Pełny tekst orzeczenia

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 7 lutego 2013 r.

Sąd Okręgowy we Wrocławiu VII Wydział Pracy

w składzie następującym:

Przewodniczący SSO Anna Nowińska (ref.)

S ę d z i o w i e: SSO Wacława Macińska

SSO Krystyna Dereń-Szydłowska

Protokolant : Małgorzata Miodońska

po rozpoznaniu w dniu 7 lutego 2013 r. we Wrocławiu - na rozprawie

sprawy z powództwa P. S.

przeciwko (...) SA z siedzibą we W.

o odszkodowanie

na skutek apelacji strony pozwanej

od wyroku Sądu Rejonowego dla Wrocławia-Śródmieścia X Wydział Pracy i Ubezpieczeń Społecznych z dnia 22 listopada 2012 r. sygn. akt X P 1055/11

oddala apelację.

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 22 listopada 2012r. Sąd Rejonowy zasądził od strony pozwanej (...) S.A. we W. na rzecz powoda P.

S. kwotę 1.404,24 zł tytułem odszkodowania a dalej idące powództwo oddalił.

Swoje rozstrzygnięcie oparł Sąd Rejonowy na ustaleniu że powód był zatrudniony u strony pozwanej w oparciu o umowy, początkowo, na okres próbny od dnia 04.08.2008r. do 03.11.2008r. a następnie na czas nieokreślony od dnia 04.11.2008r. na stanowisku inżyniera sprzedaży w pełnym wymiarze od 01.01.2010r. Powód pełnił funkcję Menadżera d/s kluczowych klientów.

Powód starał się w trakcie zatrudnienia o przeniesienie z działu handlowego do działu realizacji z uwagi na jego doświadczenie i kwalifikacje, ale nie uzyskał na to zgody.

U strony pozwanej obowiązywał regulamin pracy, który, m.in., w § 7 ust. 3 wskazywał, że pracownik nie może w zakresie ustalonym odrębną umową prowadzić działalności konkurencyjnej wobec pracodawcy, świadczyć pracy na rzecz podmiotu prowadzącego działalność konkurencyjną wobec pracodawcy.

W § 11 pkt K regulaminu wskazano, że wykorzystywanie komputerów spółki i programów do celów prywatnych jest ciężkim i rażącym naruszeniem przez pracownika podstawowych obowiązków pracowniczych.

Powód był bardzo dobrym pracownikiem. Przed 30.06.2011r. jego przełożeni nie mieli do niego żadnych zastrzeżeń.

Wynagrodzenie powoda składało się z wynagrodzenia zasadniczego i prowizji.

W dniu 30.06.2011r. powód złożył pracodawcy na piśmie prośbę o rozwiązanie umowy o pracę za porozumieniem stron z dniem 31.07.2011r. Wskazał, że w razie niewyrażenia zgody jego pismo należy traktować jako wypowiedzenie umowy o pracę. Jednocześnie zwrócił się o wypłacenie mu należnej prowizji.

Pozwana nie odpowiedziała na pismo powoda. Powód odbył rozmowę z Prezesem pozwanej A. W., który nakłaniał go do pozostania na dotychczasowych warunkach.

W dniu 12.07.2011r. powód oddał pracodawcy samochód służbowy, notebook i telefon komórkowy.

21.07.2011r. A. W. otrzymał kopie wiadomości elektronicznych zabezpieczonych na służbowej skrzynce pocztowej powoda.

Pismem z dnia 26.07.2011r. pozwana rozwiązała z powodem umowę o pracę bez wypowiedzenia wskazując jako przyczynę zawinione działania powoda na szkodę interesów pracodawcy polegające na:

- udostępnianie informacji stanowiących tajemnicę handlową pracodawcy osobom trzecim,

- używaniu narzędzi pracodawcy (laptop, poczta elektroniczna) w godzinach pracy do prowadzenia działalności na rzecz innych podmiotów,

- nie zachowanie tajemnicy informacji,

- nieprzestrzeganie Regulaminu pracy w szczególności § 7 ust. 2 pkt f, g i m oraz § 11 pkt f i k.

P. S. prowadzi od 10.05.2010r. działalność gospodarczą pod firmą (...). Przedmiotem tej działalności jest naprawa i konserwacja urządzeń elektronicznych i optycznych.

Bezpośredni przełożony powoda wiedział o tym fakcie.

Pozwana nie zawarła z powodem umowy o zakazie konkurencji.

Powód otrzymywał na swoją służbową skrzynkę poczty elektronicznej korespondencję dotyczącą jego działalności gospodarczej jak też wysyłał z niej prywatną korespondencję. Wiadomości prywatne wysyłane i odbierane przez powoda ze skrzynki służbowej stanowiły znikomą część korespondencji powoda. Było ich około kilkudziesięciu w czasie całego zatrudnienia podczas gdy korespondencja służbowa obejmowała kilka tysięcy wiadomości.

W ramach działalności gospodarczej powód realizował zlecenia w zakresie diagnostyki i serwisu przetworników i urządzeń pomiarowych, w szczególności produkowanych przez firmę (...) + H.. Pozwana w

praktyce nigdy się tym nie zajmowała. Zajmuje się ona bowiem sprzedażą i montażem tych urządzeń zaś serwisu dokonuje tylko w zakresie gwarancji.

Powód w ramach działalności gospodarczej realizował zlecenia m.in. na rzecz (...) Sp. z o.o., która jest firmą konkurencyjną dla pozwanej.

W dniu 24.08.2010r. w godzinach pracy ze służbowej skrzynki pocztowej powód wysłał do ControlTech do poufnej wiadomości informację o wysokości cen z ofertą firmową E.. Również ze służbowej skrzynki w dniu 07.03.2011r. powód wysłał informację o ofercie cenowej złożonej przez firmę (...) stronie pozwanej do A. J., który prowadził firmę P.H.U.A. i z którą powód współpracował. Do tej samej firmy wysłał powód w dniu 13.04.2011r. informację o ogólnych warunkach sprzedaży E. + H..

W tak ustalonym stanie faktycznym Sąd Rejonowy uznał, że powództwo było zasadne.

Podstawę żądania stanowił przepis art. 56 § 1 kp w myśl którego powodowi, z którym rozwiązano umowę o pracę bez wypowiedzenia z naruszeniem przepisów o rozwiązywaniu umów w tym trybie, przysługuje roszczenie o przywrócenie do pracy albo o odszkodowanie.

W ocenie Sądu Rejonowego rozwiązanie z powodem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp naruszało ten przepis, gdyż powód nie naruszył w sposób ciężki swoich podstawowych obowiązków pracowniczych.

Jego zachowaniu nie można przypisać złej woli ani rażącego niedbalstwa a podejmowane przez niego działania w ramach działalności gospodarczej nie zagrażały interesom pracodawcy ani nie spowodowały istotnej szkody w jego mieniu.

Podkreślił Sąd Rejonowy, że strona pozwana nie zawarła z powodem umowy o zakazie konkurencji – nie mógł on więc naruszyć § 7 Regulaminu Pracy. Fakt prowadzenia działalności gospodarczej przez powoda był znany

pracodawcy i nie może on stanowić podstawy do rozwiązania umowy o pracę bez wypowiedzenia.

Kolejne zarzuty zawarte w piśmie rozwiązującym umowę o pracę również, zdaniem Sądu Rejonowego, nie mogły stanowić podstawy do rozwiązania z powodem umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 pkt 1 kp.

Korzystanie przez powoda ze służbowej skrzynki pocztowej dla celów prywatnych było sporadyczne i incydentalne i w istocie wynikały z przypadku a nie z celowego wykorzystywania przez powoda środków pracodawcy do prowadzenia własnej działalności gospodarczej. Nie można więc uznać, że stopień winy powoda jest znaczny a uchybienie to ma charakter ciężki.

Zarzut udostępnienia informacji stanowiących tajemnicę handlową pracodawcy również się nie potwierdził. Sąd dał wiarę powodowi, że informacje te przekazywał osobom trzecim na polecenie pracodawcy w celu zachęcenia dostawców do zaoferowania korzystniejszych warunków dostawy.

Z tych względów Sąd zasądził na rzecz powoda odszkodowanie w wysokości określonej przepisem art. 60 kp.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła strona pozwana i zarzuciła naruszenie przepisów prawa materialnego, a to art. 52 § 1 kp i § 51 ust. 2 regulaminu pracy pozwanej, art. 9 § 1 kp i art. 100 2pkt 2, 4, 5 kp oraz art. 11.1 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji a także prawa procesowego, a zwłaszcza art. 233 § 1 kpc i 328 § 2 kpc przez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i niewystarczające rozważenie i wszechstronne ocenienie zebranego materiału dowodowego, co miało wpływ na treść wyroku oraz sprzeczność istotnych ustaleń Sądu z treścią zebranego w sprawie materiału dowodowego.

Wskazując na powyższe zarzuty strona pozwana domagała się zmiany zaskarżonego wyroku i oddalenie powództwa ewentualnie jego uchylenia i przekazania sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacja strony pozwanej nie zasługuje na uwzględnienie.

Zdaniem Sądu, nie ulega wątpliwości, że właściwe zastosowanie przepisów prawa materialnego i konsekwencji stąd wynikających uwarunkowane jest prawidłowością ustaleń faktycznych, co powoduje konieczność rozważenia, w pierwszej kolejności, dokonanych przez Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych. Ocena zasadności zarzutu naruszenia prawa materialnego może być wszakże dokonana wyłącznie na podstawie konkretnego, ustalonego w sprawie stanu faktycznego, nie zaś na podstawie stanu faktycznego, który skarżący uznaje za prawidłowy. W tym sensie zarzuty naruszenia prawa procesowego, czy też dokonania błędnych ustaleń faktycznych mają pierwszeństwo przed stawianymi zarzutami naruszenia prawa materialnego.

Jednocześnie Sąd Okręgowy ocenił prawidłowość ustalonego przez Sąd I instancji stanu faktycznego wyłącznie w zakresie faktów mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy. Każdy stan faktyczny może być bowiem oceniany tylko w odniesieniu do określonego przepisu prawa materialnego, który wyznacza zakres koniecznych ustaleń faktycznych, jakie powinny być w sprawie poczynione. Tym samym należy przyjąć, że treść przepisów prawa materialnego ma rozstrzygające znaczenie dla oceny, jakie fakty mają wpływ na treść orzeczenia.

Uwzględniając powyższe, Sąd Okręgowy uznał, iż ustalenia faktyczne przeprowadzone przez Sąd I instancji nie odbiegają w zakresie zgodności z obiektywnym, prawdziwym i rzeczywistym stanem. W szczególności ustalenia te nie tylko korespondują ze zgromadzonym w sprawie materiałem dowodowym ale także nie przekraczają wyznaczonych przepisem art. 233 § 1 kpc granic

swobodnej oceny dowodów, które wyznaczone są wymaganiami prawa procesowego, doświadczenia życiowego oraz regułami logicznego myślenia.

(por. wyrok SN 10.06.1999r., II UKN 685/98, LEX 41437). Podsumowując, Sąd I instancji oparł swoje rozstrzygnięcie na prawidłowych, spójnych i niesprzecznych ustaleniach faktycznych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia sprawy, które to ustalenia Sąd Okręgowy w pełni zaaprobował i uznał za własne.

Postawienie zarzutu naruszenia art. 233 § 1 kpc nie może polegać na przedstawieniu przez stronę skarżącą statutu faktycznego ustalonego przez nią na podstawie własnego przekonania. Ocena dowodów dokonanych przez Sąd orzekający może zostać skutecznie podważona tylko wówczas, gdy skarżący wykaże, że naruszone zostały reguły przewidziane w art. 233 § 1 kpc tj. że w sposób oczywiście wadliwy z punktu widzenia zasad logiki i doświadczenia życiowego Sąd dał wiarę określonym dowodom względnie uznał określone dowody za niewiarygodne. Niezbędne jest więc powołanie się na argumenty natury jurydycznej oraz wskazanie konkretnych przyczyn z powodu których ocena dowodów w zaskarżonym orzeczeniu narusza prawo.

Fakt, że przedstawione przez skarżącego dowody zostały ocenione niezgodnie z jego intencją, nie oznacza naruszenia art. 233 § 1 kpc. Ocena dowodów należy bowiem do Sądu orzekającego i nawet w sytuacji, w której z dowodów tych można było wywieść wnioski inne, niż przyjęte przez Sąd nie dochodzi do naruszenia art. 233 § 1 kpc. Wprowadzona powołanym przepisem zasada procesowa swobodnej oceny dowodów odnosi się zarówno do wyboru środków dowodowych jak i do sposobu ich przeprowadzenia. Sąd Rejonowy w/w przepisu nie naruszył.

Nie jest także zasadny zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego.

Sąd Rejonowy trafnie przyjął, że przedstawione w piśmie o rozwiązaniu z powodem umowy o pracę z dnia 26.07.2011r. przyczyny nie uzasadniają rozwiązanie z nim umowy o pracę w trybie art. 52 § 1 kp.

Zgodnie z tym przepisem pracodawca może rozwiązać umowę o pracę bez wypowiedzenia z winy pracownika w razie ciężkiego naruszenia przez pracownika jego podstawowych obowiązków. Warunkiem rozwiązania umowy

w tym trybie jest zatem bezprawność działania pracownika rozumiana jako jego zachowanie naruszające obowiązki objęte treścią stosunku pracy oraz szczególnego rodzaju zawinione uchybienie mające cechy winy umyślnej lub rażącego niedbalstwa, które spowodowały zagrożenie interesów bądź istotną szkodę w mieniu pracodawcy, przy czym ocenę stopnia i rodzaju winy pracownika należy odnieść nie tylko do naruszenia samego obowiązku pracowniczego, ale także do zagrożenia lub naruszenia interesów pracodawcy (porównaj wyrok S: z dnia 23.09.1997r. I PKN 274/97, OSNAPiUS 1998/13, poz. 396; z dnia 19.03.1998r. I PKN 570/97, OSNAPiUS 1999/5, poz. 163; z dnia 19.08.1999r. I PKN 188/99, OSNAPiUS 2000/22, poz. 818).

Strona pozwana w toku procesu za pomocą przedstawionych przez siebie dowodów nie wykazała, by działanie powoda incydentalne i nie nacechowane złą wolą miało wpływ na interesy pozwanej bądź spowodowało istotną szkodę w jej mieniu.

Mając na uwadze powyższe i aprobując rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego, Sąd Okręgowy apelację strony pozwanej oddalił z mocy art. 385 kpc.