrotu kosztów postępowania odwoławczego, jako nieuzasadniony.

*

Z tych wszystkich względów i na podstawie powołanych wyżej przepisów Sąd Okręgowy orzekł jak w sentencji wyroku.

1 Przytoczono dosłowne brzmienie zarzutów apelacyjnych, z zachowaniem zastosowanej pisowni i interpunkcji.

2 Por.: wyrok SN z dnia 15 maja 2001 roku, I CKN 350/00, Lex nr 52667; postanowienie SN z dnia 4 października 2002 roku, III CZP 62/02, OSN C 2004, z. 1, poz. 7; wyrok z dnia 11 marca 2004 roku, V CK 328/03, Lex nr 183779; wyrok SN z dnia 14 lipca 2004 roku, IV CK 544/03, Lex nr 116591; wyrok SN z dnia 24 czerwca 2005 roku, V CK 704/04, Lex nr 180875; wyrok SN z dnia 25 sierpnia 2004 roku, I PK 22/03, OSN P 2005, z. 6, poz. 80; uchwała SN z dnia 31 stycznia 2008 roku, III CZP 49/07, OSN C 2008, z. 6, poz. 55.

3 Wprawdzie w aktualnym stanie prawnym brak jest przepisu ustawy, który przewidywałby solidarne uprawnienie wierzycieli do przyjęcia świadczenia, jednak ustanowienie takiego przepisu zależy od woli ustawodawcy.